Morgunblaðið - 09.03.2012, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2012
✝ RagnheiðurEinarsdóttir
fæddist á Víðilæk í
Skriðdal 27. sept-
ember 1922. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum 26.
febrúar sl. For-
eldrar hennar voru
hjónin Katrín Ein-
arsdóttir, f. 1.
ágúst 1884, d. 17.
maí 1971, og Einar
Björgvin Björnsson, f. 11. nóv-
ember 1890, d. 6. júní 1976.
Systkini Ragnheiðar voru:
Hjörtur, f. 16. mars 1913, d. 27.
febrúar 1979, Kristín, f. 9. októ-
ber 1915, d. 29. júní 2004,
Björn, f. 18. desember 1919, d.
12. júní 1981, Unnar Sigur-
björn, f. 26. maí 1921, d. 2. júlí
1948, Jón Einar, f. 8. janúar
1925, d. 14. júní 1997, Halldór
Jóhann, f. 2. júlí 1927.
Eiginmaður Ragnheiðar var
úar 1954, kvæntur Ástu S. Sig-
urðardóttur, f. 2. október 1957,
þau eiga fimm börn og þrjú
barnabörn.
Ragnheiður ólst upp í Skrið-
dal frá 1922 til 1936 en þá flutti
hún ásamt foreldrum sínum að
Eyjum í Breiðdal. Árið 1939
fluttist hún að Birkihlíð ásamt
unnusta sínum, Árna Bjarna-
syni, en þar bjuggu þau til árs-
ins 1947 þegar þau fluttu í Há-
tún. Þar bjuggu þau í 14 ár eða
til 1961 er þau fluttu að Litla
Sandfelli og bjuggu þar til árs-
ins 1973. Árið 1968 hættu þau
hjónin búskap en Ragnheiður
fór að vinna við ýmiss konar
störf, m.a. sem matráðskona í
vegagerð og við Grunnskólann
á Hallormsstað. Árið 1973 flytj-
ast Ragnheiður og Árni að
Múlastekk og eru þar til ársins
1976 er þau flytja að Hrygg-
stekk. Síðustu árin, eða frá
árinu 1994, bjuggu þau á Mið-
vangi 22 á Egilsstöðum. Ragn-
heiður dvaldi á sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum síðustu árin.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag, 9.
mars 2012, og hefst athöfnin kl.
14.
Árni Bjarnason frá
Borg í Skriðdal, f.
7. ágúst 1915, d. 2.
júlí 2009. Þau gift-
ust hinn 13. desem-
ber 1940. Þau eign-
uðust fjóra syni: 1)
Sigurður, f. 3. des-
ember 1941,
kvæntur Sigvarð-
ínu Guðmunds-
dóttur, f. 10. mars
1942, þau eiga þrjú
börn og átta barnabörn. 2)
Bjarni, f. 3. desember 1941,
kvæntur Jónu G. Guðmunds-
dóttur, f. 2. ágúst 1946, þau
eignuðust fimm börn, eitt er lát-
ið, þau eiga tíu barnabörn. 3)
Einar Birkir, f. 17. febrúar
1947, kvæntur Sigríði Páls-
dóttur, f. 9. febrúar 1956, þau
eiga fjögur börn og níu barna-
börn. Einar á tvö börn og sex
barnabörn frá fyrra hjóna-
bandi. 4) Sigurbjörn, f. 7. febr-
Í dag kveðjum við Ragnheiði
ömmu eins og hún var alltaf köll-
uð af okkur systkinunum. Amma
var stór hluti af lífi okkar enda
bjó fjölskyldan ásamt ömmu og
afa á Hryggstekk í átján ár svo
óhjákvæmilega urðu tengslin
sterk.
Amma var aldrei langt undan
þegar við vorum að alast upp, við
gátum alltaf leitað til hennar og
treyst, enda var henni umhugað
um að okkur liði vel. Margar góð-
ar minningar koma upp þegar við
horfum til baka en notalegast af
öllu var nærvera ömmu í skól-
anum þegar við vorum í heima-
vist á Hallormsstað. Þau voru ófá
skiptin sem við fengum að skríða
upp í rúm til ömmu og kúra enda
hjartað oft lítið og fæturnir kald-
ir þegar langt var heim til
mömmu og pabba.
Amma var alla tíð mikil handa-
vinnukona og einstaklega vand-
virk við verk sín. Mörg handverk
eru til eftir hana og prýða fallegu
hekluðu teppin hennar nú heimili
flestra í fjölskyldunni ásamt
rúmfötum, dúkum, peysum og
sokkum. Þessi hlutir eru okkur
dýrmætir og varðveita góðar
minningar um ömmu.
Amma var listakokkur og
lagði mikið upp úr góðum veit-
ingum og vel var þess gætt að
enginn færi svangur af hennar
heimili. Við systkinin vorum svo
heppin að vera áskrifendur að
pönnukökunum hennar og
kepptumst oft við að borða eins
margar og við gátum og reynd-
um þar með að slá gömul met
pabba og bræðra hans. Þegar
fram liðu stundir og við fullorðn-
uðumst sóttu okkar börn í
pönnukökurnar hennar ömmu og
reyndu líkt og foreldrarnir að slá
gömul met, ömmu til mikillar
gleði.
Nú í seinni tíð fylgdist amma
vel með því sem við krakkarnir
tókum okkur fyrir hendur, hvort
sem við vorum í námi eða vinnu
hér heima eða úti í hinum stóra
heimi. Hún hvatti okkur ávallt til
að fylgja sannfæringu okkar og
láta drauma okkar rætast, hvar í
heiminum sem við enduðum, þó
henni liði sennilega alltaf best
þegar hún vissi af okkur sem
næst sér.
Síðastu árin dvaldi amma á
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum og
viljum við þakka sérstaklega
þann hlýhug og þá góðu umönn-
un sem hún fékk hjá starfsfólk-
inu þar.
Við búum vel að því góða vega-
nesti sem amma hefur gefið okk-
ur með sinni nærveru í gegnum
árin.
Við biðjum ömmu blessunar
og kveðjum hana með þökk og
virðingu.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Árni Páll, Ragnhildur Íris,
Birna Kristín og
Eyrún Björk Einarsbörn.
Það var langt austur á land
þegar ég, höfuðborgarstelpan,
var að alast upp og föðurfólkið
mitt sem bjó þar var nú ekki að
sækja til Reykjavíkur að óþörfu.
Ég hitti Ragnheiði föðursystur
mína fyrst 1987 þegar þau Árni
bjuggu í Hryggstekk í nábýli við
Einar son sinn og fjölskyldu
hans. Það var skemmtileg og af-
slöppuð heimsókn og mér er afar
minnisstæð sú snyrtimennska
sem blasti við utan húss sem inn-
an. Það hefði verið hægt að
leggja sig úti í fjósi og engu lík-
ara en hlöðin væru ryksuguð
daglega.
Seinna þegar ég fór að flakka
um landið í erindrekstri nýtti ég
hvert tækifæri til að heimsækja
Ragnheiði og Árna sem þá voru
flutt í fallega íbúð á Egilsstöðum.
Þau tóku mér opnum örmum,
hlýjan hennar Ragnheiðar um-
vafði mig og gáskafullar athuga-
semdir Árna krydduðu samtölin.
Oft hitti ég á Ragnheiði eina,
þegar Árni var fjarverandi vegna
veikinda. Þá skoðaði ég myndir
af frændfólki mínu og fræddist
um hvað barnabörnin hennar
höfðu fyrir stafni. Ragnheiður
var stolt af fólkinu sínu og fylgd-
ist vel með ört stækkandi hópi af-
komenda. Fyrir lifandi frásagnir
hennar lærði ég smám saman að
þekkja frændgarðinn og ættar-
mótin í seinni tíð styrkja þann
grunn.
Hún sagði mér líka sitthvað úr
bernsku sinni, uppvexti og bú-
skap sem lýstu þeim aðstæðum
sem konur af hennar kynslóð
þurftu að búa við. Án efa gerði
frænka mín sitt besta til að láta
fólkinu sínu líða vel, hún setti
sjálfa sig ekki í forgang frekar en
margar mæður fyrr og síðar.
Seinna fór hún að vinna utan
heimilis, m.a. í eldhúsinu í grunn-
skólanum á Hallormsstað og ég
var stolt af frændseminni þegar
ég heyrði hrósyrðin um hana frá
kennurum þar sem ég hitti á
námskeiði. Ég dáðist líka að fal-
legu handavinnunni hennar, út-
saumi og prjónaskap og geymi
góðar ullarhosur sem Árni prjón-
aði á níræðisaldri.
Síðustu árin dvöldu þau hjónin
á heilbrigðisstofnun á Egilsstöð-
um og þar hitti ég Ragnheiði síð-
ast fyrir u.þ.b. ári. Hún var að
venju glöð að sjá mig en ég
skynjaði að nú var tilveran eig-
inlega bara bið, fátt sem stytti
henni stundirnar og langur hver
dagurinn.
Ég sakna þessarar góðu og
hlýju frænku minnar og þeirra
tengsla við föðurfólkið mitt sem
sköpuðust í heimsóknum til
hennar. Ég get þó vel unnt henni
hvíldar að loknu löngu og farsælu
dagsverki og veit að tveir Árnar
taka fagnandi á móti henni á
strönd hins eilífa friðar.
Ég sendi frændum mínum og
þeirra fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur og bið góðan
Guð að blessa minningu Ragn-
heiðar Einarsdóttur.
Unnur Halldórsdóttir.
Elsku Ragnheiður mín.
Traustasta og besta vinkona.
Mig langar með fáeinum orð-
um að þakka þér fyrir allar sam-
verustundirnar og hjálpina í
gegnum árin. Til ykkar Árna var
alltaf gott að koma. Það var sama
hvar þið bjugguð, þið voruð svo
samtaka með að gera heimilið
ykkar fínt og fallegt og fullt af
„hlýju“.
Meðan við bjuggum báðar í
dalnum okkar varst þú sú mann-
eskja sem ég leitaði mest til ef
einhver vandamál voru hjá mér.
Það var sama hvað var að, þú
varst alltaf tilbúin að hjálpa. Ef
ég klúðraði saumaskapnum þá
bara henti ég því út í bíl og
keyrði til þín og þú gast allt lag-
að. Ef ærnar okkar þurftu hjálp í
sauðburði varst þú sótt, jafnt á
nóttu sem degi. Alltaf var allt
sjálfsagt. En síðast en ekki síst
vil ég þakka þér fyrir öll skiptin
sem þú hjálpaðir mér þegar ég
var veik, það var eiginlega „ekk-
ert mál“ að vera veik, það var
sama hvort ég lá heima eða að
heiman, þú varst komin og tókst
heimilið mitt og annaðist það eins
og þú ættir það. Og fyrir það er-
um við Kjartan óendanlega
þakklát.
Þegar við vorum báðar fluttar
á Egilsstaði áttum við margar
góðar stundir, spjölluðum sam-
an, sögðum hvor annarri leynd-
armál, fórum í gönguferðir og
kíktum í búðir sem okkur fannst
mjög gaman að gera.
Elsku Ragnheiður. Ég sakna
þín óskaplega, en ég veit að það
hefur verið tekið vel á móti þér
og þér líður vel þar sem þú ert
nú, þú átt það skilið. Öllum að-
standendum votta ég dýpstu
samúð.
Þín vinkona,
Jóna Vilborg Friðriksdóttir.
Ragnheiður
Einarsdóttir
Pabbi er dáinn – síðasti skip-
stjórinn úr Auðunsættinni fór í
sína síðustu sjóferð föstudaginn 2.
mars 2012.
Hér fylgja nokkur orð um
pabba minn – heiðursmanninn
Gunnar Auðunsson.
Pabbi varð níræður en heilsu
hans hrakaði síðustu árin. Hann
var þó ennþá glaðlyndur og
ánægður. Pabbi giftist mömmu
(Gróu Ejólfsdóttur) sumarið 1949
og mamma var við hlið hans fram
á síðustu stund.
Gunnar Auðunsson fæddist á
Minni-Vatnsleysu, sjötta barnið af
tólf. Auðun afi stundaði búskap,
veiði og sjómennsku þangað til
fjölskyldan fluttist til Reykjavík-
ur. Sagan um þann flutning er ein-
stök. Auðun afi vildi flytja upp á
Akranes, en bæjarstjórnin þar
vildi ekki taka við þeim – hrædd
um að þau færu á bæinn. Við vit-
um þó öll hvernig sú saga endaði!
Pabbi byrjaði að hjálpa til
heima, eins og öll systkini hans,
strax og hann gat og ólst upp í ná-
lægð náttúrunnar. Síðan byrjaði
pabbi 14 ára gamall sem háseti á
Otri frá Reykjavík og stundaði
sjómennsku til rúmlega sjötugs.
Þar á eftir reri pabbi í mörg ár
með Gísla bróður sínum á litlum
bát.
Frá Otri fór hann yfir á stærri
skip og að lokum á togara. Pabbi
kláraði Stýrimannaskólann 1943,
varð stýrimaður stuttu seinna og
að lokum skipstjóri. Þetta lá allt
beint við, allir bræðurnir (Halldór
og Pétur Guðjón dóu þó ungir)
voru miklir skipstjórar og afla-
kóngar, einnig eiginmenn Elínar
(Friðgeir Eyjólfsson bróðir
mömmu) og Ólavíu (Þórður Sig-
urðsson).
Öll Auðuns-fjölskyldan stritaði
allt lífið og byggði landið eftir aðra
heimsstyrjöld með sinni kynslóð.
Ísland væri kannski ekki það
sama í dag án dugnaðar þessarar
kynslóðar. Aflaverðmætið sem
bræðurnir báru að landi á sínum
skipum var mikið og saman með
öðrum harðduglegum sjómönnum
varð þetta að gífurlegum verð-
mætum fyrir land og þjóð.
Pabbi var með skip frá Nes-
kaupstað (Goðanes), síðan á Ak-
ureyri (Kaldbak). Pabbi og
mamma fluttu 1956 til Reykjavík-
ur og pabbi tók þar við Geir, síðar
Fylki og var með Narfa í mörg ár.
Síðasti togarinn sem pabbi var
með var Otur frá Hafnarfirði og
þannig endaði sagan hjá skipstjór-
anum Gunnari Auðunssyni; frá
Otri til Oturs.
Eftir að pabbi hætti fiski-
mennsku var hann skipstjóri á
Hafþóri og vann ýmis önnur störf
sem tengdust sjó og sjávarútvegi
og væri hann ekki að vinna var
hann örugglega niðri við höfn að
tala við nýja og gamla kunninga. –
„Fyrirgefðu Gróa mín að ég er
seinn, ég lenti á kjaftatörn!“
Heiðursmaður og öðlingur. Það
eru þau orð sem ég hef heyrt mest
Gunnar
Auðunsson
✝ Gunnar Auð-unsson fæddist
á Minni-Vatnsleysu
8. júní 1921. Hann
lést á dvalarheimil-
inu Grund 2. mars
2012.
Foreldrar hans
voru Auðun Sæ-
mundsson og Vil-
helmína Þorsteins-
dóttir. Systkini:
Ólafía, Elín, Krist-
ín, Sæmundur, Þorsteinn, Hall-
dór, Gísli, Auðun, Pétur Guðjón,
Guðrún og Steinunn.
Gunnar kvæntist árið 1949
Gróu Eyjólfsdóttur. Börn
þeirra: Sigríður Rósa (lést 2000)
og Pétur Guðjón.
Jarðarför Gunnars fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, föstudaginn 9. mars 2012,
kl. 11.
um pabba frá þeim
sem þekktu hann.
Vel liðinn af fjöl-
skyldu, vinum og
samstarfsmönnum.
Pabbi var einnig lít-
illátur og hógvær og
miklaði sig aldrei yf-
ir gjörðum sínum.
Ég bað pabba á
hans eldri árum að
skrifa niður fyrir
mig skipin sem hann
hefði verið á, en fékk alltaf sama
svarið: „Þetta skiptir engu máli
núna …“ og nú er síðasti skip-
stjórinn úr þessari stóru fjöl-
skyldu dáinn.
Bless pabbi. Við óskum þér
meðbyrs í seglin í síðustu ferðinni.
Pétur G. Gunnarsson, Lisa L.
Gunnarsson og fjölskyldur.
Meira: mbl.is/minningar
Gunnar Auðunsson var sjómað-
ur og fiskimaður. Það er hættu-
legt starf. Ef eitthvað kemur fyrir
vinnustað þinn ert þú í bráðri lífs-
hættu. Afi minn var togarasjó-
maður. Hann drukknaði 1924. Á
árunum 1971 til 1974 fórust 185 ís-
lenskir sjómenn við störf. Hlut-
fallslega það sama og mannfall
Bandaríkjamanna í fyrri heims-
styrjöld. En hvað gaf þessi harða
barátta við Ægi í aðra hönd? Jú,
þessir menn byggðu upp nútíma
Ísland. Án þeirra hefði það ekki
verið hægt. Gunnar var einn hinna
þekktu Auðunsbræðra. Allir mikl-
ar aflaklær. Ég elskaði og dáði
þennan mann. Hann var gestris-
inn höfðingi. Örlátur og greiðvik-
inn. Hógvær var hann og vin-
gjarnlegur. Hið mesta
hraustmenni en stilltur vel og
seinþreyttur til reiði. Manna glað-
astur á góðri stundu og afbragðs
sögumaður eins og sjómenn eru
oft. Ég naut þeirrar gæfu að verða
tengdasonur hans og hans góðu
konu Gróu þegar ég kvæntist Sig-
ríði Rósu dóttur þeirra. Við bjugg-
um í Kongsvinger í Noregi og
hlotnaðist sú gleði að eignast
Helgu Björk og Gunnar Þór. Árin
urðu mörg og hamingjurík með
tíðum heimsóknum Gunnars og
Gróu. En svo kom að því að leiðir
okkar Sigríðar Rósu skildi og árið
2000 dó hún úr krabbameini 46
ára. En heiðurshjónin Gunnar og
Gróa slepptu aldrei af mér hend-
inni eftir skilnaðinn. Til þeirra var
ég alltaf velkominn í Íslandsferð-
um. Þá bauð Gróa upp á saltkjöt
og baunir sem hún lagaði á sinn
frábæra hátt. Þann rétt sé ég
sjaldan í Noregi.
Gunnar hlaut hægt andlát.
Blessuð sé minning þessa góða
drengs.
Helgi Þórarinsson.
Móðurbróðir minn, Gunnar
Auðunsson skipstjóri, er fallinn frá
liðlega níræður að aldri. Hann var
sonur hjónanna Vilhelmínu Þor-
steinsdóttur og Auðuns Sæmunds-
sonar á Minni-Vatnsleysu. Þau
eignuðust 13 börn, sex dætur og sjö
syni. Gunnar er síðastur í röð sjö
bræðra sem heldur á vit feðra
sinna. Tveir bræðranna létust ung-
ir eða rétt um tvítugt en hinir fimm
urðu allir landsþekktir skipstjórar
sem gengu gjarnan undir nafninu
Auðunsbræður. Auk Gunnars voru
það þeir Sæmundur, Þorsteinn,
Gísli og Auðun.
Gunnar og systkini hans voru
fædd og uppalin á Vatnsleysu-
strönd. Lífsbaráttan var hörð á
fyrri hluta síðustu aldar og hjá
barnmörgum fjölskyldum urðu
dætur sem og synir að byrja
snemma á því að hjálpa til sem best
þau máttu. Eins og Gunnar sagði
sjálfur frá þá var ekkert um annað
að ræða hjá bræðrunum en að fara
á sjóinn. Um leið og synirnir höfðu
getu og kraft til fóru þeir á togara
aðeins fimmtán ára gamlir. Faðir
þeirra var sjómaður, lengi báta-
skipstjóri á Suðurnesjum en síðar
togarasjómaður til margra ára.
Þrátt fyrir ýmsa hrakninga á
yngri árum og áföll héldu þeir
bræður ótrauðir áfram til sjós og
urðu þjóðkunnir þegar fram í sótti
fyrir aflasæld og farsæld á skip-
stjórnatíð sinni, en almennt voru
menn sammála um að þeir Auð-
unsbræður hafi verið miklir afla-
menn.
Fyrir tíu árum heiðraði Sjó-
mannadagsráð Akureyrar þá
fjóra af bræðrunum sem voru
mikilvægir hlekkir í uppbyggingu
togaraútgerðar hjá Útgerðar-
félagi Akureyringa. Þeir höfðu
verið skipstjórar á fyrstu togurun-
um sem komu eftir síðari heims-
styrjöldina til Akureyrar.
Gunnar og bræður hans unnu
sig upp úr fátækt með hörkudugn-
aði og heiðarleika að leiðarljósi
eins og samferðamenn lýstu þeim.
Það voru forréttindi að þekkja þá
og að vera náskyldur þessum
mönnum sem voru í senn hetjur
og höfðingjar til orðs og æðis.
Með Gunnari er genginn einn
af þeim fjölmörgu Íslendingum
sem lögðu á sig mikið erfiði við að
afla landi og þjóð viðurværis á erf-
iðum tímum og uppskáru þann ár-
angur að sjá landið rísa hátt á
meðal þjóða heims.
Við Anna sendum Gróu, eftirlif-
andi eiginkonu Gunnars, Pétri
syni þeirra, tengdadóttur, barna-
börnum og öðrum ættingjum inni-
legar samúðarkveðjur.
Steinar Friðgeirsson.
✝
Okkar ástkæri
GUÐMUNDUR KRISTJÁNSSON
vélstjóri
frá Dunkárbakka,
Hörðudal,
Krummahólum 8,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk föstudaginn 2. mars.
Útförin fer fram frá Fella- og Hólakirkju föstudaginn 9. mars
kl. 13.00.
Dagný Jónsdóttir
og aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY ÞORSTEINSDÓTTIR,
andaðist á dvalarheimilinu Hlíð Akureyri
mánudaginn 5. mars.
Jarðsungið verður frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 12. mars kl. 10.30.
Sendum innilegar þakkir til starfsfólks á Hlíð.
Þorsteinn Árnason, Eva Ásmundsdóttir,
Skúli Árnason, Jakobína Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.