Sagnir - 01.04.1980, Qupperneq 33

ið^sér ákveðinn fræðilegan
stíl, sem margir sagnfræðingar
hafa gert. Þeir síðarnefndu
skrifa alltof margir í sama
stíl með líku orðalagij þetta
er frekar þurr, knappur og
ópersónulegur stíll;(sbr."Bent
skal á..."Skýrt skal tekið
fram...").Hér er ég víst eng-
in undantekning.
Þegar verst gegnir virðist
nákvæmni í tilvitnunum og til-
vísunum vera aðalatriði, dyggð
í sjálfu sér en skoðanir höf-
unda virðast skipta minna máli
og týnast nánast í ofgnótt var-
nagla. Slík framsetning er
þægileg höfundi og hefur á sér
vísindalegan blæ en er þurr
og fælir vafalítið marga frá.
"AlþýSlegir sagnfræðingar"
temja sér oft að vera persónu-
legri í framsetningu og ég sé
ekkert á móti því að háskóla-
menntaðir sagnfræðingar geri
slíkt hið sama þegar það hent-
ar og forðist að skrifa svo
mjög í sama stíl. "Alþýðlegir
sagnfræðingar" gera sér líka
oft far um að segja söguna
meira út frá persónum en þann-
ig á fólk oft auðveldara með
að átta sig á hvað um er að
ræða. Persónusaga hefur ekki
þótt viðeigandi hér á seinni
áratugum. Það getur verið mjög
hentugt að lýsa vandamálum með
því að lýsa andstæðingum, tefla
saman persónum og gera söguna
þannig aðgengilegri fyrir all-
an almenning.
Sigurður: Oft er það svo að
ýmsir menn með rithöfundarhæfi-
leika, menn sem kunna að skrifa
á fjörlegan og skemmtilegan
hátt, velja sér til umfjöllunar
æsilega atburði o.þ.h. og fleyta
þannig rjómann af ýmsum við-
fangsefnum og ná á þann hátt
eyrum hins almenna lesanda. En
oft er umfjöllun slíkra höf-
unda mjög takmörkuð og gölluð
og ekki mikils virði út frá