Sagnir - 01.04.1981, Side 98

96
sú að tímabilið 1960-1964 var
mjög órólegt í kjaramáram.
Mikið var um verkföll og var
samið til skamms tíma því
dýrtíðin var yfirleitt fljót að
óta upp kauphækkanirnar; þeim
var jafnóðum velt út í verð-
lagið. Því er hins vegar
stundum haldið fram að útkoman,
hvað varðar kaupmátt, verði
mjög svipuð, hvort sem vísi-
tölubinding er í gangi eða
ekki.21 Með júní-samkomulag-
inu 1964 hvarf þessi stöðugi
óróleiki á vinnumarkaðinum.
Þá tókust kjarasamningar án
þess að til verkfalla kæmi og
fókk verkalýðshreyfingin ýms-
ar mikilvægar kröfur fram.
Þar má nefna verðtryggingu
kaupgjalds, lengingu orlofs úr
18 í 21 dag, styttingu vinnu-
dags og framlag til húsnæðis-
mála var meira en tvöfaldað. 2
Það að þetta skuli hafa
náðst fram, endurspeglar aðeins
hið góða efnahagsástand þjóðar-
innar. Þjóðarkakan títtnefnda
stækkaði sífellt og var meira
til skiptanna. Fram til ársins
1967 má segja að nokkuð sam-
felldur vinnufriður hafi ríkt.
Ef litið er á kaupmátt
greidds tímakaups verkamanna í
Reykjavík sóst að frá 1961 og
fram á 1967 vex hann stöðugt.23
Þá fer að halla undan fæti og
hámarkið frá 1967 náðist ekki
aftur fyrr en 1971. Þessi
aukning kaupmáttar, sem var
hliðstæð um allt land, hlaut að
koma Viðreisnarstjórninni til
góða. Menn hafa að sjálfsögðu
deilt og deila enn um það hvaða
þátt stjórnvöld hafi átt í
þessu. Á tíu ára afmæli Við-
reisnar var þess minnst með
grein í Morgunblaðinu.24 Þar
segir:
Mikil hagsæld til sjávar og
sveita átti að sjálfsögðu
verulegan þátt í þessari
þróun en ljóst er að við-
reisnaraðgerðirnar gerðu
þjóðinni mögulegt að hagnýta
til fulls þau tækifæri til
framfarasóknar, sem buðust
á næstu árum.
Hórna tel óg að of lítið só
gert úr góðærinu og að sama
skapi só hlutur stjórnarinnar
ýktur. ^Sennilega hefði þjóðin
gengið í gegnum svipað :.ag-
sældarskeið þótt önnur ríkis-
stjorn hefði haldið um stjórn-
taumana. __þótt auðvitað só ekki
unnt að álykta svo með neinni
vissu. Hætt er við að við-
Þróun þjóðarframleiðslu og tekna, í heild og á íbúa