Læknablaðið - 15.12.1995, Síða 30

864
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Samanburður á tveimur
aðgerðarleiðum vegna æðakölkunar á
kviðarholshluta ósæðar
Guömundur Daníelsson, Halldór Jóhannsson, Páll Gíslason, Jónas Magnússon
Daníclsson G, Jóhannsson H, Gíslason P, Magnús-
son J
Retroperitoneal approach to the abdominal aorta for
occlusive discasc
Læknablaðið 1995; 81; 864-6
The abdominal aorta can be approached through
the peritoneum or retroperitoneally. The aim of this
study was to compare these two routes of exposure.
Over a 10 year period, between 1979 and 1989, 48
patients were operated on for an aortobifemoral
bypass, because of occlusive diseases of aorta or iliac
arteries. The retroperitoneal approach was used in
20 cases and 28 were operated by the standard trans-
peritoneal approach. In a non randomized retro-
spective study the outcome was compared regard-
ing; operation time, blood transfusion during oper-
ation, initiation of alimentation, hospitalisation and
mortality. AU of the patients were operated on by
two experienced vascular surgeons.
In the retroperitoneal group there were 11 men and
10 women with a mean age of 63,4 years. In the
transperitoneal group there were 16 men and 10
women with a mean age of 60,3 years. With the
retroperitoneal approach the operating time was 185
min. v. 248 min. for the transperitoneal group
(p<0.05). The fasting period after operation was
four days for the retroperitoneal group v. five days
for the transperitoneal group (p<0.05). The hospi-
talization was 11 days when the retroperitoneal ap-
proach was used v. 15 days for the transperitoneal
group (ns).
The results of this study indicate that it is advanta-
geous to approach the abdominal aorta through a
retroperitoneal route.
Frá handlækningadeild Landspitalans, læknadeild Háskóla
íslands. Fyrirspurnir, bréfaskifti: Halldór Jóhannsson, hand-
lækningadeild Landspítalans, 101 Reykjavík.
Ágrip
Auðvelt er að komast að ósæð gegnum kvið-
arholið (transperitoneal) en einnig bak við líf-
himnu (retroperitoneal). Báðar aðferðir gagn-
ast og eru notaðar á handlækningadeild Land-
spítalans. Tilgangur rannsóknarinnar var að
bera saman þessar tvær aðgerðarleiðir.
Frá 1979 til 1989 voru 47 sjúklingar skornir
upp vegna þrengsla í ósæð og gerviæð sett inn
(aorta bifemoral graft). Farið var bak við líf-
himnu hjá 21 sjúklingi (hópur A) og í gegnum
kviðarhol hjá 26 sjúklingum (hópur B). Rann-
sóknin var afturskyggn og ekki slembuð, bor-
inn var saman aðgerðartími, blóðgjafir í að-
gerð, fasta eftir aðgerð, sjúkrahúsvist og
skurðdauði. Allir sjúklingarnir voru skornir
upp af reyndum æðaskurðlæknum.
I hópi A voru 10 karlar og 11 konur með
meðalaldur 63,4 ár. í hópi B voru 16 karlar og
10 konur með meðalaldur 60,3 ár. í hópi A var
aðgerðartíminn 185 mínútur en 248 mínútur í
hópi B (p<0,05). Hópur A fastaði í fjóra daga
eftir aðgerð en hópur B í fimm daga (p<0,05).
Sjúklingar í hópi A dvöldu 11 daga á sjúkrahús-
inu en sjúklingar í hópi B 15 daga (ns).
Niðurstöður rannsóknarinnar benda til þess
að fremur ætti að fara bak við lífhimnu kviðar-
hols við aðgerðir á ósæð.
Inngangur
Skurðaðgerðir á ósæð kviðarhols vegna æða-
kölkunar urðu algengar um og eftir 1960. í
fyrstu voru þessar aðgerðir nær eingöngu fram-
kvæmdar í gegnum lífhimnu (transperitoneal).
Árið 1963 skýrði Charles Rob frá góðum ár-
angri sínum af skurðaðgerð á ósæð kviðarhols
með því að fara bak við lífhimnu (retroperiton-