Nýtt S.O.S. - 01.08.1959, Síða 21

Nýtt S O S 21
vera uppi á ránum. Skipið lá nú í sjó
upp að lestarkörmum á hléborða. Sjórinn
streymdi niður í gangana. Björgunarbát
nr. 6 skolaði fyrir borð. Við reyndum að
ná niður seglunum, skera þau af, því
ekki var annars kostur, og var þetta hið
versta verk og stórhættulegt. Á þilfari var
mjög illt að hreyfa sig, því sjórinn gekk
yfir það og hallinn torveldaði alla umferð.
Áhöfn og yfirmenn sýndu í öllu fullkomið
æðru- og óttaleysi.
Stýrið var lagt hart á kulborða, en
samt reyndist ógerlegt að beita skipinu
uppí.
Hérumbil tíu mínútum áður en skipinu
hvolfdi skipaði skipstjórinn, að allir
skyldu setja á sig björgunarbelti. Ekki
var viðlit að 'koma trébátunum út, því
halli skipsins var svo mikill. Það var
feikna-stormur. Öldurnar voru að sjá eins
og græn-hvít fjöll.
Það hlýtur að hafa verið um klukkan
13, þegar skipinu hvolfdi yfir á bakborðs-
bóg. Það hallaðist tvisvar, þrisvar mjög
mikið. Neðri ráaendar fóru á kaf í sjó, á
að gizka þrjú fet. Skipið lá hérumbil hálfa
mínútu á bakborðshlið. Þá var ógerlegt
að fóta sig á þilfarinu og margir steypt-
ust niður þilfarið út í hléborðssíðuna.
Sennilega hafa flestir þeirra lent undir
skipinu þegar því hvolfdi.
Meðan þetta gerðist ríghélt ég mér í
járnstöng, sem var á kulborða á brúar-
vængnum. Eg fór úr gúmmístígvélunum.
Þegar skipinu hvolfdi alveg, var ég þrjá
metra frá skipssíðunni. Einhver ungur
piltur dró mig að trébát, sem var á reki.
Það komu alltaf fleiri og fleiri í bátinn,
hann varð brátt ofhlaðinn og hvolfdi.
Okkur tókst að rétta bátinn við, og þá
sáum við, að einn piltanna hafði fezt
undir þóftunum og drukknað.
Kjölurinn á Pamir snéri nú beint upp,
svo lagðist hann á annan bóginn og sökk
hægt. Eg hygg, að tíminn frá Jdví skipinu
hvolfdi, þangað til það hvarf í djúpið,
hafi verið sem næst tuttugu mínútur. Á
okkar bát, sem nú rak á hvolfi, voru um
tuttugu manns. Þegar við höfðum verið á
reki í tvo klukkutíma tókst okkur að rétta
bátinn við og settumst í hann.
Þá var enn Þungur sjór. Bátnum hvolfdi
aftur og aftur, en allir komust í hann aft-
ur. Svo lærðist okkur að ná betra jafn-
vægi í bátnum í ölduganginum.
Það mun hafa verið um kl. 22, er við
sáum ljósin á fyrsta gufuskipinu. Við vor-
um allir hinir vonbeztu og héldum, að við
mundum finnast í síðasta lagi næsta morg-
un.
Nú komumst við að því, að hvorugur
vatnsdunkurinn var í bátnum. En matur-
inn var á sínum stað.
Þessa fyrstu nótt dóu þrír félagar okk-
ar. Ekki var vafi á, að þeir höfðu drukk-
ið of mikið af sjó.
Við rannsökuðum kassann, sem neyðar-
merkin eru geymd í. Okkur brá illa í
brún, því við komumst að raun um, að
reykduflið var það eina, sem nothæft var.
Hitt var allt gegnblautt, en flugelda er
ekki hægt að þurrka.
Á sunnudagsmorgun reyndum við að
þétta fjögur stór göt, sem voru á bátnum
með seglinu. En flestir okkar voru orðnir
svo máttfarnir, að ekki reyndist unnt að
þétta bátinn. Nú sáum við flugvél í fyrsta
sinn. En hún var svo langt í burtu, að
flugmennirnir sáu okkur ekki. Hérumbil
klukkustundu seinna sáum við olíuskip í
fimm sjómílna fjarlægð. Við reyndum að
kveikja á reykdflinu, en það tókst ekki.
Við veifuðum krókstjaka með rauðu segl-
dúksstykki á endanum. Þetta var okkar