Helgafell - 01.01.1943, Síða 106

92
HELGAFELL
En stjórnin verður að þekkja skoð-
anir fólksins, þótt ekki sé til annars
en að orka á þaer. í lýðræðislandi er
almenningsálitið of mikilvægt til þess
að Kafa það að engu. Ríkisstjórnir
leggja líka mikið kapp á að fylgjast
með þeim skoðunum fólksins, er koma
í ljós við kosningar til trúnaðarstarfa,
(til þings, í bæja- og sveitastjórnir o. s.
frv.) .Og ekki er hallað réttu máli, þótt
fullyrt sé, að í Ameríku séu tækin til
þess að túlka þjóðarviljann ,,að neðan
og upp á við“ (skoðanakönnun) tölu-
vert betur skipulögð en þau, sem not-
uð eru til að orka á almenningsálitið
,,að ofan og niður á við“ (upplýsinga-
starfsemi ríkisins).
Stofnanir Gallups og tímaritsins For-
tune (Ropers) halda áfram starfi sínu
sem fyrr, óháðar og opinberlega. Enn-
fremur hefur verið komið á fót nokkr-
um sérdeildum, sem gangast fyrir
minni háttar atkvæðagreiðslum um
sérstök mál, t. d. rannsókn á Gyðinga-
hatri. Þar að auki hafa risið upp
tvær vísindastofnanir, sem hafa tek-
izt á hendur að rannsaka með gagn-
rýni starfsaðferðir skoðanakönnunar-
innar og tengja niðurstöður hennar í
heild á nýjan leik. Þessar stofnanir
eru National Opinion Research Center
í Denverháskólanum, Colorado, og
Public Opinion Research Office í
Princetonháskólanum. Báðar eru þær
með öllu óháðar fjárhags- og stjórn-
málalega, því að þær hafa til umráða
eigin sjóði til vísindastarfsemi.
Princetonstofnunin skipar öndvegis-
sess í þessum málum. Þar er unnið í
sambandi við Gallupstofnunina, þar
er ritstjórn tímaritsins Public Opinion
Quarterly, og þar starfar einnig skyld
rannsóknardeild að könnun á því.
hvernig almenningur bregzt við kvik-
myndum. Stofnuninni berast auk þess
allar niðurstöður skoðanakannananna.
Stundum gengst hún ennfremur sjálf
fyrir skoðanakönnun, og er það oft
gert til þess að prófa, hvort niðurstað-
an verði önnur en sú, sem þeir Gall-
up og Ropers hafa komizt að, sé
spurningin orðuð á aðra lund. Stofnun
þessari stjórnar Hadley Cantril, fé-
lagssálfræðingur.
Heilsufarskönnun sú, er Gallup hef-
ur staðið fyrir tvö síðustu árin, er mikil-
væg nýjung í félagsmálum. Hann hef-
ur spurt menn um kvefkvilla þeirra,
og hefur getað staðreynt útbreiðslu
þessara sjúkdóma eftir árstíðum í
miklu ríkara mæli en læknarnir, sem
aðeins fá vitneskju um þá sjúklinga,
er þyngst eru haldnir, og hann hefur
sýnt fram á, hve ákaflega almenn
kvefhættan er. Meðan ekki er fund-
ið óbrigðult meðal gegn „venjulegum
kveffaröldrum”, innfluenzu og háls-
bólgu, er það nánast hættulegt að
ætla, að menn geti einangrað sig gegn
þeim. Veturinn 1940—41 höfðu 64 af
hverju hundraði fullorðinna manna
kvefazt einu sinni eða oftar, 36% höfðu
sloppið við kvef, en 25% höfðu fengið
inflúenzu. Sveitamenn voru kvefsælli
en stórborgarbúar, konur kvefsælli en
karlar og fátæklingar kvefsælli en auð-
ugt fólk. Lífskjörin ráða því nokkru um
sjúkdómshættuna, en hún er samt
geysimikil öllum. Það kom í ljós, er
ný rannsókn var gerð í febrúar, að á
meira en þriðjungi allra heimila í land-
inu (36%) var einhver kvefaður um
það leyti, er spurt var.
Einangrun kemur fjölskyldu að litlu
haldi, á meðan einhver á heimilinu
ekur í almennisvögnum, fer í búðir
eða starfar á vinnustöðvum með öðr-
um. Það er ekki ómaksins vert að ein-
angra barn frá öðrum börnum, þegar