Morgunblaðið - 07.11.2012, Blaðsíða 21

21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2012
Við úfinn sjó Grátt hefur verið í Reykjavík undanfarna daga og var grýtt Sundahöfnin sérstaklega köld og drungaleg í öllum sínum dimmu litum.
RAX
Þegar eldra fólk flytur inn
á hjúkrunar- eða dvalarheim-
ili er því gert að taka þátt í
kostnaði við dvölina hafi það
tekjur yfir vissum mörkum
sem ákveðin eru af stjórn-
völdum. Þeir sem hafa yfir
65.005 krónur á mánuði sam-
tals í tekjur af lífeyrissjóði
og fjármagnstekjum þurfa að
greiða það sem umfram er til
heimilisins og lækkar þá
greiðsla Tryggingastofnunar
um sömu upphæð. Ein-
staklingur sem er með 100
þúsund króna tekjur á mán-
uði þarf því að greiða 34.995
krónur, einstaklingur með
200 þúsund króna tekjur
134.995 krónur o.s.frv. Í
raun kemur það því fólki
ekki til góða að hafa byggt
upp góð lífeyrisréttindi eða
sparnað til ellinnar, enginn
má hafa meira til umráða en
65.005 krónur á mánuði.
Fyrir nokkrum árum var
eingöngu miðað við tekjur
frá lífeyrissjóðum en ekki
fjármagnstekjur. Síðan var farið að taka 50% þeirra
með í dæmið og undanfarin ár eru fjármagnstekjur
teknar með að fullu (vextir, húsaleiga o.fl.) Það sem er
óskiljanlegast við þessa skattheimtu er að viðmiðunin,
65.005 krónur á mánuði, hefur verið óbreytt frá 1. jan-
úar 2009, eða í tæp 4 ár. Á sama tíma hafa allar nauð-
synjar hækkað verulega í verði og laun þokast upp, svo
og bætur almannatrygginga sem hafa hækkað um
11,88% á þessu tímabili.
Þessi eini hópur situr eftir. Fólkið sem býr á hjúkr-
unar- og dvalarheimilum verður að gera sér að góðu að
hafa óbreytt ráðstöfunarfé ár eftir ár þrátt fyrir verð-
bólgu, alveg jafnt þó að það hafi komið sér upp góðum
lífeyrisréttindum og einhverju sparifé til að hafa vexti
af.
Þetta eru kaldar kveðjur til þessa fólks. Ég skora á
stjórnvöld að bæta úr þessu. Lágmarkskrafa hlýtur að
vera að 65.005 krónurnar hækki til jafns við bætur al-
mannatrygginga og verði þá 72.728 krónur.
Eftir Guðjón
Guðmundsson
» Fólkið sem
býr á hjúkr-
unar- og dval-
arheimilum
verður að gera
sér að góðu að
hafa óbreytt
ráðstöfunarfé
ár eftir ár þrátt
fyrir verð-
bólgu.
Guðjón Guðmundsson
Höfundur er framkvæmdastjóri Höfða hjúkrunar-
og dvalarheimilis á Akranesi.
Þetta þarf
að laga
Orðið skattalækkun finnst
ekki í orðabók Steingríms J.
Sigfússonar, atvinnuveg-
aráðherra og fyrrverandi
fjármálaráðherra, ekki frek-
ar en í bókum annarra ráð-
herra ríkisstjórnar vinstri
flokkanna. Hófsemd í skatta-
heimtu er framandi í huga
þeirra. Vegna þessa er meg-
instefið í stjórnarstefnunni
að skattleggja allt sem
hreyfist.
„Þessi atvinnugrein verður að sæta því
að þeirra skattalega umhverfi sé endur-
skoðað af og til,“ sagði Steingrímur J. Sig-
fússon á Alþingi síðastliðinn mánudag
þegar hann svaraði fyrirspurn Sigmundar
Davíðs Gunnlaugssonar um margfalda
hækkun virðisaukaskatts á ferðaþjón-
ustuna – úr 7% í 25,5%. Vinstri menn líta á
endurskoðun á skattalegu umhverfi fyr-
irtækja og einstaklinga sem tækifæri til að
hækka skatta og álögur. Fátt er skemmti-
legra í hugum þeirra en að endurskoða
skatta „af og til“ í þeim tilgangi að herða
skrúfurnar enn meira – draga úr hreyf-
ingum efnahagslífsins.
Hótanir
Þegar forráðamenn fyrirtækja eða ein-
staklingar heyra vinstri menna lýsa því yf-
ir að skattalegt umhverfi sé til endurskoð-
unar eiga þeir að hafa áhyggjur, ekki síst
þegar í hlut á ráðherra sem skirrist ekki
við að hafa í hótunum við þá sem kvarta. Í
janúar 2010 var Steingrímur J. Sigfússon
kokhraustur sem fjármálaráðherra á fundi
um skattamál. Þá þegar hafði hann beitt
sér fyrir verulegum skattahækkunum.
Skilaboðin ráðherrans um að haldið yrði
áfram á sömu braut voru öllum skiljanleg:
„You ain’t seen nothing yet.“
Við þessi orð hefur Steingrímur J. Sig-
fússon staðið af trúmennsku. Það vita at-
vinnurekendur vel. Eldra fólk, sem berst
við að halda eignum sínum, finnur á eigin
skinni að hótanir um hækkun skatta ber
að taka alvarlega. Heimilin í landinu vita
að hótanir eru ekki orðin tóm. Hækkun
Ef til vill er það ósanngjarnt að gera
kröfu til þeirra sem hafa lifað í vernduðu
umhverfi í áratugi, um að þeir geri sér
grein fyrir hvað það þýðir að leggja allt
sitt undir við að byggja upp fyrirtæki og
hafa áhyggjur af því að eiga fyrir launum
starfsmanna og virðisaukaskatti á næsta
gjalddaga. Líklega er það einnig óbilgirni
að ætlast til þess að stjórnmálamenn, sem
hafa allt sitt á þurru og njóta ríkistryggðra
lífeyrisréttinda, geti sett sig í fótspor eldri
borgara sem verða að ganga á eignir sínar
eða skuldsetja sig til að greiða eignaupp-
tökuskatt. En það getur aldrei talist ófyr-
irleitni að almenningur fari fram á það við
stjórnmálamenn að þeir hætti að hafa í
stöðugum hótunum.
Skýrir kostir
Eftir tæplega sex mánuði ganga kjós-
endur að kjörborði. Kostirnir eru óvenju
skýrir. Annars vegar er það braut vinstri
flokkanna og hins vegar hugmyndafræði
frjálsræðis og atvinnufrelsis með upp-
byggingu atvinnulífsins, hófsemd í skatt-
heimtu og bættum lífskjörum. Valið stend-
ur um það hvort ríkisstjórnarflokkunum
tekst að halda völdum með því að skjóta
einu eða fleiri varadekkjum undir stjórn-
arvagninn eða hvort Sjálfstæðisflokkurinn
öðlast styrk til að koma í veg fyrir fjögur
mögur ár til viðbótar.
Þó kjósendur hafi ekki getað treyst lof-
orðum stjórnarflokkanna frá síðustu kosn-
ingum um skjaldborg um heimilin, and-
stöðu við aðild að Evrópusambandinu,
aukið gegnsæi í stjórnsýslu og beint lýð-
ræði, segir reynslan að einu geti þeir
treyst: Hótunum um frekari skattahækk-
anir.
skatta og opinberra gjalda er
að sliga heimilin sem þurfa
síðan að „sætta“ sig við að
hækkunum er velt út í verð-
lagið og íbúðalánin hækka.
Þetta kalla stjórnarþingmenn
„skjaldborg“ um heimilin.
Varasamt að ná árangri
Vinstri stjórn Samfylkingar
og Vinstri grænna heldur sínu
striki og óskar eftir að fá fjög-
ur ár til viðbótar í kosningum í
apríl næstkomandi. Jóhanna
Sigurðardóttir og Stein-
grímur telja það óviðunandi
að fyrirtæki og einstaklingar nái árangri,
án þess að skattakrumla ríkisins grípi inn í.
Þess vegna eru þau sannfærð um nauðsyn
þess að leggja þyngri byrðar á ferðaþjón-
ustuna, sem hefur náð umtalsverðum ár-
angri á síðustu árum.
Nú er svo komið að það er beinlínis orðið
hættulegt fyrir atvinnugreinar að ná ár-
angri og jafnvel þokkalegri afkomu. Með
því verða þær skotskífa skattmanns sem
fylgist með öllu sem hreyfist. Það getur
varla komið nokkrum manni á óvart að at-
vinnulífið haldi að sér höndum. Ekki getur
það komið neinum í opna skjöldu að upp-
bygging til framtíðar hafi verið sett til hlið-
ar vegna ótta við stjórnvöld.
Skilja ekki samhengið
Vinstri menn hafa því miður átt í erf-
iðleikum með að skilja samhengið á milli
hagsældar og hófsemdar í skattheimtu.
Þeir líta á fyrirtæki og heimili sem skatt-
stofna í óseðjandi og endalausri viðleitni við
að fjármagna rándýrt stjórnkerfi hins op-
inbera, flóknar millifærslur og stöðugt
stækkandi eftirlitskerfi hins opinbera.
Ráðherrum ríkisstjórnar, sem eitt sinn
kenndi sig við „norræna velferð“, er ofviða
að átta sig á einföldum sannindum sem
John F. Kennedy, forseti Bandaríkjanna,
benti á í ræðu árið 1962:
„Efnahagskerfi sem er þrúgað af háum
sköttum mun aldrei skila nægilegum
tekjum til að jafnvægi náist í ríkisfjár-
málum, alveg eins og það mun aldrei búa til
nægilegan hagvöxt eða nægilega mörg
störf.“
Eftir Óla Björn
Kárason »Nú er svo komið að það
er beinlínis orðið hættu-
legt fyrir atvinnugreinar að
ná árangri og jafnvel
þokkalegri afkomu.
Óli Björn
Kárason
Höfundur er varaþingmaður
Sjálfstæðisflokksins.
Staðið við hótanir
af trúmennsku