Morgunblaðið - 31.05.2012, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAÍ 2012
✝ Karl FriðrikHallbjörnsson
fæddist 2. ágúst
1935. Hann varð
bráðkvaddur á
Vattarnesi á Barða-
strönd 21. maí 2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Hall-
björn Jónsson, pípu-
lagningameistari á
Barónsstíg 25, f. 6.5.
1890, d. 11.4. 1986
og Stefanía Sveinsína Söebech,
sem starfaði lengi í prentsmiðju
Ágústs Sigurðssonar en síðar í
Gutenberg prentsmiðju, f. 25.4.
1897, d. 24.10. 1980.
Karl Friðrik kvæntist þann 29.
júní 1963 Guðríði Valborgu
Hjaltadóttur, f. 22.3. 1938. For-
eldrar hennar eru Hjalti Magnús
Björnsson, f. 27.1. 1892, d. 30.4.
1986 og Margrét Arnljóts Björns-
son, f. 4.3. 1900, d. 2.12. 1993.
Systkini Guðríðar eru Halldóra
Hann gekk í Austurbæjarskóla
og útskrifaðist úr Samvinnuskól-
anum með samvinnuskólapróf
árið 1954. Hann starfaði með föð-
ur sínum við pípulagnir með
námi en hóf störf í Landsbanka
Íslands árið 1956 og vann þar í 44
ár eða þar til árið 2000. Hann
byrjaði í innheimtudeild, var
deildarstjóri í Austurbæ frá 1972
og síðan deildarstjóri í ábyrgðum
og innheimtu frá 1978. Hann var
ráðinn útibússtjóri í Miklubraut-
arútibúi þegar það var stofnað
1982. Hann var síðan svæðisstjóri
í Aðalbanka frá 1992. Karl og
Guðríður hittust í Landsbank-
anum þar sem þau störfuðu bæði.
Þau giftu sig 1963 og bjuggu
fyrst á Barónsstígnum en fluttu í
Sæviðarsund 64 árið 1967. Þau
bjuggu í Englandi árið 1970 þar
sem Karl var einn vetur í Pitt-
mans College í Englandi með
námsstyrk frá bankanum. Karl
var í Frímúrarareglunni frá
unga aldri. Karl og Guðríður
eyddu löngum stundum að Vatt-
arnesi á Barðaströnd, fæðing-
arstað Hallbjörns, föður Karls.
Útför Karls Friðriks fer fram
frá Hallgrímskirkju í dag, 31.
maí 2012, kl. 13.
Valgerður, f. 29.5.
1927, gift Þórði Frí-
manni Ólafssyni, f.
5.5. 1928; Snæbjörn,
f. 17.12. 1928,
kvæntur Kaníttu
Arnljóts, f. 6.9.
1957; Orri, f. 30.6.
1931, kvæntur Hebu
Guðmundsdóttur, f.
25.10. 1938. Synir
Karls og Guðríðar
eru; Friðrik Hall-
björn Karlsson, f. 18.3. 1966,
kvæntur Þorbjörgu Helgu Vig-
fúsdóttur, f. 5.9. 1972. Börn
þeirra eru Karl Ólafur, f. 9.10.
1995, Atli Freyr, 19.2. 2000, Ólöf
Stefanía, f. 1.10. 2009 og Embla
Margrét, f. 16.2. 2012; Hjalti
Karlsson, f. 22.8. 1967, kvæntur
Veru Yuan, f. 10.8. 1973. Sonur
þeirra er Dagur Li Hjaltason, f.
8.2. 2007.
Karl fæddist í Reykjavík 1935
og ólst upp á Barónsstíg 25.
Ég man vel þegar ég heyrði
Karl tengdaföður minn tala í síma
við einn af fjölmörgum vinum sín-
um í fyrsta sinn. Mér var brugðið
að heyra fúkyrðin, hlátrasköllin
og brandarana og vissi ekki hvað
gekk á. Eftir nokkur svona símtöl
og viðkynningu við vini Kalla var
ljóst að tilvonandi tengdafaðir
minn var mikill fjörkálfur sem
skemmti sér og vinum sínum iðu-
lega með hlátrasköllum og stríðn-
isbliki í augum. Ég hafði stuttu áð-
ur, fyrir 20 árum, verið boðin
velkomin í fjölskylduna og á nú
yndislegar minningar um frábær-
an tengdaföður og afa. Hann var
lífsglaður, kraftmikill og mikill
mannþekkjari sem tengdist sterk-
um böndum við marga óháð aldri
og fyrri störfum.
Ég á persónulega fjölmargar
og frábærar minningar sem ég
sannarlega mun rifja upp. Bíó-
ferðir þegar Hallbjörn var í vinnu-
ferðum, stríðnissímtöl í nýja far-
símann sem ég skammaðist mín
svo fyrir, heimsóknir í aðalbank-
ann með nafna Kalla, gamli jóla-
pappírinn og endurnýttu jólakort-
in, taflleikir við unga menn þar
sem ekkert var gefið eftir, tveir
fyrir einn bílakaup, fjölmargar
KFC ferðir, tömdu flugurnar fyr-
ir Ólöfu Stefaníu og endalaus elju-
semi og dugnaður í prófkjörum.
Tengdapabbi var án efa aflamesti
atkvæðaveiðari sem nokkur gat
óskað sér. Ég held að ég hafi aldr-
ei þakkað honum nóg fyrir stuðn-
inginn.
Kalli sinnti fjölskyldu sinni af
kostgæfni og var sannarlega höf-
uð fjölskyldunnar. Hnífurinn
komst ekki á milli Kalla og Gúu og
þó við öll munum standa þétt við
ömmu hér eftir mun alltaf eitt-
hvað vanta. Alltaf mundi Kalli eft-
ir því sem við vorum að bauka og
minnti mann iðulega á hluti sem
voru að bresta á. Barnabörnin
fimm voru honum svo mikilvæg.
Karl og Atli synir okkar fengu
mikla athygli hjá afa sem meðal
annars keyrði nafna sinn í mörg
ár í íþróttatíma. Afi sagði aldrei
nei þegar beðið var um hjálp,
skutl, pössun eða greiða og hann
skipti aldrei skapi. Vattarnesferð-
irnar voru alveg einstakar og syn-
ir okkar munu njóta minninga
þaðan allt sitt líf. Önnur frí, ferða-
lög erlendis, sumarbústaðaferðir
og heimsóknir til okkar og Hjalta
þegar við bjuggum erlendis sitja
eftir í bunkum og við munum
njóta þess að rifja upp skemmti-
leg atvik og uppákomur. Við mun-
um rifja upp þessar frábæru
minningar reglulega til að tryggja
að yngstu barnabörnin kynnist
afa Kalla.
Við kveðjum afa Kalla í dag.
Stórt tómarúm hefur myndast í
fjölskyldunni. Fráfall hans kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti en
allt fram að síðustu stundu var
fjörið og leikurinn til staðar. Afi
hefði orðið 77 ára í ágúst en dó
samt langt fyrir aldur fram. Minn-
ingin um eldkláran, lífsglaðan og
kraftmikinn mann situr eftir en
það verður erfitt að takast á við að
afi sé farinn. Okkur á eftir að finn-
ast hann ganga inn um dyrnar til
að fá sér kaffisopa í langan tíma á
eftir. Það hjálpar mikið að hugsa
til þess að hann hefði áreiðanlega
viljað sjá okkur, fjölskyldu sína og
vini, halda áfram að fíflast og
hlæja. Við lofum að reyna okkar
besta og tryggja að gleðin og leik-
urinn frá afa Kalla erfist frá kyn-
slóð til kynslóðar.
Bless elsku Kalli.
Þorbjörg Helga.
Karl Friðrik Hallbjörnsson var
mér mjög kær afi og við vorum
mjög nánir. Við hittumst oft og
það var gaman að fá að kynnast
honum og eyða tíma með honum.
Ég mun sakna hans ómögulega
mikið, og mig langaði helst að geta
séð hann hlæja og tala einu sinni
enn. Þessi atburður var mjög
óvæntur, og við syrgjum hann öll.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Bless, fíni og góði afi minn.
Knús,
Atli Freyr.
Reglulega er maður minntur á
hve lífið er hverfult og það á við
um óvænt fráfall Karls Friðriks,
frænda míns.
Af Karli á ég góðar æskuminn-
ingar þar sem faðir minn heitinn,
Sigurður, og Karl voru systkina-
börn og miklir mátar. Ég minnist
þeirra í ófáum sumarbústaðaferð-
um með fjölskyldurnar, og oftar
en ekki voru foreldrar Karls með í
för. Þannig vorum við nokkrar
kynslóðir, samankomnar, að njóta
íslenska sumarsins og efla fjöl-
skylduböndin.
Foreldrar Kalla frænda, eins
og ég kallaði hann, þau Stefanía
og Hallbjörn voru mikið dugnað-
arfólk og ráku m.a. á sumrin sölu-
skála vestur á Vattarnesi. Ég var
svo heppin að kynnast þeim merk-
ishjónum vel og það var ánægju-
leg lífsreynsla fyrir mig, á ung-
lingsaldri, að heimsækja þau að
Vattarnesi. Ég fór með Hallbirni
að veiða og fylgdist með Stefaníu
baka þrátt fyrir að hún væri orðin
blind. Á Vattarnesi reisti Kalli
frændi sér sumarhús og undi hag
sínum vel. Þar var hann staddur
þegar hann kvaddi þennan heim.
Þegar ég missti föður minn 17
ára gömul var frændi minn mér
mikil stoð. Hann kom svolítið í
föðurstað og var alltaf boðinn og
búinn að leiðbeina og aðstoða. Á
þessum tíma var hann útibússtjóri
í Landsbankanum og eflaust hef-
ur gráu hárunum fjölgað hratt í
samskiptum við mig þegar hann
reyndi að ráðleggja mér í fjármál-
um og hemja um leið. Hann brosti
bara þolinmóður þegar ég reyndi
hvað ég gat að sannfæra hann um
eigið ágæti í fjárfestingum. Hon-
um var hinsvegar ekki haggað.
Karl frændi minn var mikill
fjölskyldumaður. Hann eignaðist
einstaklega góðan lífsförunaut í
henni Guðríði og saman eignuðust
þau tvo syni, þá Hallbjörn og
Hjalta og hafa þeir bræður verið
afar farsælir bæði í einkalífi og í
starfi. Kalli frændi var óskaplega
stoltur af barnabörnunum sínum.
Ég endurnýjaði góðan vinskap
við þau Gurrý vorið 1998, þegar
Halldór, maðurinn minn tók við
starfi í Landsbankanum. Þá áttaði
ég mig á því víðtæka trausti sem
Karl frændi minn naut innan
bankakerfisins. Hann var farsæll
bankamaður og stýrði þá aðal-
útibúi bankans í höfuðstöðvunum
í Austurstræti, stærsta útibúi
bankans.
Það var gleðilegt að kynnast
frænda mínum og hans góðu konu
á nýjan hátt, og var ég nú orðin
fullorðin kona og örlítið þroskaðri
í fjármálum. Minnist ég ánægju-
legra stunda á þeim vettvangi þar
sem við nutum einstakrar frá-
sagnargleði hans. Sérstaklega
minnist ég samverustunda með
þeim hjónum, í London, þar sem
Karl átti svo vel heima, í höfuð-
borg banka og fjármála.
Hann var heill og hreinskiptinn
og sagði um menn það sem hann
sagði við menn og í því líktist hann
móður sinni, Stefaníu frænku
minni.
Við bárum gæfu til að halda
góðu sambandi við Kalla og Gurrý
og mátum vináttu þeirra og
frændsemi mikils. Ég minnist
Karls frænda míns með virðingu
og hlýhug.
Við Halldór sendum Guðríði,
Hallbirni, Hjalta og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur yfir hafið.
Blessuð sé minning Karls Frið-
riks.
Karólína Fabína Söebech.
Góður vinur og samstarfs-
félagi, Karl F. Hallbjörnsson er
nú lagður til hinstu hvílu.
Karl helgaði Landsbankanum
starfskrafta sína alla starfsævina.
Ég kynntist honum fyrst sem úti-
bússtjóra útibúsins við Miklu-
braut en þar hafði hann náð að
byggja upp góðan starfsanda og
fjölmennan viðskiptavinahóp sem
náði langt út fyrir starfssvæðið. Á
þessum tíma var bankinn að inn-
leiða fjölmargar nýjungar í þjón-
ustuframboði og var gott að leita
til Karls í þeim efnum.
Þegar svæðafyrirkomulagi var
komið á í bankanum var Karl val-
inn til að fara með forystu yfir að-
albanka en auk útibúsins í Austur-
stræti 11, tilheyrðu þessu svæði
útibúin í Vesturbæ, Seltjarnar-
nesi, Hótel Loftleiðum, Sunda-
höfn auk starfsmannabanka.
Karl var farsæll í sínum störf-
um og vinsæll bæði meðal starfs-
manna og viðskiptavina. Hann var
staðfastur, réttsýnn og traustur í
þeim verkefnum sem hann tók sér
fyrir hendur. Frá honum stafaði
einnig hlýja, sérstakur húmor og
væntumþykja.
Þegar Karl hafði ákveðið að
hætta störfum fyrir bankann kom
það í minn hlut að taka við af hon-
um. Ég hafði enga reynslu af út-
lánum en þar var hann svo sann-
arlega á heimavelli. Ég naut
leiðsagnar hans fyrstu mánuðina í
starfi og var það góður skóli. Ér er
ákaflega þakklátur fyrir að hafa
fengið tækifæri til að læra af
reynslu hans og að hafa átt þess
kost að leita til hans eftir að hann
hætti störfum.
Að leiðarlokum þakka ég vin-
áttu og lærdómsríkt samstarf.
Ingólfur Guðmundsson.
Vinur okkar og vinnufélagi til
40 ára, Karl Fr. Hallbjörnsson, er
fallinn frá. Kallið kom snöggt og
óvænt, en hann varð bráðkvaddur
í sumarhúsi sínu að Vattarnesi að
kvöldi dags þann 21. maí síðastlið-
inn, enda var sá árstími kominn,
að þau dvöldu þar langtímum
saman. Eftir að við félagar lukum
okkar starfi í Landsbanka Ís-
lands, var það Kalli sem kom á
kaffifundum. Þar hittumst við
nokkrir saman á kaffihúsi og
glímdum við ráðningu hinna ýmsu
mála og áttum góðar stundir sam-
an. Við töldum að sjálfsögðu, að
við vissum nánast allt, enda menn
með samanlagt yfir 200 ára starfs-
reynslu í bankanum. Raunin var
samt sú, að mestur tíminn fór í
hlátrasköll og gamanmál, rétt eins
og þar færu ungir strákar, en ekki
ráðsettir karlar.
Kalli var ekki allra, hrjúfur á
yfirborðinu, en undir niðri sló
hlýtt hjarta. Oft flugu stóryrði
milli manna, en þrátt fyrir það bar
aldrei skugga á vináttu okkar fé-
laganna.
Kalli var mikill fjölskyldumað-
ur og voru Guðríður og Kalli dug-
leg að ferðast, jafnt erlendis sem
innanlands. Oft hittum við þau á
göngu um götur Reykjavíkur og
var þá iðulega skroppið inn á
kaffihús til að spjalla.
Artarsemi Kalla, við maka og
börn félaga okkar í bankanum,
sem misst höfðu ættingja sína var
einstök. Hann hringdi, spurði
frétta og aðstoðaði eftir getu.
Við félagarnir sendum Guðríði,
Hjalta og Hallbirni og eiginkon-
um þeirra og börnum, okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Brynjólfur Þór, Halldór
og Jóhann og fjölskyldur.
Karl Friðrik
Hallbjörnsson
✝ Ásbjörn Pét-ursson prent-
ari fæddist í Ólafs-
vík 15. júlí 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum 19. maí
2012.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Ólafsdóttir, f. 28.6.
1904, d. 25.6. 1985,
og Pétur Ásbjörns-
son, f. 19.5. 1904,
fórst með togaranum Apríl
1.12. 1930. Ásbjörn bjó í Ólafs-
vík til 14 ára aldurs en fluttist
þá til Reykjavíkur til Bjarna
Jóhannessonar og Fríðu Ólafs-
dóttur sem tóku hann að sér.
Systkini Ásbjörns eru Guð-
mundur, f. 1925, d. 2007, og
lífi. Börn þeirra eru: 1) Pétur
Ásbjörnsson, f. 13. nóv. 1956,
maki hans er Lára Borg Ás-
mundsdóttir, f. 12. júní 1960.
Börn eru Magnús Kjartansson,
f. 31. ágúst 1982, Ásbjörn
Hagalín, f. 22. maí 1989, og
Hanna Margrét, f. 18. ágúst
1994. 2) Guðlaug Ásbjörns-
dóttir, f. 8. maí 1959. Maki
Birgir Ásgeirsson, f. 23. maí
1955. Börn eru Þórunn Unnur,
f. 18. júní 1981, maki Ívar Örn
Þráinsson, f. 10. ágúst 1984,
Ragnheiður Ásta, f. 8. október
1983, og Gunnar Helgi, f. 26.
janúar 1990. Barnabörn Guð-
laugar eru: Birta Sif Gunn-
laugsdóttir, Karín Ósk Ívars-
dóttir, Aníta Björk Ontiveros
og Samúel Breki Ontiveros.
Útför Ásbjörns fer fram frá
Hjallakirkju í Kópavogi 31. maí
2012 kl. 15.
Guðrún, f. 1927, d.
1993. Hálfsystkini
hans sammæðra
eru Haraldur, f.
1933, d. 2006,
Theodóra, f. 1935,
d. 1960, Gunn-
leifur, f. 1941, d.
2007, og Pétur, f.
1946.
Ásbjörn kvænt-
ist 14. júlí 1955 Jó-
hönnu Sigurjóns-
dóttur, f. 11. júní 1927. Hún
var dóttir Sigurjóns Árna
Ólafssonar alþingismanns, f.
29.10. 1884, d. 15.4. 1954, og
Guðlaugar Gísladóttur hús-
móður, f. 26.9. 1892, d. 5.11.
1951. Hún er ein af 13 systk-
inum og eru tvö þeirra enn á
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var
orðin
að blómum við fótskör hans.
(Tómas Guðmundsson)
Þegar Bjössi valdi Hönnu mág-
konu mína fyrir lífsförunaut
tengdumst við fjölskylduböndum
og ekki síður sterkum vináttu-
böndum. Margar góðar og
skemmtilegar samverustundir
höfum við átt saman á lífsgöng-
unni.
Bjössi átti létta lund og góða
nærveru. Með æðruleysi tókst
hann á við veikindi og annað mót-
læti. Hann var vinur vina sinna og
hallmælti engum. Ég þakka vin-
áttuna og velvildina. Genginn er
góður drengur.
Hönnu Pétri og Guðlaugu og
barnabörnum votta ég einlæga
samúð mína.
Inga Guðmundsdóttir.
Stór maður er fallinn frá var
það fyrsta sem okkur kom í hug
þegar Guðlaug hringdi í okkur og
sagði að pabbi hennar hefði látist
um nóttina á Landspítalanum.
Guðlaug og Pétur höfðu verið
meira og minna hjá Bjössa síð-
ustu dagana og Guðlaug sagði að
pabbi sinn hefði þrátt fyrir alvar-
leg veikindi verið glaður og bros-
að, fram á síðasta dag. Og þannig
er það líka sem maður man
Bjössa þegar maður hugsar til
baka, alltaf með bros á vör, með
smitandi gleði og hlýr. Bjössi var
sannur vinur vina sinna og alltaf
tilbúinn að hjálpa öðrum og heim-
ili þeirra Hönnu var alltaf opið
þeim sem þurftu á hjálp að halda.
Þegar faðir minn dó og mamma
stóð ein með tvo smádrengi þá
fékk hún ómetanlegan stuðning
frá Bjössa og Hönnu og var okkur
tekið sem hluta af fjölskyldunni.
Ekkert var sjálfsagðara en að við
værum hjá þeim á aðfangadags-
og gamlárskvöld og okkur var
boðið með í útilegur og í sumar-
hús. Ferðirnar í rauðu „bjöllunni“
upp á Þingvelli og í Hveragerði
eru sérstaklega minnisstæðar,
þar sem við fengum að sitja aftast
í hillunni við afturrúðuna meðan
Bjössi þeyttist áfram. Og að sjálf-
sögðu var pláss fyrir okkur öll í
bláa tjaldinu þeirra – annað var
ekki að tala um.
Það var alltaf einstök ánægja
að heimsækja Hönnu og Bjössa í
Grænatúnið, manni var alltaf tek-
ið opnum örmum og boðið upp á
kaffi og kökur og spjallað um alla
heima og geima. Bjössi var maður
með mikla lífsreynslu og hafði frá
mörgu að segja, t.d. þegar hann
ferðaðist um Ástralíu á yngri ár-
um, þegar hann bjó í Svíþjóð,
Færeyjum og Danmörku og frá
ferðinni til Kanada. Sérstaklega
minnisstætt er það þegar Bjössi
og Hanna heimsóttu okkur hjónin
til Danmerkur og við keyrðum um
Kaupmannahöfn á „sightseeing“,
þá mundi hann hvert einasta smá-
atriði frá því hann bjó þar fyrir
næstum 50 árum. Það endaði líka
með því að það var Bjössi sem tók
okkur á „sightseeing“ í Kaup-
mannahöfn, svolítið pínlegt fyrir
okkur sem bjuggum í Danmörku
en að sama skapi vorum við impo-
neruð yfir því að hann skyldi
muna allt frá því hann bjó þar fyr-
ir 50 árum.
Það hefur alltaf verið náið sam-
band milli okkar fjölskyldna, sem
hefur haldist þrátt fyrir að við
höfum nú búið erlendis í yfir 15 ár.
Þó að við höfum verið í stuttu
stoppi á Íslandi, höfum við oftast
náð því að kíkja við hjá þeim og fá
kaffibolla og spjalla.
En nú er Bjössi farinn frá okk-
ur og við komum öll til með að
sakna hans, ekki minnst barna-
börnin og barnabarnabörnin sem
voru honum svo kær. Maður get-
ur þó glaðst yfir að minningarnar
lifa áfram og maður minnist þess
hlýleika og gleði sem einkenndi
Bjössa og hann gaf okkur. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
Hönnu, sem var honum allt, og til
Guðlaugar og Péturs og fjöl-
skyldna þeirra. Megi Guð vera
með ykkur og styrkja á þessum
erfiðu tímum.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Gunnar og Gyða,
Kaupmannahöfn.
Ásbjörn Pétursson