Morgunblaðið - 25.05.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2012
✝ Kjartan Jóns-son fæddist á
Selfossi 20. nóv-
ember 1952. Hann
varð bráðkvaddur í
Esjuhlíðum 13. maí
2012.
Foreldrar hans
eru Jón Ólafsson,
fyrrverandi banka-
útibússtjóri frá
Fagradal í Mýrdal.
f. 1916 og Ólöf E.
Árnadóttir frá Oddgeirshólum í
Hraungerðishreppi, f. 1920.
Systkini Kjartans eru Stein-
gerður, f. 1945, Ólafur, f. 1946,
Árni Heimir, f. 1950, d. 2006 og
Skafti, f. 1956.
Kjartan kvæntist Takako
Inaba Jónsson, stærðfræðingi,
26. desember 1976. Takako
fæddist í Japan 1. júní 1946 og
lést 19. september 2004. Börn
þeirra Kjartans og Takako eru:
1) Árni Rúnar Inaba, tölv-
unarfræðinemi, f. 2. júní 1977,
sinnti verkfræðistörfum hjá Raf-
magnsveitum ríkisins 1979-1981.
Hann lauk MS prófi í rafmagns-
verkfræði 1983 frá Danmarks
Tekniske Universitet. Frá 1983
til 1995 starfaði Kjartan hjá
Verk- og kerfisfræðistofunni við
hugbúnaðarþróun. Kjartan hóf
störf hjá Landssíma Íslands í
nóvember 1995 sem yfirverk-
fræðingur í viðskiptakerfum.
Hann var verkefna- og deild-
arstjóri í ýmsum deildum Símans
og frá því í maí 2008 sérfræð-
ingur við hugbúnaðarþróun.
Meðal áhugamála Kjartans voru
útivist, stangveiði, hvers kyns
náttúruskoðun og var hann góð-
ur bridgespilari. Hann var ötull
baráttumaður fyrir verndun ís-
lenskrar náttúru. Kjartan var
listunnandi, sótti tónleika og
leikhús og námskeið um fornsög-
urnar sem voru honum hug-
leiknar. Kjartan var ættrækinn
og hélt góðu sambandi við
frændur og vini í Vesturheimi og
tengdafólk sitt í Japan.
Útför Kjartans fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 25. maí
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
kvæntur Önnu Arn-
ardóttur, f. 15. júní
1979. Börn þeirra
eru Ólöf Lena
Inaba, f. 6. ágúst
2000, Arna Katrín
Inaba, f. 7. sept-
ember 2004 og Vík-
ingur Davíð Inaba,
f. 1. apríl 2011. 2)
Ólöf Júlía, læknir, f.
29. júlí 1979.
Kjartan útskrif-
aðist frá Menntaskólanum á
Laugarvatni 1972. Hann fékk
styrk til háskólanáms í Banda-
ríkjunum og stundaði nám í
efnafræði við University of
Washington í Seattle veturinn
1972-1973. Hann lauk BS prófi í
rafmagnsverkfræði frá Háskóla
Íslands1979. Samhliða námi
vann Kjartan ýmis sumarstörf,
var í sveit á yngri árum, var við
borunarstörf hjá Jarðborunum
ríkisins og byggingarstörf við
virkjanaframkvæmdir. Kjartan
Elsku pabbi fór án þess að
kveðja. Það er erfitt að lýsa því
hversu mikið ég sakna hans. Á
uppvaxtarárunum dáði ég hann
takmarkalaust. Hann var svo
traustur og hlýr og góður og mér
fannst hann kunna allt og geta
allt. Hann þreyttist aldrei á að
leiðbeina mér og hvetja mig
áfram, sama hvort um var að
ræða nám eða vinnu, fjármálin,
matargerð eða fluguveiði. Síðar
kom það sama fram með afa-
stelpurnar.
Við systkinin og pabbi deildum
mörgum sárum minningum eftir
veikindi og fráfall móður minnar
fyrir átta árum. Mamma var
hans besti vinur og félagi og
hann hjúkraði henni af umhyggju
og nærgætni fram í andlátið.
Stuttu síðar kom annað reiðars-
lag þegar bróðir hans veiktist og
aftur þurfti pabbi að hjúkra sín-
um nánasta í banalegunni. Hann
var kletturinn okkar allra í þess-
um raunum. Eftir þetta lögðum
við okkur fram um að skapa nýj-
ar og góðar minningar saman og
hittumst vikulega í mat á Kjart-
ansgötunni þar sem hann bjó sér
hlýlegt heimili. Hann var líka
duglegur að skipuleggja fjall-
göngur og ferðalög með fjöl-
skyldunni í náttúrunni. Síðar fór-
um við til Japan að heimsækja
ættingjana og skoða kirsuberja-
blómin.
Með árunum varð samband
okkar pabba nánara og við áttum
margar góðar stundir í eldhúsinu
á Kjartansgötu eða á leiðinni
heim frá afa og ömmu á Selfossi.
Oft fékk ég skilaboð um að eitt-
hvað væri í gogginn á Kjartans-
götunni eftir smástund og svo
sátum við og ræddum tímunum
saman um lífið og tilveruna.
Hann átti það líka til að banka
upp á í kaffi og kom yfirleitt fær-
andi hendi með jarðarber úr
garðinum eða heimagerða sviða-
sultu.
Það varð að árlegri hefð að
fara í Veiðivötn. Hann sagði mér
í fyrra við Skyggnisvatn að svona
væru bestu stundirnar í lífinu,
standandi með flugustöng í speg-
ilsléttu vatni og himbrimann
hlæjandi í kvöldstillunni. Sjaldn-
ast veiddum við neitt að ráði
enda öll ófiskin með afbrigðum. Í
eitt sinn hafði hann kastað út og
samstundis kippti hressilega í og
greinilega vænn fiskur á ferð. Án
þess að hugsa sig um rétti hann
mér stöngina. Þetta litla örlæt-
isverk var svo dæmigert fyrir
pabba. Mikið var ég fegin að hafa
afþakkað þegar ég sá hvað hann
var ánægður með fiskinn við að-
gerðarborðið um kvöldið.
Í síðasta sinn sem ég hitti
pabba fórum við að vitja leiðisins
hennar mömmu og skoða fallegu
kirsuberjablómin sem þar vaxa.
Á kveðjustund er ég þakklát fyr-
ir að hafa átt hann pabba að og
notið leiðsagnar hans gegnum líf-
ið. Ég er þakklát fyrir að á milli
okkar var ekkert ósagt eða óupp-
gert. Ég er þakklát fyrir að hann
fékk að fara á örskotsstundu úti í
guðs grænni náttúrunni þar sem
hann undi sér best. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að sjá hann
eftir andlátið. Það var friður og
ró yfir honum í útivistarfötunum
sínum og það var eins og hann
hefði eitt augnablik lygnt aftur
augunum í grænni laut. Það
minnti mig á þegar ég var lítil og
hann sagði mér sögur fyrir svefn-
inn. Þá teygði ég stundum upp
höndina og slétti úr áhyggju-
hrukkunni milli augnanna og
fékk bros að launum. Minningin
um pabba og mömmu lifir í hjart-
anu.
Ólöf Júlía.
Ég er afar lánsöm. Ég á ynd-
islega fjölskyldu, börn, vini og
tengdafjölskyldu. Ég var svo
heppin að þegar ég var 16 ára
kynntist ég manninum mínum,
fyrsta manninum sem ég elskaði
og ég elska hann enn heitar í dag
en nokkru sinni fyrr. Fljótlega
fékk ég svo að kynnast fjölskyldu
hans sem tók mér opnum örmum
og ég varð undir eins ein af þeim.
Fjölskyldur okkar sameinuðust
og alla tíð höfum við hjónin feng-
ið stuðning, hvatningu, huggun
og hjálp frá foreldrum beggja og
systkinum, hvað sem gengið hef-
ur á í lífi okkar. Í gleði og sorg
hafa þau staðið með okkur. Við
höfum ferðast saman, talað sam-
an, búið saman, borðað, leikið,
unnið, grátið og hlegið saman.
Ég veit hversu lánsöm ég er að
hafa svona gott fólk í kringum
mig og fullvissan um hversu ynd-
isleg þau eru og hve vel þau hafa
reynst mér staðfestist þegar ég
upplifi hversu sárt það er að
missa þau.
Þegar Takako dó vorum við öll
afar brotin en okkur tókst að
halda þétt hvert utan um annað
og komast saman í gegnum erf-
iðasta tímann. Kjartan tók mikl-
um breytingum á þessum tíma.
Takako hafði alltaf verið drif-
krafturinn hvað varðaði félagslíf
og vini því hún var mjög mann-
blendin og mikil félagsvera. En
nú tók Kjartan upp hennar við-
horf og var öflugur í að hitta fólk,
fara á menningarviðburði, rækta
tengsl við ættingja, nána og fjar-
skylda, ferðast, fræðast og efla
sjálfan sig. Hann fór að hreyfa
sig mikið og ekki var óalgengt að
hann kæmi á hjólinu frá Kjart-
ansgötunni að heimsækja okkur
upp í Grafarvoginn. Hann gekk á
fjöll nánast um hverja helgi og
undi sér vel úti í náttúrunni.
Hann tók okkur fjölskylduna
með í ferðir innanlands og utan, á
ýmsa menningarviðburði og
hafði yndi af að kenna okkur um
sín áhugamál en þau sneru flest
að náttúru Íslands, sögu landsins
og menningararfi.
Kjartan var góður afi. Stelp-
urnar mínar nutu þess alla tíð að
koma til hans og vera með hon-
um. Hann gaf þeim alltaf nægan
tíma og var með þeim á þeirra
forsendum. Hann kenndi þeim að
tefla, sýndi þeim náttúruna,
sagði þeim sögur, fór með þær í
gönguferðir, veiðiferðir, hjólat-
úra, fjallgöngur og fleira. Hann
lék við þær tölvuleiki því það
fannst stelpunum gaman. Hann
spjallaði við eldri stelpuna á fa-
cebook og lék við hana þar. Hann
gaf litlu tré-hænunum sínum
korn því yngri dóttir mín hringdi
í hann og var viss um að þær
væru svangar. Hann eldaði slát-
ur handa henni því það er uppá-
halds maturinn hennar, meira að
segja sauð hann handa henni
kepp á aðfangadagskvöld því hún
vildi ekki jólasteikina. Strák-
urinn minn var því miður bara
rétt farinn að kynnast honum
enda rétt nýorðinn eins árs. Síð-
ast þegar við hittumst flaug hann
í fangið á afa sínum og afi sýndi
honum trén og matjurtirnar í
garðinum.
Afi Kjartan skilur eftir sig
stórt skarð í okkar fjölskyldu og í
hjörtum okkar er opið sár en við
erum afar lánsöm að hafa þekkt
hann og fengið að njóta þess að
hafa hann í lífi okkar.
Mér var Kjartan ekki bara
góður tengdapabbi heldur líka
góður vinur. Ég á honum margt
að þakka og mun sakna hans
sárt.
Anna.
Ég man þegar ég fór með afa
Kjartan í Vík í Mýrdal og við fór-
um og tíndum brekkubobba. Við
fundum þónokkra. Þá sem við
fundum settum við á stein og
settum allskyns lauf, litla steina,
prik og strá sem við fundum í
kringum þá svo að þeir voru um-
kringdir. Svo fórum við niður í
fjöru og lékum okkur saman þar,
flúðum frá öldunum, snerum
okkur í marga hringi og fundum
allskyns hluti svo sem krabba-
klær, skrýtna steina, skeljar og
síli. Svo fórum við aftur að
brekkubobbunum og allir höfðu
þeir sloppið nema einn. Við
slepptum honum svo lausum.
Hann afi minn, sfi Kjartan, var
ofboðslega hraustur. Við fórum
stundum upp á fjöll saman, en
hann fór upp á einn topp viku-
lega. Sumar helgar fór hann á
þrjá toppa. Síðasta skiptið sem
ég sá hann var þegar hann fór
með okkur í fuglaskoðun. Sú ferð
var ekki bara fuglaskoðun heldur
var hún hellaskoðun, fuglaskoð-
un, sundskoðun og pönnsuskoð-
un. Sem sagt byrjuðum við á að
fara í Raufarhólshelli og vorum
þar í smástund, fórum aðeins inn
í hellinn og fórum svo að skoða
fugla. Eftir það fórum við í sund
og svo fórum við til Ólafar og
Jóns sem á mínu heimili eru bet-
ur þekkt sem langamma og
langafi. Þar fengum við pönnsur
og ég hef aldrei áður fengið eins
góðar pönnsur og þær sem
langamma Ólöf gerir. Eftir það
fórum við svo bara heim og ég sá
hann ekkert eftir það. Hinsvegar
var ég sú síðasta í allri fjölskyld-
unni sem hafði samskipti við
hann og það var um morguninn
inni á Facebook. Við vorum að
spjalla saman um leik sem heitir
Sims Social og um Esjuna og svo-
leiðis hluti. Svo sagði hann: „Nú
þarf ég að fara. Er að fara að
labba upp á Esjuna. Sjáumst í
kvöld.“ Hann ætlaði að koma í
heimsókn til okkar um kvöldið
eins og venjulega á sunnudögum.
Elsku afi Kjartan, Ég sakna
þín svo rosalega mikið en nú veit
ég að þér líður vel hjá ömmu Ta-
kako. Takk fyrir að vera afi minn.
Þín
Ólöf Lena Inaba.
Í apríl síðastliðnum hittist svo
á að Kjartan hafði bókað ferð til
okkar Kaupmannahafnarbúa, á
sama tíma og drengur úr fjöl-
skyldu konu minnar átti að ferm-
ast. Kjartan og fjölskyldan
þekktust ekki en honum var
strax boðið í ferminguna. Ferm-
ingin var einnig kveðjustund því
faðir fermingarbarnsins var að
flytja til Japans vegna starfs sem
flugstjóri þar og til stóð að eig-
inkona hans og þrjú börn fylgdu
á eftir. Var veglega að staðið og
gestum boðið í mat og gistingu
kvöldið fyrir fermingu. En vegna
veikinda tafðist matargerð. Án
þess að mikið bæri á var Kjartan
kominn í eldhúsverk, gestur hjá
fólki sem hann hafði aldrei hitt
áður. Hann var orðinn hluti af
fjölskyldu konu minnar.
Við bræðurnir dvöldum í sum-
arbústað á Fjóni. Tilefnið var
veiðar. Við buðum foreldrum
fermingarbarnsins í kvöldmat.
Vegna rýrrar eftirtekju fyrr-
greindrar afþreyingar þurfti að
kaupa matvæli. Í anddyri versl-
unar stóðu tvær unglingsstúlkur
og seldu happdrættismiða til
styrktar góðu málefni. Af svip-
brigðum þeirra mátti ráða, að
kaup Kjartans á tveimur happ-
drættismiðum væri með því
besta sem fyrir hafði komið þann
daginn.
Á öðrum miðanum var vinn-
ingur, vöruúttekt, sem innleysa
mátti í verslun á Fjóni eftir að
dvöl okkar þar lauk. Næst elsta
barnið fékk vinninginn. Við átt-
um mjög ánægjulegt kvöld þar
sem Kjartan miðlaði af þekkingu
sinni á Japan og japanskri menn-
ingu á sinn hógværa hátt. Hon-
um var boðið til Japan í næstu
fermingarveislu.
Svona var Kjartan. Betri vin
get ég ekki hugsað mér. Hann
var bróðir minn.
Skafti.
undir blómstrandi
kirsuberjatré er enginn
meðal ókunnugra
(Kobayashi Issa)
Hann Kjartan mágur minn
fæddist í Singasteini á Selfossi,
stóra systir hans 7 ára fylltist
gleði þegar hún fékk að halda á
honum nýfæddum.
Nú er hann skyndilega horfinn
frá okkur og það ríkir sorg. Við
Steingerður kvöddum hann í síð-
asta sinn síðdegis 12. maí. Hann
ræddi við okkur um ýmis hugð-
arefni, framkvæmdirnar á Kjart-
ansgötunni, Víkina og baráttuna
fyrir verndun umhverfisins þar.
Hann sýndi okkur einnig myndir
af kirsuberjatrénu við leiði Ta-
kako. Það var í blóma og hafði
aldrei verið jafn fallegt. Það
minnti okkur á ferðina sem við
Steingerður fórum til Japan 2009
með Kjartani og Ólöfu Júlíu í
minningu Takako sem elskaði
kirsuberjatrén í blóma (sakura).
Við fórum til að efla tengslin við
tengdafólk Kjartans og frænd-
fólk Ólafar Júlíu og Árna Rúnars
og til að upplifa fegurðina á sak-
ura-tímanum og tengjast jap-
anskri menningu. Við eigum
Kjartani að þakka þessa ferð og
margt annað sem væri hægt að
minnast á því hann dreif okkur
með í margt sem við hefðum ekki
annars gert, t.d. góða ferð í
Veiðivötn í fyrra sumar og tón-
leika í Hallgrímskirkju oftar en
einu sinni. Skemmtileg var líka
Evrópuferðin sem við fórum í
með börnum okkar til Lúxem-
borgar, Frakklands, Þýskalands
og Tékkóslóvakíu 1990. Vín-
smökkunin í Barr í Alsace-héraði
var minnisstæð, þegar við Kjart-
an ortum vísur af veikum mætti
um vínbóndann Wantz og dætur
hans.
Kjartan ólst upp hjá foreldr-
um með rætur í íslenskri menn-
ingu, bændamenningu og sem
þekktu goðsögurnar, fornsög-
urnar og ljóð sinnar tíðar og fyrri
tíma. Kjartan hafði mikinn áhuga
á fornsögunum, var í leshring um
fornsögurnar með góðum fé-
lögum í fjölda ára. Nú síðasta
vetur fóru félagi hans úr les-
hringnum og hann á námskeið
um Eyrbyggju og lögðu land
undir fót upp í Reykholt í Borg-
arfirði og á Landnámssetrið í
Borgarnesi til að hlusta á fræði-
menn fjalla um efnið. Áhugamál
Kjartans voru fjölmörg, stang-
veiðar, fluguhnýtingar, fjallgöng-
ur, náttúrvernd, tónlist og bridge
svo nokkuð sé nefnt og erfitt að
skilja hvernig hann gat sinnt
þeim öllum auk þess að vera stoð
og stytta aldraðra foreldra,
barna og barnabarna. Hann stóð
í stórframkvæmdum á Kjartans-
götunni þar sem hann bjó, vann
ötullega að því að Hlíðarmálin
kæmust á hreint og var vakinn
og sofinn yfir Sigurðarstöðum í
Víkinni.
Nú er hann skyndilega fallinn
frá og það er stórt skarð eftir,
enginn Kjartan til að hjálpa, að
styðjast við í smáu eða stóru.
Hæglátur maður, hógvær, elsku-
legur með góða nærveru. Kirsu-
berjatrén í blóma minna okkur á
Takako og Kjartan.
blómstrandi kirsuberjatré
í veröld sársauka
og sorgar
(Kobayashi Issa)
Örlygur Karlsson.
Enn eitt höggið hefur dunið
yfir fjölskyldu móðurbróður
míns, Jóns Ólafssonar, og eigin-
konu hans, Ólöfu Árnadóttur.
Kjartan, næstyngsti sonur þeirra
er fallinn frá, tæplega 60 ára að
aldri. Áður misstu þau Takako
eiginkonu hans og soninn Árna
Heimi fyrir nokkrum árum.
Þetta er þungur baggi á öldruð-
um foreldrum og stórfjölskyld-
unni og stórt skarð er nú höggvið
í Fagradalsfjölskylduna einu
sinni enn. Kjartan var ekki bara
frændi, hann var líka góður vinur
okkar Guðmundar eiginmanns
míns. Eftir lát Ólafs afa og Sig-
rúnar ömmu keyptum við nokk-
ur í stórfjölskyldunni Sigurðar-
staði í Vík í Mýrdal, sem þau
bjuggu í. Upphaflega vorum við
12 sem áttum hlut í húsinu en
fjórir eru fallnir frá. Við vorum
nýbúin að halda húsfund og
hlökkuðum til að takast á við
vinnu í sumar og ætluðum m.a.
við þrjú, ég, Guðmundur og
Kjartan, að vinna þar ákveðið
verk en við öll í húsfélaginu
skiptum alltaf með okkur verk-
efnum. Það verður erfitt að fylla
skarð Kjartans, án þess að hallað
sé á aðra í húsfélaginu. Þeir
bræður, Óli og Kjartan, voru
búnir að leggja línurnar fyrir
sumarið á húsfundinum ásamt
fleirum í húsfélaginu. Nú sitjum
við hnípin og dofin og eigum erf-
itt með að trúa þessum ósköpum,
þótt við vitum að lífið sé hverfult,
óöruggt og ótryggt. Hvers
vegna, hann sem hefði orðið 60
ára á árinu og ætlaði að ganga á
60 fjöll? Það sýnir í stuttu máli
hve stórhuga hann var og dug-
legur. Esjan, sem hann gekk á
sunnudaginn 13. maí, varð síð-
asta fjallið hans. Þar veiktist
hann og lést. Okkur hjón langar
að þakka fyrir að fá að kynnast,
ekki aðeins góðum, fróðum,
skemmtilegum og duglegum
frænda, líka fyrir að eignast góð-
an vin, sem kenndi okkur svo
margt og miðlaði svo mörgu, það
er dýrmæt gjöf, sem enginn tek-
ur frá manni.
Elsku Jón, Olla, Árni og fjöl-
skylda, Ólöf, Óli og fjölskylda,
Steingerður og fjölskylda og
Skafti og fjölskylda, Guð gefi
ykkur styrk til að halda áfram
eins og Kjartan kunni svo vel.
Blessuð sé minning Kjartans
frænda.
Sorgin hún svíður og tærir
söknuður er í hjarta.
En ljósið í myrkrinu færir
ástkæra minningu bjarta.
(S.Ó.I)
Sigrún Ósk Inga-
dóttir og fjölskylda.
Ég á enn bágt með að trúa því
að þú sért farinn, hafir kvatt
þennan heim svona hraustur og
sprækur, á miðri göngu, að sinna
einu af áhugamálum þínum. Það
er allavega ekki hægt að segja
annað en að þú hafir notið lífsins
fram á síðasta dag, eins og
amma, mamma þín, sagði. Þú
hefðir í raun ekki getað farið á
fallegri og meira viðeigandi stað,
bara að það hefði gerst svo
miklu, miklu síðar.
Þegar þú varst ekki að berjast
fyrir verndun náttúrunnar
varstu uppi á fjöllum, hjólandi
eða að njóta náttúrunnar með
einum eða öðrum hætti, þ.e. þeg-
ar þú varst ekki í faðmi fjölskyld-
unnar eða að drekka í þig listir
og menningu. Það er að minnsta
kosti sú mynd sem ég hef af þér.
Þú varst ótrúlega fjölhæfur og
ég á erfitt með að trúa því að það
hafi eitthvað verið til sem þú
ekki gast gert. Matseld lá ekki
síður fyrir þér en verkfræðin og
mamma sagði mér um daginn að
þegar gesti bar að garði hafi ekki
verið óvanalegt að Takakó sæti
og spjallaði við gestina á meðan
þú matreiddir japanska rétti í
eldhúsinu.
Þú varst ekki síst mikill mann-
vinur, góðhjartaður og virkilega
laginn við börn. Steinunn Dís
dóttir mín naut þess að vera í
kringum þig. Það var ekki ama-
legt að eiga svona skemmtilegan
ömmubróður sem gaf sér meðal
annars tíma til að kenna litlu
frænku að spila.
Þú varst örlátur og hjartahlýr
og skilur eftir þig stórt skarð í
hjörtum okkar sem eftir stönd-
um. Hvíl í friði, elsku frændi.
Auður.
Kjartan Jónsson
 Fleiri minningargreinar
um Kjartan Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
✝
Elskuleg móðir okkar,
JÓNÍNA SIGURBORG JÓNASDÓTTIR,
Jonna frá Dagsbrún,
Dalbraut 16,
Reykjavík,
lést að kvöldi miðvikudagsins 23. maí.
Sigurbjörg Björnsdóttir,
Guðmundur Björnsson,
Björg Björnsdóttir,
Sigrún Þóra Björnsdóttir.