Læknablaðið - 15.11.1983, Síða 16

284
LÆKNABLAÐIÐ
að pér teljið Akínesísku leikana setja þjóðfé-
laginu gott fordæmi.
Dr. Parkinson: Á því leikur ekki nokkur
minnsti vafi: stjórnlaus óeirð er uþphaf alls ills.
Þegar ekki er lengur hægt að setja takmörk
samkeppni í athöfnum innan landamæra ein-
hvers ríkis, þá ryðjast menn inn í nágrannaríki.
Þetta heitir réttu nafni innrás og er algengasta
upphaf styrjalda. Akínesíumeistarar Parkin-
sonsfólksins gefa okkur hina göfugustu fyrir-
mynd og ef við aðeins færum að dæmi þeirra
mundi friður ríkja um allan heim.
Spyrill: Má búast við því að öld dásamlegs
hreyfingarleysis sé alveg á næstu grösum?
Dr. Parkinson: í>ví miður er ástæða til að
ætla, að fyrir okkur liggi, að eftir tiltölulega
hreyfingarlaust tímabil, taki við önnur og ný
öld. Of snemmt er að segja fyrir um það, hvort
hin nýja öld verði mannkyninu til hagsbóta.
Spyrill: Hvers eðlis er þessi nýja öld sem þér
talið um?
Dr. Parkinson: Eins og alkunnugt er, eiga
sér stundum stað merkilegar stökkbreytingar í
dýraríkinu. Nú vill svo til, að nýlega fannst
stóreinkennilegur snillingur. Auðvelt er að
skilja hvers vegna menn áttuðu^ig ekki strax
á hve merkilegur snillingur þessi er. Þegar
hann við fæðingu kvaðst heita Viktor, var ekki
viðstaddur latínulærður maður og skildi því
enginn að barnið var að tilkynna að það væri
borið til sigurs, en Viktor merkir á hinni fornu
tungu rómverja, sigurvegari. Sjálfsagt hefur
fregn af því borist til íslands, að miklar deilur
eru nú meðal guðfræðinga hvort fæðing Vik-
tors altalandi, sé sambærilegt kraftaverk mey-
fæðingunni og upprisu Krists.
Spyrill: Ég veit að þið eruð mér öll þakklát
fyrir það, að mér hefur tekist að fá hetjuna
okkar Viktor til að koma hér í útvarpssal og
segja okkur sögu sína.
(Viktor kemur inn).
Viktor: Ekki nema sjálfsagt. Margblessuð.
Dr. Parkinson: Komið þér sælir Viktor,
þetta er mjög óvæntur heiður fyrir mig. Ég hef
að sjálfsögðu lesið um yður í lærðum tímarit-
um.
Spyrill: Dr. Parkinson hefur sagt okkur, að
þér hafið gert uppgötvun, sem boði nýja öld,
ennþá merkilegri en öld hreyfingarleysisins,
sem dr. Parkinson boðar. Þér getið ef til vill
sagt okkur, hvernig þér gerðuð þessa upp-
götvun og hvers eðlis hun er.
Viktor: Eins og títt er um Parkinsonsfólk
tók ég að nota Lífódópa með þeim afleiðing-
um að ég fór á sífellt meiri hreyfingu. En af
því að þessi hreyfing fólst nær eingöngu í
óstjórnlegri göngu áfram var hún með end-
emum leiðigjörn. Þar eð ég sá alltaf fyrirfram
hvert ég stefndi, þá kom ekkert mér skemmti-
lega á óvart. Ég reyndi að sigrast á lífsleiðan-
um, sem af þessu leiddi með því að setja mér
hindranir. Þessi lausn entist þó ekki til fram-
búðar og því lengra sem leið því meir leiddist
mér þessi sífellda ganga beint af augum. Að
lokum varð hún mér algjörlega óþolandi.
Lausnin á þessum vandkvæðum mínum var
svo augljós, að mér fannst erfitt að skilja hvers
vegna mér datt hún ekki í hug fyrr. Hvernig
væri að ganga aftur á bak? Um leið og mér
datt þessi stefnubreyting í hug, sá ég hve
stórkostlega kosti hún hefur. Lífið varð spenn-
andi þvt eitthvað var alltaf að koma mér á
óvart. Að ganga áfram tók að minna mig á
mannvonsku. Hvað getur verið illúðlegra en
gæsagangur með löngum skrefum? Minnir
það ekki óhugnanlega á leðurstígvél og naz-
istamerki? Er ekki hæglátt göngulag Parkin-
sonsfólks ólíkt vingjarnlegra? Og það er
deginum ljósara að ekkert er friðsamlegra og
hættuminna en maður, sem gengur afturábak,
án þess að horfa sér um öxl? Það sem er
ógnandi og hættulegt, þegar það fer áfram,
getur sýnst vingjarnlegt og hættulaust ef það
fer áfturábak. Tökum sem dæmi skriðdrekann,
einhverja mestu morðvél sem menn hafa
fundið upp. Ef þú ekur honum afturábak er
hann jafn- sakleysislegur og vélbúinn barna-
vagn og byssan virðist líkust haldi til þess að
ýta vagninum með, ef vélin skyldi bila.
Spyrill: Þegar ég hlusta á þig undrast ég
mest að okkur skyldi nokkurn tímann hafa
dottið í hug að ganga frekar áfram en aftur-
ábak. Eitt þykir mér eftirtektarvert. Það virð-
ast ekki vera nein Parkinsonsbörn og meira að
segja sjást varla nokkrir ungir Parkinsónar.
Dr. Parkinson gæti ef til vill sagt okkur
eitthvað um þetta atriði.
Dr. Parkinson: Vissulega. Þetta er hið mesta
vandamál. Hreyfingardýrkunin, sem er orsök
verstu vandamála nútímans, einkennir ungt
fólk. Það er mín skoðun að alltaf megi búast
við hreyfingum svo lengi sem í heiminum er
ungt fólk. Vonandi gera framfarir í lífgerðar-
tækni til dæmis framleiðsla á lífverum í glösum
og annað slíkt, okkur mögulegt að búa til
fullkomið Parkinsonsfólk af bæði hreyfingar-
lausu gerðinni og eins þeirri sem gengur
afturábak. Ég geri mér fulla grein fyrir því, að