Morgunblaðið - 25.05.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2012
Nú er litli frændi farinn og
svo allt of snemma. Ég minnist
hans með söknuði í hjarta.
Ég man svo vel þegar þú
komst í heiminn og hversu
óendanlega stolt systir þín var
með bróður sinn. Mikið ofsa-
lega fannst mér gaman að
Hinrik Hinriksson
✝ Hinrik Hinriks-son fæddist í
Reykjavík 14. júlí
1982. Hann lést í
Osló, Noregi, 12.
maí 2012. For-
eldrar Hinriks eru
Hinrik Að-
alsteinsson, f. 15.5.
1950, og Friðlín
Valsdóttir, f. 25.7.
1951. Eldri systir
Hinriks var Klara
Berta Hinriksdóttir, f. 17.11.
1977.
Útför Hinriks fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 25. maí
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
passa þig, fór ein í
strætó úr Breið-
holti og niður í
Hlíðar til að vera
með ykkur systkin-
unum. Ég á yndis-
legar minningar
um þig úr litlu
íbúðinni í Barma-
hlíðinni og svo úr
Dúfnahólunum hjá
ömmu. Þær geymi
ég í hjarta mínu.
Þú varst alltaf svo glaður og
kátur með krullurnar þínar og
ég var ótrúlega stolt stóra
frænka.
Þú fórst á fleygiferð og í loft-
köstum í gegnum þetta líf. Ég
veit að þú ert lentur á góðum
stað og að þar hefur verið tekið
vel á móti þér.
Elsku Lína og Klara, ég
hugsa til ykkar á þessari
stundu og sendi ykkur mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Skúli Sigurðsson.
✝ Guðbjörg AnnaBjörgvins-
dóttir fæddist í
Garði í Mývatns-
sveit 21. júlí 1928.
Hún lést á Skjóli 9.
maí 2012.
Guðbjörg Anna
var dóttir hjónanna
Björgvins Árnason-
ar bónda í Garði og
konu hans Stefaníu
Þorgrímsdóttur frá
Starrastöðum í Skagafirði. Guð-
björg var yngst fjögurra systk-
ina en þau eru nú öll látin.
Eftirlifandi eiginmaður Guð-
bjargar er Sigurvaldi Guð-
mundsson. Þau gengu í hjóna-
band 5. mars 1950.
Guðbjörg og Sig-
urvaldi settust að í
Kópavogi 1955 og
bjuggu þar alla tíð
síðan, þau eru því
talin með frum-
byggjum Kópa-
vogs. Þau eign-
uðust fimm drengi,
barnabörn þeirra
eru tuttugu og eitt
og barna-
barnabörnin eru tuttugu og
átta.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 25.
maí 2012, og hefst athöfnin kl.
15.
Vil ég hér minnast móður
minnar – er lézt að Skjóli, 9.
þessa mánaðar.
Alzheimer-sjúkdómurinn tek-
ur líf fólks sínum tökum, svo að-
standendur nánustu – sem dug-
legir eru að vitja síns, geta
haldið nokkuð sambandi og
einnig þannig haldið sambandi
við sína manneskju og skyldi
maður ætla tafið fyrir fram-
gangi sjúkdómsins, og það sem
mest er um vert, létt á líðun, og
gert líf ástvinar betra. (Miklu
betra.)
Mig langar að birta hér er-
indi úr ljóði Tómasar Guð-
mundssonar ,Austurstræti’ þar
sem móðir mín vann sem mat-
ráður hjá Samvinnuferðum
Landsýn sem þar var – en okk-
ar beggja hlutskipti var að
vinna sem slíkir á sjó og landi,
en mamma var á síldarbát frá
Akureyri um miðja síðustu öld,
og svo hjá N. Mancer og co.,
Borgartúni 21, áður en hún réð-
ist sem matráður hjá S.L. Og
hafði þá einnig unnið sem bar-
tender, og við þjónustuströrf í
gamla Sigtúni við Austurvöll!
eftir 1960.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga,
En kannske á upprisunnar mikla
morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
En mamma mín! Er þú vakn-
ar upp á ,nýjum himni’ og ætt-
ingjarnir liðnir tínast að, sýnd
þú þá bara enga feimni því þú
vissir það nú víst – eða hvað.
Ó – móðir mín! Ég kveð þig
nú að loknu lífshlaupi, er við ól-
umst upp í Hlégerðinu, með
róluvöllinn næst okkur við, og
Guðnabúð alveg við höndina og
heilbrigði skín svo skært, hjart-
ans hendi við, ó móðir góð,
þakka þér mörg-þúsundfalt –
Ég kveð þig nú í bili – uns ,við
mætumst öll á nýju götuhorni’
Þinn, einasti, seinasti og
bezti’
Stefán Björgvin
Sigurvaldason.
Hún var mikil matmóðir hún
Guðbjörg tengdamóðir mín.
Eldhúsið var hennar vígi sem
hún passaði vel upp á að alltaf
væri til mikill og næringarríkur
matur, enda að fæða fimm syni
sem voru alltaf svangir og eig-
inmann sem vann erfiðisvinnu.
Hún átti líka annað eldhús
hjá Samvinnuferðum/Landsýn
ferðaskrifstofu. Þar var hún
matráðskona þegar ég kom í
fjölskylduna og var það hennar
síðasti vinnustaður. Í báðum
þessum eldhúsum var ég oft við
hliðina á henni til aðstoðar og
var það virkilega ánægjulegt.
Kleinurnar hennar voru þær
bestu hér á landi að mati fjöl-
skyldunnar og engin veisla full-
komin án þeirra.
Gugga var mikill vinnuþjark-
ur og ósérhlífin. Mér fannst
stundum nóg um hvað hún var
alltaf fljót til að þjónusta fólkið
sitt.
Á sólríkum dögum fórum við
Stefán í Hlégerðið og eyddum
deginum með Guggu og Valla á
sólpallinum. Enduðum daginn
með ferð í Kópavogslaugina og
borðuðum saman. Þetta eru
góðar minningar. Það eru líka
margar góðar minningar frá jól-
um og öðrum stórhátíðum í Hlé-
gerðinu.
Hlégerði 22 í Kópavoginum
var vettvangur stórfjölskyld-
unnar og þar naut Gugga sín
best, með hópinn sinn hjá sér,
sem fer ört vaxandi.
Síðustu ár hafa verið Valla
erfið vegna veikinda Guggu.
Hefur hann staðið sig alveg
ótrúlega vel og það meira að
segja í matseldinni, sem var
alltaf alfarið í höndum Guggu.
Kom hann mér virkilega á óvart
þar.
Á engan er hallað þó að ég
nefni hér Distu. Tengdadótt-
urina sem hefur alltaf verið boð-
in og búin að aðstoða Valla og
hugsa svo vel og fallega um
Guggu í þessum erfiðu veikind-
um. Hafi hún mikla þökk fyrir.
Ættmóðir hefur kvatt, sem
skilur eftir sig stóran og mann-
vænlegan hóp. Ég þakka Guggu
fyrir 27 ára góð kynni og kveð
konu sem var mér afar kær.
Rut.
Elsku fallega og góða Gugga
amma, nú kveðjum við mamma
þig í hinsta sinn. Þú varst ynd-
islegasta amma sem nokkur
getur hugsað sér og mömmu
reyndist þú sem besta móðir.
Við fengum að búa hjá ykkur
afa í kjallaranum í Hlégerði
fyrstu árin mín og hittumst við
á hverjum degi, þegar við
mamma fluttum á Eggertsgöt-
una kom ég oft í heimsókn líka
og fékk að vera hjá ykkur þegar
mamma var að vinna eða í skól-
anum. Böndin hafa alltaf verið
sterk en síðustu árin voru erfið
og sárt að sjá þig hverfa frá
okkur í dimmu heilabilunar. Í
minningu okkar verður þú alltaf
hlýja og góða amma sem hugs-
aðir svo vel um okkur mömmu.
Elsku afi, við sendum þér inni-
legar samúðarkveðjur, það er
erfitt að sjá á eftir lífsförunauti
sínum.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft sakn-
ar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Hvíl í friði, elsku Gugga
amma.
Þinn,
Frímann Örn og Unnur.
Elsku amma mín. Ég held að
betri ömmu en þig geti enginn
óskað sér. Þú hefur alltaf verið
hjá mér í mínum fyrstu minn-
ingum, á morgnana þegar ég
vakna og á kvöldin þegar ég fer
að sofa, þegar ég er fjarri eða
þú fjarri. Ég man svo vel eftir
öllu, öllum smáatriðum, hvernig
þú kenndir mér að þvo mér vel
áður en ég fór í sundlaugina,
hvernig ég átti að búa til hrær-
ing, að ég ætti að borða hollan
mat, að vera góð við þá sem
minna mega sín, að láta til mín
taka og láta ekki einhverja karl-
menn segja mér hvað ég ætti að
gera, ég væri ég sjálf og það
væri bara þannig einu sinni,
láttu gott af þér leiða, sagðir þú.
Ég tók þetta til mín og lærði að
meta með tímanum. Ég skamm-
aðist mín stundum þegar við
fórum í Kópavogslaugina og þú
varst að skikka stelpurnar og
fullorðnar konur að þvo sér bet-
ur áður en þær fóru ofan í laug-
ina, ég varð oft vandræðaleg, en
hló að því seinna, þú skegg-
ræddir pólitík í heita pottinum
og lést marga heyra það um-
búðalaust, þá fór ég í kaf til
þess að hlæja. Þú greiddir á
mér hárið þegar ég vaknaði á
morgnana og gafst mér hafra-
graut og lýsi eða súrmjólk með
múslí og fjallagrös, þú straukst
á mér bakið áður en ég sofnaði í
kringlótta hjónarúminu ykkar
afa, eða tunglinu eins og við
kölluðum það. Ég fékk stundum
að sofa í náttkjólnum þínum
sem var úr silki og þú sagðir
mér sögur af þér þegar þú varst
lítil stelpa í Mývatnssveitinni,
og söguna þegar þú sást afa
fyrst á Siglufirði, og svo aftur á
Kommakaffi, ég gleymi þessum
stundum aldrei, enda þær bestu
sem lítil stelpa getur hugsað
sér. Þegar ég var orðin ungling-
ur kom ég til þín, oft leið, en þú
sagðir aldrei neitt, þú skamm-
aðir mig aldrei. Við fórum bara í
garðinn, og ég fékk að tína mér
jarðarber, þú baðst mig um að
hjálpa þér að hengja upp þvott-
inn á snúruna í garðinum, ég
gleymi aldrei blómalyktinni af
handklæðunum, lyktinni úr Hlé-
gerðinu, lyktinni af þér. Þegar
þú hittir manninn minn í fyrsta
sinn sagðir þú að hann væri
góður maður og ég ætti að
passa upp á hann, það var fyrir
20 árum. Við bjuggum í kjall-
aranum hjá þér og afa, ég er
svo glöð að hafa fengið að búa
hjá ykkur, og átt með ykkur
stundir sem munu lifa í mínu
hjarta að eilífu. Þú varst alltaf
svo hraust og falleg, ólst upp
fimm stráka, varst mesti dugn-
aðarforkur í vinnu, formaður
Menningar- og friðarfélagsins,
virk í Alþýðubandalaginu, syntir
á hverjum degi, hugsaðir um
heilsuna, elskaðir afa, en svo
varðstu veik. Ég vildi ekki trúa
því lengi, ég hélt að þetta myndi
rjátla af þér eins og allt annað.
En Alzheimer er óvæginn sjúk-
dómur, og mikið vildi ég óska að
ég hefði getað gert eitthvað til
að hjálpa þér. Ég man þegar þú
fluttir úr Hlégerðinu, þá fannst
mér stór hluti af þér verða þar
eftir, oft velti ég því fyrir mér
hvort þú yrðir ekki betri ef þú
færir þangað aftur, en lífið er
víst ekki svo einfalt. Stuttu áður
en þú fórst horfðir þú á mig
eins þú gerðir þegar ég var lítil,
þú þekktir mig alveg og sagðir
við mig að ég þyrfti ekkert að
gráta og þerraðir tárin mín. Ég
sakna þín elsku amma meira en
orð fá lýst.
Þín
Vala.
Guðbjörg föðursystir mín,
Gugga frænka, var ekki eins og
hver önnur frænka. Hún kom á
hverju sumri barnæsku minnar
og tók yfir heimilishaldið,
mömmu til léttis því hún gat þá
dregið sig í hlé og sinnt rit-
störfum. Ég segi ekki að ég hafi
alltaf verið ánægð með þetta
fyrirkomulag því hún frænka
var stjórnsöm í betra lagi. Hún
sá til þess að manni félli ekki
um of verk úr hendi og að verk-
in væru sómasamlega unnin.
Ást hennar á heimahögunum
var mikil, allt var best í Mý-
vatnssveitinni. Strákarnir henn-
ar voru gjarnan hjá okkur sum-
arlangt og voru meira eins og
bræður okkar en frændur, sér-
staklega þó Ásgeir sem er lítið
eitt yngri en ég og var kannski
mest í Garði af þeim bræðr-
unum fimm.
Frænka hafði ákveðnar skoð-
anir og lá ekkert á þeim. Það
var ekki alltaf auðvelt að mæta
kröfum hennar. Oft sló í brýnu
milli okkar, því hvorug var al-
veg skaplaus. Frænka var samt
í raun viðkvæm og undir yf-
irborði sem stundum virtist
hrjúft var gullhjarta. Við sætt-
umst alltaf fullum sáttum þótt
okkur yrði stundum sundur-
orða. Það var líka gott að leita
til hennar ef á þurfti að halda
fyrstu árin mín í höfuðborginni.
Gugga var myndarleg hús-
móðir, mikill vinnuþjarkur og
ósérhlífin hvort heldur um
heimilisstörfin var að ræða eða
vinnu utan heimilis. Heimili
hennar var smekklegt og hún
var glæsileg kona og ávallt vel
til fara. Henni fannst að fólk
ætti að vera duglegt, heiðarlegt
og skyldurækið, en ekki síst að
vera óeigingjarnt. Sú nútíma-
hugsun að maður eigi númer
eitt að elska sjálfan sig var
henni víðsfjarri. Mér finnst
reyndar að hún hefði vel mátt
setja sjálfa sig ofurlítið ofar á
listann svona stundum. Kröf-
urnar voru miklar, bæði til
sjálfrar sín og annarra. Það er
kannski ekkert skrítið að það
var svolítið erfitt að fá viður-
kenningu frá „stórfrænku“. Mér
þótti því vænt um þegar hún
sagði við mig fyrir nokkrum ár-
um að það hefði sannarlega
ræst vel úr mér. Þau orð ylja
enn.
Síðustu árin hvarf hún okkur
hægt og bítandi inn í heim
gleymskunnar. Samt vissi hún
hver ég var þegar ég heimsótti
hana í Roðasali fyrir tveimur
árum ásamt Sigrúnu systur.
Hún mundi allt þetta gamla og
hver var hver. Og þegar henni
varð starsýnt á skóna mína og
sagði „mikið eru þetta fínir
skór“ sá ég glitta í frænkuna
flottu sem alltaf var fín í tauinu
og hafði gaman af svolitlu pjatti.
Samúðarkveðjur til Valla og
strákanna fimm og fjölskyldna
þeirra.
Sigríður K. Þorgrímsdóttir
(Sigga Stína) frá Garði.
Látin er kær föðursystir mín,
Guðbjörg. Hún var yngst systk-
inanna, en faðir minn, Þorgrím-
ur Starri, elstur. Við elstu börn
þeirra vorum mjög jafnaldra,
við tvær elstu systurnar í Garði
og þrír elstu drengir Guðbjarg-
ar og Valla. Á frumbernskuár-
um mínum áttu þau hjónin
heima í Mývatnssveit og því
koma þau og synirnir við sögu í
mínum fyrstu bernskuminning-
um. Og það vorum við frænd-
systkinin, að smábarnaleikjum í
brekkunni sunnan við húsið,
sum urðu móður minni yrkisefni
í ljóðinu Fimm börn:
Þau sitja í brekkunni saman
syngjandi lag.
Tvær stúlkur, þrír drengir með bros
um brár,
sem blóma leita í dag.
Friður í heimi og réttlátt
þjóðfélag voru sameiginleg bar-
áttumál í ættinni. Guðbjörg
frænka mín virtist í fljótu
bragði ekki eins „pólitísk“ eins
og margir hinna – hún var
„praktíska frænka“, forkur dug-
leg, mikil móðir og húsmóðir.
Síðar gerðist hún virk í pólitík,
sérstaklega var starf hennar í
Menningar- og friðarsamtökum
íslenskra kvenna henni mikil-
vægt og þar var hún formaður
um tíma og var stolt af því. Hún
var einnig virk í Alþýðubanda-
laginu og var í framboði í bæj-
arstjórnarkosningum í Kópa-
vogi.
Guðbjörg og Valli settust að í
Kópavogi og hófu að byggja sér
hús, frá grunni, byrjað á að
gera íbúðarhæfa aðstöðu í kjall-
aranum. Þau hjálpuðust að og
það sem skorti á peninga og
tækjabúnað var bætt upp með
vinnufúsum höndum.
Alltaf voru náin samskipti
milli fjölskyldnanna í Garði og
Hlégerði þó fjarlægð skildi að.
Á hverju sumri komu Guðbjörg
og Valli norður í heimsókn. Hús
þeirra stóð líka opið öllum ætt-
ingjunum úr sveitinni hvenær
sem þurfti.
En frænka mín var ekki bara
dugleg og vinnusöm, hún var
líka kát og skemmtileg. Hún hló
og grínaðist, söng og trallaði.
Hún kom norður og sýndi okkur
nýjustu tísku og kenndi okkur
nýju dansana, twist og jenka.
Það var höfðinglegt heimili í
Hlégerði. Þar ber hæst í minn-
ingunni jólaboðin sem Guðbjörg
og Valli héldu. Þar kom stór-
fjölskyldan og það var veislu-
matur og síðar um kvöldið kaffi-
borð sem svignaði undan
hnallþórum. Það var glatt á
hjalla og mig minnir að oft hafi
verið sungið, enda mikil söng-
gleði í ættum beggja. Það var
svo gaman þarna.
Guðbjörg sparaði sig aldrei ef
fjölskyldan þarfnaðist hennar.
Vala systir hennar var sjúkling-
ur frá miðjum aldri og Guðbjörg
hjálpaði bæði henni, manni
hennar og börnum mikið. Stefán
Björgvin, yngsti sonur hennar,
slasaðist alvarlega árið 1981.
Guðbjörg tók Jóhann son hans
að sér og ól hann upp, auk alls
sem hún og þau Valli lögðu á sig
til að koma Stebba aftur til
heilsu. Sjálf minnist ég þess
þegar Guðbjörg kom, nánast
óbeðin, og hjálpaði mér við slát-
urgerð. Ég var nýfráskilin og
vissi að Guggu féll það afar illa.
En hún nefndi það ekki einu
orði, kom til mín eftir vinnu og
gerði með mér slátrið og sýndi
mér öll handbrögð svo vel og
svikalaust að síðan hef ég gert
það hjálparlaust. Mikið hefur
frænka mín mátt stilla sig, geð-
rík og hreinskiptin sem hún var.
Kæra frænka mín, farðu í
friði og þakka þér fyrir allt.
Fjölskyldunni votta ég inni-
lega samúð.
Sigrún Huld.
Guðbjörg Anna
Björgvinsdóttir
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu vegna andláts og útfarar okkar
ástkæru
STEINUNNAR HAFDÍSAR
HAFLIÐADÓTTUR
frá Gríshóli.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Höfða fyrir
frábæra umönnun.
Sigríður Illugadóttir, Guðmundur Friðjónsson,
Ólafía Illugadóttir, Ívar H. Elíasson,
Ingveldur Vigdís Illugadóttir,
Hallur Kristján Illugason, Ingdís Líndal,
Guðrún Alda Björnsdóttir, Benoný B. Viggósson
og ömmubörn.