Morgunblaðið - 31.05.2012, Blaðsíða 32

Hjartkær fænka okkar hefur
lokað augunum sínum í hinsta
sinn.
Við viljum kveðja hana með
litlu ljóði.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Þökkum ómetanlega sam-
fylgd okkar ástkæru Ödu
frænku.
Biðjum hennar fjölskyldu
allrar blessunar.
Ólöf (Olla) Helgi,
Andrea Bóel
og fjölskylda.
En gleymið ekki velgjörðaseminni og
hjálpseminni því að slíkar fórnir eru
Guði þóknanlegar.
(Hebr. 13)
Ásdís móðursystir lifði sam-
kvæmt þessum orðum. Þegar
litið er til baka þá eru minning-
arnar óteljandi og allar á eina
lund. Hún bar umhyggju fyrir
öllum sem voru henni skyldir
Ásdís
Sigfúsdóttir
✝ Ásdís Sigfús-dóttir fæddist í
Vogum við Mývatn
27. nóvember
1919. Hún lést á
Landspítala,
Landakoti, 20. maí
2012.
Ásdís var jarð-
sungin frá Lang-
holtskirkju 30. maí
2012.
og tengdir vináttu-
böndum og í stóru
og smáu lagði hún
þeim liðsinni sitt.
Við systkinin
eigum öll þá
barnsminningu
þegar Ásdís og
Sólveig komu í
Voga í sumarbyrj-
un. Þá kom sum-
arið því Ásdís
gróðursetti blóm
og runna, jarðarberjaplöntur
og nýstárlegt kálmeti og fegr-
aði meðfram Vogahúsinu og þó
sérstaklega í Húsnestá. Vel-
gjörðir Ásdísar við systkini sín
og börn þeirra verða aldrei
nægilega þakkaðar. Barnahóp-
urinn í Stuðlum átti í henni
aðra mömmu; þegar mikið lá
við hafði Ásdís alltaf tíma til að
aðstoða. Hún kom jafnvel frá
Reykjavík um miðjan vetur og
annaðist heimilið meðan
mamma jafnaði sig eftir fæð-
ingu Birgittu og pabbi hefur
sagt að engum eigi hann meiri
þökk að gjalda en Ásdísi. Við
Sólveig Anna bjuggum hjá
henni tvo vetur hvor meðan á
skólagöngu okkar stóð og fleiri
systkinabörn nutu sama atlæt-
is. Hún var líka önnur móðir
fyrir Gumma systurson sinn
sem vegna fötlunar sinnar
dvaldi fjarri fjölskyldunni og
þegar skólafólkið fór að búa
sjálfstætt fundust matarpokar
hengdir á hurðarhúninn þegar
Ásdís lét okkur njóta afgang-
anna frá hádegismatseld vinnu
sinnar. Ekkert jafnaðist þó á
við pönnukökurnar hennar og
kaffiboð hjá Ásdísi var veisla
bæði fyrir munn og augu. Ás-
dís var mjög réttsýn og tók
svari barnanna þegar hinir
fullorðu átöldu þau; hún og
Gunnar bróðir áttu einstakt
vináttusamband frá barnæsku
hans og gælunafnið Ada
frænka fékk eiginnafn hjá dótt-
ur hans. Ásdís fékk alnöfnu í
dóttur Halla og Lillýjar sem
þökkuðu henni umhyggjuna á
fyrstu búskaparárunum. Hún
bar velferð barnanna okkar
jafnt fyrir brjósti og sinna eig-
in ömmubarna; gladdist yfir
verkefnum þeirra og spurði um
hagi þeirra til hinstu stundar.
Söngur og fögur tónlist var
lífsfylling Ásdísar. Hún söng
lengst í Kór Langholtskirkju
og þangað fylgdi söngelskt
skólafólk úr fjölskyldunni. Jón
Stefánsson var einn þeirra sem
hún fóstraði á skólaárum og
var hún stolt af honum sem
sínum eigin syni. Hún naut
ómældra gleðistunda með
kórnum og Langholtskirkja var
hennar trúarheimili. Ásdís lifði
langa og viðburðaríka ævi. Hún
sá fyrir sér og dóttur sinni á
tímum sem slíkt var talið nær
ómögulegt og átti einnig húsa-
skjól og veislukost fyrir vini
sína. Þó að hún ynni hörðum
höndum átti hún tíma fyrir
sönginn og alltaf nægan tíma
fyrir okkur öll hin. Hún hefði
getað orðið listmálari og ljóð-
skáld en tíðarandinn bauð ekki
upp á slíkt. Staðfesta hennar í
allri hógværð leyfði þó bæði
ljóðasmíð og leik með pensla á
efri árum. Garðurinn hennar
og rósirnar báru vitni um ást
hennar á fegurð náttúrunnar
og nú mun fegurðin ríkja ein á
himnum.
Við biðjum Guð að blessa
minningu einstakrar konu og
styrkja elsku Sólveigu, Pétur
og alla fjölskylduna í söknuði
þeirra.
Margrét Bóasdóttir
og Stuðlafjölskyldan.
Elskulega nafna og frænka.
Eftir langa starfsævi og ekki
alltaf auðvelda ertu komin til
Draumalandsins, laus við van-
líðan alla.
Ég held líka að þau þarna
hinum megin hafi verið farin að
bíða svolítið eftir þér, það
mátti alveg bæta í sópraninn í
kórnum hans afa, sem ég er
fullviss um að hann stjórni þar.
Ég á margar og ljúfar minn-
ingar um þig frá fyrstu tíð og
e.t.v. vegna þess að ég fékk
nafnið þitt var alltaf sérstök
væntumþykja okkar á milli. Og
enn styrktust böndin eftir frá-
fall móður minnar, því hjá þér
fann ég margt það er ég sakn-
aði og eins var um dætur mín-
ar, Ingu og Elvu, en þær fundu
hluta af ömmu sinni í þér. Þú
ólst upp við mikla elsku for-
eldra í stórum hópi systkina og
frændfólks. Þar var tónlistin í
hávegum höfð og þú með þína
fögru söngrödd naust þess
ríkulega. Þú lærðir á orgel og
spilaðir jafnvel fyrir dansi
ásamt öðrum á böllunum sem
haldin voru á háaloftinu í Vog-
um og þú sagðir okkur svo
skemmtilega frá. Seinna meir
eignaðist þú harmonium-orgel
sem var þér dýrmætt.
Þú söngst í kirkjukór
Reykjahlíðar um árabil og
varst einn af máttarstólpunum.
Svo lá leiðin á Reykjavíkur-
svæðið, þar sem þú starfaðir
síðan mestan part þinnar
starfsævi og naust þess að
syngja í Liljukórnum og síðan
Langholtskórnum um margra
ára skeið.
Eignaðist Sólveigu Ólöfu og
ólst hana ein upp á erfiðum
tímum, komst henni vel til
manns og hafðir hennar þarfir
og óskir að sjálfsögðu ætíð í
fyrirrúmi. Sólveig stundaði
tónlistarnám, sem ekki var eins
sjálfsagður hlutur og er nú til
dags. Í minningunni komuð þið
mæðgur með sumarið að sunn-
an hvert vor. Hjálpfús og um-
hyggjusöm vinum og ættingj-
um og systkinabörnin þín mörg
eiga þér mikið að þakka. Bæn-
heit varstu og oft til þín leitað
er erfiðleikar og veikindi steðj-
uðu að.
Þú varst einstaklega áhuga-
söm um að snyrta og planta
fögrum blómum við æskuheim-
ilið í Vogum og að öðrum ólöst-
uðum áttir þú stærstan þátt í
að gerður var minningarreitur
í Húsnestá um afa og ömmu.
Þar eyddir þú ófáum stundum
hvert sumar og varst sjálfskip-
aður verkstjóri er ættingjarnir
komu þar saman til fegrunar.
Síðar er þú eignaðist þinn eigin
garð var það þitt líf og yndi að
rækta hann. Þar hlúðir þú að
hverri jurt af alúð og upp-
skarst eftir því algjöran
draumareit.
Á seinni árum settir þú sam-
an fögur ljóð og vísur og mál-
aðir fallegar myndir er prýddu
notalega heimilið þitt í Hörða-
landi. Þar var ætíð ljúft að
koma og ekki vantaði gestrisn-
ina. Dúkað borð með pönnu-
kökum og hollustubrauði svo
eitthvað sé nefnt, allt framreitt
á smekklegan hátt. Þú naust
þess að geta dvalið í þinni íbúð
þar til fyrir stuttu og heimsótt-
um við þig þar síðast nú í apríl,
sem er eftirminnilegt.
Elsku Sólveig mín og fjöl-
skylda. Söknuðurinn er mikill,
ég þekki það en það lagast.
Guð veri með ykkur.
Ásdís Illugadóttir.
Elska Ásdís frænka. Í dag
kveðjum við þig og upp í hug-
ann koma margar minningar
sem bæði tengjast Mývatns-
sveit og heimili þínu í Hörða-
landi. Þangað var gott að
koma, þú tókst alltaf svo hlý-
lega á móti manni. Ilmur af ný-
löguðu kaffi og oftar en ekki
heimabökuðu bakkelsi. Sest
niður við eldhúsborðið og
spjallað, bæði um daginn og
veginn en oftar en ekki var
einnig ýmislegt rifjað upp frá
fyrri tíð. Þú minntir okkur allt-
af mikið á ömmu Báru og við
erum þakklátar fyrir að hafa í
seinni tíð verið í meira sam-
bandi við þig.
Þú varst stolt af garðinum
þínum og máttir líka vera það.
Þú hafðir unun af að rækta
hann og þessi annars litli garð-
ur bar þess merki að eigandi
hans nostraði við hann. Það var
alltaf gaman að ganga með þér
út og skoða rósirnar, blágresið
eða annað sem fyrir augu bar.
Við erum ánægðar með að
hafa heimsótt þig þegar við
fórum suður nú í apríl en það
var okkar síðasta heimsókn í
Hörðaland.
Við þökkum fyrir samfylgd-
ina í gegnum árin elsku
frænka.
Hvíldu í friði.
Inga og Elva.
Bleik rós og nýbakað rúg-
brauð í poka hangandi á hurð-
arhúninum. Þetta var merki
þess að Ásdís hefði komið við.
Fyrir 18 árum þegar við
bjuggum í sama hverfi og ég
var heimavinnandi með tvo
litla stráka, löbbuðum við mik-
ið hvor til annarrar. Henni
þótti nú ekki tiltökumál að
labba þetta þó að komin væri á
áttræðisaldur og ævinlega
hafði hún meðferðis nýbakað
brauð eða rósir úr litla garð-
inum sínum. Garðinum sem
henni þótti svo vænt um og
hugsaði um af alúð enda ein-
staklega fallegur. Margar góð-
ar stundir höfum við átt saman
síðan þá, flestar á meðan ég
lagaði hárið á henni. Þá var
sögustund eins og við kölluð-
um það. Hún var svo ótrúlega
minnug og hafði svo gaman af
því að segja sögur frá því í
gamla daga. Hún sagði svo
skemmtilega frá og lýsti öllu
svo fallega að auðvelt var að
gleyma sér við að hlusta á
hana. Hún sýndi líka þakklæti
sitt einlæglega og hér áður
fyrr átti hún það til að koma
með smurt nýbakað brauð
handa mér í vinnuna er hún
kom í hárgreiðslu. Hún vissi að
það kæmi sér vel fyrir mig á
annasömum degi. Ásdís var
einstaklega natin við að fylgj-
ast með allri stórfjölskyldunni
og þótti sérstaklega gaman að
tala um öll börnin í ættinni,
ömmubörnin og langömmu-
börnin sín og allra sinna systk-
ina. Ég kallaði hana stundum
upplýsingafulltrúann minn því
frá henni fékk ég allar fréttir
af hennar fólki og ávallt spurði
hún eftir mínum strákum og
vildi vita allt um hvað þeir
væru að gera og hvernig þeim
gengi. Það þótti mér alltaf jafn
vænt um. Henni var sannar-
lega umhugað um alla í kring-
um sig. Ásdís var pen kona og
alltaf svo fín. Hún vildi alltaf
vera vel til höfð frá toppi til tá-
ar og var það. Orð eins og
glæsileiki og ljúfmennska
koma fram í hugann þegar ég
minnist hennar. Sögustundirn-
ar verða víst ekki fleiri, það er
komið að kveðjustund. Blessuð
sé minning Ásdísar.
Eyja Elísabet
(Daddý).
Elsku Laddý
amma, við áttum margar góðar
stundir saman í gegnum árin.
Þegar við fjölskyldan bjuggum
í kjallaranum í Kotinu og við
Njörður vorum svo heppin að
geta farið upp til ykkar á efri
hæðina og fengum alltaf góðar
móttökur, sérstaklega þegar
maturinn á neðri hæðinni var
ekki í uppáhaldi á þeim tíma.
Við Njörður vorum oft í pössun
þegar mamma og pabbi voru
að byggja húsið og mín fyrsta
minning var þegar ég sat við
gluggann og grenjaði á eftir
mömmu og pabba þegar þau
löbbuðu yfir grasið á leiðinni
yfir á Grundarveginn en þá
komst þú, tókst mig í fangið og
róaðir mig niður eins og þú
gerðir svo oft áður. Þú fylgdir
mér í gegnum bernskuárin og
eftir skólann trítlaði ég oft yfir
til þín og alltaf varstu tilbúin
að aðstoða mig við heimalær-
dóminn eða að kenna mér ým-
islegt eins og að sauma.
Arndís Lára
Tómasdóttir
✝ Arndís fæddistí Reykjavík 10.
febrúar 1932. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 20. maí
2012.
Útför Arndísar
fór fram frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju
29. maí 2012.
Það er mér of-
arlega í huga
hversu ákveðin þú
varst og hversu
mikinn drifkraft
þú hafðir, þú varst
harðákveðin í því
að mæta í brúð-
kaup okkar Örvars
þrátt fyrir veikind-
in og ég gleymi
aldrei hversu
ánægð ég var að
sjá þig við enda gangsins. Þú
varst búin að tala um að koma í
kirkjuna og þrjóskan dreif þig
áfram í þetta skiptið, fyrir það
er ég þér þakklát, að hafa gefið
mér þessa dýrmætu minningu.
Ein helsta minning okkar
systkina um þig er hversu
hjartahlý og góð þú varst við
okkur öll. Það var alltaf jafn
yndislegt að geta hlaupið yfir í
Kotið þar sem þú beiðst með
eitthvert gotterí úr búrskápn-
um handa okkur. Svo var sest
niður við eldhúsborðið með rás
eitt í útvarpinu á meðan þú
réðst hverja krossgáturna á
fætur annarri og við furðuðum
við okkur á því hvernig í
ósköpunum þú gast fundið öll
þessi orð svona fljótt á sama
tíma og þú spjallaðir við okkur.
Tilhlökkunin um jólin í Kotinu
var alltaf mikil og við munum
sérstaklega eftir öllu pakka-
flóðinu undir stóra trénu og
jólaandanum sem ríkti í
Kotinu. Ég man hversu mikið
við söknuðum þess að vera
ekki hjá ykkur afa á aðfanga-
dag eins og hefðin var ætíð í þá
daga.
Alltaf var jafn gott að leita
til þín og fá ráð við hinu og
þessu og það sem einkenndi
þig, elsku amma mín, var þol-
inmæðin og tíminn sem þú
gafst þér til að hlusta og ræða
málin. Þú tókst alltaf jafnvel á
móti okkur öllum og hafðir svo
mikinn áhuga á öllu því sem
var að gerast í okkar lífi. Svo
þegar barnabörnin bættust í
hópinn var svo gaman að koma
með þau í heimsókn til þín og
sjá hvernig þú ljómaðir í návist
þeirra. Þú varst svo barngóð
og hlý, þau fundu það svo
sannarlega. Það skipti ekki
máli hvort um þína eigin af-
komendur var að ræða eða þau
börn sem þú hugsaðir um í
gegnum tíðina, alltaf varstu
jafn yndisleg og góð við þau
öll. Það er erfitt að lýsa því
hversu þakklát við erum öll
fyrir að hafa kynnst þér og þín
verður sárt saknað.
Það er svo erfitt að kveðja
þig, elsku amma, en við vitum
að þú vakir yfir okkur öllum.
Hvíldu í friði.
Þín barnabörn,
Eva, Njörður, Arnar
og Helga Björk.
Laddý, eins og hún var
gjarnan kölluð, var alveg ein-
stök kona. Hún bar hag lít-
ilmagnans ætíð fyrir brjósti og
hún gaf sér alltaf tíma fyrir þá
sem voru hjálparþurfi. Hjá
Laddý var aldrei neitt mál.
Þeir voru ófáir sem fengu kær-
leiksloga frá hjarta hennar.
Æðruleysi var aðalsmerki
Laddýjar. Hún var til staðar
og eyddi hvorki tíma né orku í
það sem hún með sinni skyn-
semi skynjaði að ekki væri á
hennar valdi að leysa. Þetta
var mikil upplifun fyrir mig og
mikill skóli. Ég kynntist þess-
ari merku konu fyrir 30 árum
síðan þegar ég sjálf var hjálp-
arþurfi. Það sem hún gerði fyr-
ir mig var mér ómetanlegt og
ég mun aldrei gleyma. Upp frá
þeirri stundu urðum við góðar
vinkonur. Við hittumst ekki oft
hin síðari ár þar sem m.a. höf
og lönd skildu okkur að en ég
fann oft hlýju og nærveru
hennar frá kærleiksloga henn-
ar sem ég hef alla tíð varðveitt.
Með þessum fátæklegu orð-
um vil ég þakka Laddý allt
sem hún gerði fyrir mig og
mína. Ég kveð kæra vinkonu
með söknuði.Fjölskyldu hennar
sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur og megi almáttugur
Guð styrkja þau í sorginni.
Ingibjörg
Stefánsdóttir.
Laddý er dáin. Þó að ljóst
hafi verið í hvað stefndi kom
andlátsfregnin eins og þungt
högg. Við kveðjum nú elsku-
lega manneskju sem svo sann-
arlega setti svip á samtíð sína.
Laddý var mikilhæf kona sem
skar sig úr fjöldanum og var
óhrædd við að berjast fyrir
málstað þeirra sem standa
höllum fæti.
Eftir spjall við Laddý sá
maður lífið frá öðru sjónar-
horni og veröldin varð ný og
betri. Hún hafði heimspekilega
sýn, var fordómalaus og raun-
góð manneskja, tók á móti
manni með opinn faðminn og
eins og henni væri „virk
hlustun“ í blóð borin. Hlátur
hennar og bros gátu dimmu í
dagsljós breytt. Hennar er sárt
saknað.
Hún þurfti ekki í skóla til að
læra jákvæða sálfræði eða hug-
ræna atferlismeðferð. Hún var
vinur í raun og hafði lag á að
miðla af reynslu sinni á kær-
leiksríkan hátt. Hún var mér
sem önnur móðir og mikill fjöl-
skylduvinur okkar. Fyrir það
vil ég þakka. Hún var mynd-
arleg húsmóðir og fagurkeri.
Allt lék í höndunum á henni og
hún bjó sér og fjölskyldunni
fallegt heimili búið öllum þeim
tækjum og tólum sem hægt var
að hugsa sér til að auðvelda
störfin. Sérvalin falleg húsgögn
og gluggatjöld sem hún saum-
aði sjálf af mikilli smekkvísi í
hvert herbergi.
Laddý eignaðist 8 börn og
var fyrst og fremst fjölskyldu-
manneskja, úrræðagóð og
framkvæmdasöm skipstjórafrú
sem lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna. „Það er enginn
eins góður og almenningsálitið
segir og enginn eins vondur og
það sem sagt er,“ sagði Laddý
stundum. „Það sparkar enginn
í hundshræ,“ var svo viðkvæðið
hjá henni ef hún varð fyrir
óvæginni gagnrýni. Varðandi
börn sagði hún að afskiptaleysi
gæti verið verra en hatur. Hún
hafði trú á fólki og í viðtali sem
hún veitti þekktu tímariti var
yfirskriftin: „Mér er ekkert
mannlegt óviðkomandi.“
Laddý lét til sín taka í póli-
tíkinni og starfaði að sveitar-
stjórnarmálum, barnaverndar-
málum og með ýmsum
líknarfélögum. Stundum fannst
manni málin leysast auðveldar
í eldhúskróknum hjá Laddý en
í málaflækjum kerfisins. Hún
fór í framboð fyrir Borgara-
flokkinn á sínum tíma og um
árabil vann hún ötult sjálf-
boðastarf innan AA-samtak-
anna. Heimili hennar og Gæja
stóð opið fyrir þeim sem
þurftu skjól um skemmri eða
lengri tíma og oft á jólum.
Laddý rétti fólki hjálparhönd
og veitti því stuðning út í sam-
félagið aftur. Hún vildi standa
vörð um fjölskyldugildin og
stofnaði grasrótarsamtök
heimavinnandi fólks og félag
um heilbrigðismál á Suður-
nesjum þar sem hún var í for-
ystu í hagsmunabaráttu sem
oft á tíðum olli miklu fjaðra-
foki. Hún var einstök mann-
eskja sem sýndi hugrekki á ög-
urstundum svo óháð
almenningsálitinu, hugsjóna-
rmanneskja sem stóð og féll
með málstað sínum. Það var
hennar hugsjón að fólk fengi
að fæðast, lifa og deyja með
reisn innan um sína nánustu í
sinni heimabyggð.
Ég og fjölskylda mín vottum
aðstandendum samúð og þökk-
um Gæja, elskulegum eigin-
manni hennar, þá ástúð og um-
hyggju sem hann sýndi Laddý
í veikindum hennar. Hún dó
með reisn í faðmi fjölskyld-
unnar.
Helga Margrét
Guðmundsdóttir.
32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAÍ 2012