Morgunblaðið - 16.11.2012, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 16.11.2012, Blaðsíða 35
MINNINGAR 35 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2012 ✝ Ingibjörg Jó-hannsdóttir fæddist í Litladal í Tungusveit, Lýt- ingsstaðahreppi í Skagafirði 30. sept- ember 1916. Hún lést á dvalarheim- ilinu Hlíð, Akureyri 2. nóvember 2012. Foreldrar henn- ar voru Hólmfríður Guðrún Helgadótt- ir, húsfreyja í Litladal, f. 19. júní 1877 á Hálsi í Fnjóskadal, d. jan- úar 1953 og Jóhann Hinrik Jón- asson, bóndi í Litladal, f. 27. des- ember 1872 á Stekkjarflötum í Austurdal, d. 7. september 1952. Bræður Ingibjargar voru Vil- helm Jóhann, f. 22. júlí 1902, d. 8. desember 1980, Jónas Guð- mann, f. 24. mars 1906, d. 1924, hálfbróðir Hjálmar Hinrik, f. 6. ágúst 1920, d. 28. maí 1983. Tveir drengir dóu ungir, annar 6 vikna og hinn yngri, hétu báð- ir Jónas. Ingibjörg giftist 1941 Guðmundi Kristjáni Sigurgeirs- syni, f. 30. mars 1918, d. 28. des- ember 1996. Foreldrar hans voru Anna Guðrún Guðmunds- dóttir, húsfreyja á Arnstapa, f. 22. ágúst 1897 á Kúfustöðum í 1969. 4) Leifur, f. 12. nóvember 1952, eiginkona Þórdís Sig- urbjörg Karlsdóttir, f. 8. janúar 1957. Þeirra börn: Laufey, f. 1975, Karl Óttar, f. 1978 og Ingi- björg, f. 1980. 5) Anna Sigríður, f. 28. ágúst 1959, eiginmaður Haukur Geir Guðnason, f. 3. apríl 1958. Þeirra synir: Ari Geir, f. 1982 og Guðmundur Geir, f. 1997. Barnabarnabörn Ingibjargar eru átján og eitt barnabarnabarnabarn. Ingibjörg ólst upp í Litladal í Skagafirði. Möguleikar til menntunar voru litlir en hún var fróðleiksfús. Ingibjörg var einn vetur í Alþýðuskólanum á Laug- um og annan vetur í húsmæðra- skólanum þar og vann fyrir skólavistinni jafnframt þar á staðnum. Ingibjörg og Guð- mundur byrjuðu að búa í Litla- dal 1941 en fluttust að Klauf í Eyjafirði 1943 þar sem um skeið var stundaður tilraunabúskapur í kornrækt á vegum Kaupfélags Eyfirðinga. Þegar kornræktinni var hætt leigðu þau jörðina og keyptu hana síðan 1948. Þau bjuggu allan sinn búskap í Klauf eða til 1988. Ingibjörg starfaði með kvenfélaginu Voröld í Öng- ulsstaðahreppi í fjölmörg ár og var þar heiðursfélagi. Síðustu æviár sín bjó hún á dvalarheim- ilinu Hlíð á Akureyri. Útför Ingibjargar verður gerð frá Munkaþverárkirkju í dag, 16. nóvember 2012, og hefst athöfnin kl. 13.30. Svartárdal, d. 17. desember 1989 og Sigurgeir Bjarni Jóhannsson, bóndi á Arnstapa, f. í Landamótsseli, Ljósavatnshreppi, 20. október 1891, d. 8. júlí 1970. Ingi- björg og Guð- mundur eignuðust fimm börn: 1) Geir, f. 19. ágúst 1942, eiginkona Heiðbjört Eiríks- dóttir, f. 18. október 1945. Þeirra börn: Guðmundur Ingi, f. 1965, Klara, f. 1968 og Auð- björg, f. 1972. 2) Hólmfríður Guðrún, f. 15. október 1946, eig- inmaður Jón Eggertsson, f. 29. september 1945. Þeirra synir Eggert, f. 1969, Ingimundur, f. 1979 og Aðalgeir, f. 1982. 3) Hjalti, f. 24. október 1947, d. 7. júní 2012, fyrri eiginkona hans var Sólveig Sigtryggsdóttir, f. 3. ágúst 1950, d. 8. október 1982. Þeirra dætur: Heiður, f. 1973 og Gígja f. 1977. Seinni eiginkona Hjalta, Guðný Ósk Agnars- dóttir, f. 30. nóvember 1944, hennar börn: Agnar Kári Sæv- arsson, f. 28. júlí 1961 og Sig- urlaug Sævarsdóttir, f. 18. mars Mamma var orðin 96 ára þegar hún kvaddi. Það er erfitt að gera sér í hugarlund breytingarnar sem hún hefur upplifað á langri ævi. Hún fæddist í skagfirskum dal í Tungusveit í Lýtingsstaða- hreppi og upplifði að rafmagnið kom og útvarpið, stríðið hófst og því lauk, já og sjónvarpið kom. Mamma fór í skóla þegar hún var 10 ára, í einn mánuð, og svo í þrjá mánuði veturinn fyrir ferm- ingu. Árið 1936 fór hún í Alþýðu- skólann á Laugum í Þingeyjar- sýslu og var þar í tvo vetur. 1938 fór hún síðan í Húsmæðraskólann á Laugum. Hún vann fyrir skóla- vistinni með því að vinna á hót- elinu á Laugum á sumrin og með því að aðstoða á staðnum á vet- urna. Hún nýtti sér vel það sem hún lærði og bjó að námsdvölinni alla ævi. Á heimilinu í Klauf þar sem þau pabbi bjuggu allan sinn bú- skap gekk mamma að störfum bæði úti og inni. Eldhúsið var hennar ríki, í sjálfsþurftarbú- skapnum skipti öllu að vera út- sjónarsamur og kunna til verka. Allur matur var unninn heima og forða safnað til vetrarins. Hún var nýtin og meinilla við að henda nothæfum hlutum, ja eða smá- vægilega löskuðum. Í fræðum þeim sem móðir okkar tileinkaði sér á húsmæðraskólanum var matargerð auðvitað í hávegum enda vorum við systkinin alin upp við að bera virðingu fyrir mat og ekki síður matartímunum. Þeir voru fimm talsins daglega, hið minnsta og engar afsakanir tekn- ar gildar ef reynt var að sleppa þeim, nema hugsanlega ef bjarga þurfti heyjum undan rigningu. Mamma vann alla tíð mikið, vinnan og verkin gengu fyrir öllu þó hún léti það einstaka sinnum eftir sér að lyfta sér upp. Lífsbar- áttan var enda hörð, sérstaklega á fyrri hluta síðustu aldar og ekki um annað að ræða en að vinna mikið. Þau pabbi byrjuðu búskap í Klauf sem leiguliðar en tókst að komast vel af með iðni og fyrir- hyggju þó stundum væri þröngt í búi. Það var oft gestkvæmt á heimilinu í Klauf og hún lagði mikið upp úr því að gera vel við gesti. Fjöldi barna og unglinga dvaldi þar á sumrin í gegnum ár- in. Nafnið Abba heyrðist oft þeg- ar vinir og kunningjar frá fornu fari eða skagfirskir ættingjar komu í heimsókn. Sem uppalandi brýndi móðir mín fyrir okkur systkinunum að tala rétt mál og var óþreytandi að leiðbeina okkur í þeim efnum. Hún kunni ógrynni vísna og fór oft með. Mamma var vel að sér um sveitir og fólkið sem þar bjó og mjög minnug. Það virtist fest- ast í minni hennar um áratugi það sem hún hafði einhvern tíma fræðst um og fléttast hafði saman við ættfræðina sem hún hafði á takteinum. Mamma kenndi okkur að heið- arleiki væri mikilvægari en flest annað. Hún kunni á mjög mörgu skil og sem börn gátum við systk- inin alltaf spurt mömmu, hún virtist vita allt og hafði skoðanir á flestu, bæði mönnum og málefn- um, allt frá kúabúskap og kart- öflum upp í álver og virkjanir. Það eru forréttindi að hafa get- að alla sína ævi hringt í mömmu til að spyrja hana álits eða ráða eða fræðast um eitthvað og við- brigði að geta það ekki lengur. Mamma var hvíldinni fegin eftir langa ævi og við systkinin þökk- um henni samfylgdina og allt. Geir, Hólmfríður, Leifur og Anna Sigríður. Mig langar í örfáum orðum að minnast tengdaforeldra minna, Ingibjargar Jóhannsdóttur og Guðmundar Sigurgeirssonar. Þau hófu búskap í Klauf árið 1943. Það var ekki auðvelt að hefja búskap á þessum árum en í sameiningu tókst þeim að láta það ganga. Árið 1974 fór ég að venja komur mínar í Klauf þar sem mér leist býsna vel á yngsta soninn á bænum, Leif Guðmunds- son. Þá þegar var orðið ljóst að Leifur hafði hug á að taka við bú- skapnum. 19 ára gömul fluttist ég svo í Klauf og smám saman tók- um við Leifur við búinu. Mér er í fersku minni þegar ég hitti Guð- mund fyrst, fallegu augun hans og hlýtt handtakið. Guðmundur gekk í öll verk með okkur meðan heilsan leyfði og alltaf var hægt að senda börnin á efri hæðina til ömmu ef á þurfti að halda. Fyrir það ber að þakka. Það var ómet- anlegt fyrir börnin að hafa afa og ömmu innan seilingar. Að flytja svona inn á rótgróið sveitaheimili er ekki alltaf einfalt. Það var reyndar alltaf sama hvaða vitleysu ég sagði eða gerði, Guðmundur gerði alltaf gott úr því. Hann kenndi mér handtökin við sauðburðinn og hvatti mig áfram við það sem ég tók mér fyr- ir hendur. Ingibjörg lagði mér líka gjarnan lífsreglurnar hvað varðaði eldamennsku og annað, örugglega ekki vanþörf á. Á þessum árum tíðkaðist gjarnan að kynslóðir byggju sam- an. Það gat tekið á fyrir alla. Ég gekk sjálfviljug inn í það mynstur en því miður reyndist það mér of erfitt. Ég tók ekki þátt í lífi Ingi- bjargar síðustu árin en veit að hennar var vel gætt af fjölskyldu og vinum. Ég vil óska Ingibjörgu góðrar ferðar á önnur svið, þar sem henni verður tekið opnum örm- um. Hvíl í friði. Þórdís Karlsdóttir. Með virðingu og þökk kveðjum við Ingibjörgu ömmu okkar. Amma var 96 ára þegar hún dó og þar af leiðandi búin að lifa tímana tvenna. Hún var einstök kona með ákveðnar skoðanir á lífinu og tilverunni en umfram allt kona sem lét sér annt um annað fólk. Við látum stöku eftir Hjört Kristmundsson verða okkar kveðjuorð. Árin tifa, öldin rennur; ellin rifar seglin hljóð; fennir yfir orðasennur, eftir lifir minning góð. Blessuð sé minning þín, elsku amma. Guðmundur, Klara og Auðbjörg. Þá er hún amma Ingibjörg bú- in að fá hvíldina, orðin 96 ára gömul. Mig langar með þessum fátæklegu orðum að þakka ömmu fyrir allt sem hún hefur gert fyrir mig í gegnum tíðina. Allan stuðn- ing sem hún hefur veitt mér, bæði í gleði og sorg. Fyrir alla hvatn- inguna þegar ég var í háskóla- náminu, án þín hefði þetta verið erfitt. Þú hafðir óbilandi trú á mér og fannst afar mikilvægt að ég menntaði mig, nokkuð sem þú hafðir ekki kost á á þínum yngri árum, en hefðir svo gjarnan vilj- að. Mig langar til að minnast einn- ar ferðar sem við fórum fyrir nokkrum árum, en að þínu mati var Skagafjörðurinn sá fallegasti á landinu, enda varstu þar fædd og uppalin. Þú ljómaðir alveg þegar við buðum þér í bíltúr vest- ur og þegar við keyrðum yfir sýslumörkin heyrðist í þér: „Það er alltaf fallegast í Skagafirði“ þrátt fyrir að það sæist vart út úr augum fyrir þoku. Þessi orð þín rifjum við alltaf upp þegar við komum í Skagafjörðinn eftir þetta og hlæjum. Takk elsku amma fyrir allt og allt, þín verður sárt saknað en minningar um yndislega ömmu, oft og tíðum afar orðhnyttna og minnuga með eindæmum, munu ylja mér og minni fjölskyldu um ókomin ár. Við rifjum oft upp eitt- hvað fyndið sem þú hefur látið út úr þér, en er varla prenthæft. Eftirfarandi ljóð fann ég í bók- inni Ljóð dagsins, sem herra Sig- urbjörn Einarsson tók saman. Þetta ljóð er við þinn afmælisdag og fannst mér það vel viðeigandi: Um fjöllin þýðir þokuvængir strjúka, en þynnast brátt og lyftast himins til. Burt líður nóttin. Morgunrökkrið mjúka sem minning bliknuð rís úr tímans hyl. Og fornan unað finnur hugur gleyminn, sem fljóti’ að nýju öldur runnins straums. En veröldin er þögul, föl og feimin sem furðusýn á milli vöku’ og draums. – Með eftirvænting glaðri get ég kropið, og grunur djúpur tekur fyrir mál. Mér finnst, að ljóssins helga hlið sé opið og hljóðlátt bíði eftir minni sál. Óbeðið rétti að mér Drottins mund ósegjanlegra fyrirheita stund. (Jakob Jóh. Smári) Guð veri með þér, elsku amma mín. Þín sonardóttir, Heiður Hjaltadóttir. Það er vel við hæfi að amma Ingibjörg skuli jarðsett á degi ís- lenskrar tungu. Tungumálið og varðveisla þess var henni ævin- lega mikið hjartans- og metnað- armál. Hafði hún gjarnan orð á því við sitt fólk ef það beitti tungumálinu ekki rétt eða notaði ekki af tilhlýðilegri virðingu. Lúð eintak af Íslenskri orðabók í fyrstu útgáfu frá 1963 hafði hún ávallt við höndina og ljóð og vísur hafði hún á hraðbergi eins og fólk af hennar kynslóð. Hár aldur ömmu ber í sjálfu sér aldarfarslýsingu. Hún fædd- ist í Litla-Dal í Lýtingsstaða- hreppi í Skagafirði árið 1916 og 1943 settust þau afi að í Klauf í Eyjafirði. Amma naut hefðbund- innar skólagöngu þess tíma en var líka einn vetur í Alþýðuskól- anum á Laugum og svo annan vetur í húsmæðraskólanum þar og vann fyrir skólavistinni á staðnum. Sund lærði hún snemma og stundaði lengi sér til heilsubótar, ekki síst á sérstökum konusundskvöldum í sundlaug- inni á Laugalandi. Skagafjörðurinn átti alltaf sinn stað í hjarta ömmu þótt hún hafi búið í rúm sextíu ár hinum megin Tröllaskagans. Þar var hún köll- uð Abba og átti góða vini og ætt- ingja. Og óvíða þótti henni feg- urra en þar, svo vítt til fjalla og breiður fjörður, annað en óttaleg þrengslin í Eyjafirðinum þar sem fjöllin ginu yfir og ætluðu bók- staflega að kæfa mann. Við systkinin nutum góðs af því að alast upp með afa og ömmu í sama húsi. Fengum umönnun tveggja kynslóða og uppeldisað- stæður eins og best varð á kosið. Yfirdrifið af ást og kærleik. Ein- hverju munaði þó á þessum tveimur kynslóðum. Kom það e.t.v. skýrast fram í matarvenj- um. Það var iðulega til skyrhrær- ingur í ísskápnum hjá afa og ömmu, helst þannig að skyrið væri aðeins farið að rífa í. Stund- um var boðið í selspik, grasayst- inginn borðaði þó enginn nema afi og amma. Það þekktist þó ekki matvendni í Klauf og ef á henni örlaði hjá sumrungum þá var amma snögg að venja fólk af slíku með snaggaralegum athuga- semdum á borð við að allt al- mennilegt fólk æti allan mat. Afi og amma höfðu líka annað hug- arfar gagnvart mat. Minnisstætt er þegar kýrin sem Laufey átti reyndist ekkert mjólka og var lógað. Þá ræddu þau sín á milli við matarborðið hversu kýrin Ljó- malind væri seig undir tönn. Pabbi og mamma fölnuðu upp og Laufey beit á jaxlinn því auðvitað vissum við alveg hvaðan matur- inn kom. Mikil áhersla var lögð á að eiga matarbirgðir, eins og eðli- legt má teljast á stóru heimili. Alltaf nóg í kistunni, slátur, heimagerðir sperðlar og iðulega margir lítrar af berjum verkaðir á hverju hausti. Afi stundaði líka veiðimennsku enda alinn upp við silungsveiðar í Ljósavatni. Það át heldur enginn fiskhausa eins og hann, eða fitu ef út í það er farið. Amma lét sér ávallt annt um sína, var félagslynd og gestrisin með afbrigðum og ef ekki höfðu komið alla vega tveir fyrir hádegi á sunnudegi í heimsókn þá hafði bara ekki nokkur maður látið sjá sig. Hún sinnti sínu fólki af kost- gæfni, og við systkinin fengum sérmeðferð, atlæti og ástúð í ómældu magni. Hvíl í friði, amma. Laufey Leifsdóttir, Karl Óttar Leifsson, Ingibjörg Leifsdóttir. Í dag kveð ég með söknuði og trega gamla og góða nágranna- konu og vinkonu, Ingibjörgu í Klauf. Og þá leitar hugurinn gjarna aftur til þess tíma er upphaf kynna okkar varð. Ég flutti hing- að í Brúnalaug fyrir 26 árum og þekkti sárafáa. Mér og mínum til allra heilla kynntist ég Ingi- björgu í Klauf fljótlega eftir komu mína hingað. Þau kynni reyndust mér til mikillar gleði og gæfu. Við áttum ófáar gleðistundir yfir kaffitári og alltaf var bakkelsi með. Eins og títt er um íslenskar konur töluðum við saman um börn okkar og bú. Við ræddum þjóðmálin og vorum ekki alltaf sammála. Stundum gat jafnvel hitnað í kolunum, til dæmis í kringum kosningar og fleiri við- burði. Við ræddum veðrið og upp- skeruna. Glöddumst saman yfir góðu veðri og góðri uppskeru. Og um bókmenntir og hannyrðir. Bókaáhugi okkar var á stundum misjafn og í hannyrðum var Ingi- björg óneitanlega mun betri en ég, en ég lærði nú æði margt af því tagi hjá henni. Hún hvatti mig til dáða. Til að ferðast, til að prjóna og til lesturs góðra bóka. Mér fannst ég alltaf velkomin til hennar. Þau voru ófá sokkaplögg- in og vettlingar sem vermdu litla fætur og hendur barna minna. Með söknuði og trega kveð ég þig nú, aldna vinkona, en samt með gleði í hjarta. Gleði vegna þess að ég veit að lúinn líkami og lúin sál fá loks kærkomna hvíld. Megi góður guð fylgja þér til nýrra heima. Innilegar samúðarkveðjur sendum við aðstandendum Ingi- bjargar. Hafðu hjartans og bestu þakk- ir fyrir allt. Anna Sigríður og fjölskylda í Brúnalaug. Ingibjörg Jóhannsdóttir ✝ Karl MaríusJensson (Carló) fæddist í Vejle á Jótlandi í Dan- mörku 18. október 1918. Hann lést á hjúkrunarheim- ilinu Eir 9. nóv- ember 2012. Móðir Carlós lést í spænsku veikinni þegar hann var nokkurra daga gamall. Fyrstu árin ólst Carló að mestu leyti upp á barnaheimili í Vejle en eftir að faðir hans kvæntist á nýjan leik flutti Carló inn á heimili föður síns og upp- eldismóður sem Carló nefndi ævinlega móður sína. Carló kvæntist í júlí 1956 Sig- ríði Jónsdóttur, f. 4. september 1903, d. 9. mars 1999. Þau eign- uðust ekki börn. Carló hóf snemma að vinna fyrir sér. Frá unglingsaldri og fram að stríðsbyrjun var Carló messagutti á dönskum far- skipum sem sigldu víðsvegar um heim- inn. Á stríðsárunum vann Carló um skeið í Þýskalandi en lengst af í heima- landi sínu. Til Ís- lands kom Carló 7. maí 1948 og hóf þeg- ar störf á Álafossi. Þar vann Carló við ýmis störf þar til starfsævinni lauk 1987. Hann fékk íslenskan ríkisborgararétt vorið 1956. Carló bjó á Álafossi frá 1948 til 1992 að hann og Sig- ríður flutti á Hlaðhamra, íbúðir aldraðra í Mosfellsbæ. Carló var til heimilis á Hlaðhömrum til árs- ins 2010 að hann flutti á Hjúkr- unarheimilið Eir. Útför Karls Maríusar fer fram frá Lágafellskirkju í dag, 16. nóv- ember 2012, kl. 15. Kær vinur minn er látinn. Carló eins og hann var kallað- ur bjó í íbúðum aldraðra að Hlað- hömrum, síðar öryggisíbúðum að Eirhömrum frá 1992 til 2010 er hann flutti á hjúkrunarheimilið Eir en þá var hann orðinn ansi lú- inn og farinn að þurfa meiri þjón- ustu en við í öryggisíbúðum aldr- aðra gátum boðið honum upp á. Vel var hugsað um minn góða vin og fá allir þeir sem að komu bestu þakkir fyrir. Carló giftist henni Siggu sinni 1956 og lifðu þau í hamingjusömu hjónabandi til andláts hennar árið 1999. Sigga og Carló áttu engin börn en Carló átti samt fullt af börnum því börn nágrannanna og vinanna löðuð- ust að honum, hann var mikill barnavinur. Carlo var danskur að ættum, hann var fæddur í Vejle á Jótlandi og þótti honum mjög vænt um bæinn sinn, hann talaði mikið um hann og heimsótti hann á meðan Karen systir hans var á lífi. Nú er þessi vinur minn fallinn frá og óska ég honum guðs bless- unar og þakka góð kynni liðinna ára. Far þú í friði, kæri vinur. Valgerður Magnúsdóttir. Þá er hann fallinn frá vinur okkar til margra ára hann Carlo. Hann bjó í íbúðum aldraðra í Hlaðhömrum og var því nágranni okkar í leikskólanum Hlíð. Carlo hafði gaman af því að fylgjast með börnunum og bar mikla um- hyggju fyrir þessum litlu ná- grönnum sínum og því starfi sem fram fór í leikskólanum. Carlo var sérstakur vildarvin- ur okkar, vildi gleðja börnin og starfsfólkið og sýndi það í verki með því að færa okkur höfðing- legar gjafir svo sem fánastöng og fána en honum fannst brýnt að við gætum flaggað við hin ýmsu tækifæri. Hann heimsótti okkur stundum í leikskólann og þáði kaffisopa og átti góðar stundir með okkur. Á stórafmæli hans fyrir nokkrum árum heimsóttu börnin hann, færðu honum mynd sem þau höfðu búið til og sungu fyrir hann. Þetta gladdi hann mjög. Við kveðjum með söknuði okk- ar kæra vin og biðjum Guð að blessa minningu hans. Fyrir hönd starfsfólks og barna leikskólanum Hlíð Mosfellsbæ, Jóhanna S. Hermannsdóttir. Karl Maríus Jensson

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.