Læknablaðið - 15.12.1986, Síða 58

360
LÆKNABLAÐIÐ
Nr. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Sjúklingar HJH FHM GA JGS HV BS KF EO JHM KJ
Grein. ár 1973 1974 1977 1978 1979 1980 1982 1984 1984 1985
Aldur 45 69 67 25 48 47 55 67 36 66
Áhættuþætt:
Saga um bþ + + + + + + +
Marfan sjd. + +
bþ við komu + + + + +
Kvartanir við komu:
brjóstverk + + + + + + +
eink. frá kviðarholi + + + + +
bakverkir + + + + +
Syncope + +
Flokkur DeBakey 3 3 1 1 3 3 2 1 3 3
Angiografia + + + + + +
Aðgerð + +
Liftími frá grein. (ár) 7 4 <1 <1 <1 <1 <1
Látnir ’86 + + + + + + +
Taflan sýnir greiningarár, aldur við greiningu,
áhættuþætti, einkenni flokka, rannsóknir, meðferð og
afdrif sjúklinganna. Það kemur fram i okkar rannsókn,
að um mjög alvarlegan sjúkdóm er að ræða, með hárri
dánartíðni. Hjá einum sjúklingi (55 ára konu) gréri
klofagúlpurinn af sjálfu sér, þótt hann ætti upptök sín í
rismeginæð, sem er mjög sjaldgæft.
ÁHRIF DISOPYRAMIDS Á SLEGIL
TAKTTRUFLANIR í SJÚKLINGUM MEÐ
HJARTAVÖÐVASJÚKDÓM (HCM)
Helgi Óskarsson, Árni Kristinsson. Lyflækningadeild
Landspítalans.
Stór hluti sjúklinga með HCM hafa tiðar slegil
takttruflanir, sem í þriðjungi tilfella eru illkynja og
margfalda þá árlega dánartíðni, eða úr u.þ.b. 3% í
rúmlega 8%. Oftast er einnig um að ræða truflun á
starfsemi slegils, í hlébili (diastolu) og stundum slagbili
(systolu), sem getur haft veruleg áhrif á blóðrás þessara
sjúklinga og valdið miklum einkennum.
Lyfið amiodarone kemur að verulegu leyti í veg fyrir
alvarlegar slegil takttruflanir í sjúklingum með HCM og
virðist minnka dánartíðni þeirra. Það hefur hins vegar
engin marktæk áhrif á starfsemi hjartans í hlébili eða
slagbili og hefur auk þess all tíðar og oft alvarlegar
aukaverkanir.
Lyfið disopyramid hefur einnig hamlandi áhrif á slegil
takttruflanir í ýmsum hjartajúkdómum, en þau áhrif
hafa þó lítið verið könnuð í HCM sérstaklega. Hins
vegar er vitað að það hefur æskileg áhrif á hjarta og
blóðrás sjúklinga með þennan sjúkdóm og dregur úr
einkennum þeirra. Auk þess hefur það mun færri
alvarlegar aukaverkanir en amiodaron. Tilgangur
þessarar rannsóknar var því sá að athuga betur áhrif
disopyramids á slegil takttruflanir í HCM og kanna
þannig hvort þau áhrif, ásamt öðrum jákvæðum
áhrifum lyfsins, geri það eftirsóknarvert I meðferð
sjúklinga með HCM.
Athugaðir voru 10 sjúklingar, meðalaldur 50 ár (35-69),
með greinda HCM. Allir höfðu verið án lyfja með
áhrifum á hjarta og blóðrás í a.m.k. 10 daga áður en
rannsóknin hófst. Eftir grunnathuganir var gerð 48
klukkustunda hjartasíritun hjá hverjum sjúklingi fyrir
sig. Síðan var hafin meðferð um munn með disopyramid
200 mg þrisvar á dag í fimm daga. Þá var endurtekin 48
klst. hjartasiritun á sömu meðferð. Úrlestur úr
hjartasíritum var gerður með sérhönnuðu tölvuforriti,
undir stjórn sérþjálfaðra meinatækna. Einn og sami
læknirinn fór yfir sýnishorn af þeim
hjartsláttartruflunum er fram komu á hverri upptöku.
Síðan voru bornar saman slegil takttruflanir fyrir og á
meðferð.
Niðurstöður urðu þær, að sjö sjúklingar af 10 höfðu
alvarlegar slegil takttruflanir (Ryan flokkur IV) fyrir
meðferð en þrír aðeins minniháttar (Ryan flokkur I). Á
meðferð fækkaði aukaslögum frá sleglum í heild um
60% (p<0,01). í fjórum sjúklingum af sex (66%) kom
meðferðin í veg fyrir slegilhraðtakt (VT) og minnkaði
heildartíðni VT samanlagt um tæp 80%, sem er