Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Qupperneq 11

Nýtt S. O. S. íi
ur á „Deutschland". Ástæðan er sú, að á
þessu tímabili geysa að jafnaði hörðustu
stormarnir á þessu svæði. Og verstur er
septembermánuður. Þá er hættast við ofsa-
stormi. Sá, sem aldrei hefur upplifað
slíkan veðraham, getur ekki gert sér í
hugarlund , hve skelfilegt illviðrið getur
orðið. Stormurinn getur brostið á eins og
hleypt sé úr byssu. Þegar hann er í sínum
versta ham, er ltann svo ógurlegur, að
ekkert það tæki er til , sem getur mælt
hann. Hver stormsveipurinn tekur við af
öðrum. Þessi ósköp byrja venjulega með
firnamiklum regnskúrum. Skyggni verður
ekkert. Regnið og úðinn af öldunum
sér fyrir jrví. Stormaldan og brimið leggj-
ast á eitt og bókstaflega ekkert stenst
fyrir. Tala skipanna, sem hurfu í djúpið
er jrau lentu inn í jressa ægilegu hringiðu,
skiptir hundruðum. Þetta mun Diebitsch
vafalaust liafa liaft í huga er haldið var
heim á leið á langsamlega hættulegasta
tíma árs, septembermánuði. En liann mun
liafa treyst Pamir, sem var stálskip og
miklum mun sterkbyggðara en Deutsch-
land. Og hafði ekki Pamir eitt sinn lent
í fellibil? Og Jrá á Kyrrahafi? Með breta
og Ástralíumenn um borð? Og voru Þjóð-
verjarnir kannske lakari sjómenn?
Vélaaflið knýr Pamir norður á leið.
Hann siglir yfir Miðjarðarlínuuna og þá
inn á staðvindasvæðið, Jretta svæði
sem stöðvaði ferð hinna gömlu seglskipa
dögum og jafnvel vikum saman.
Eftir því sem lengra líður á sigling-
una, sést Diebitsch skipstjóri oftar út við
skjéilborðið á stjórnpallnum. ITásetarnir
við stýrið ])ekkja orðið hverja Itreyfingu
hans. Háleitur, með hrukkað enni horfir
hann til liimins og Jrá aftur að kompásn-
um í tveim, Jrrem skrefum. Án þess að
mæla orð af vörum og án þess að nokkuð
verði ráðið í hugsanir hans athugar hann
stefnuna, stingur báðum höndum í buxna-
vasana og gengur svo til káetu sinnar.
Og loks einn daginn, nánar til tekið 6.
september, byrjar að vinda og vindurinn
eykst meira og meira. Himininn er hrann-
aður hvítum skýjum yrir fagurbláum haf-
fletinum.
Þá er tjaldað hverju segli. Hásetarnir
hafa skjót og örugg handtök og ungu
piltarnir líka.
Hljóð diselvélarinnar deyr út, titring-
urinn hverfur. Pamir siglir. Hann syndir
eins og svanur á bláu hafinu, ímynd tígu-
leikans og fegurðarinnar. Siglingin hafði
góð áhrif á skap þeirra og taugar. Þeir
nutu þess að sigla.
Á kvöldin fella þeir öll segl. Og að
því búnu taka menn lífinu með ró, spjalla
sarnan á þilfarinu, taka sér sæti á lestar-
brún eða verkfærakistu, horfa á sólarlagið,
eiga góðar stundir. Frívaktin er þá heldur
ekkert að flýta sér í bólið. Og loks tekur
einhver að kyrja gamla siglingamanna-
sönginn, langdreginn, með enskum texta:
„Rolling home.... rolling hóme....“
Engann órar fyrir því, ekki heldur skip-
stjórann, að nú er örlagastundin að nálg-
ast. Ofviðrið var að nálgast, djúp lægð var
myndast aust- suðaustur ag Kap Verden.
5. september var fárviðrið brostið á. Þá
var Pamir í 500 sjómílna fjarlægð frá
lægðar miðjunni. 6. september sendir
skipstjórinn skeyti og gefur þá upp stöðu
skipsins. Hún var J)á 10, 37 norður og 24,
12 vestur.
9. september er sent loftskeyti til Þýska-
lands og aftur 10. Þann dag kom skeyti
frá útgerð skipsinS þar sem óskað er, að
skipstjóri láti vita, hvaða skipverjar fari
af, er það kemur til næstu hafnar, og hve
marga þurfi að ráða í Jreirra stað.