Morgunblaðið - 07.12.2011, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. DESEMBER 2011
✝ Jón SigurðurHjálmarsson
var fæddur á
Grímsstöðum í
Svartárdal í Lýt-
ingstaðahreppi
hinn 30. september
árið 1921. Hann
andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 18. nóv-
ember 2011.
Hann var sonur
hjónanna Guðrúnar Jónsdóttur
og Hjálmars Jóhannessonar.
Jón var næstyngstur ellefu
barna þeirra Grímsstaðahjóna,
sem á fót komust, en tólfta barn-
ið dó kornungt. Þegar Jón var
tæplega tveggja ára missti hann
föður sinn, en Hjálmar lést hinn
12. júlí 1923 langt um aldur
fram aðeins 47 ára að aldri. Við
fráfall hans var
heimilið leyst upp
og börnunum kom-
ið, að þeirrar tíðar
hætti, í vist og fóst-
ur eftir aldri, á bæj-
um þar í sveitinni.
Var Jón þá tekinn í
fóstur af fyrrum
nágrönnum for-
eldra sinna í Öldu-
hrygg þar í daln-
um, Stefáni
Rósantssyni og móður hans
Stefaníu Guðmundsdóttur, sem
þá bjuggu í Sölvanesi. Þegar
Jón var 18 ára flutti fjölskyldan
að Gilhaga, og varð heimili hans
þar upp frá því.
Jón Sigurður var jarðsunginn
í kyrrþey að eigin ósk, frá Goð-
dælakirkju laugardaginn 26.
nóvember 2011.
Þá ertu farinn, elsku kallinn
minn, eftir erfiða baráttu. En þú
varst örugglega hvíldinni feginn
úr því sem komið var. Margs er
að minnast, minningarnar eru
margar og góðar. Ég hef oft
dáðst að þolinmæði þinni, þegar
þú brasaðir með mig í fjárhúsin í
öllum veðrum. Stundum sá ég
lítið fram fyrir mig, þú varst
með luktina í annarri hendinni
til að lýsa okkur og mig stutt-
stíga í hinni. Skít-myrkfælna
alltaf spyrjandi eftir stjörnum á
himninum, stjörnuhrapinu og
fleiru. „Þá var sko myrkur.“
Alltaf þurfti ég að fara með,
mig minnir að þú hafir kallað
mig ferða-rófu. Ljúfar eru minn-
ingarnar þegar voraði og við fór-
um að fara til ánna eins og við
kölluðum það. Það var að fara og
huga að ánum eftir að þeim var
sleppt út í hagann á vorin. Það
þurfti að athuga hvort allt væri í
lagi, hve margar væru bornar,
og að sjálfsögðu fórum við ríð-
andi. Þá var oft metingur hvort
fyndi fleiri bornar og hve marg-
ar væru tvílembdar. Ekki má
gleyma öllum rekstrunum og
réttunum, vor og haust. Ég hef
alltaf sagt að það eru forréttindi
að hafa alist upp í sveit og hefur
það orðið mér gott veganesti.
Ég má nú til með að minnast
á heldur skrítið ferðalag þegar
ég var nokkurra ára, við fórum í
afmæli Guðmundar á Lýtings-
stöðum en ekki vildi betur til
þegar líða tók á kvöldið en það
skall á stórhríð. Haldið var nú
heim á leið en á Breiðaflóanum
komst bíllinn ekki lengra og hef-
ur örugglega bleytt sig og fór
ekki í gang. Nú voru góð ráð
dýr! Var nú tekin sú ákvörðun
að labba stystu leið heim í Gil-
haga. (Það er yfir flóann). Ég
var sett í strigapoka, því ekki
gat ég gengið í þessu veðri, og
að sjálfsögðu setti Nonni mig á
bakið og bar mig heim. Aldrei
neitt mál! Þér fannst alltaf
óþarfi þegar var verið að færa
þér brauð og hlúa að þér. Oftar
en ekki stakkstu einhverju smot-
teríi að þeim sem með manni
voru, eins og þú kallaðir það. Þú
varst einstakur karakter sem
lýsti sér best síðasta tímann sem
við gátum verið saman, en við
höldum áfram seinna. Þú hafðir
lúmska trú á einhverju meira
eftir þetta líf.
Að lokum vil ég þakka þér
fyrir alla góðu stundirnar, hjálp-
ina og það sem þú kenndir mér.
Það verður mér alltaf gott vega-
nesti. Oft er ég búin að nýta mér
það. Eins og þú sagðir oft
„Bless, bless“.
Þín,
Margrét.
Jón Sigurður
Hjálmarsson
Sumir standa til
hliðar á dansiballinu á meðan
aðrir dansa göt á skóna sína. Ég
þarf ekki að segja þeim sem hafa
hitt Árna Magnússon hvaða hópi
hann tilheyrði, hann var dansari.
Árni Magnússon var maður sem
kom við alla sem kynntust hon-
um. Hann fyllti hvaða herbergi
sem hann kom í. Með innilegu
brosi sínu og blíðri hendi á öxl
þinni lét hann þig vita að þú
varst í „félaginu“, félaginu hans,
og að þú værir ævilangur félagi.
Eins og skipstjórinn sem hann
var gekk hann um á þilfari lífsins
og sagði þér sögur, sem lifnuðu
við með innsæi hans og blíðum
Árni Magnússon
✝ Árni Magn-ússon fæddist í
Reykjavík 25. des-
ember 1937. Hann
lést á heimili sínu á
Seltjarnarnesi 17.
nóvember 2011.
Árni var jarð-
sunginn frá Sel-
tjarnarneskirkju
24. nóvember 2011.
húmor. Hann skildi
að Guð skrifar mik-
ið af gamanleik og
þar sem Guð skilaði
ekki góðum loka-
hnykk á söguna sá
Árni til þess að svo
yrði. Eins og sagan
af manninum sem
nótt eina tók að
„láni“ Volkswagen
og klessukeyrði.
Eftir leit í Vest-
mannaeyjum fann lögreglan loks
bílinn. Einu vísbendingarnar
voru afar grannt bil á milli stýris
og sætis. Ég man að Árni sagði
með miklum stæl: „Það var bara
einn maður sem gat komið til
greina á allri eyjunni“ – kunningi
hans sem hann kallaði Flísina.
Ég hló þar til ég grét. Ég áttaði
mig á að jafnvel þótt „Flísin“
hefði stolið bílnum og skemmt
fann Árni húmor í gjörðum fólks
og honum þótti vænt um gallana,
því þeir voru mannlegir.
Ég mun sakna hans á hverj-
um degi. Hann var meira en
tengdafaðir minn, hann var vin-
ur minn. Hann mun ekki gleym-
ast því ég mun segja sögur af
honum og hann mun halda áfram
að vera með mér, fjölskyldu
minni og vinum. Við Bandaríkja-
menn segjum stundum „hann lét
aldrei sannleikann koma í veg
fyrir góða sögu“, en þegar kem-
ur að Árna Magnússyni mun ég
ekki þurfa að ýkja eitt einasta
orð, því að hann var svo sann-
arlega stærri en lífið sjálft.
Daniel Marston.
Við kveðjum þig elsku afi með
orðum úr Spámanninum, eftir
Kahlil Gibran.
„Og kona ein tók til máls og sagði:
Segðu okkur frá þjáningunni.
Hann sagði: Þjáningin er fæðing-
arhríðir skilningsins. Eins og kjarni
verður að sprengja utan af sér skelina,
til þess að blóm hans vaxi upp í ljósið,
eins hljótið þið að kynnast þjáning-
unni. Og ef þið sæjuð hin daglegu
kraftaverk lífsins, yrði þjáningin ykkur
undursamleg engu síður en gleðin. Og
árstíðaskipti sálarinnar yrðu ykkur
eðlilega eins og sáning og uppskera,
þolgóð munuð þið þreyja vetur þján-
inganna. Sjálf hafið þið úthlutað ykkur
miklu af þjáningu ykkar. Hún er hið
beizka meðal, sem læknirinn í mann-
inum gefur við sjúkdómum hans.
Treystið því lækninum og drekkið
meðal hans æðrulaust. Þótt hönd
hans sé þung og hörð, er henni stjórn-
að af mildi hins óséða, og bikarinn,
sem hann færir ykkur, brennir var-
irnar, en er þó gerður úr leirnum, sem
Guð hefur vætt með helgum tárum
sínum.“
Hvíl í friði.
Hlédís Maren Guðmunds-
dóttir og Magnús Jökull
Guðmundsson.
Árni varð strax hluti af fjöl-
skyldunni okkar um leið og hann
brosti þessu brosi! Á bak við
þetta innilega bros var risastórt,
blítt hjarta. Okkur öllum þótti
svo vænt um hann. Það er mikil
blessun að hafa kynnst honum
og átt með honum tíma, þótt sá
tími hafi aðeins varað í sjö ár.
Við erum sorgmædd yfir að það
var ekki lengur.
Það er blessun að vita að við
munum sjá hann aftur og það
gefur okkur frið í sorginni.
Með ást,
f.h. Marston-fjölskyldunnar,
Pam og Bob.
✝ Magnús Gunn-laugsson fædd-
ist á Langeyri í
Súðavík 16. sept-
ember 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
28. nóvember 2011.
Foreldrar: Sam-
úela Sigrún Jóns-
dóttir, f. 31.7. 1891,
d. 12.9. 1965 og
Gunnlaugur Ein-
arsson, f. 22.7. 1891, d. 2.2. 1936.
Systkini: Hálfbróðir sammæðra,
Pálmi Sveinn Sveinsson, f. 28.9.
1914, d. 17.6. 1992. Alsystkini:
Guðmundur Einar, f. 8.6. 1917, d.
23.1. 1996, Jón Hjaltalín, f. 8.6.
1917, d. 8.7. 1988 og Salóme, f.
28.9. 1930.
Hinn 24.12. 1945 kvæntist
Magnús Ólöfu Steinunni Ein-
arsdóttur, f. 30.7. 1925. For-
eldrar hennar voru Helga Mar-
grét Jónsdóttir, f. 14.5. 1894 í
Mosdal í Önundarfirði, d. 17.1.
1973 og Einar Eyjólfsson, f.
16.12. 1880 að Tröð í Súðavík, d.
5.5. 1976. Börn Magnúsar og
Klimenko, f. 5.5. 1973. Barn
þeirra er Agneta Ýr, f. 17.10.
2006. Þau skildu 2009. 4) Svan-
hvít, f. 18.11. 1954. Hún giftist
1981 Sveini Gísla Eiríkssyni, f.
4.12. 1955, d. 11.7. 1992. Börn
þeirra eru Daði, f. 3.4. 1981 og
Una Guðlaug, f. 8.5. 1985. Hún
giftist 2000 Hjalta Jóni Sveins-
syni, f. 5.3. 1953. Barn þeirra er
Jóhanna Lan, f. 25.3. 2001. Þau
skildu 2005. 5) Ægir, f. 15.2.
1958. Hann kvæntist 1981 Önnu
Sigríði Bragadóttur. Börn þeirra
eru: Valur, f. 28.9. 1984, Bragi, f.
12.11. 1989 og Alda, f. 1.8. 2000.
Magnús ólst upp á Súðavík, og
stundaði sjómennsku á sínum
yngri árum. Hann lærði neta-
gerð hjá Pétri Njarðvík, Græna-
garði, og vann svo við það alla tíð
síðan. Lengst af vann hann hjá
útgerð Jóns Gíslasonar í Hafn-
arfirði en seinustu árin vann
hann hjá Útgerðarfélaginu Barð-
anum í Kópavogi. Þau Magnús
og Ólöf hófu sinn búskap á Ísa-
firði 1945 og bjuggu þar til 1956
er þau fluttu til Hafnarfjarðar.
Þau byggðu sér hús að Fögruk-
inn 22 og bjuggu þar í 54 ár, eða
þar til nú í september, er þau
fluttu í Mörkina í Reykjavík.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, 7.
desembet 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Ólafar Steinunnar:
1) Sigrún, f. 3.6.
1946, d. 21.9. 2006.
Hún giftist 1968
Jóni Eðvarðssyni, f.
25.4. 1946, d. 23.12.
1982. Börn þeirra
eru: Harpa, f. 20.3.
1970 og Andrea, f.
18.6. 1972. Þau
skildu 1979. Sigrún
giftist 1982 Páli Sig-
urðssyni. Þau skildu
1988. 2) Gunnlaugur, f. 22.1.
1949. Hann er kvæntur Valdísi
Jónu Sveinbjörnsdóttur, f. 1.2.
1948. Börn þeirra eru: Ólöf, f.
4.11. 1976, Elfa, f. 28.3. 1982 og
Magnús Þór, f. 6.5. 1987. Fyrir
átti Valdís, Sveinbjörn Ragnar
Árnason, f. 1.6. 1967 og Hilmar
Þór Árnason, f. 3.11. 1972. 3)
Helgi Grétar, f. 14.5. 1950. Hann
kvæntist 1974 Sigríði Jón-
asdóttur, f. 10.6. 1947. Barn
þeirra er Magnús, f. 16.9. 1973.
Fyrir átti Sigríður, Jóhönnu
Valdimarsdóttir og Önnu Valdi-
marsdóttir. Þau skildu 1987.
Hann kvæntist 2001 Nadezdu
Elsku afi.
Nú hefur þú kvatt okkur. Við
systurnar minnumst þín með mik-
illi hlýju. Fyrstu minningar okkar
af þér eru úr Fögrukinninni. Þú í
leik við okkur, í boltaleik, í búð-
arleik í tréstiganum, að spila,
segja sögur. Ávallt með opinn
faðm. Þar getum við þakkað fyrir
leiðarvísinn þinn um það að vænt-
umþykja er besta gjöfin.
Þú varst viðutan eins og sannur
prófessor og gerðir bara grín að
því, enda léttlyndur húmoristi.
Það voru ófáar aukaferðirnar sem
fara þurfti „alla leið inn í Reykja-
vík“ að sækja lesgleraugu sem
gleymst höfðu eftir heimsókn.
Þykjumst við sumir hverjir af-
komendur þínir hafa fengið þessa
náðargáfu (viðutanhátt) í vöggu-
gjöf og hefur þessi eiginleiki þinn
fengið nafnið „Súðarvíkurgenið“!
Þú eltir ekki hjörðina í flatskjá-
kaupum eða öðrum nýjungum
eins nýtinn og þú varst og brást
þar ekki út af vananum frekar en
vanalega. Takk, afi, fyrir að minna
okkur á að lífsgæðakapphlaupið
er ekki aðalmálið í lífinu.
Oft baðst þú okkur að spila fyr-
ir þig á fiðluna eða píanóið, brostir
og dillaðir þér í takt. Það hvatti
okkur áfram í tónlistinni að upp-
lifa slíkan áhuga. Þú söngst fyrir
okkur og seinna fyrir börnin okk-
ar. Nærvera þín var þægileg og
hafði góð áhrif á þá sem í kringum
þig voru.
Hvíl í friði, elsku afi.
Harpa og Andrea.
Það er dýrmætt að fá tækifæri
til þess að kynnast afa sínum sem
fullorðin manneskja. Vissulega á
ég góðar bernskuminningar um
afa Magga sem glaður stundaði
viðskipti í búðinni-undir-stigan-
um, og keypti þar sitt eigið dag-
blað af kátum barnabörnum. Afa
Magga sem stofnaði með mér
Eggjabandalagið – hann borðaði
bara hvíturnar af heilsufars-
ástæðum og ég bara rauðurnar
því ég var matvönd. Þessar minn-
ingar eru nátengdar húsinu í Fög-
rukinn, sem ég lít í raun á sem
æskuheimili þrátt fyrir að hafa
aldrei búið þar. Sama hvað bú-
ferlaflutningum og öðrum uppá-
komum lífsins leið var það fastur
punktur í tilverunni. Þar var hægt
var að ganga að því vísu að næla
mætti sér í harðfisk úr frystinum
og súkkulaðibita eftir kvöldmat-
inn.
Það var svo þegar ég fór að
venja komur mínar í kinnina góðu
á háskólaárunum að ég kynntist
öðrum hliðum á afa mínum. Í
gamalli stílabók leyndust textar
og vísur sem sýndu hann í nýju
ljósi, og settu ýmislegt í nýtt sam-
hengi. Sér í lagi vísur skrifaðar
með notalega gamalkunnri rit-
hönd á litla miða sem fylgdu af-
mæliskortum æskunnar. Miðana
á ég enn í fórum mínum og gleðst
jafnan þegar ég rekst á þá.
Elsku afi, hvíldu í friði. Hluti af
þér lifir áfram í mér. Það er góð
tilfinning.
Að lokum eftir langan, þungan dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við veginn,
og horfir skyggnum augum yfir sviðið,
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir löngu
lagðir þú upp frá þessum sama stað.
(Steinn Steinarr)
Una Guðlaug Sveinsdóttir.
„Mikið eigum við fallegt land,“
sagði Magnús oftar en ég hef tölu
á. Hann kunni þá list að skoða liti
fjallanna, birtu himinsins og ekki
síst að horfa á hafið. Vestfirskar
rætur – fjöll, firðir, himinn og haf
– voru alla tíð sterkar í lífi hans og
viðhorfum. Fjallið hans var Kofri.
Álftafjörðurinn bernskan. Hafið
færði björg í bú en hrifsaði líka
freklega til sín. Himinninn var
víðáttan og fjarlægðin, þar bjó hið
óþekkta.
Ég kýs að sækja kveðjuorð mín
í Heimsljós. Vestfirðir eru sögu-
svið bókarinnar og Magnús mat
verk Halldór Laxness mikils,
jafnt róttækan efniviðinn og ljóð-
rænan stílinn.
Þar sem jökulinn ber við loft hættir
landið að vera jarðneskt en jörðin fær
hlutdeild í himninum þar búa ekki fram-
ar neinar sorgir og þessvegna er gleðin
ekki nauðsynleg, þar ríkir fegurðin ein
ofar hverri kröfu.
(Halldór Laxness)
Hvíl í friði.
Anna.
Magnús
Gunnlaugsson
Páll Heiðar Jóns-
son hafði afgerandi áhrif á áhuga
minn á Ríkisútvarpinu þegar
hann var með vikulega þætti sína
í byrjun áttunda áratugarins þar
sem fjallað var um það helsta
sem fram hafði komið í fjölmiðl-
um liðinnar viku. Þátturinn var
óvenjulegur og nýstárlegur enda
var Páll Heiðar þá nýlega fluttur
til landsins eftir dvöl í Bretlandi,
þar sem hann tileinkaði sér það
nýjasta í útvarpsmennskunni hjá
BBC og flutti með sér heim.
Mig óraði ekki fyrir því á þeim
árum að Páll Heiðar ætti eftir að
verða helsti leiðbeinandi minn og
kennari í útvarpsmennskunni.
Fyrst á dagskrárgerðarnám-
skeiði í Ríkisútvarpinu og síðar í
þættinum Morgunpóstinum. Ég
hefði ekki getað fengið betri
kennara. Páll Heiðar, sem var af-
skaplega fágaður og kurteis mað-
ur, var gríðarlegur vinnuþjarkur.
Hann undirbjó þættina af kost-
gæfni og mætti fyrstur manna
fyrir allar aldir til að skrifa hand-
ritið að Morgunpóstinum. Þegar
ég kom á staðinn upp úr klukkan
sex sat Páll við ritvélina sína,
barði lyklaborðið af miklum móð
og reykti pípu í sífellu, þannig að
Páll Heiðar
Jónsson
✝ Páll HeiðarJónsson fædd-
ist í Vík í Mýrdal
16. febrúar 1934.
Hann andaðist á
Borgarspítalanum
12. nóvember 2011.
Útför Páls Heið-
ars fór fram frá
Dómkirkjunni 24.
nóvember 2011.
reykjarský mynd-
aðist í kringum
hann. Hann leit
annað slagið upp og
horfði á okkur hin
yfir gleraugun ef
hann vildi ræða við
okkur um þáttinn.
Stundum féllu hár-
fínar athugasemdir
sem báru vitni gam-
ansemi í breskum
stíl og þá brosti
okkar maður í kampinn. Hand-
ritið var alltaf tilbúið á réttum
tíma. Nákvæmt og allir liðir
tímasettir. Sjálfur vann Páll
pistla um bæði innlend og erlend
málefni. Fór á vettvang og hljóð-
ritaði viðtöl með umhverfishljóð-
um á bak við. Hann var líka
einkar smekkvís í vali á tónlist og
var klassíkin þar í fyrirrúmi.
Hann var jafnvígur á allt í gerð
eins útvarpsþáttar.
Páll Heiðar lét vinnuna og
margvísleg samskipti vegna
hennar ganga fyrir og það kann
að hafa bitnað á hans persónu-
lega lífi, sem var ekki alltaf dans
á rósum. Ekki lét hann það bitna
á nemendum sínum, svo mikið er
víst. Hann var hlýr og þolinmóð-
ur kennari. Með vinnubrögðum
sínum kenndi hann mér að fjöl-
miðlafólk þarf að vera heiðarlegt,
vandvirkt, nákvæmt og taka fyrir
allar hliðar máls þannig að rétt
mynd fáist. Gott hjartalag eins
og hann hafði sjálfur spillir svo
ekki fyrir. Það er missir að slík-
um manni, en mestur er missir
fjölskyldu hans sem ég votta
innilega samúð við fráfall hans.
Erna Indriðadóttir.
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ÞORVALDAR BERGMANNS
BJÖRNSSONAR,
Holtagerði 56,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjúkrunar-
heimilisins Sunnuhlíðar í Kópavogi fyrir einstaka umönnun og
alúð.
Erna Jónsdóttir
og fjölskylda.