Helgafell - 01.01.1943, Qupperneq 90

76
HELGAFELL
maður. Oft var þrem eða fjórum bjöllum hringt í senn, og kallaði ég þá upp
stigann með þrumandi röddu: ,,Irma, sendið tvo smjörskammta upp í her-
bergi nr. 35 !“ Ef litið er á þetta starf sem undirbúning undir Rómarförina,
verður það naumast kallað veigamikið. En milli þess, er ég greiddi bakara-
reikninga og ritaði viðskiptamönnum kvittanir, var ég þó að skrifa orðsend-
ingu til Ítalíukonungs og athuga kortið af Tyrrenahafinu. Annar undirbúning-
ur, sem ég sýslaði við, er skemmtilegasti þáttur þessarar sögu, en því miður
er hann og verður leyndarmál.
í maímánuði flaug ég í fyrsta sinni einn í Farmans flugvél nálægt Versai-
lles. En þegar ég þá heyrði, að fasistar hefðu komizt að leyndarmáli mínu,
hvarf ég, og mér skaut upp aftur í Englandi undir öðru nafni. Þrettánda júlí
fór ég frá Cannes í enskri tveggja manna flugvél og hafði með mér 80 kíló af
bæklingum. Nú hafði ég ekki flogið einn meira en sem svaraði fimm klukku-
stundum, og því fór ég einn, til þess að hætta ekki lífi neins af vinum mín-
um. En til allrar óhamingju vildi mér slys til á Korsíkuströnd, og þar með
lauk fyrirtækinu, en ég varð að leita undankomu og skilja flugvélina eftir
á vellinum. Nú var leyndarmál mitt komið upp. Á Ítalíu varð þeim lítið
fyrir að komast að því, hver hinn dularfulli flugmaður hefði verið. Enska
og franska lögreglan tók að leita að mér með svo mikilli ástundan, að ég er
upp með mér af því. Þeir deildu jafnvel um myndirnar af mér. Ég vona, að
þeir afsaki ónæði það, sem þeir urðu fyrir af mínum völdum.
Verst af öllu var, að nú gat ég ekki framar reitt mig á að koma ó-
vænt, en á því var sigurvon mín reist að mestu leyti. En engu að síður
varð Rómaborg mér eins og Hornhöfði varð Hollendingnum fljúgandi, og
ég heitstrengdi að komast þangað eða liggja dauður ella. Þótt ég æski þess
ekki sjálfur að deyja, því að ég á svo margt ósýslað, þá hlyti dauði minn að
auka árangur flugsins. Af því að allur háskinn bíður heimflugsins, þá dey ég
ekki, fyrr en ég hef afhent bréfin mín, fjögur hundruð þúsund talsins, og
verður hann þá enn öflugri meðmæli með þeim. Þegar á allt er litið, er hér
ekki um að ræða annað né meira en að gefa lítils háttar fordæmi um rétt
borgarahugarfar. Ég er sannfærður um, að fasistastefnan hverfur ekki, fyrr
en tuttugu manns eða meira hafa fórnað lífi sínu til þess að vekja ítali. Á
endurreisnartímunum (Ítalíu á 19. öld) voru ungir menn þúsundum saman
fúsir til þess að fórna lífi sínu, en nú eru þess háttar menn fáir. Og af hverju
er það ? Það er ekki af því, að þeir séu lítilsigldari og veikari í trúnni en for-
feður þeirra voru. Það er af hinu, að enginn trúir því, að alvara fylgi fas-
istastefnunni. Menn líta á forsprakkana, og allir halda, að stefnan falli brátt
um sjálfa sig. Þess vegna virðist það hófi fjarri að gefa líf sitt til þess að
lúka því, sem fellur um koll af sjálfu sér. En þetta er misskilningur. Það er
nauðsynlegt að deyja. Ég vona, að margir fylgi mínu dæmi og takist að lok-
um að vekja almenningsálitið.