Morgunblaðið - 07.11.2012, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2012
✝ Guðrún DýrleifKristjánsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. apríl 1958. Hún
lést í Reykjavík 24.
október 2012.
Foreldrar hennar
eru Unnur Jóns-
dóttir ljósmóðir, f.
3.3. 1933 og Kristján
Jónasson læknir, f.
1.8. 1928, d. 17.11.
1985. Systkini henn-
ar eru Stefán læknir, f. 1.1. 1960,
maki Ólöf H. Bjarnadóttir, Guð-
ríður Anna tannlæknir og lög-
maður, f. 17.6. 1966, maki Ómar
B. Hansson og Kristín Jóna við-
skiptafræðingur, f. 19.9. 1967,
maki Hafsteinn Már Einarsson.
Dýrleif giftist 26.1. 1980 Karl-
Heinz Gerhard Grimm. Þau
skildu. Sonur þeirra er Kristján
Gerhard háskólanemi, f. 25.3.
1981, maki Hjördís Erna Sigurð-
ardóttir. Börn þeirra eru Re-
bekka Rut, f. 23.3. 2002, Rannveig
Lára, f. 15.5. 2004 og Rúnar Máni,
f. 16.3. 2009.
Bernskuárum sínum varði Dýr-
leif í Danmörku og Svíþjóð ásamt
foreldrum sínum og systkinum.
Hún lauk landsprófi frá Haga-
skóla 1974, varð stúdent frá MR
menntunarsjóðs Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga 1995-2001.
Einnig vann hún að lagabreyt-
ingum fyrir félagið á árunum
2006-2008. Hún var prófdómari
ad hoc í umhverfisrétti við HÍ frá
2008, hún var einnig nefnd-
armaður ad hoc í nefnd um dóm-
arastörf 2011. Dýrleif kom einnig
að kennslu en hún hafði umsjón
með raunhæfum verkefnum í
eignarétti við lagadeild HÍ frá
2006-2010. Dýrleif eða Dilla eins
og hún var kölluð var sterkur per-
sónuleiki og gædd miklum mann-
kostum. Hún var afburða náms-
maður og sér í lagi mikil
tungumálamanneskja. Dilla gerði
miklar kröfur til sjálfrar sín og
einkenndi það alla hennar vinnu.
Hún var mikið snyrtimenni og
mjög skipulögð. Hún stundaði lík-
amsrækt og útivist og var líðan
hennar og annarra henni hug-
leikin. Það var sterkur þáttur í
hennar fari að vilja hjálpa öðrum.
Vinkonur Dillu skipuðu stóran
sess í hennar lífi og átti hún marg-
ar góðar trúnaðarvinkonur sem
reyndust henni vel í hennar veik-
indum sem og samstarfsfólk
hennar á Lex lögmannsstofu. Son-
ur hennar Kristján Gerhard og
fjölskylda hans voru Dýrleifu afar
mikilvæg. Hún bar velferð þeirra
ávallt fyrir brjósti og barnabörnin
voru hennar stolt.
Útför Dýrleifar fer fram frá
Neskirkju við Hagatorg í dag, 7.
nóvember 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
1978, B.Sc. í hjúkr-
unarfræði frá HÍ í
mars 1986, cand.
juris í feb. 2004 og
héraðsdóms-
lögmaður í maí
2008. Hún lagði
stund á LL.M. nám
við HÍ í auðlinda-
rétti og alþjóðlegum
umhverfisrétti sam-
hliða starfi og
stefndi á útskrift
vorið 2013. Dýrleif starfaði við
hjúkrun til ársins 1998. Fyrst á
Landakotsspítala, þá Heilsu-
gæslustöð Seltjarnarness og und-
ir lok starfsferlis síns við hjúkrun
á Droplaugarstöðum sem stjórn-
andi. Með námi við lagadeild HÍ
var hún starfsmaður Lagastofn-
unar HÍ frá 2003. Að loknu kandí-
datsprófi í lögfræði var hún lög-
fræðingur á sveitarstjórnarsviði
félagsmálaráðuneytis til sept-
ember 2005 þegar hún hóf störf á
LEX lögmannsstofu þar sem hún
starfaði þar til hún lést. Hún sér-
hæfði sig aðallega í eignarétti og
orku- og auðlindarétti sem og
skipulags- og byggingarmálum.
Hún gegndi ýmsum félags- og
trúnaðarstörfum. Má þar helst
nefna að hún sat í stjórn starfs-
Merkilegt hvernig hversdags-
legir hlutir, sem eru svo sjálf-
sagðir að maður tekur varla eftir
þeim, breytast á svipstundu í
manns allra dýrmætustu minn-
ingar. Minningar um samtöl,
minningar um faðmlög, minning-
ar um bros, gleði, sorg, kossa og
knús.
Mín yndislega og kæra vin-
kona er fallin frá. Dilla sem var
svo dásamleg. Svo ótrúlega gáf-
uð. Svo hrein og bein og heiðar-
leg. Svo skynsöm. Dilla sem
vandaði sig alltaf svo mikið og
gerði allt svo vel.
Dilla mín sem barðist við
dreka á hverjum degi með öllum
þeim vopnum sem hún hafði.
Hver dagur var sigur. Þar til
drekinn hafði betur.
Í mínu hjarta er ekki pláss fyr-
ir annað en skilyrðislausa ást til
hennar, endalaust þakklæti fyrir
að hafa fengið að vera hennar
vinkona og ótakmarkaða virðingu
fyrir því hver hún var. Og minn-
ingar. Sem betur fer er þar fullt
af góðum minningum. Hún Dilla
mín var engum lík.
Það er svo óraunverulegt að
horfast í augu við það að nú sé
þessum kafla lokið. Hugur minn
er hjá fjölskyldu og vinum Dillu.
Í kveðjuskyni lýt ég höfði í
auðmýkt, af þakklæti og virðingu
fyrir þessari frábæru konu og
vinkonu. Reisi svo höfuðið upp og
geng áfram, ríkari en ég hef
nokkurn tímann verið.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Edda Andradóttir.
Dilla okkar er látin.
Við erum svo heppnar að til-
heyra hópi vinkvenna úr laga-
deildinni sem nánast óslitið frá
útskrift hefur hist á Jómfrúnni
síðasta fimmtudag í hverjum
mánuði.
Þessum hópi tilheyrði Dilla.
Klár, fyndin, falleg, hnyttin og
hjartahlý. Svo mikið elskuð, dáð
og virt.
Markmið eru sett,
áföngum er náð,
tímamót verða.
Fjallið er klifið,
toppnum er náð.
Þá koma í ljós nýir toppar,
ný markmið, nýir áfangar.
Þrátt fyrir öll tímamót
og fjarlæg markmið
sem oft virðast eins og lokatakmark
þá heldur lífið áfram.
Þrátt fyrir allt mótlæti,
torfærur og brekkur,
baráttu og ósigra,
og jafnvel þótt ævinni ljúki,
jafnvel þrátt fyrir sjálfan dauðann,
sem eru sannkölluð tímamót,
þá heldur lífið áfram,
og ekkert fær það stöðvað.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Við sendum fjölskyldu og vin-
um Dillu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Við þökkum fyrir að
hafa fengið að vera henni sam-
ferða í lífinu og minnumst allra
góðu stundanna með gleði, hlýju
og söknuði í hjarta.
Sigríður Anna (Anna Sigga),
Auðbjörg, Ásta, Bergþóra,
Edda, Gunnhildur, Jóhanna
Kristín, Marín, Ragnhildur,
Theodóra, Þuríður, Þyrí.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að
segja
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhj. Vilhjálmsson)
Söknuður er það sem kemur
upp í hugann núna þegar ég kveð
þig, kæra Dilla, eins og við köll-
uðum þig sem þekktum þig vel.
Eins og við munum öll var
sumarið óvenju sólríkt hér í borg-
inni og nutum við Dilla veðurblíð-
unnar í gönguferðum okkar um
Öskjuhlíðina, upp á Úlfarsfell og
upp í Esjuhlíðar. Síðast en ekki
síst notuðum við Miklatúnið til
útiæfinga. Við vorum báðar A-
konur, vildum hespa hreyfinguna
snemma af og eiga svo daginn
fyrir okkur.
Kynni okkar Dillu telja ekki
mörg ár, en við náðum mjög vel
saman og með okkur þróaðist góð
vinátta. Það er ekki sjálfgefið
þegar maður hittir einhvern og
eyðir með viðkomandi dágóðum
tíma eldsnemma morguns, að það
þróist endilega í vináttu. Það
gerðist hjá okkur Dillu og fyrir
þá vináttu er ég þakklát í dag.
Dillu hitti ég fyrst í göngu með
Lögmannafélaginu á Eyjafjalla-
jökul. Í þeirri ferð sá ég hvað hún
gat verið þrautseig, konan. Þetta
var engan veginn aðveld ganga
fyrir hana, en upp fór hún og nið-
ur aftur. Eftir ferð sína á jökulinn
hafði hún samband við mig og
vildi komast í betra gönguform.
Hún vildi stunda fjallgöngur
enda naut hún þeirra. Það varð
úr að hún mætti í einkaþjálfun til
mín og var nánast í henni óslitið
þar til yfir lauk.
Dilla var virkilega bóngóð og
ætlaði hún sér stundum of mikið,
miðað við að það eru einungis
tuttugu og fjórar stundir í sólar-
hringnum. Sést það best á að síð-
ustu misseri stundaði hún krefj-
andi nám með vinnu, nám sem
hún sá brátt fyrir endann á. Sagði
ég oft í gríni við hana að ég væri
að skipuleggja útskriftarferð fyr-
ir hana, ferð þar sem yrði bara
stjanað við hana og hún ætti að
hvílast og safna orku. Hún tók
sér aðra ferð, ferð sem hún skipu-
lagði sjálf.
Margar dýrmætar minningar
á ég, sem ég mun geyma vel og
vandlega. Hnyttin tilsvör og góð-
ur húmor þinn mun lifa. Þegar þú
bauðst mér í fyrsta sinn í sjampó
og freyðibað vissi ég hreint ekki
hvað þú meintir. Hvort ég væri
ekki nógu hreinleg … en brátt
kom í ljós að þú bauðst í eðal-
kampavín og gott viðbit.
Ég hefði svo gjarnan viljað
gera miklu miklu meira fyrir þig,
kæra vinkona, en því miður er
sumt manni ofviða. Ég er þess
fullviss að þér líður vel á þeim
stað þar sem þú ert nú.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
(Vilhj. Vilhjálmsson)
Ég votta Kristjáni syni hennar
og fjölskyldu, móður hennar og
systkinum mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði kæra vinkona.
Guðný Aradóttir.
Leiðir okkar Dillu lágu saman
í menntaskóla, í hjúkrunarfræð-
inni og sem samstarfskonur í
heilsugæslunni. Síðan gengum
við brautina saman. Kvöldgöngur
urðu að föstum lið, ár eftir ár,
hressandi og mannbætandi. Dilla
var einstök vinkona, alltaf svo
trygg og pottþétt, ráðagóð og
umhyggjusöm og bauð fram
hjálparhönd af örlæti og hlýju.
Það voru góðir og gefandi dagar
þegar við stikuðum Vesturbæinn,
rýndum í lífsins þrautir og vorum
bara ánægðar með okkur. Dilla
hlustaði af alúð og spurði þar til
við fundum svör við eigin spurn-
ingum. Hún var líka svo
skemmtilega blátt áfram og hisp-
urslaus og ef mér lá of mikið á gat
hún sagt: „Þú þarft ekki að leysa
allt, hlustaðu bara, ég er ekki bú-
in.“ Þetta var svo dásamlegt og
lærdómsríkt.
Dilla hafði einstaka hæfileika
og var flott kona. Hlý og um-
hyggjusöm og um leið metnaðar-
full og kröfuhörð, einkum gagn-
vart sjálfri sér. Hún lék sér að
raungreinum, tungumálum og
texta. Dilla var óendanlega dug-
leg og hörð af sér en líka við-
kvæm stúlka innra með sér.
Þessir ólíku eiginleikar gerðu
hana svo aðlaðandi, skemmtilega
og klára. Hún geislaði af greind
og glöggskyggni og skynjaði vel
tilfinningar, andblæ og inntak.
Með þessum hæfileikum leysti
hún öll verkefni afburðavel og gaf
af sér rausnarlega og fallega. En
fyrir viðkvæma sál var sásauka-
fullt að glíma við harðan heim og
þrotlausar kröfur. Kröfurnar
urðu Dillu smám saman óbæri-
lega þungar. Hún leitaði allra
leiða og aðdáunarvert hversu
þrautseig hún var og viljug að
nýta fjölmargar aðferðir til að
gera lífið betra. Og það tókst oft
mjög vel.
Við skoðum nú gamlar myndir
og sjáum hvað Dilla var glöð, hún
var leiðtoginn og til í hvað sem
var, skoða allt og njóta náttúr-
unnar. En undir niðri var djúpur
þungi sem frá æsku varpaði
skugga á ævisporin, þungi sem
hún bar af reisn og dugnaði. Hver
dagur var hetjudáð og sigur-
ganga þegar birtan lýsti upp líf
Dillu. Það voru dásamleg lífsgæði
að feta brautina með Dillu. Síð-
ustu misserin voru þung og
skuggi færðist yfir göngu okkar,
við fjarlægðumst hvor aðra,
fundum ekki nægan styrk til að
bægja í burtu þunganum en trúð-
um samt að bráðum birti yfir.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Okkar kæra vinkona og
dásamlegi félagi, þessi duglega
og klára kona laut í lægra haldi
fyrir sjúkdómnum sem fylgdi
henni svo lengi. Hún þráði hvíld
frá skugga og við vitum að nú
hefur hið himneska ljós tekið á
móti henni. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa átt Dillu að vinkonu.
Ég veit að hæfileikar hennar,
umhyggja og ástríki lifir áfram
með fólkinu hennar sem var
henni kærast af öllu og hún vildi
allt fyrir gera. Ég veit að Krist-
ján er stolt Dillu, fjölskylda hans
og litlu börnin voru henni allt og
hjá þeim lifir minningin um fal-
lega og einstaka konu. Megi góð-
ur Guð styrkja og blessa Kristján
og fjölskyldu hans og líkna Unni,
Stefáni, Guðríði, Kristínu og fjöl-
skyldum þeirra.
Sigrún Gunnarsdóttir
og fjölskylda.
Hæ elskan. Mætt í vinnuna. Þú
lætur heyra í þér þegar þú vilt,
Dilla. Þetta sms er í símanum
mínum frá tuttugasta og fyrsta
október og er það síðasta sem ég
fékk frá Dillu. Við hittumst
seinna um daginn. Það var þungt
yfir Dillu þennan dag og hafði
reyndar verið um tíma. Í lok
fundar okkar var hún þó orðin
léttari og við farnar að tala um
hitt og þetta eins og okkar var
vani. Ég fékk Dillu til að heita
mér því að hún myndi reyna að
heimsækja mig til Svíþjóðar sem
fyrst. Hún stóð svo og vinkaði til
mín út um gluggann þegar ég fór.
Við Dilla kynntumst í fyrsta
bekk Menntaskólans í Reykjavík
þegar við áttum samleið í
sænskutíma. Innan skamms fór-
um við að koma við á Kaffi
Mokka, sem síðan varð einn af
okkar uppáhaldsstöðum. Ég
hreifst strax af Dillu. Hún var
gáfaðri en flestir, margbrotin,
hugmyndarík, fordómalaus og
skemmtilegur húmoristi. Við urð-
um nánar vinkonur þó við værum
ólíkar á margan hátt. Gagnkvæm
virðing, þolinmæði, hreinskilni og
einlægni var grunnur þessarar
vináttu. Svo má segja að við höf-
um bætt hvor aðra upp; ég tók
Dillu með mér út á lífið og hún
kenndi mér að lesa undir próf.
Dilla var snillingur í að koma
orðum að hlutum og góður penni.
Í umræðum fann hún umsvifa-
laust kjarna málsins og voru svör
hennar snjöll og beinskeytt. Dilla
var ætíð ósérhlífin við vinnu,
hvort sem það var í námi eða
starfi. Hún var skyldurækin og
samviskusöm, en þar á ofan lét
hún ekkert frá sér fara án þess að
það væri þaulunnið og krufið til
mergjar. Hún var líka hjálpsöm
og góð og fljót til stuðnings við þá
sem þurftu á því að halda. Dilla
var því ekki einungis góður vinur,
hún var einnig góður starfskraft-
ur og naut hún þess þegar vel
gekk. Sömu eiginleikar urðu þó
að böli þegar verkefnin urðu of
mörg og streitan of mikil. Við
ræddum hugtakið Good enough,
en það var ekki nógu gott að mati
Dillu. Henni veittist því oft erfitt
að finna jafnvægi og leiðir til end-
urnæringar í lífinu.
Í þau þrjátíu ár sem ég hef bú-
ið erlendis höfum við hist reglu-
lega en samskipti okkar hafa þó
aðallega farið fram símleiðis.
Samræður okkar, hvort sem þær
voru um ástina, námið, vinnuna,
streituna, börnin, barnabörnin
eða bara daginn og veginn, voru
ætíð gefandi og fjölbreyttar þar
sem stutt var á milli kímni og al-
vöru. Við reyndum hugmyndir og
viðhorf til fólks og atburða hvor á
annarri og gátum verið miskunn-
arlausar í hreinskilnum svörum
hvor til annarrar en á þessu
byggðist einnig gagnkvæmur
kærleikur og traust. Það voru
ekki margar stórar ákvarðanir
teknar án þess að þær væru
ræddar okkar á milli. Þannig
fylgdum við hvor annarri gegn-
um lífið í þrjátíu og átta ár og það
var fátt ef nokkuð sem við ekki
vissum hvor um aðra þangað til
Dilla tók sína síðustu ákvörðun
ein, án þess að spyrja mig ráða.
Dilla var orðin þreytt á að
kljást við sjálfa sig og lífið og lái
henni það enginn. Ég vildi þó
margt til gefa til að fá nýtt sms í
símann sem byrjar á: „Hæ elsk-
an“, og endar á, „Dilla“.
Guðbjörg Erlingsdóttir
(Guggý).
Kynslóð eftir kynslóð hefur
sett orð á blað til þess að afbera
sorgina og læra að lifa með henni
og er mér nú svo farið.
Leiðir okkar Dýrleifar lágu
saman fyrir 30 árum þegar við
hófum nám í hjúkrunarfræði við
HÍ og á fyrsta ári varð hún strax
mín besta vinkona.
Við háskólann lærði Dýrleif
fyrst hjúkrunarfræði. Í starfi
hjúkrunarfræðings varð hún af-
burðamanneskja, átti ómælda
virðingu bæði sinna skjólstæð-
inga og samstarfsfólks. Fagleg
vinnubrögð, byggð á viðamikilli
fræðilegri þekkingu, voru hennar
aðal og innsæi í mannlegar til-
finningar nýttist henni vel. Tæp-
lega fertug ákvað hún að skipta
alfarið um starfsvettvang og lauk
kandidatsprófi í lögfræði rúm-
lega fertug. Þar var brautin einn-
ig bein hvað varðar virðingu og
frama. Hún varð á fáum árum
meðeigandi í virtri lögfræðistofu
enda afburðagreind, rökviss,
málefnaleg og mjög metnaðar-
full. Ótal sinnum naut ég góðs af
skarpskyggni hennar og ráðlegg-
ingum enda var Dýrleif einstakur
vinur vina sinna. Hún fylgdist
með sonum mínum af áhuga,
gladdist með okkur þegar sigrar
unnust og stóð við bakið á okkur
þegar erfiðleikar og áföll dundu
yfir. Hún var í raun eins og ein af
fjölskyldunni og þegar að því
kom að standa með þeim sem
henni stóðu nærri var aldrei gef-
inn neinn afsláttur, það var allt
eða ekkert.
En ekki er allt sem sýnist.
Allt frá unga aldri fylgdi Dýr-
leifu þrúgandi skuggi þunglynd-
is. Sá förunautur tók mismikið
pláss en óhætt er að segja að
með árunum varð þessi óvel-
komni og þaulsætni gestur sí-
fellt heimtufrekari og glíman við
hann erfiðari. Þunglyndið tók
engum rökum, þar voru engar
málamiðlanir frekar en annars
staðar í hennar lífi þó svo hún
reyndi að nýta sér alla þá með-
ferð, hefðbundna sem óhefð-
bundna, sem í boði er við slíkum
sjúkdómi.
Það þarf hins vegar ekki
mikla skarpskyggni, bara þá
sem okkur ósköp venjulegu fólki
er gefin, til þess að átta sig á að
stundum verður að gera mála-
miðlun. Það er ekki hægt að
flytja öll fjöll, sum þarf að fara í
kringum og önnur þarf maður að
klifra yfir. En hún gat það ekki.
Hún stóð algjörlega vanmáttug
frammi fyrir þeirri staðreynd að
stundum þarf maður að hörfa,
sættast við að sigra ekki. Hún
sjálf varð að standast allar kröf-
ur hins harða húsbónda sem var
hún sjálf eða öllu heldur hennar
sjúkdómur, þunglyndið. Og hún
var orðin svo þreytt, svo uppgef-
in á þessu þrátefli þar sem
greindin kom henni ekki að
gagni heldur var hún henni frek-
ar fótakefli.
Elsku Kristján, Unnur og
fjölskyldur, stöndum saman í
sorginni, þakklát fyrir að hafa
átt Dillu. Megi hún hvíla í friði
þar sem fegurðin ein ríkir, en
minningin um frábæra konu lifa
með okkur.
Þar sem jökulinn ber við loft hættir
landið að vera jarðneskt en jörðin fær
hlutdeild í himninum, þar búa ekki
framar neinar sorgir og þessvegna er
gleðin ekki nauðsynleg þar ríkir feg-
urðin ein ofar hverri kröfu.
(Halldór Laxness)
Ragnheiður Gunnarsdóttir.
Mig langar að minnast Dillu
vinkonu minnar í fáeinum orð-
um.
Ég heyrði Dillu oft getið áður
en ég kynntist henni, og þá fyrst
og fremst vegna afburða greind-
ar hennar og námshæfileika. Við
Dilla kynntumst svo almenni-
lega árið 1991 þegar við bjugg-
um um tíma í saman húsi við
Vesturvallagötuna og varð þá
vel til vina. Sögusagnir af gáfum
hennar voru engar ýkjur en
Dilla reyndist líka afar skemmti-
leg kona með einstaka kímni-
gáfu. Vinátta okkar styrktist
næstu árin þótt við flyttum hvor
í sína áttina. Á erfiðum tímum
var Dilla minn mesti styrkur og
huggun. Ég verð henni og móð-
ur hennar, Unni Jónsdóttur,
ævarandi þakklát fyrir ómetan-
legan stuðning.
Dilla var hreinskilin og sagði
sérhverja sögu eins og hún var.
Hún reyndi ekki að fela, fegra
eða breiða yfir neitt. Það var
gott að geta treyst því að hjá
henni fengi maður heiðarlegt
svar og að hún segði hvorki
meira né minna en það sem hún
meinti. Dilla var traust og trygg
vinkona.
Dilla var afar reglusöm og
lagði sig fram um að búa sér og
syni sínum gott líf með reglu-
festu og heilbrigðu lífi. Hún var
þó heldur ósátt við hvað henni
leiddist matseld en þegar hún
eldaði eða bakaði var það alltaf
óaðfinnanlegt. Vandvirkni henn-
ar og samviskusemi var við
brugðið en fullkomnunarárátta
gerði að hún þoldi illa að gera
hluti sem ekki stóðust kröfur
hennar. Dilla gerði aldrei nokk-
urn hlut með hangandi hendi en
þegar hún slakaði á gat hún ver-
ið mjög fyndin og hlátur hennar
var smitandi og skemmtilegur.
Mér eru minnisstæðar langar
kvöldgöngur okkar Dillu þar
sem við glímdum við lífsgátuna,
ræddum drauma okkar og
Guðrún Dýrleif
Kristjánsdóttir