Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.02.1964, Blaðsíða 33

þýfið er stórgert er ætíð nokkur gróðurraunur þúina og lauta. Þá er
nær ætíð Rhacomitrium í þúfunum.
Rakaskilyrði eru lík í stinnustarar- og starungsmýri. Þó verður
stinnustararmýrin naumast nokkurn tíma eins blaut og starungsmýrin
getur blautust orðið. Vatn stendur aldrei kyrrt í stinnustararmýrinni,
því að henni hallar að öllum jafnaði. Þó eru oft hallalítil stinnustarar-
belti meðfram flóasvæðum, og verða mörkin milli mýrar og brokflóa
þá næsta óskýr. Þar sem stinnustar-
armýrin er þurrust verður víðir (Sa-
lix) og mosi (Rhacomitrium) svo
áberandi að hún hverfur oft án 4. mynd. Carex rigida mýri og flói.
greinilegra marka yfir í víðiheiði
eða mosaþembu (Salicetum or Rhacomitrietum). 4. mynd sýnir venju-
iega afstöðu þessara gróðurfélaga.
Stinnastör (C. Bigelowii) er hvarvetna kunn að því að vaxa við
næsta ólík skilyrði, einkum misjafnan raka. Nordhagen kallar hana ,,i
ökologisk henseende en overordentlig elastisk planteart" og rekur
dæmi þess, að hún finnist bæði í súrum og basiskum jarðvegi. Gagn-
vart snjólagi segir liann, að liún finnist strjálvaxin að vísu í snjófæln-
um gróðurhverfum, enda þótt hennar „egentlige dominansareal faller
paa typisk snölejemark. I Sikilsdalen er det meget faa forbunn som
gaar fri for denne plantes expansjonslyster“, þó vex hún þar ekki „paa
de fugtigste myrmarker med stagnerende vann“. Hún vex þar í fugla-
þúfum og seltúnum, en vantar venjulega í velþroskað blómlendi.
„Hvad alsidighed angaar torde C. Bigelowii være uten sidestykke i
Nordeuropas flora“. (Nordhagen 1943 s. 250—251). Þessi ummæli geta
átt að mestu við á íslandi. Um afstöðu hennar til rakans má þó segja,
að á láglendi er hún miklu mest þutrkplanta. Hún vex þar nær ein-
göngu í þurru mólendi, og nær ekki að ráði út í mýrarnar út fyrir jað-
arinn, og vex þar eingöngu í þúfnakollum. í hálendinu er hún hins
vegar ríkjandi tegund í fjölda gróðurhverfa frá blautri mýri til hinna
þurrustu heiðahverfa og jafnvel á melum. Hún finnst, strjál að vísu,
í blautum flóa. Hún dafnar vel í fuglaþúfum, og þar sem áburðar nýt-
ur við fjallakofa og beitarhús rétt eins og í seltúnunum norsku. Um
afstöðu stinnustarar til sýrufars í íslenzkum jarðvegi get ég ekkert sagt,
því að rannsóknir í því efni vantar. En þess iná geta að tiltölulega litl-
ar sveiflur eru á sýrufari í íslenzkum jarðvegi, og þær tegundir, sem
eru tíðastir fylginautar stinnustarar munu flestar vera hlutlausar með
tilliti til sýrufars.
Gagnvart snjólagi virðist stinnastör haga sér dálítið öðruvísi hér en
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓrtl 3 1
; >b,nirTr>hrnJrtrrT77Tt