Helgafell - 01.01.1943, Qupperneq 54

40
HELGAFELL
eða venjuleg fleipurmælgi, sem annað
veifið gýs upp í bænum. Það var ber-
sýnilega unnið svo kappsamlega og
skipulega að útbreiðslu þessarar lyga-
sögu, að hér hlaut að vera um skipu-
lagða rógsherferð í ákveðnum tilgangi
að ræða. Hefur margt, sem síðan hefur
komið í ljós staðfest þenna fyrsta grun
minn. Til dæmis þótti þessi saga dag
þann, er hér um ræðir, allmikill fengur
í gullsmíðaverkstofu einni á Laugaveg-
inum. Sögumaðurinn stóðst ekki reið-
ari, en ef einhver viðstaddra leyfði sér
að bera brigður á sannleiksgildi sög-
unnar. Heimildir hans voru óyggjandi.
Þær voru beint úr Háskólanum. Hann
hafði söguna frá tiginni sómakonu,
sem vinnur á Alþingi og býr í
grennd við hann, og hún hafði feng-
ið fregnina í símtali við skrifstofu Há-
skólans, að því er honum sagðist.1)
Hver vildi svo leyfa sér að efast
um, að hér væri um gullvægan
sannleika að ræða ? Hitt var annað
mál, að svo hrapalleg örlög mátti í
sannleika aumka, því að vart mundi
þetta geta orðið afleiðingalaust fyrir
aumingja manninn. Fyrir utan þá geð-
sturlun, sem jafnan mátti gera ráð fyrir,
þar sem um sjálfsmorðstilraun er að
ræða, mátti og gera ráð fyrir öðrum
ískyggilegum orsökum. Ofan á þetta
bættist svo það, að samkvæmt síðustu
I) í skriflegri játningu, dagsettri 7. febrúar
1943, er hlutaðeigandi sómakona hefur látið mér
í té persónulega, að vísu heima hjá sér, en ekki
í húsakynnum Alþingis, lýsti hún yfir því að við-
lögðum drengskap, að hún hefði ásamt tveim
lausastarfsmönnum Alþingis, verið stödd í bíl
19. desember síðastliðinn á leið í heimsókn til
nafngreinds alþingismanns, og hafi hún þá
heyrt samferðamann sinn segja þessa sögu,
eins og hún sagði hana síðan, sama dag,
baeði gestum á heimili þessa alþingismanns og
síðar ,,ón þess aS rangfœra hana eða aa\a“.
Skáletursorðin merkt af mér, tekin orðrétt úr
játningunnil Höf.
fregnum var allsendis ósýnt um,
hvernig reiddi af um heilsu sjúklings-
ins framvegis, — og loks, — hvernig
átti svo aumingja maðurinn að fara að
því að gegna embætti sínu, þó að
hann kynni að tóra af ?
Þetta eru þau leiktjöld, sem hinir
skipulögðu sögumenn hafa um hinn
dramatíska atburð á Þorláksmessu,
hvar sem til þeirra spyrst. Aðferðin
er alls staðar hin sama. Harðvítug út-
breiðsla lygasögunnar ásamt snarpri
baráttu fyrir sanngildi hennar, hvar
sem bólar á efa, drjúgar dylgjur um
tilefnin og meðaumkvunarfull litmál-
un þeirra sorglegu afleiðinga, sem
þetta sturlaða vandræðatiltæki hljóti
að hafa í för með sér fyrir mig, — og
kom embættismissir eða að minnsta
kosti lausnarbeiðni frá embætti í
fyrstu röð. Þar með höfuðhristur og
andvörp: Já, þeim er mein, sem í
myrkur rata!
III.
Kemur nú aðfangadagur jóla. Enn
er mér svo farið, að ég geri nánast að
hlæja að þessari afkáralegu lygasögu.
En þó eru mér smátt og smátt að ber-
ast fregnir, sem eru í aðra röndina þess
eðlis, að þær eru ekki eingöngu bros-
legar. Skal ég til fróðleiks greina eina
af mörgum:
Vel metinn læknir hér í bænum, sem
er góður vinur minn, kemur til kunn-
ingjafólks míns hér og er mjög dapur í
bragði. Honum er það ljóst, að þessu
fólki hlýtur að vera kunnugt um það,
ef nokkuð illt eða óvanalegt hefur
hent mig. Hann veit naumlega, hverju
trúa skal; hefur orðið bilt við sög-
una, en spyr nú umsvifalaust, hvað
hæft kunni að vera í þessari sögu.
Þetta fólk, sem ég umgengst svo
að segja daglega, hefur þá ekki heyrt