Félagsbréf - 01.07.1958, Page 39

FÉLAGSBRÉF
35
þegar hún kemur til ömmu sinnar
með ilm af grænum skógi. Ég minnt-
ist á einræðið áðan. Það á of djúpar
rætur í nútímastjórnmálum, senni-
lega vegna þess að það á ítök í öll-
um mönnum. Við erum dálítið veik
fyrir einræði. — Ég hef reynt að
fjalla um þetta atriði í kvæðinu
„Kirkjusmiðurinn á Reyni“. Fyrir-
mynd þess er samnefnd þjóðsaga.
Bóndi á að byggja kirkju, en getur
ekki. Þá kemur ókunnug persóna og
býðst til að hjálpa honum — við get-
um kallað hana draug, af því að þeir
g'anga aftur og njóta sín bezt, þegar
þeir fá tækifæri að vinna myrkra-
verk sín óáreittir. Hann segir: Ég
skal byggja fyrir þig kirkjuna, ef ég
fæ son þinn að launum. Sem sagt:
hann vill inna af hendi ákveðna
þjónustu, en fá í staðinn það
dýrmætasta sem bóndinn á: frelsi
hans og hamingju, persónugert í
syni hans. Bóndinn er veikur fyrir,
þykist kannski viss um að geta snú-
ið á komumann, því að smiðurinn
verður af kaupunum, ef bóndi getur
nefnt nafn hans, áður en smíðinni
er lokið. Þetta tekst.' En. stundum
tekst það ekki. Ungverjar geta borið
um það. Þeir vita, að Finnur lætur
sér hvergi bregða, þó að nafn hans
sé nefnt. Þeir vita, að Finnur kemur
alltaf aftur:
Ég hræðist þig, þú hrópar á mitt lík
sem hrekst á milli annarlegra stranda,
en þráir aðeins svarta, mjúka sanda
og svefn í Vík.
Ég óttast þig, jafnógnarlegan gest
fær enginn rekið burt úr húsi sínu.
Matthíaa Johannessen.
Núfinn ég dauðans brodd í blóðimínu
og bið um frest —
en dagur er á förum, einn ég flý
feigum skrefum; óttast þig í steini,
gamlan draug sem leggur leið að
og leitar mín á ný. [Reyni
En hvað segirðu almennt um skáld-
skap, hvað er skáldskapur?
Ég veit það ekki. Eitt veit ég þó
að skáldskapur er ekki vísindaleg
lógíkk, heldur reynsla. Það er sagt
að 99% skáldskapar sé vinna, en 1%
innblástur. Það má vel vera, en þó
hygg ég að þetta eina prósent sé
jafnmikilvægt hinum níutíu og níu,
því að án þess yrðu sennilega fá
ljóð til. Ég sagði að ljóð væri reynsla,
en ég held það sé líka annað: ein-
lægni. Ljóð án einlægni er sjaldan
gott. Poul La Cour segir í bók sinni