Helgafell - 02.12.1943, Síða 41

SKÁLDIÐ Á LITLU-STRÖND
423
í bezta lagi um orðheldni og sanngirni
að öllu leyti. Litlaströnd er í grennd
viS Gautlönd, og liggja lönd saman.
JörSin er eigi stór, en hæg og hey-
skapargóS og fyrir þaS meS hagfelld-
ari býlum í sveitinni.
Jón hafSi byrjaS búskapinn meS
heldur litlum skepnustofni og ekki
öSrum efnum. En þrátt fyrir jarSnæS-
isþröng og búferlahrakning hafSi fén-
aSi fjölgaS svo, aS efnahagurinn var
sjálfstæSur. UnniS var kappsamlega
aS framfærslu bús og heimilisþörfum,
en ekki sótt daglaunavinna. Gætt var
ýtrasta sparnaSar og engum manni
skuldaS. — Þrjú börn höfSu þau hjón-
in eignazt, sveinbarn, er eigi varS lífs
auSiS, og tvær dætur, sem nú voru
komnar á fót. Hét hin eldri GuSrún,
en hin Védís.
Eftir aS í Litluströnd kom, dafnaSi
búskapurinn vel, þótt aldrei væri stór.
Fyrstu ár Jóns á Litluströnd kynnt-
ist ég honum mest. Vann ég aS verk-
um meS honum sumar og vetur meS
köflum. Vil ég nú rifja upp einn hey-
vinnudag frá þeirri tíS.
ViS göngum á engi aS morgni dags,
staSnæmumst, þar sem sléttur teigur
er fram undan. GrasiS er bleikjufjöS-
ur á mosa, þaS rökum, aS viS vöknum
upp yfir skóvarp, þegar viS sporum
jarSveginn. Ég sting orfi niSur hægra
megin viS mig, held um ljáinn vinstri
hendi og brýni meS þeirri hægri. Hann
laetur orf sitt koma niSur vinstra meg-
in, heldur um ljá meS hægri hendi,
og horfir eggin beint viS augum hans.
Og meS vinstri hönd bregSur hann
brýninu fáum, ákveSnum dráttum eft-
ir egginni, snýr orfinu snögglega, og
ljárinn hvín í grasi meS hljóSi því,
er ekki verSur um villzt, aS vel er
eggjaS. Hann gengur réttur á eftir
ljánum, stígur jöfnum fetum eitt skref
viS hvert ljáfár, seilist jafnlangt til
hægri meS orfiS sem fram úr tekur
ljáfari hinum megin, og verSur því
sveifla orfsins regluleg sem pendul-
kast. Skárinn er beinn, svo aS streng
mætti leggja á hnakkasáriS, ljáfariS
jafnbreitt til enda sem í miSju og allt
jafnnærri jörSu skoriS. Svo var sláttu-
lag Jóns Stefánssonar. Og honum
þótti betur, aS ekki slægi kaupamaSur
meira en hann sjálfur.
ViS höfum slegiS rétthliSa reit, tök-
um hrífu og göngum aS rakstri. Ber-
um viS föng saman í flokk. Ef ég læt
föng mín þannig frá mér, aS misjafn-
lega mörg skipa hverja röS, eSa hef
misbreitt bil milli fanga, svo aS röS
verSi óregluleg, færir samverkamaSur
minn föngin um set og lætur mig sjá,
hvaS betur fer. — Um hádegi er kom-
iS sólskin og þurrkur. ViS bregSum
viS og höldum heim á túniS, alsléttan
bunguvaxinn flöt, þar sem taSa er í
sæti og nærri þurr. ViS dreifum sæt-
inu, og flekkjum er snúiS. Þá er geng-
iS í bæinn til miSdegisverSar.
Máltíð er lokiS. Jón lítur út um
glugga og segir: ,,Það skín í flekkina.
ViS förum ekki alveg strax“. Hann
hallar sér út af í rúmiS sitt og tekur
um leiS hendi til bókar á hillu yfir
því. ÞaS voru Þyrnar eldri, þá nýir.
Hann lítur í bókina, réttir mér hana
opna og segir: „Þetta þykir mér gott
kvæði". Það var Myndin. Ég minnt-
ist þá þess, að með alveg sömu orð-
um hafði hann nokkrum árum fyrr
fengið mér JónasarkvæSi opnuð á
HuIduljóSum.
Litlu síðar höfðum við dregið heyið
í beðjur að hlöðudyrum. Húsfreyjan
og hálfvaxnar telpur rökuðu dreif á
eftir drætti með borði. Ég færði föng
að Jóni, en hann tók viS, bar eftir
hlöðunni og tróð vandlega og fast,