Morgunblaðið - 21.09.2012, Qupperneq 33

sást þó fallega brosið hennar er
sýndi þá hlýju og vináttu sem
inni fyrir bjó.
Blessuð sé minning hennar.
Svanhildur Sigurðardóttir.
Góðar frænkur eru gulls ígildi!
Hún Dóróthea Björnsdóttir, eða
Dódó eins og hún var alltaf köll-
uð, föðursystir mín, var ein af
þeim. Hún var einstaklega
skemmtileg og gefandi mann-
eskja og frá henni stafaði smit-
andi gleði og orka. Enda kallaði
hún ekki allt ömmu sína og var
óhrædd við að fara ótroðnar slóð-
ir í sínu lífi. Sannkölluð ævintýra-
kona sem ferðaðist mikið erlend-
is og einnig innanlands.
Heimili hennar og Birgis og
dætranna Gullu og Birnu stóð
mér alltaf opið, fyrst í Skerjafirð-
inum og síðar í Fossvoginum.
Þau voru ófá skiptin sem ég naut
gestrisni þeirra, fékk að gista og
njóta góðra máltíða, sérstaklega
eru lundaveislurnar eftirminni-
legar. Og kaffihlaðborðin hjá
Dódó voru glæsileg og hveitikök-
urnar hennar með rúllupylsu í
uppáhaldi.
Eftirminnilegar eru einnig
samverustundirnar í sumarbú-
stað stórfjölskyldunnar við
Hreðavatn. Þar dvöldum við eitt
sinn saman ásamt Gullu og Birni
afa og ég með börnin mín tvö og
þau máttu sko alveg kalla hana
ömmu! Já, þannig var hún, svona
mamma og amma okkar allra í
fjölskyldunni, okkur þótti öllum
svo undurvænt um hana.
Ég er þakklát fyrir samfylgd-
ina og mun ætíð minnast Dódóar
frænku minnar með hlýhug.
Charlotta Ingadóttir.
Ætli það sé ekki að nálgast 40
árin frá fyrstu kynnum mínum af
þeim öðlingshjónum, Dódó og
Birgi, sem leiddu til góðrar vin-
áttu og ætli það séu ekki a.m.k.
30 ár frá þeirri stund er við hitt-
umst sem oftar í sundlaugunum
og sú ákvörðun tekin að stofna
gönguklúbb. Dódó tók að sér af
sinni alkunnu framtakssemi að fá
fleiri í liðið svo að alls urðum við 5
hjón sem mynduðum gönguhóp-
inn sem síðar fékk nafnið „Aft-
urgöngurnar“. Í fyrstu var geng-
ið á sunnudagsmorgnum hvernig
sem viðraði og var stefnan tekin
á hóla, hæðir, fjöll og dali í ná-
grenni Reykjavíkur. Þegar birta
tók síðla vetrar var gangan
gjarna færð yfir á miðvikudags-
kvöld og arkað um göngustíga og
stræti í Reykjavík og nágrenni.
Oft á vorin var árshátíð klúbbsins
haldin í sumarhúsi þar sem gist
var 2 nætur og dagarnir nýttir í
göngur, sund, tafl og spil, en á
kvöldin var borinn fram veislu-
matur og alls konar skemmtan.
Alltaf var Dódó potturinn og
pannan í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur. Hún var
hörkudugleg, hugmyndarík, vilj-
ug kát og skemmtileg og ævin-
lega til í allskonar sprell og uppá-
tæki eins og þegar við tókum
okkur til og söfnuðum fyrir Fær-
eyjaferð. Þá tókum við stóran bíl
á leigu og fórum með hann með
Smyrli til Færeyja þar sem við
ókum og gengum um eyjarnar í
heila viku. Að vísu var Bjössi
minn þá fallinn frá svo að við vor-
um aðeins 9 í ferðinni. Það var
síðasta stóra ferðalag hópsins.
Smám saman drógum við saman
seglin og varð þá Elliðaárdalur-
inn aðalgönguleiðin og að síðustu
er bara sundið eftir þar sem við
hittumst nokkuð oft.
Dódó var mikill gleðigjafi og
traustur og góður vinur. Gott er
að eiga minningar um yndislegar
samverustundir hérlendis sem
erlendis í gönguferðum og á
heimilum okkar. Minning hennar
mun lengi lifa með okkur í gamla
gönguhópnum, þar sem hún skip-
aði svo stórann sess. Guð blessi
minningu Dórótheu M Björns-
dóttur.
Innilegar samúðarkveðjur til
Birgis og fjölskyldunnar.
Sigríður Sigurbergsdóttir.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2012
✝ Birna Gunn-arsdóttir fædd-
ist á Vatnsenda í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 17. janúar
1932. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 9.
september sl.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurbjörg
Sigurjónsdóttir f. á
Arndísarstöðum 14.
apríl 1895, d. 18. nóvember 1966
og Gunnar Jón Sigurjónsson f. á
Saurbæ í Hörgárdal 5. sept-
ember 1891, d. 6. febrúar 1960.
Birna átti sjö systkini. Þau eru:
Helga Sigrún, látin, Þóra, búsett
verksmiðjunni Heklu við ræst-
ingar.
Birna giftist eiginmanni sín-
um, Níelsi Halldórssyni, f. 15. júlí
1924, þann 23. mars 1958. Níels
lést 14. desember 2002.
Börn Birnu og Níelsar eru:
Sigurbjörg, f. 17. júlí 1958, d. 25.
september 2011, og Gunnar, f.
28. apríl 1963. Eiginkona hans er
Ragnhildur Björg Jósefsdóttir, f.
15. apríl 1969. Börn þeirra eru
Birna Ósk, f. 22. febrúar 1995,
Tinna Björg, f. 26. júní 1998, og
Ólafur Níels, f. 9. október 2001.
Birna var kona sem unni sínu
fólki, hafði mikla ánægju af því
að gleðja og veita öðrum. Hún
kærði sig ekki um hrós eins og
títt er um fólk af hennar kynslóð,
hennar var fremur að hrósa öðr-
um.
Útför Birnu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 21. sept-
ember 2012, og hefst athöfnin kl.
10.30.
á Akureyri, Líney
Margrét, látin,
Anna Herdís, látin,
Ari, látinn, Sig-
urður, látinn, og
Theodór, búsettur á
Akureyri.
Birna ólst upp í
Suður-Þingeyjar-
sýslu og bjó á
Vatnsenda, Úlfsbæ,
Hafralæk, Fagra-
neskoti, og Grenj-
aðarstað. Árið 1949 fluttist fjöl-
skyldan að Illugastöðum í
Fnjóskadal og þar bjó Birna þar
til hún flutti til Akureyrar árið
1954 og vann m.a. í Efnaverk-
smiðjunni Flóru og seinna Fata-
Það kom ekki svo mikið á óvart
þegar hún Binna okkar lést, því
heilsufar hennar undarfarinna
mánaða var á þann veg að búast
mátti við því hvenær sem var.
Dánartilkynningin var þó svolítið
högg því okkur var hún og henn-
ar fólk einstaklega kært. Binna
kom inn í fjölskylduna fyrst sem
kærasta Nella frænda og síðar
sem eiginkona hans. Hún var
strax, alveg eins og Nelli, barn-
góð og hændust við börnin í stór-
fjölskyldunni strax mikið af
henni. Fyrstu búskapsárin
bjuggu þau í Oddeyrargötunni í
sama húsi og okkar fjölskylda.
Gestrisni Binnu og Nella var
landsfræg og það leið aldrei sá
dagur að ekki kæmu gestir,
stundum fáir en mjög oft mjög
margir. Binna tók öllum fagnandi
sem til hennar komu og var hún
ekki lengi að smyrja fullt af snitt-
um og öðru góðgæti svo að eng-
inn færi alveg örugglega ekki
svangur heim. Það sannaðist hjá
þeim að þar sem er hjartarúm er
alltaf nóg pláss.
Börnunum okkar var alltaf
heimili Binnu og Nella mjög kært
og þar áttu þau margar gleði-
stundir. Þegar litið er til baka er
það söknuður sem kemur fyrst
upp í hugann í bland við einstak-
lega góðar minningar sem eftir
lifa í hjörtum okkar.
Mestur er þó söknuðurinn hjá
einkasyninum Gunna, konu hans
Röggu og börnunum þeirra. Við
biðjum algóðan Guð að vaka yfir
velferð þeirra um ókomna fram-
tíð. Hvíl í friði elsku Binna okkar.
Bente og Ólafur Ásgeirsson.
Elsku besta Binna, takk fyrir
allt gamalt og gott. Birna Gunn-
arsdóttir eða Binna var systir
mömmu. Þær voru um margt
mjög líkar, heiðarlegar, sam-
viskusamar og með sterka rétt-
lætiskennd. Þá var þeim ekki síst
mjög umhugað um fjölskyldurn-
ar sínar og velferð þeirra. Sem
sagt, báðar einstakar og frábær-
ar konur. Fyrir mig voru það
ákveðin forréttindi að alast upp í
móðurfaðmi og fá tækifæri til að
umgangast heiðurskonu eins og
Binnu systur eins og mamma
kallaði hana alltaf.
Þegar ég var ungur að árum
var alltaf mikil tilhlökkun þegar
von var á Binnu og Nella til
Húsavíkur frá Akureyri með
börnunum Gunna og Böggu sem
voru á svipuðum aldri og ég. Það
var oft grátið af gleði á Iðavöll-
unum á Húsavík á þeim tíma.
Nelli sagði brandara og skemmti-
sögur og Gunni og Bögga reyndu
allt sem þau gátu til að stæla
pabba gamla með skemmtisög-
um. Þau lögðu greinilega mikið
kapp á að læra af karli föður sín-
um enda skemmtilegur maður
með afbrigðum. Á meðan sat
Binna og brosti yfir þessu öllu
saman og hellti sér kaffi í bolla,
róleg að venju. Já, þetta eru frá-
bærar minningar sem fylgja
manni til æviloka.
Þrátt fyrir að það sé ekki auð-
velt að viðurkenna það, þá var ég
ekki mikill bógur á þessum tíma.
Þess vegna tók hjartað í mér
óteljandi aukaslög þegar Binna
nefndi við mig hvort ég vildi ekki
koma til Akureyrar þá um sum-
arið og vera hjá þeim um tíma í
Hafnarstrætinu. Mig dauðlang-
aði en þorði það engan veginn.
Ég sem hafði alltaf hangið í pils-
faldinum á mömmu var nú ekki
alveg klár að yfirgefa hann. Þar
hafði ég svo gott skjól og svo
fannst manni á þeim tíma Akur-
eyri vera svo rosalega langt í
burtu. Þrátt fyrir að ég væri frár
á fæti á þeim tíma var ég ekki viss
um að ég gæti hlaupið alla leiðina
heim ef ég saknaði mömmu. Ég
sá t.d. fyrir mér að það yrði veru-
lega erfitt að hlaupa yfir Vaðla-
heiðina. En þá birti yfir, brosið
hennar Binnu ýtti öllum þessum
hugsunum í burtu líkt og þegar
þokan gefur eftir undan hlýjum
geislum sólarinnar. Ég sagði já,
ég var klár að koma í heimsókn til
Akureyrar. Enda kom í ljós að ég
hafði ekkert að óttast. Stundirn-
ar sem ég átti með fjölskyldunni í
Hafnarstræti 86 á Akureyri voru
frábærar. Þar kynntist maður
börnum úr hverfinu í leikjum frá
morgni til kvölds. Ekki var verra
að koma inn og fá sér að borða
hjá Binnu, svo ekki sé talað um
bakkelsið sem var á borðum þeg-
ar hún kallaði okkur inn í kaffi-
tíma. Ég man hvað mér fannst
Binna vera flott kona. Hún var
alltaf vel klædd, með fallega
stóra eyrnaloka og hárið vel
greitt. Töfrandi bros hennar fékk
alla sem umgengust hana til að
láta sér líða vel. Toppkona á ferð.
Að lokum vil ég votta Gunna
Nella og fjölskyldu innilega sam-
úð. Þrátt fyrir að Binna hafi yf-
irgefið okkur úr hinu daglega lífi
mun minningin um einstaka konu
lifa með okkur áfram. Blessuð sé
minning hennar.
Aðalsteinn Á. Baldursson.
Elsku besta frænka mín hefur
nú kvatt þetta jarðneska líf, hún
Binna frænka eins og ég kallaði
hana alltaf var mér svo kær og
mikil fyrirmynd ungrar stúlku og
svo seinna ungrar konu. Ég var
lítil stelpa sem fékk að koma til
Binnu og Nella á Akureyri og það
var alltaf mikill spenningur að fá
að koma til þeirra, Binna svo ynd-
islega ljúf og góð og Nelli alltaf að
sprella við okkur krakkana. Eins
var það mikill spenningur sem
fylgdi því þegar ég vissi að Binna,
Nelli, Bögga og Gunni væru
væntanleg til okkar á Húsavík
sem gerðist á sumrin þegar Nelli
starfaði í Verðlagseftirlitinu og
tók fjölskylduna með til að heim-
sækja frændfólkið á Húsavík.
Mér auðnaðist það að halda alltaf
góðu sambandi við þessa ein-
stöku fjölskyldu sem alltaf skyldi
taka vel á móti mér og koma fram
við mig sem jafningja á allan hátt.
Þegar ég átti leið um Akureyri
reyndi ég alltaf að koma við í
Kringlumýri til að hitta Binnu
mína og Böggu, var þá sest fram í
eldhús og ég spurð frétta af fólk-
inu okkar fyrir austan eins og
hún sagði alltaf; vildi hún fá frétt-
ir af öllu fólkinu og leið henni
aldrei betur en ef ég gat sagt að
allir væru frískir, hressir og kátir
og hefðu það gott. Oft gleymdi ég
mér hjá þeim mæðgum Binnu og
Böggu við að spjalla um gamlar
sögur og nýjar og það sem við
gátum stundum hlegið innilega
að einhverri vitleysunni sem við
rifjuðum upp.
Þær mæðgur héldu heimili
saman eftir að Nelli lést. Það sem
einkenndi þessa blíðu og fallegu
konu var hversu vel tilhöfð hún
var alltaf, svo fín um hárið í fal-
legu pilsi, blússu og peysu yfir
blússuna, mér fannst Binna alltaf
svo flott og oft töluðum við um
falleg föt og fallega hluti en
Binna var fagurkeri og vildi hafa
fínt í kringum sig. Það að hafa
þekkt þessa góðu konu hefur gert
mig ríkari en ella og þakka ég þér
það, frænka mín. Ég veit að nú
líður þér vel að vera komin til
Nella og Böggu þinnar og eins
veit ég það að þú munt horfa frá
blómabrekkunum niður til Gunna
þíns og fjölskyldu og passa þau
vel, en þannig var hún Binna mín,
elskaði fólkið sitt númer eitt.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Hvíl í friði, elsku frænka mín.
Linda Margrét Baldursdóttir.
Látin er eftir langvinna bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm Birna
Gunnarsdóttir eða Binna eins og
hún var ávallt kölluð.
Binna móðursystir mín var
mér einkar kær alla tíð enda
passaði hún mig sem smábarn
langtímum saman á Grenjaðar-
stað þegar mamma var að vinna í
rjómabúinu á Brúum.
Þegar barnaskólagöngu minni
lauk fór ég til Akureyrar og sett-
ist þar í gagnfræðaskólann og
eins og alltaf stóð heimili Binnu
frænku og Nella Halldórs í Odd-
eyrargötu 32 mér opið.
Ég man ekki mikið eftir tíma-
bilinu á Grenjaðarstað en man þó
hvað Binna frænka var mér góð
og umhyggjusöm.
Öðru máli gegnir um tímabilið
í Oddeyrargötunni. Því man ég
vel eftir. Umhyggjan og elskuleg-
heitin sem raunar einkenndu allt
hennar fas líða mér seint úr
minni. Nánast ekkert sem að mér
sneri lét hún sér óviðkomandi
með það í huga að sem allra best
færi um mig meðan á dvölinni á
hennar heimili stóð. Gjafmildi
hennar var einstök.
Binna frænka var ekki mikið
fyrir að trana sér fram frekar en
margar konur af hennar kynslóð.
Að hjálpa öðrum og umvefja þá
hlýju og umhyggju var hennar
aðalsmerki.
Binna var bæði falleg og glað-
vær kona og það var stutt í húm-
orinn og glettnina hjá henni. Hún
gat verið hrókur alls fagnaðar á
góðra vina fundum. Hún hafði
þennan einstaka eiginleika að
geta séð skemmtilegu hlutina
sem aðrir sáu ekki. Og frásagn-
arstíll hennar var með þeim hætti
að hún hreif alla með sér í dillandi
hlátrasköll þegar sá gállinn var á
henni.
Binna frænka var einstakur
matreiðslumaður. Gestrisni
hennar og snyrtimennska var
mikil. Það var alveg sama hvenær
bankað var á dyr á heimili Binnu
og Nella; allt var hvítskúrað út á
stétt og kræsingar framreiddar
þannig að mikill sómi var að fyrir
þau hjón.
Þegar börn okkar Úllu voru að
komast á legg hélt hjálpsemin og
umhyggjan áfram hjá frænku.
Þau voru ófá skiptin sem við
hjónin fengum að skjóta börnun-
um inn til Binnu til pössunar þeg-
ar okkur vanhagaði um skjól fyrir
þau.
Fyrir það og allt annað sem þú
hefur gert fyrir mig og mitt fólk,
mín elskulega frænka, þakka ég
af heilum hug.
Við Úlla sendum Gunna,
Röggu og börnunum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur á þess-
ari sorgarstundu.
Hákon Hákonarson.
Birna móðursystir mín var
mikill vinur minn allt frá því ég
man fyrst eftir mér, það var alltaf
stutt í brosið hennar og hlýju.
Hún starfaði við Sjúkrahús
Húsavíkur á sínum yngri árum,
og finnst mér það passa vel við
hana, að vilja hjálpa þeim sem á
því þurftu að halda. Birna flytur
til Akureyrar og kynnist Níelsi
Halldórssyni, miklum öndvegis-
manni, og giftist honum. Ég fékk
að fara nokkrum sinnum til Ak-
ureyrar strákurinn og þá stóð
heimili þeirra hjóna ætíð opið og
fékk ég að gista hjá þeim, en í þá
daga þótti langt til Akureyrar og
ekki farið erindisleysu. Þau hjón-
in heimsóttu mig síðar þegar ég
hafði stofnað heimili á Húsavík
og færðu okkur ýmislegt fallegt í
búið og voru þau alltaf miklir
gleðigjafar og vinir fjölskyldu
minnar. Í seinni tíð heimsóttum
við þau nokkuð reglulega rétt
fyrir jólin og áttum góða stund
saman, og það sem á borð var
borið hefði nægt fjölda manns, þá
var jólaskreytingin á heimilinu sú
fallegsta sem við sáum, en eins og
venjulega voru það manneskj-
urnar Binna og Nelli sem heill-
uðu okkur mest. Eitt vil ég nefna
sem einkenndi Binnu og það var
að heyra hana aldrei tala illa um
nokkurn mann né gera lítið úr
nokkrum manni. Gunnari og fjöl-
skyldu sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Binna mín, Guð
blessi þig og varðveiti og þakka
þér fyrir vináttuna alla tíð.
Björn Gunnar Jónsson.
Birna
Gunnarsdóttir
✝ Sigrún ErlaKristinsdóttir
var fædd 7.4. 1946.
Hún lést 19.8. 2012.
Foreldrar: Krist-
inn Guðjónsson f.
8.4. 1921 og Anna
Ágústsdóttir f. 3.2.
1928, d. 13.4. 1998.
Þau skildu.
Systkini: Jó-
hannes Ágúst
Kristinsson f. 1949
og Elín Kristinsdóttir f. 1.10.
1957. Maki: Reynir Jónsson. Þau
skildu. Sonur þeirra: Kristinn
Freyr Reynisson f. 3.7. 1973.
Börn Kristins og Rhonicu Reyn-
isson: Andrea Dísa f. 2000, Alex-
ander Scott f. 2003, Keeghan
Freyr f. 2007 og Kristinn Ágúst
f. 12.10 2009.
Sigrún fæddist í Reykjavík.
Fyrstu uppvaxtarár hennar
voru í Reykholtsdal, Borg-
arfirði, síðan í
Kópavogi þar sem
foreldrar hennar
voru meðal frum-
byggjanna. Hún
gekk í Barnaskóla
Kópavogs, síðan
Hlíðardalsskóla og
lauk landsprófi.
Lærði utanskóla og
tók próf upp í
þriðja bekk Versl-
unarskóla Íslands
og útskrifaðist þaðan með versl-
unarpróf vorið 1965. Sigrún
starfaði sem flugfreyja hjá Loft-
leiðum eftir að skóla lauk og síð-
an við ýmis bókhalds- og skrif-
stofustörf. Hún bjó um tíma í
Bandaríkjunum og Svíþjóð en
kom alkomin heim eftir að hún
og Reynir skildu.
Útförin fór fram frá Foss-
vogskapellu þann 27. ágúst
2012.
Það var vor í lofti og bjart yfir
heimsbyggðinni allri þegar Sig-
rún fæddist. Ógnir og erfiðleikar
seinni heimsstyrjaldarinnar að
baki og ekkert sem benti til ann-
ars en að bjartir tímar væru
framundan. Hún var frumburður
foreldranna og snemma bráðger
og efnileg. Birta og frumkraftur
vorsins einkenndi hana, þróttur
og fjör sem foreldrunum þótti oft
nóg um. Hætturnar leyndust á
leikvangi bernskunnar í Borgar-
firði og Kópavogi þar sem frelsið
og víðáttan var takmarkalaus.
Heitir hverir og sjórinn gátu
reynst tápmiklum börnum
skeinuhætt.
Sigrún var afburðanemandi,
nákvæm og samviskusöm. Í
hverju sem hún tók sér fyrir
hendur mátti alltaf treysta því að
það væri vel af hendi leyst. Hún
fór ung að vinna í fyrirtæki for-
eldra sinna, iðin og starfsfús.
Þegar tími gafst frá námi og
starfi var lestur góðra bóka það
sem fylgdi henni allt til hinsta
dags. Á æskuárunum lék hún
handbolta með Breiðabliki og átti
marga vini, kunningja og skóla-
systkini sem hún hélt lengi sam-
bandi við, enda trygglynd, heið-
arleg og hreinskiptin í
samskiptum. Sterkur þáttur í
henni var alltaf einnig næm lita-
tilfinning og smekkvísi í vali á
fatnaði og gjöfum sem hittu í
mark.
Hún var glæsileg ung stúlka,
hnarreist og stolt sem lífið virtist
leika við þegar hún hélt út í heim
og allt virtist benda til að hún
ætti bjarta og glæsilega framtíð
fyrir höndum. Það átti ekki fyrir
henni að liggja því örlagadísirnar
voru að spinna henni vef sem hún
festist í og átti ekki afturkvæmt
úr nema skamma stund í senn,
þrátt fyrir ótal tilraunir heima og
erlendis. Það sá enginn fyrir
hættuna sem henni stafaði af
vínguðinum sem varð örlagavald-
ur í lífi hennar. Þetta var löng og
erfið þrautaganga og smám sam-
an varð hún viðskila við fjöl-
skyldu og samferðafólk. Hvarf
inn í heim nafnlausra vina og
kunningja sem áttu við sama
sjúkdóm að etja, heim sem henn-
ar nánustu áttu engan aðgang að.
Það er einungis hægt að ímynda
sér hversu sárir endurteknir
ósigrar og brostnar vonir voru
henni, því hún var ætíð dul á sína
hagi.
Við geymum minninguna um
ungu glæsilegu stúlkuna sem var
miklum mannkostum gædd en
náði ekki að njóta þeirra sem
skyldi til æviloka. Við biðjum
góðan guð að varðveita hana og
vaka yfir og vernda afkomendur
hennar.
Þorbjörg Jónsdóttir.
Sigrún Erla
Kristinsdóttir