Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.02.1964, Blaðsíða 28

('Triglochin palustris) gætir allverulega. í mestu forarleðjunni áður en
hrafnafífan fer að festa rætur vex nær eingöngu vatnsnarfagras (Cata-
brosa aquatica). Klófífa (Eriophorum angustifolium) sýnir að vísu all-
mikla tíðni í bletti þessum, en samt gætir hennar lítið, því að hér er
einungis um að ræða smávaxna, ófrjóa einstaklinga. Þeir sýna samt
iivað verða vill. Eftir því sem jarðvegurinn verðnr þéttari og fjar dreg-
ur vatnsborðinu verður klófífan þéttari, unz hrafnafífan og fylgiteg-
undir hennar eru að mestu eða öllu horfnar, og landið breytt í brok-
flóa (Eriophorétum angustifolii) með öllum hans einkennum.
17.—18. Vatnsnarfagras-sefbrúðu hverfi (Catabrosa aquatica-Ranuncu-
lus hyperboreus soc.) og vatnsnarfagras-hrafnafifu hverfi (C. aquatica-
Eriophorum Scheuchzeri soc.) (Tab. IV. A—B 2—4).
Þessi tvö gróðurhverfi eru náskyld og í mjög nánum tengslum við
hrafnafífuhverfið, en í lýsingu þess var minnst á vatnsnarfagrasbelti,
þar sem óshólminn var að byrja að gróa. Gróðurblettir þeir, senr hér
er lýst eru báðir úr slíku belti við Hvítárvatn. Hverfin lýsa í raun og
veru tveimur gi'óðurstigum, enda þótt þau séu á nrargan hátt fléttuð
saman.
Við Hvítárvatn er eins og fyrr getur víðáttunrikil óshólnramyndun,
sem að nrestu er vaxin brokflóa, en Jró nreð gulstararblettum. Meðfram
flæðarnráli vatnsins eru rniklar leirur, aðeins íárra cnr háar yfir vatns-
borðinu, svo að vatn skolar yfir þær hverju sinni senr hækkar í vatn-
inu af vatnavöxtunr. Næst vatninu eru leirurnar ógrónar nreð öllu, en
er nær dregur lrinu gróna landi konra fram á þeinr byrjunar gróður-
hverfi flæðimýrarinnar. Fyrsti gróðurinn eru strjálir toppar af vatns-
narfagrasi (Catabrosa aquatica), en eftir því senr leiran verður þéttari
í sér, þéttist einnig gróðurbreiðan, og vex þar þá ýnrist eingöngu vatns-
narfagras (Catabrosa) eða sefbrúða (Ranunculus hyperboreus) er þar
einnig. Það gróðurlrverfi er sýnt í bletti 3. Athugunarblettur 2 sýnir
lrvar lengra er konrið áleiðis til sanrfelldara gróðurs. Þar eru lrrafna-
fífuplöntur á stangli, og jafnvel einstöku hálmgresi (Calamagrostis neg-
lecta) og klófífa (Eriophorum angustifolium). Þegar fjar dregur flæðar-
málinu, jafnvel ekki nenra nokkra nretra, tekur hrafnafífan (Eriopho-
rum Scheuchzeri) að þéttast, og kemur þá fram gróðurlrverfi það, senr
lýst er í 4. Þar er hrafnafífan ríkjandi bæði í svip og fleti. Vatnsnarfa-
grassins (Catabrosa aquatica) gætir nú nrinna en áður, en lrins vegar er
skriðlíngresi (Agrostis stolonifera) áberandi. Strjálar plöntur eru af kló-
fífu (Eriopliorum angustifolium), gulstör (Carex Lyngbyei) og mýra-
26 Flóra - tímarit um íslenzka grasafræði