Morgunblaðið - 31.05.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAÍ 2012
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
Nú er æskufélagi og vinur
Guðmundur Karl fallinn frá. Við
ólumst upp sem nágrannar á Fá-
skrúðsfirði. Ég, Gummi og Ást-
valdur yngri bróður hans, vorum
góðir vinir og mikill daglegur
samgangur á milli fjölskyldn-
anna. Það var gott sambýli og
vinátta sem aldrei bar skugga á.
Á unglingsárum lá leið okkar
Ástvaldar suður í nám en Guð-
mundur Karl hafði farið í MA og
lokið þaðan stúdentsprófi. Hann
kom að því loknu einnig suður og
örlögin komu því þannig fyrir að
við þrír leigðum saman íbúð í
Dalselinu. Þar var margt brallað
en alltaf reyndum við að standa
okkur vel þegar sinna þurfti
þeim skyldum sem fylgja því að
búa í sambýli. Við studdum við
bakið hver á öðrum og lögðum
okkur fram um að búa okkur sem
best heimili. Á þessum árum
stundaði Gummi nám í flugum-
ferðarstjórn sem og flugnám en
Guðmundur Karl
Erlingsson
✝ GuðmundurKarl Erlings-
son fæddist 17.
október 1954.
Hann andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 20. maí
2012.
Úför Guð-
mundar fór fram
frá Seltjarnar-
neskirkju 30. maí
2012.
flugið átti hug hans
allan.
Guðmundur Karl
var vinur vinna
sinna, hugmynda-
ríkur, ræðinn og
víðsýnn með
skemmtilegan húm-
or. Hann var ein-
staklega greiðvik-
inn og bóngóður,
hann vildi allt fyrir
alla gera ef hann
hafði á því einhver tök. Hann var
handlaginn og hafði áhuga á
mörgum og ólíkum sviðum. Þess-
ir eiginleikar hans komu berlega
í ljós þegar hann ásamt Margréti
konu sinni kom sér fyrir í Bolla-
görðum ásamt þremur sonum
þeirra sem alla tíð voru auga-
steinar föður síns og hann
þreyttist seint á að tala um.
En lífið tekur oft óvænta
stefnu, næsta fyrirvaralaust brá
eins og skugga yfir sviðið og
Bakkus togaði okkar góða vin
Guðmund Karl frá því lífi sem
hann hafði áður lifað. Við Gummi
hittumst af og til á förnum vegi
og það var sérstaklega gott að
hafa tök á því fyrir nokkrum ár-
um að ráða hann í vinnu um
nokkurra mánaða skeið. Á þeim
tíma náðum við að taka upp fyrri
tengsl og allt horfði aftur til betri
vegar í lífi Gumma. En því miður
tók það fljótt enda.
Í gegnum árin höfum við af og
til talað saman í síma og símtöl-
unum fjölgaði síðasta árið. Við
áttum mörg góð samtöl og það
var gott að tala við hann um
gamla tíma, uppvaxtarárin á Fá-
skrúðsfirði, pólitíkina og lífið og
tilveruna. Guðmundur Karl
fylgdist vel með lífi okkar, lét sér
annt um það sem við tókum okk-
ur fyrir hendur, gat á stundum
verið kaldhæðinn en aldrei vott-
aði fyrir eftirsjá þegar hann
horfði yfir farinn veg. Við viljum
á þessum tímamótum þakka
Guðmundi Karli fyrir áratuga
samveru og góða vináttu. Fjöl-
skyldan á Grund sendir Huldu og
fjölskyldunni allri djúpar samúð-
arkveðjur. Kæri vinur, hvíldu í
friði!
Hörður Gunnarsson
frá Grund, Fáskrúðsfirði.
Fallinn er frá góður vinur,
Guðmundur Karl Erlingsson.
Okkar fyrstu kynni urðu fyrir
rúmum 30 árum þegar við sett-
umst á skólabekk á flugliðabraut
við Fjölbrautaskóla Suðurnesja.
Um leið og hann settist fyrir aft-
an mig í skólastofunni, kynnti
hann sig og sagði svo með stríðn-
isglampa í augum: „Ég er kall-
aður Rebbi.“ Síðar fékk ég að
heyra söguna um hvers vegna
hann var kallaður þessu nafni en
Guðmundur Karl hafði þótt líkj-
ast einhverjum sem var kallaður
þessu nafni þegar hann gekk í
Menntaskólann á Akureyri og
fékk af því tilefni þetta gælunafn.
Þegar Rebbi hóf nám í at-
vinnuflugi var hann þegar orðinn
flugumferðarstjóri. Við fylgd-
umst að í náminu og fengu síðan
flugmannsstöðu hjá Flugleiðum
um svipað leyti. Rebbi var besti
vinur minn í fluginu og alltaf gott
að leita til hans. Hann var hvers
manns hugljúfi, góður vinur vina
sinna og með eindæmum greið-
vikinn og hjálpsamur.
Mér er mjög minnisstætt þeg-
ar ég stóð í flutningum og hann
mætti á dyratröppurnar hjá mér
ásamt góðum vini okkar og sagði:
„Við erum komnir til að flytja
þig“ og síðan var hafist handa.
Eins þegar hann hringdi dyra-
bjöllunni eitt sinn og sagði:
„Finnst ykkur ekki góður lax?“
en þá stóð hann við dyrnar með
nýveiddan lax í hendinni.
Rebbi varð þeirra gæfu að-
njótandi að eignast þrjá yndis-
lega drengi, Jón Erling, Albert
og Friðrik, með æskuástinni
sinni, Margréti Albertsdóttur.
Hann var ákaflega stoltur af fjöl-
skyldu sinni.
Fyrir um það bil 10 árum
veiktist Rebbi og missti starfið í
kjölfarið. Veikindin reyndu mikið
á fjölskyldu hans og þá sérstak-
lega eiginkonu hans og syni sem
hafa sýnt ótrúlegan dugnað.
Þrátt fyrir skilnað þeirra hjóna
studdi Margrét hann fram á síð-
asta dag.
Fallinn er frá góður drengur
en minning um góðan vin mun
aldrei gleymast. Ég sendi Mar-
gréti, Jóni Erlingi, Alberti, Frið-
riki og fjölskyldu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Einarsdóttir.
Rebba kynntist ég þegar við
vorum báðir í grunnnámi flug-
umferðarstjóra árið 1977. Strák-
ur að austan, með liðað kastaníu-
brúnt hár vinalegur, vel gefinn,
gegnheill. Okkur varð fljótt vel
til vina.
Við flugum saman að kanna
nýjar slóðir. Fórum í veiði eða
eggjatínslu okkur til gamans og
til að færa björg í bú. Já, hann
var góður félagi og eru margar
ferðirnar ógleymanlegar. Eitt
sinn sem oftar fórum við á gæsa-
veiðar og lentum á sandfjöru. Við
vorum alveg með það á hreinu að
það væri að falla frá. Stuttu síðar
kemur bóndinn í loftköstum á
dráttarvélinni til okkar og spyr
hvort við ætlum að láta vélina
flæða. Víð drifum okkur í loftið
og flugum í Borgarfjörð og lent-
um þar á túni sem leit svo vel út
úr lofti en fundum í lendingunni
að það var ansi þungt. Í flugtak-
inu rakst skrúfan í svörðinn svo
ekki varð flugtúrinn lengri þann
daginn. Þú fékkst þá lánaða
skrúfu frá Guði (TF-GOD) og
komst Laxinn því í bæinn nokkr-
um dögum síðar. Þú hafðir alltaf
lag á að gera hlutina skemmti-
lega þrátt fyrir skakkaföll.
Sameiginlegar tjaldútilegur
með ykkur Möggu, þið á brúnum
Willysjeppa sem gekk undir
nafninu Vilhjálmur. Okkur er
sérstaklega minnisstæð ferð um
Jökulsárgljúfur, Herðubreiðar-
lindir og Öskju. Ella var búin að
dásama fegurð Öskju, en upplif-
unin var ólík þegar við komum
þar í gráu og blautu veðri. Allir
þögðu þunnu hljóði um fegurð
staðarins þar til Rebbi sagði: „Já,
vinan ég get trúað að það sé fal-
legt hér í björtu veðri.“
Að þinni áeggjan fórum við í
Stýrimannaskólann. Þar naustu
þín vel og fórst létt með splæs-
ingar, nótavinnu og hnýtingu
hinna ýmsu hnúta enda varstu
óvenju hagur og vandvirkur eins
og húsbyggingin í Bollagörðum
bar vott um.
Þú varst draumspakur maður.
Þú lagðir hart að okkur að gefa
drengnum okkar nafn sem þig
hafði dreymt, annars gæti ógæfa
dunið yfir. Við höfðum ákveðið
annað nafn, en auðvitað fórum
við að þínum ráðum.
Þú vildir fara þínar eigin leiðir
varst svolítill uppreisnarseggur
eða var það ef til vill spennufíkn.
Þú flíkaðir ekki tilfinningum þín-
um og varst ekki tilbúinn að
þiggja ráð frá öðrum þegar mest
á reyndi. Fyrir okkur var ótrú-
lega sárt og mikil sorg að sjá á
eftir þér elsku Rebbi okkar í
greipar Bakkusar. Þú sem áttir
glæsta framtíð, með þinni ynd-
islegu fjölskyldu.
Í samtölum okkar fundum við
hvað þú varst stoltur af strákun-
um þínum og jafnvel rogginn
hvað þeir plummuðu sig vel eins
og þú orðaðir það, svo bættir þú
gjarnan við að það væri nú að-
allega móður þeirra að þakka
henni Margréti.
Þú varst alltaf til í að rétta
hjálparhönd, kannski áttirðu erf-
itt með að biðja um aðstoð. Veit
ekki hvað gerðist með þig, Rebbi,
veit bara að ég saknaði þín og
þegar ég sagði það við þig þá
sagðirðu að þú værir að skemmta
þér. Ertu í alvörunni að skemmta
þér? þá neitaðirðu dræmt og vildi
ekki ræða það frekar.
Það er sárt að sakna og enn
sárara að missa. Nú ertu farinn,
kæri vinur. Við vonuðum alltaf að
þú næðir tökum á lífi þínu aftur.
Við þökkum góða og trausta vin-
áttu og biðjum Guð að styrkja
fjölskyldu þína.
Elín og Snæbjörn.
Við viljum minn-
ast elsku föður,
tengdaföður, afa og
langafa okkar, Svavars Kristjóns-
sonar.
Svavar var hvorki væminn né
grátklökkur maður, hann mat
mikils rökhyggju sem og stillingu
og hefði því ekki kunnað að meta
óhóflega tilfinningasemi í grein
um sjálfan sig. Hann var ávallt
forvitinn um lífið og tilveruna og
vel að sér um marga hluti. Svavar
var einnig ákveðinn maður sem
var fullur metnaðar fyrir sjálfan
sig sem og afkomendur sína.
Hann vildi afkomendum sínum vel
og óskaði þeim velgengni og hag-
sældar. Hann fylltist ávallt stolti
þegar vel gekk. En Svavar var
líka maður sem lá sjaldan á skoð-
unum sínum. Hann var af því
hverfandi kyni Íslendinga sem
metur hreinskilni og sannsögli of-
ar flestu. Þó hann hafi nú ekki allt-
af haft rétt fyrir sér, frekar en við
öll.
Minnisstæðar eru okkur fjöl-
margar heimsóknir í sumarbú-
staðinn sem hann Svavar byggði,
Svavar
Kristjónsson
✝ Svavar Krist-jónsson fæddist
á Hellissandi 4. júní
1927. Hann lést á
LSH 18. maí 2012.
Útför Svavars
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 29.
maí 2012.
sem var að mörgu
leyti hugsaður sem
miðstöð fjölskyld-
unnar í sveitinni. Þar
lagði hann áherslu á
ræktun náttúrunnar
og mikilvægi þess að
bera virðingu fyrir
því lífi sem umlykur
okkur í náttúrunni,
og hafa þær skoðan-
ir hans sett mark sitt
á okkur öll.
Svavar var ávallt sjálfstæður
maður. Hann á móður á lífi, hana
Guðnýju sem var honum afskap-
lega kær, en hann hefði aldrei get-
að hugsað sér líf á heimili aldr-
aðra. Hann fékk þá ósk sína
uppfyllta að búa á heimili sínu þar
til veikindi hans tóku völdin. Svav-
ar var stoltur af sjálfstæði sínu og
var börnum og barnabörnum sín-
um góð fyrirmynd að því leyti.
Hann stóð sig vel og óskaði þess
að börn og barnabörn hans gerðu
slíkt hið sama. Hann vakti með
okkur skilning á mikilvægi þess að
vera fjár síns ráðandi, að geta
staðið á eigin fótum, og að hugsa
ávallt til framtíðarinnar. Er það
ein sú besta gjöf sem nokkur mað-
ur getur gefið afkomendum sín-
um. Hann var sannur smákóngur í
borginni og kóngur í hjarta. Og
Ólína var drottning hans.
Það eru nú næstum sjö ár liðin
síðan Ólína kona hans lést og var
Svavar aldrei samur eftir þann
missi. Þau höfðu verið gift í tæp 60
ár og fullkomnuðu að mörgu leyti
hvort annað. Eftir að Ólína lést
var hennar sárt saknað en senni-
lega hefur ekkert okkar saknað
hennar eins sárt og Svavar. Hann
var jú vissulega sjálfstæður, en er
Ólína lést yfirgaf hluti sálar hans
þennan heim. Eins og við munum
öll sakna Svavars þá verðum við
að muna að nú hafa hinir tveir
helmingar sálar hans sameinast á
ný, handan landamæra þeirrar
veraldar sem okkur mannlegum
verum er fært að skilja.
En Svavar mun lifa áfram í
okkur. Þau áhrif sem hann hafði á
okkur svo lengi sem hann lifði og
allt það sem hann kenndi okkur
hefur að mörgu leyti mótað okkur
sem einstaklinga. Við erum það
fólk sem við erum í dag að hluta til
hans vegna. Þó minningar okkar
kunni að þverra í tíð og tíma þá
mun Svavar lifa áfram í blóði okk-
ar og sál.
Minnumst við hans með ást,
hlýju og virðingu.
Megir þú hvíla í friði, pabbi,
tengdó, afi og langafi.
Fyrir hönd Jörundar, Sifjar,
Hrannar, Hildar, Eiríks, Ásdísar,
Iðunnar, Roberts og Brynju Rós-
ar,
Katla Jörundsdóttir.
Þegar húmar að ævikveldi birt-
ir yfir minningabrotum frá liðinni
tíð. Ég gleymi seint þessum síð-
ustu dögum sem við fjölskyldan
nutum samvista við þig, Svavar.
Þá voru rifjaðir upp atburðir lið-
inna mánaða og ára. Þú varst
óspar á þakklætið í okkar garð
fyrir allar skemmtilegu ferðirnar
sem við höfum farið á síðustu ár-
um, í Kjósina, austur á land eða
vestur á Snæfellsnes, þú varst
alltaf tilbúinn til að koma með
okkur hvert sem við ætluðum að
fara.
Þið Ólína höfðuð þann sið þegar
þið komuð í heimsókn að spyrja
alla hvernig þeir hefðu það og
hvort eitthvað bjátaði á, sem þau
gætu hjálpað til að lagfæra á ein-
hvern máta. Eftir að Ólína féll frá
þá hélst þú þessum sið áfram og
varst tilbúinn til að hjálpa þótt
þrekið væri þverrandi. Þú lagðir
mikið upp úr því að kenna öllum
orðheldni og virða hvert annað.
Þú varst bæði vinnusamur og
ósérhlífinn og gerðir allt sjálfur
meðan þú hafðir þrek til. Þegar
starfsþrekið minnkaði fékk ég
tækifæri til að aðstoða þig við ým-
islegt viðhald. Þakklætið fyrir
þessa aðstoð sem ég gat veitt þér,
var þér alltaf, alla daga, efst í huga
og þú varst óspar á að þakka fyrir
þig, alveg fram á síðasta dag.
Það verður tómlegt og skrítin
tilfinning að fara í ferðalög í sum-
ar hvert heldur er í sælureitinn í
Kjósinni eða eitthvert annað og þú
ekki með. Nú er það okkar sem
eftir erum að viðhalda minning-
unni um þig með því að hlúa að og
viðhalda því sem þér var svo kært.
Takk fyrir allar samverustundirn-
ar og allt sem þú hefur gert fyrir
okkur Lilju og börnin okkar.
Bjarni.
Síðustu dagar hafa verið of-
boðslega skrýtnir. Ég bjóst ekki
við því að þurfa að kveðja hann
strax. Ég var svo heppin að fá að
kynnast afa alveg upp á nýtt þeg-
ar amma lést. Ég var algjör
ömmustelpa og sótti meira í hana,
en þegar hún féll frá uppgötvaði
ég að ég átti alveg frábæran afa
sem hafði gleymst. Ég er svo
þakklát fyrir það.
Umhyggja er það fyrsta sem
mér dettur í hug þegar ég hugsa
um afa. Hann var alltaf afskaplega
umhyggjusamur um fjölskylduna
og vildi fá að vita hvað við værum
að bralla. Hann hafði alltaf
áhyggjur af því hvernig við hefð-
um það og setti sjálfan sig alltaf í
síðasta sætið. Það var alltaf hugs-
að vel um mann í Eikjuvoginum
og Kjósinni. Þetta breyttist ekk-
ert þrátt fyrir veikindin.
Einnig var mikið lagt upp úr
menntun. Þegar ég tilkynnti hon-
um síðasta vor að ég væri búin að
ákveða að fara í hjúkrunarfræði
næsta haust stóð ekki á viðbrögð-
unum. Honum fannst þetta af-
skaplega góð ákvörðun hjá mér.
Hann gaf það oft í skyn að hann
væri ofboðslega stoltur af mér og í
þau skipti sem hann lá inni sagði
hann öllum sem vildu heyra að
þetta væri barnabarnið hans sem
væri hjúkrunarnemi.
Þrátt fyrir að sitja eftir með
sorg í hjarta er ég þakklát fyrir
tímann okkar saman. Ég er þó
einnig glöð með það að amma og
afi fái nú að vera saman, því hann
fór ekki leynt með það hversu
mikið hann saknaði hennar. Enda
var það ekkert skrýtið. Þau voru
bæði alveg hreint frábær og bestu
amman og afinn sem hægt væri að
hugsa sér.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Takk fyrir allt, afi minn, og
knúsaðu ömmu frá mér.
Lilja Dögg.
Elsku afi. Það eru ótal minn-
ingar sem nú sækja að. Helst eru
það minningar um ykkur ömmu
frá því ég var barn. Heimilið ykk-
ar var svo spennandi, leikherberg-
ið, kjallarinn, heiti potturinn og
svo Steinahlíð hinum megin við
garðinn. Allt með óteljandi mögu-
leika fyrir okkur uppátækjusömu
barnabörnin. Það var alltaf
ánægjulegt að koma í Eikjuvog-
inn. Alltaf var manni boðið upp á
nammi, ís og gos eins og ömmur
og afar gera gjarnan. Þið báruð
mikla umhyggju fyrir afkomend-
um ykkar; gjafmildi, hjálpsemi og
hreinskilni eru orð sem koma
fyrst upp í hugann. Þið amma
byggðuð svo fallegan bústað í
Kjósinni en hann og umhverfið í
kringum hann fá lof hvers sem
þangað kemur. Það eru forréttindi
að fá að njóta hans áfram. Þið
amma lögðuð mikið upp úr mennt-
un sem gjarnan má sjá hjá barna-
börnunum, þau sem hafa aldur til
hafa öll lokið háskólanámi eða
stunda í dag háskólanám. Ég man
að þið amma gagnrýnduð hug-
mynd mína um að taka eins árs frí
fyrir háskólanámið og náðuð að
sannfæra mig um að rétt væri
sleppa því sem ég gerði.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst þér á nýjan hátt eftir að
amma dó, enda hafði ég sem barn
oft leitað meira til ömmu. Þú varst
ofsalega duglegur að hrósa fyrir
það sem þér fannst ganga vel og
vera vel gert. Síðustu ár ferðuð-
umst við mikið saman enda voru
foreldrar mínir og Auður móður-
systir dugleg að skipuleggja sum-
arfrí sitt saman og með þig í huga.
Við fórum þvert um landið, til
dæmis í bústað í Lóni fyrir austan
Höfn í Hornafirði og svo vestur á
Snæfellsnes þar sem við gistum
tvö sumur á Gufuskálum. Það var
gaman að skoða með þér gamlar
slóðir á Hellissandi og heyra sög-
ur af uppeldisárunum þar. Einnig
voru fjölmargar ferðir farnar í bú-
staðinn okkar. Yfirleitt enduðum
við kvöldin á því að þú spilaðir við
okkur barnabörnin. Í sumar ætl-
uðum við í fleiri ferðir með þér á
vegum barnanna þinna, vikuferð á
Hellissand og helgarferð í Hrísa-
kot.
Ég er þakklát fyrir að dóttir
mín hafi haft tækifæri til þess að
kynnast þér, þó hún sé ekki nema
tveggja ára. Þið náðuð svo vel
saman. Í hvert skipti sem þið hitt-
ust hrósaðir þú henni fyrir
þroskaframfarir sem höfðu orðið
frá því þú hittir hana síðast. Ég
man eftir fyrsta skiptinu sem hún
sóttist sjálf eftir því að komast í
fangið hjá þér. Það var í jólaboði
og hún, rúmlega átta mánaða,
skreið til þín og bað um að vera
tekin upp. Langi kallaði hún þig
fyrst en það varð fljótt langafi. Ég
man eftir einu lagi sem hún aðlag-
aði, bætti þér við og söng fyrir
mig: „Allir krakkar, allir krakkar
eru að fara heim. Heim til afa og
ömmu, líka afa langa. Allir krakk-
ar allir krakkar eru að fara heim.“
Svo man ég eftir skemmtilegum
leik sem hún lék við þig í vetur, en
þá var hún að bregða þér þegar þú
lást í sófanum heima hjá mömmu
og pabba og hlóguð þið mikið að
þessu. Hún skilur auðvitað ekkert
aðstæðurnar í dag en ég mun sýna
henni myndir og minna á þig svo
hún gleymi þér síður.
Takk fyrir allt, afi minn. Hafðu
það gott hjá ömmu.
Íris Hlín.