Morgunblaðið - 09.03.2012, Qupperneq 32

hringdir í fyrrverandi manninn
þinn, Pétur, og baðst hann um að
kaupa handa mér pylsu með öllu,
rölta með mig um miðbæinn og
fara með mig upp í Hallgríms-
kirkjuturn til að njóta útsýnisins.
Þegar Adda dó hafði ég sætt
mig við það sem ég hafði þurft að
takast á við og var farinn að horfa
fram á veginn. Nú, einu ári og ein-
um degi seinna, fæ ég þær sorg-
legu fréttir að þú sért látin.
Vikan sem ég átti með þér er
ómetanleg minning sem ég varð-
veiti.
Síðasta degi okkar saman
eyddum við á sjúkrahúsinu þar
sem ég reyndi að bera mig vel.
Faðmlagið og loforðið um að fara
saman til Vestmannaeyja næsta
sumar verður greypt í minn-
inguna.
Dóra mín, þú varst vinkona mín
og hluti af fjölskyldu minni. Ég
hef verið þeirrar gæfu aðnjótandi
að hafa þekkt þig. Þín verður sárt
saknað.
Bless bless.
Jack Keefe.
Þrátt fyrir tíða flutninga okkar
milli landa var Dóra ávallt stór
hluti af okkar lífi. Hún var okkur
miklu meira en frænka. Okkar á
milli töluðum við ávallt um að
Dóra væri sem þriðja dóttir móð-
ur okkar sem gladdi okkur og við
litum á sem okkar systur. Það var
ávallt gaman þegar Dóra kom í
heimsókn. Við höfðum svo margar
sögur að segja og hlógum mikið
saman. Við munum sakna hennar
hlýju og ástar, en góðar minning-
ar um hina íslensku frænku okkar
munu lifa í hugum okkar með
gleði, hlýju og ást í hjarta.
Elín Kemp og Doralie Fitch.
Elsku hjartans æskuvinkona
mín er dáin. Við vissum auðvitað
hvað var að og að engin var lífs-
vonin, en að það yrði svona fljótt
datt mér ekki í hug. Ég var hjá
henni síðasta daginn sem hún
lifði. Henni leið betur og var öll að
hressast að hennar sögn.
Hún hellti upp á kaffi og við
sátum og spjölluðum og horfðum
á myndir af fjölskyldunni sem
rúlluðu á tölvunni hennar.
Við kvöddumst og gáfum knús
og ætluðum að vera fljótt í sam-
bandi. Það hvarflaði ekki að mér
að þetta væri hennar síðasti dag-
ur.
Þú leiðst út af á sama friðsæla
háttinn og þú gekkst um á þessari
jörð. En elsku Dóra, ég mun ávallt
minnast þeirra stunda sem við
áttum.
Þú, ég og Elsa systir gleymd-
um aldrei tjúttæðinu okkar á Fá-
skrúðsfirði. Þú áttir plötuspilara
sem var vel notaður, Elvis Presley
spilaður og við tjúttuðum og rokk-
uðum í kjallaranum í Ásbrún.
Þetta eru minningar sem eru
geymdar en ekki gleymdar.
Elsku vinkona, Guð geymir sál-
ina þína og við sjáumst aftur þeg-
ar tíminn okkar allra kemur. Ég
kveð þig með ljóði eftir dóttur
mína, Bryndísi, sem mér finnst
svo fallegt.
Elsku Árni, Silja og börn, Guð
styrki ykkur.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
✝ Halldóra Árna-dóttir fæddist í
Reykjavík þann 7.
janúar 1941. Hún
lést á heimili sínu,
Ársölum 5, að
morgni 2. mars
2012. Foreldrar
Halldóru voru Elín
Ólafsdóttir hús-
freyja, f. 24. sept-
ember 1917, d. 3.
september 1989, og
Árni Ragnar Magnússon prent-
ari, f. 17. maí 1914, d. 17. ágúst
1976. Halldóra varð fósturbarn
Sigríðar B. Ólafsdóttur húsfreyju
frá Fáskrúðsfirði og tvíburasyst-
ur Elínar, f. 24. september 1917,
d. 31. júlí 1994, og Árna Stef-
ánssonar skipstjóra og útgerð-
armanns frá Fáskrúðsfirði, f. 27.
september 1912, d. 21. október
1979. Systir Halldóru sammæðra
er Linda Elin Dreyer, f. 4. júlí
1949. Systur Halldóru samfeðra
eru Ingigerður Ragnars Árna-
dóttir, f. 21. júlí 1947, og Magnea
Ragnars Árnadóttir, f. 21. júní
1957.
Árið 1974 giftist Halldóra
Pétri Haukssyni, f. 28. desember
1945. Foreldrar hans voru Sig-
urbjörg Ottesen, f. 25. maí 1924,
d. 29. apríl 2011, og Haukur
Magnússon, f. 8. janúar 1922, d.
12. janúar 1995. Halldóra og Pét-
vang 4 í Hafnarfirði árið 1978.
Þar starfaði Dóra meðal annars
sem dagmóðir. Árið 1980 fluttu
Dóra og Pétur til Bandaríkjanna
og bjuggu í Boston og New York
í tvö ár. Við heimkomu fluttu
þau til Fáskrúðsfjarðar og starf-
aði Dóra þar í fiskvinnslu einn
vetur. Þau fluttu síðan aftur
stuttu síðar á Miðvanginn í Hafn-
arfirði. Halldóra starfaði hjá
Sparisjóði Hafnarfjarðar í tæp
20 ár við góðan orðstír.
Dóra var einstaklega lífsglöð
kona. Hún var mikil félagsvera.
Hún hafði yndi af því að vera
innan um fólk og var hvers
manns hugljúfi. Hún fór oft út að
dansa og gerði slíkt allt þar til
stuttu áður en hún lést. Dóra tók
einnig virkan þátt í kvenfélags-
starfi. Dóra var góð vinkona og
hélt miklu sambandi við sínar
vinkonur og systur. Dóra og Pét-
ur áttu um tíma íbúð á Flórída
þar sem þau eyddu nokkrum
mánuðum á hverju ári. Þau slitu
samvistir árið 2005 en héldu
ávallt góðu sambandi.
Dóra var einstök amma.
Barnabörnin hennar þrjú, Elín
Kolfinna, Birta og Sigtryggur
Haukur, voru stór hluti af henn-
ar lífi.
Útför Halldóru fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 9. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
ur slitu samvistir
árið 2005. Sonur
Halldóru og Péturs
er Árni Sigurður
Pétursson við-
skiptafræðingur, f.
31. desember 1973,
kvæntur Silju Huld
Árnadóttur þroska-
þjálfa, f. 24. júlí
1975. Börn þeirra
eru Elín Kolfinna, f.
2001, Birta, f. 2007,
og Sigtryggur Haukur, f. 2011.
Halldóra, betur þekkt sem
Dóra, ólst upp á Fáskrúðsfirði
frá þriggja ári aldri hjá fóstur-
foreldrum sínum. Sigríður, fóst-
urmóðir Dóru, var tvíburasystur
Elínar móður Dóru. Elín flutti
ásamt eiginmanni sínum til New
York. Dóra hélt ávallt miklu
sambandi við móður sína í New
York. Dóra stundaði nám á Fá-
skrúðsfirði ásamt að ljúka gagn-
fræðaprófi frá Laugarvatni. Eft-
ir að skólagöngu lauk bjó Dóra
um tíma hjá Elínu móður sinni í
New York og starfaði þar við
ýmis skrifstofustörf. Dóra flutt-
ist til Reykjavíkur eftir tvítugt.
Þar starfaði hún meðal annars
til margra ára hjá Sam-
vinnutryggingum. Dóra kynntist
Pétri Haukssyni og saman eign-
uðust þau Árna Sigurð. Þau gift-
ust árið 1974. Þau fluttu á Mið-
„Hafðu engar áhyggjur af mér.
Dríf þú þig bara heim til fjölskyld-
unnar – ég er öll að koma til.“
Þannig kvöddumst við síðastlið-
inn fimmtudag eftir að ég bauðst
til að gista heima hjá þér. Þessi
síðustu orð þín til mín voru dæmi-
gerð fyrir lífsskeið þitt og hvernig
þú tókst á við erfið veikindi. Ávallt
jákvæð og settir aðra en sjálfa þig
í forgang.
Það er með mikilli sorg sem ég
kveð þig. Alltof snemma. Þú skil-
ur eftir þig endalaust góðar minn-
ingar. Þú gafst mér yndislega
æsku og vafðir mig hlýju og um-
hyggju. Þegar ég vaknaði sem
smápjakkur á morgnana og þá
varst þú ávallt komin inn í eldhús
og tilbúin með þinn kaffibolla og
tilbúin að gera mig kláran í skól-
ann. Á þessum tíma varst þú að
vinna í Sparisjóði Hafnarfjarðar
frá kl. 13 á daginn til kl. 19 á
kvöldin, eftir það brunaðir þú á
litlu Súkkunni þinni með gögn inn
í Seðlabanka. Það gladdi mig svo
oft þegar þú hringdir í mig á
kvöldin og sagðist vera að klára að
vinna og hvort við ættum ekki að
skella okkur og fá okkur saman
fisk á Pottinum og pönnunni. Þar
spjölluðum við saman og ég fékk
alla þína athygli. Tíðar ferðir okk-
ar saman til New York til Ellu
ömmu á sumrin á þessum árum
voru einnig einstakar.
Stuðningur þinn við mig var
óendanlegur. Þú hvattir mig
áfram í námi og íþróttum. Varst
dugleg að mæta á alla fótbolta- og
handboltaleiki og tókst virkan
þátt á hliðarlínunni að hvetja mig
og okkur FH-ingana áfram. Ég
minnist einnig vel skemmtilegra
sumarbústaðaferða með þér og
vinum mínum og veiðiferða í
Hvammsvík. Þú varst einstök og
jákvæð og vinum mínum fannst
alltaf svo gott að koma á heimili
okkar.
Eftir að ég kynntist Silju tókst
þú henni opnum örmum. Sam-
band ykkar var einstakt. Þú sagð-
ir oft við mig að þú litir á Silju sem
dóttur þína. Þegar Elín Kolfinna
fæddist árið 2001 og þú varst að
kljást við krabbamein á þeim tíma
var sem vaknaði nýtt líf hjá þér.
Þú varst orðin amma, nokkuð sem
þig hafði dreymt um lengi enda
varstu besta amma í heimi.
Eftir að við fluttum til Lúxem-
borgar árið 2005 varst þú tíður
gestur á okkar heimili og bjóst hjá
okkur í margar vikur í senn. Það
var stórkostlegur tími fyrir okkur
öll. Þegar við fluttum heim vorum
við svo heppin að eignast heimili í
Háulind, rétt um 150 metrum frá
þínu heimili. Þetta gerði okkur
kleift að eyða sem mestum tíma
með þér. Elín Kolfinna var tíður
gestur á heimili þínu þar sem þú
tókst henni opnum örmum. Birta
orkubolti elskaði þig svo mikið og
sá til þess að þú hefðir mikið fyrir
henni enda á hún eftir að sakna
allra ísanna.
Þú munt ekki trúa því hversu
glöð við erum að hafa geta átt
þennan yndislega tíma með þér
síðastliðin tvö ár. Sigtryggur
Haukur fæddist stuttu áður en þú
greindist með krabbameinið.
Hann var ljósið í þínu lífi og bros
hans styrkti þig í gegnum erfiða
baráttu.
Missir minn, Silju og barnanna
er mikill og söknuðurinn óendan-
legur. Við vitum að þú kemur til
með að fylgjast með okkur úr
fjarska og veita okkur leiðsögn í
gegnum lífið.
Hvíl þú í friði. Þú varst einstök
kona.
Árni Sigurður Pétursson.
Hún Dóra, yndislega tengda-
móðir mín, er fallin frá. Það er
ólýsanleg sorg í mínu hjarta en að
sama skapi er ég svo þakklát fyrir
hafa fengið að kynnast þessari
lífsglöðu og fallegu konu. Sérstak-
lega eru mér minnisstæðar þær
stundir sem við áttum með henni
úti í Lúxemborg. Hún var dugleg
að koma að heimsækja okkur fjöl-
skylduna og þegar við komum í
heimsókn til Íslands dvöldum við
ávallt á hennar fallega heimili en
þangað var alltaf gott að koma og
hún lagði sig alla fram við að taka
vel á móti okkur.
Dóra bar ömmutitilinn með
stolti. Hún sýndi ömmubörnunum
sínum þremur svo mikinn áhuga
og þegar hún horfði á þau kom
geislandi blik í augu hennar. Þau
voru henni allt. Hún gaf þeim svo
mikla hlýju og nýtti stundirnar
með þeim til hins ýtrasta. Hú gaf
þeim svo mikinn tíma og gat
dundað sér með þeim endalaust.
Þeirra missir er mikill.
Ég mun ætíð minnast ferða-
lagsins sem við fórum í fyrir tæpu
ári. Þú hafðir fengið þær fréttir að
þú værir með krabbamein en vel
gekk að koma í veg fyrir það, eða
það héldum við og ákváðum því
ég, þú og Elín Kolfinna, elsta
ömmubarnið þitt, að fagna og fara
í stelpuferð til New York. Þar var
mikið gantast og hlegið saman.
Fyrir sex mánuðum fengum við
þær fregnir að krabbameinið væri
búið að dreifa sér. Þetta hálfa ár
er mér mjög mikilvægt. Við Sig-
tryggur Haukur, litli sjö mánaða
ömmustrákurinn, fengum þann
heiður að eyða ótal ómetanlegum
stundum með Dóru. Traust henn-
ar til mín met ég endalaust og að
hún hafi gefið mér það tækifæri
að vera henni innan handar á
þessum erfiðu tímum. Þessi tími
einkenndist ekki bara af veikind-
um hennar heldur gleðinni yfir því
að vera fjölskylda og fá að upplifa
hugrekki hennar, hetjuskap og já-
kvæðni. Hún lét aldrei deigan síga
og vildi aldrei láta hafa mikið fyrir
sér. Fannst við hafa allt of miklar
áhyggjur af sér.
Þitt bros og blíðlyndi lifir
og bjarma á sporin slær,
það vermir kvöldgöngu veginn,
þú varst okkur stjarna skær.
Þitt hús var sem helgur staður,
hvar hamingjan vonir ól.
Þín ástúð til okkar streymdi
sem ylur frá bjartri sól.
(F.A.)
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði elsku Dóra mín.
Þín tengdadóttir,
Silja.
Kveðja frá ömmustrák.
Elsku besta amma.
Þú ert fallin amma okkar kær
sem ætíð vildir hjálpa – blessa – styðja.
Þinn hinsti blundur megi verða vær.
Við getum aðeins kvatt með því að biðja.
Við minnumst þín svo marga góða stund
morgna – daga – nætur – kvöld og árin.
Leiðin best að fara á þinn fund,
þér fannst það ljúft að þerra barna tárin.
Og nú er okkar hinsta kveðja klökk.
Það kemur aldrei, það sem burt er farið.
Við kistu þína hvísla hjörtun þökk.
Á kerti þínu út er brunnið skarið.
(Höf. ókunnur)
Sigtryggur Haukur.
Amma var indælasta kona sem
ég þekkti. Ég var alltaf velkomin
til hennar. Hún hugsaði alltaf vel
um mig og ég gleymi því ekki þeg-
ar ég kom stundum heim úr skól-
anum og fór til hennar og hún var
með lummur. Þegar ég bjó úti í
Lúxemborg og kom í frí til Íslands
vorum við alltaf hjá henni og mér
leið alltaf svo vel að vera nálægt
henni því að hún var svo góð
manneskja. Hún var langbesta
amma í heiminum. Ég elskaði
hana út af lífinu og ég sakna henn-
ar nú.
Ekki vil ég missa þig.
Ég vil ekki missa þig.
Ég vil hafa þig mér hjá.
Ég vil að þú gerir það fyrir mig.
Ég vil ekki að þú farir mér frá.
Ef þú ferð mér frá
mun ég sakna þín.
(Elín Kolfinna Árnadóttir)
Elín Kolfinna.
Mig langar að minnast Hall-
dóru Árnadóttur, einstakrar ís-
lenskrar konu sem var hluti af lífi
mínu. Vegna þín og móðursystur
þinnar, Aldolphinu Ólafsdóttur,
konu minnar, naut ég þeirra for-
réttinda að kynnast fögru landi og
þjóð. Adda mín leit ávallt á þig
sem dóttur. Ég mun ávallt geyma
minningar okkar um langar og
stuttar gönguferðir, hellinn þar
sem álfarnir búa, berjamó, kyrr-
láta hádegisverði í skugga eld-
fjalla, hinar ýmsu ferðir um land-
ið, gönguferð meðfram hverum til
að komast í vitann, endalaust út-
sýni yfir Atlantshaf og síðast en
ekki síst mun ég minnast þess að
hlusta á endalaus samtöl ykkar
Öddu á íslensku um fjölskylduna.
Þú komst okkur í kynni við systur
þínar, Hófi og Viðar og Elsu
kleinukonuna mína.
Ég kynntist yndislegri fjöl-
skyldu þinni, syni þínum Árna,
Silju, Elínu Kolfinnu, Birtu og
nýjasta barnabarninu, Sigtryggi
Hauki. Mér tókst að læra nokkur
íslensk orð um leið og ég hlustaði
á ykkur Öddu tala saman, já, nei,
mín, minn og aðalkveðjuna, þ.e.
bless og bless bless.
Ég naut þess að eyða viku með
þér þegar þú áttir skammt eftir
ólifað og þú lést veikindin ekki
koma í veg fyrir að sá tími yrði
ánægjulegur. Þú sást til þess að
ég heimsækti Elsu svo ég fengi
kleinupokann minn og færi í frá-
bæran kvöldverð til Hófíar og
Viðars sem þú sjálf misstir af. Til
að toppa vikuna notaðirðu allan
styrk þinn til að útbúa lambapott-
réttinn sem er í miklu uppáhaldi
hjá mér.
Þú hafðir ávallt í huga hversu
gott mér þótti að fara í sund og
heita potta. Þú sendir mig því í
sund á hverjum degi meðan þú
hvíldist. Og það var ekki allt. Þú
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Þín vinkona,
Fjóla Stefánsdóttir.
Er þú svífur í huliðsheiminn
hverfur brot af mér
en mynd þín lifnar og ljómar
í ljósi minninganna.
(O.Sv.B.)
Fallega fínlega bernskuvinan
mín er horfin – og bernskumynd-
irnar fljóta fram. Við Dóra ólumst
upp hlið við hlið, hún í Ásbrú hjá
móðursystur sinni, ég í Ási hjá
ömmu minni og afa. Sjálfsagt hef-
ur það tengt okkur að vera ekki
aldar upp hjá foreldrum. Oft kom
Dóra hlaupandi niður í Ás – ég
upp í Ásbrú.
Einn sólbjartan haustdag kom
Dóra hlaupandi: „Viltu koma með
okkur í berjamó? Árni ætlar að
róa með okkur suður fyrir fjörð.“
Mikil var tilhlökkunin að fá að
fara í árabát yfir fjörðinn. Og árla
næsta morgun reri Árni yfir logn-
kyrran fjörð. Við Dóra teygðum
lófana niður í sjávarflötinn sem
allt speglaðist í. Gaman var að
renna upp í fjöruna og ganga í
ósnortnar berjabrekkur, ekki tók
langan tíma að fylla öll ílát. Á eftir
sátum við í árgilinu og nutum
kræsinga úr nestiskörfunni henn-
ar Siggu. Um síðdegið hafði kulað
svo að bátinn rak aðeins út fjörð-
inn. Við Dóra héldum vel hvor ut-
an um aðra í fanginu á Siggu, en
Árni var sterkur ræðari og lenti
bátnum farsællega. Allt var þetta
ævintýri.
Eitt sinn datt okkur í hug að
tjalda inni í Daladal og sofa þar
um nóttina. Við settum tjald og
svefnpoka á bögglaberana á hjól-
unum okkar, smánesti var líka
tekið með. Við vissum alveg hvar
við vildum tjalda – á flötinni við
lækinn, svo gott að sofna við
lækjarniðinn, en við gættum ekki
að nálægðinni við bolakálfagirð-
inguna. Við létum okkur dreyma í
fögru umhverfi og yndislegu
veðri. Vorum að festa blund, þeg-
ar hnusað var við tjaldskörina.
Mikil var skelfing okkar þegar
við sáum stóra bolakálfa á beit
við tjaldið. Ég man ekki hvort við
gáfum okkur tíma til að klæða
okkur, en á tánum læddumst við
út úr tjaldinu, stukkum á hjólin
og vorum þeirri stundu fegnastar
að skríða upp í bólin heima.
Já, margt var brallað í fjalla-
ferðum, hjólaferðum og fjöruferð-
um. Útileikir voru fastir liðir, í
minningunni var alltaf gott veður.
Dóra var með í fimm stelpna sam-
söng með gítarspili. Auðvitað vor-
um við að herma eftir hinum vin-
sælu Öskubuskum þess tíma – og
vorum nokkuð vinsælar á
skemmtunum heima í þorpinu.
Dóra var lítil og fínleg, en ég
stór eftir aldri og auðvitað fengum
við að heyra það. „Þarna ganga
þær Litla og Stóra,“ sögðu
þorpsbúar, en áttuðu sig ekki á
hvað þetta gat verið særandi fyrir
okkur báðar. Nýlega trúðum við
hvor annarri fyrir hvað við tókum
þetta nærri okkur.
Dóra er stór hluti af bernsku
minni. Leiðir okkar lágu aftur
saman í Félagi austfirskra kvenna
– og þá fann ég hve mikils virði
hún var mér.
Innilegar samúðarkveðjur til
sonar hennar Árna Sigurðar Pét-
urssonar og fjölskyldu.
Oddný Sv. Björgvins
(Obba frá Ási).
Halldóra Árnadóttir
32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2012
 Fleiri minningargreinar
um Halldóru Árnadóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN BORGHILDUR ÞÓRISDÓTTIR,
lést á Sjúkrahúsinu á Seyðisfirði föstudaginn
2. mars.
Útförin verður gerð frá Seyðisfjarðarkirkju á
morgun, laugardaginn 10. mars og hefst
athöfnin kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Hollvinasamtök
Sjúkrahúss Seyðisfjarðar.
Björn Sigtryggsson,
Birna Björnsdóttir, Stefán Gunnarsson,
Ragnheiður Þóra Björnsdóttir,
Páll Sigtryggur Björnsson,
Pétur Björnsson,
María Björnsdóttir, Valdimar Ingi Guðmundsson,
Daníel Björnsson, Jóhanna Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.