Helgafell - 02.12.1943, Qupperneq 39

SKÁLDIÐ Á LITLU-STRÖND
421
an og óæðri bekk en Noregskonunga
og íslendinga sögum.
Stefán Helgason kvæntist öðru sinni
og átti Sigurbjörgu Jónsdóttur frá Arn-
arvatni. Fluttist bú þeirra í Arnarvatn.
— Vorið sem Jón Stefánsson varð 17
ára, fóru þeir sambýlismenn frá Arnar-
vatni, Stefán faðir Jóns og Guðni Jóns-
son, mágur hans, til veiða í Mývatni.
Hvolfdi fari því, er þeir höfðu, og
fórust báðir mennirnir. Var þetta hið
þyngsta áfall vandamönnum öllum.
Þrjú voru börn þeirra Stefáns og Sig-
urbjargar, tvær stúlkur og einn piltur.
Var sveinninn sá Helgi Stefánsson,
sem ,,Helgaerfi“ Stephans G. Steph-
anssonar greinir frá.
Þetta áfall kom á Jón Stefánsson
á því aldursskeiði, þegar hann er byrj-
aður að fylgja föður sínum til starfa
með sameiginlegum áhuga fyrir dags-
verki hverju, sameiginlegri hlutdeild í
árangri þess, á þeim aldri, þegar ung-
menni er mest þörf samvistar þess,
sem skilur með góðvild og leiðbeinir
af vakandi ábyrgðartilfinningu, —
mest þörf á stuðningi föðurhandar.
Líklegt er, svo viðkvæmur og til-
finningaríkur sem Jón var, að sjálfs-
tamning sú, er nú þurfti með, hafi að
nokkru ofið þann ytra kufl fálætis á
fullorðinsárum og nokkurs brúna-
þunga, sem hann bar að jafnaði við
fyrstu kynning. Harðari kufl er þó
hraunstorkan, sú er beinir útrás kalda-
vermslum og jarðyl unglingsstöðva
hans.
Næsta vor réðst Jón til föðurbróður
síns, Hjálmars Helgasonar, sem þá bjó
í Vogum. Þetta var lán. Vogar eru
næsti bær við Reykjahlíð og þar á
vatnsbakkanum, sem aldrei frýs á
innstu vogum, en landeign þessara
jarða ríkidæmi fjölbreytninnar í nátt-
úrufari og lífsskilyrðum og störfum því
til samræmis, og þar kemur vorið fyrst
í sveitina.
Húsráðandinn, Hjálmar Helgason,
var glaður og reifur hvern dag, árrisull
til starfa og garpur að verki, — skýr-
greindur, minnugur á það, er hann
las og heyrði, og sagði vel frá. Hús-
freyjan, Sigríður Pétursdóttir frá
Reykjahlíð, var raungóð við kynning
og sýnt um, að þess nyti í verki.
Eftir fjögra ára dvöl í Vogum hafði
Jón Stefánsson þroskazt vel, vaxið á-
hugi á störfum og kunnátta til verka.
Jafnframt fylgdi hann jafnöldrum sín-
um að íþróttum, var laglega glíminn
og góður skautamaður. Lærði hann
þar sund, svo að hann var síðar sund-
kennari í sveitinni.
í Reykjahlíð var um þetta leyti fjöl-
mennt af ungu fólki, fullvaxinn hóp-
ur þeirra mannvænlegu barna Péturs
Jónssonar, er flest voru enn heima
þar og þeirra meðal konuefni Jóns.
Á þessu höfuðbóli, við þjóðleið þeirr-
ar tíðar, var einatt gestkvæmt lang-
ferðamanna, og þangað leituðu
grannakynnin.
Jón Stefánsson hafði notið ferming-
arundirbúnings hjá Þorláki presti Jóns-
syni á Skútustöðum, móðurbróður sín-
um, og um leið fengið góða tilsögn
í skrift og reikningi. Hafði hann þar
vetrarpart tilsögn prests, samtíða þeim
frændum sínum Kristjáni Jónssyni
(dómstjóra) og Birni Þorlákssyni
(presti á Dvergasteini), er þá var ver-
ið að búa undir för í skóla. Naut hann
með þeim byrjunarkennslu í dönsku
og fleiri undirstöðuatriðum.
I Vogum fékk Jón sig lausan annan
vetrarpart til dvalar hjá Benedikt presti
Kristjánssyni á Skinnastöðum, síðar
Grenjaðarstöðum. Naut hann þar góðr-
ar kennslu í íslenzku og dönsku, hlaut