Félagsbréf - 01.07.1958, Qupperneq 8

RitstJ órnar gr einar
Aftökur í Ungvcrjiilandi.
Aðfaranótt hins 17. júní sí’ðast liðins var tilkynnt samtímis
í Moskvu og Búdapest, að fjórir ungverskir þjóðarleiðtogar, þeir
Imre Nagy, fyrrv. forsætisráðhnrra, Pal Maleter hershöfðingi
og blaðamennirnir Miklos Gimes og Josef Sizilagy, hefðu þá ný-
lega verið dæmdir til dauða af leynilegum dómstóli og teJcnir af
lífi.
Þessi fregn vakti hrylling í öllum lýðfrjálsum löndum, ekki
af því, að það komi mönnum á óvart, þó að kommúnistar drepi
menn, heldur af hinu, að morð, ekki sízt pólitísk morð, vekja
sem betur fer ávallt hrylling hjá siðuðu fólki.
Forsögu þessa máls þarf eigi að rekja, hún er kunn og öll
mörkuið þeim dráttum, er virðast dýpstir í svipmóti nútíma
kommúnisma— blekkingum, griðrofum, morðum.
Þessir fjórir leiðtogar voru dæmdir af „leynilegum dómstóli“.
Hvað er það? Nýtt heiti á gömlu fyrirbrigði, fínna í munni en
orðin „án dóms og laga“, en að sjálfsögðu sömu merlcingar.
Finnst kommúnsitum þá ekki lengur ómaksins vert að eyða tíma
og fyrirhöfn í sýndarréttarhöld, eins og þeir notuðu áður, þegar
þeir þurftu að losna við menn? Þessi aðferð er líka ef til vill
áhrifameiri til að vekja skelfingu heima fyHr, em skelfingin virð-
ist þarfasti bandamaður kommúnismans. Oss er að vísu örðugt
að setja oss í spor austrænnar alþýðu í dag, lceflaJðra Hthöfunda,
menntamanna, bænda, verkamanna, en „leynileg réttarhöld“ og
síberískar þrælabúðir virðast fremur óhugnanleg fyrirbHgði og
sennilega allörugg trygging fyHr því, að þjáðir og óánægðir
haldi sér i skefjum í lengstu lög.
Það er staðreynd, eins og áður hefur verið bent á í þessum