Sagnir - 01.04.1980, Blaðsíða 32

Sigurður: En ef menn setja
sig um of í slíkar stellingar;
rr þá ekki hætta á að múr mynd-
is! milli "fræðanna" og al-
mennra áhugamanna?
Ingólfur: Nútíma félags-
fræðirannsóknir með notkun
tölvu verða trauðla gerðar af
ólærðu áhugafólki. Sagnfræð-
in hefur ekki beitt slíkri að-
ferðafræði að hún komi í veg
fyrir að óháskólamenntað fólk
geti lagt stund á hana og
kornist að ámóta merkum niður-
stöðum og háskólamenntaðir
sagnfræðingar. Gera verður þá
kröfu til háskólanámsins í
sagnfræðinni að það efli rann-
sóknir og kenni fullkomnari
aðferðir en fólk almennt á
möguleika á að læra af sjálfu
sér.
Sagnir: Oft fær maður það á
tilfinninguna að viðfangsefn-
um sé "stolið" frá sagnfræðing-
um; að ekki sé leitað til þeirra
sem skyldi. Er þetta vandamál?
Helgi: Ég held að fólk velk-
ist ekkert í vafa um það að
sagnfræðingar geti oftast gert
betur en ómenntað áhugafólk.
Háskólamenntun í sagnfræði ætti
ekki síst að snúast um og snýst
vonandi um það að gera betur
og uppfylia fyllstu kröfur um
fræðileg vinnubrögð. En fólk
gerir einatt ekki miklar kröf-
ur, sættir sig við einfaldar
lausnir.
Þeir sem þurfa að láta vinna
sagnfræðilega vinnu telja oft
að háskólamenntaðir sagnfræð-
ingar séu of seinvirkir og
setji sér of miklar fræðilegar
kröfur og vinna þeirra sé þess
vegna of dýr. Því eru frekar
ráðnir "góðir pennar” sem eru
íljótv.irkir. Þarna verða há-
skólamenntaðir sagnfræðingar
að finna lausn. Ef allt væri
með felldu ættu þeir oft að
geta afkastað miklu á skömmum
tíma í krafti menntunar sinnar
og þekkingar og uppfylla þó
allstrangar kröfur.
Sagnir: Eru sagnfræðingar
e.t.v. of einangraðir frá al-
menningi?
Sigurður: Því fer fjarri.
Ég held að óhikað megi full-
yrða að hér á landi hafi verið
og sé enn almennur áhugi á
sögu og allt kapp beri að
leggja á að viðhalda þessum á-
huga og efla hann.
Ekkert væri í rauninni
hættulegra fyrir viðgang fræð-
anna en að þetta "jarðsamband"
rofnaði. Sagnfræðin hefur að
mörgu leyti betri aðstöðu en
flestar aðrar greinar til að
viðhalda til frambúðar virku
sambandi við almenning.
Helgi: Ég vil taka undir
þetta og hér býður Sögufélagið
og tímaritið Saga upp á sér-
stakt tækifæri. En því má ekki
gleyma að það verður að fjalla
um sögu þannig að fólk geti
notið hennar. Mér virðist hafa
stefnt í öfuga átt að því
leyti að menn verða um of
fræðilegir; fjalla ekki um
sögu með þeim hætti sem al-
mennmgur telur aðgengilegan,
en það er hægt að gera slíkt
mjög vel og hafa samt strang-
ar kröfur um fræðilega úr-
vinnslu.
Sagnir: Oft virðist manni
sem ómenntaðir áhugamenn um
sögu nái betur til almennings
með skrifum sínum en svokallað-
ir sagnfræðingar. Er þetta rétt?
Ingólfur: Er það þá ekki að-
allega val viðfangsefna sem
því ræður? Mér er t.d. til efs
að mörg þau efni, sem sagnfræð-
ingar á síðustu árum hafa ver-
ið að fást við, höfði svo
mjög til verkafólks í Reykja-
vík, svo dæmi sé tekið. Hvers
konar fólk kaupir SÖGU?
Helgi: Varðandi spurninguna
þá held ég að þetta sé rétt og
það sé bæði um að kenna vali á
viðfangsefnum og eins stíl og
framsetningu. Þeir, sem við
getum kallað "alþýðlega sagn-
fræðinga", hafa sjaldnast tam-