Morgunblaðið - 14.12.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. DESEMBER 2012
✝ Gunnar ReynirMagnússon
fæddist 8. nóv-
ember 1925 í Ný-
lendu í Miðnes-
hreppi,
Gullbringusýslu.
Hann lést á Landa-
kotsspítala í
Reykjavík 5. des-
ember 2012.
Foreldrar hans
voru Guðrún Hans-
ína Steingrímsdóttir, f. 13.2.
1891 í Nýjabæ í Krísuvík, d.
14.12. 1987 og Magnús Bjarni
Hákonarson útvegsbóndi, f 12.6.
1890 í Nýlendu í Miðneshreppi,
d. 11.10. 1964. Systkini Gunnars
Reynis eru: Steinunn Guðný, f.
14.8. 1917, d. 13.10. 1997, Ólafur
Hákon, f. 5.6. 1919, d. 25.10.
2010, Björg Magnea (Bugga), f.
18.12. 1921, d. 10.7. 1980, Einar
Marinó (Nói), f. 4.2. 1924, Hólm-
fríður Bára, f. 12.5. 1929 og
Tómasína Sólveig (Veiga), f. 4.4.
1931.
Hann hóf síðan nám í endur-
skoðun og lauk löggilding-
arprófi árið 1956. Hann starfaði
hjá N. Manscher & Co. 1946-
1963 en stofnaði sína eigin end-
urskoðunarskrifstofu 1963,
GRM Endurskoðun, fyrst í Hafn-
arstræti en síðan í Ármúla 6
lengst af. Gunnar Reynir gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
Félag löggiltra endurskoðenda
og sat í stjórn félagsins um tíma.
Gunnar Reynir gekk ungur til
liðs við Sósíalistaflokkinn, síðar
Alþýðubandalagið og nú síðast
Samfylkinguna. Þar gegndi
hann ýmsum trúnaðarstörfum,
til dæmis sat hann í bankaráði
Seðlabankans um hríð. Hann
var í áratugi virkur meðlimur í
Lionsklúbbi Kópavogs og var
umdæmisgjaldkeri Lionshreyf-
ingarinnar á Íslandi um tíma
auk þess að sinna málefnum
bæjarfélags síns, Kópavogs, af
miklum metnaði. Gunnar Reynir
var mikill stuðningsmaður Ung-
mennafélagsins Breiðabliks og
sótti flesta leiki félagsins í
knattspyrnu um árabil.
Útför Gunnars Reynis Magn-
ússonar fer fram frá Digranes-
kirkju í Kópavogi, í dag, 14. des-
ember 2012 og hefst athöfnin
klukkan 15.
Gunnar Reynir
kvæntist Sigur-
laugu Svanhildi
Zophoníasdóttur
íþróttakennara, f.
4.10. 1929, þann
27.5. 1950. Þau
eignuðust 6 börn:
Anna Soffía, f. 1.10.
1950, gift Ólafi
Kvaran. Þau eiga 2
dætur og 2 barna-
börn. Guðný, f. 26.
3. 1953, gift Friðþjófi Karli Eyj-
ólfssyni. Þau eiga 4 börn og 7
barnabörn. Guðrún, f. 17.12.
1954, gift Valþóri Hlöðverssyni.
Þau eiga 3 syni og 2 barnabörn.
Emilía María, f. 30.1. 1957, gift
Eyjólfi Guðmundssyni. Þau eiga
3 börn og 1 barnabarn. Hákon, f.
18.10. 1959. Hann á 4 börn.
Björn, f. 26.3. 1965. Hann á 2
börn.
Gunnar Reynir ólst upp í Ný-
lendu í Miðneshreppi en hóf
nám við Samvinnuskólann og
lauk verslunarprófi þaðan 1946.
Í dag er borinn til grafar
tengdafaðir minn Gunnar R.
Magnússon. Öll mín uppvaxtarár
hafði ég heyrt Gunnars að góðu
einu getið vegna náms- og starfs-
tengsla hans og föður míns. Því
mátti leiða líkum að því að sama
væri að segja um afkomendur
hans, sem fljótlega kom í ljós þeg-
ar samdráttur hófst með mér og
Guðnýju dóttur hans.
Gunnar var á unglingsaldri
þegar hernám Breta hófst og
hann réð sig til starfa hjá her-
námsliðinu við byggingu Reykja-
víkurflugvallar. Þar kynntist
hann ungum námuverkamanna-
sonum sem komu frá námabæn-
um Wolverhampton á Englandi. Í
Wolverhampton var hefð fyrir
róttækum skoðunum og verka-
lýðsbaráttu. Þar mun Gunnar
hafa fundið skoðanabræður í lífs-
skoðunum sínum. Þessir ungu
menn kynntu einnig fyrir Gunn-
ari Úlfana, knattspyrnulið heima-
bæjar síns. Eftir það fylgdi Gunn-
ar Úlfunum alla tíð að málum og
gladdist yfir velgengni þeirra á
sjötta áratugnum þegar þeir voru
eitt sigursælasta liðið í Evrópu og
ekki spillti það fyrir að þeir voru
fyrstir breskra liða til að leika
knattspyrnu í Sovétríkjunum.
Kær er mér Evrópuferð sem
við Guðný fórum í fyrir margt
löngu. Ráðgert hafði verið að
hitta tengdaforeldrana, ásamt
þeim hjónum Skúla Halldórssyni
og Steinu systur Gunnars, í Lúx-
emborg. Þessi ferð var ekki síður
Gunnari kær enda minntist hann
oft á hana og henti gaman að þeg-
ar hann stóð fyrir framan húsið í
Trier, sem Karl Marx fæddist í.
Ég var svo lánsamur að ná ljós-
mynd af þessu atviki, sem allar
götur síðan var höfð í öndvegi á
heimili Gunnars og Sillu í Hraun-
tungunni.
Ég naut þeirrar gæfu að starfa
með Gunnari um árabil og eftir-
minnilegur er mér sá dagur þegar
Gunnar kom til mín og bað mig að
annast sitt persónulega framtal.
Á þessum samfundum þróuð-
um við með okkur trausta vináttu
og trúnað. Oft var gott að geta
leitað í smiðju hins reynda endur-
skoðanda sem ávallt hafði úr-
lausnir á takteinum. Gunnar var
oft gamansamur og bjó yfir tví-
ræðum húmor.
Einhverju sinni hafði dregist
úr hömlu að við lykjum verkum
okkar, enda komnir í djúpar sam-
ræður um landsins gagn og nauð-
synjar. Hringir þá Guðný kona
mín, nokkuð hávær í símanum, og
vekur athygli á því að það sé
meira en klukkutími síðan matur
var á borðum. Ég leit spurnar-
augum á Gunnar, sem auðvitað
heyrði hvert orð sem fram fór í
símanum. Hann brosti í kampinn
og sagði: „Skilafrestur á dóttur
minni er löngu liðinn!“
Gunnar R. Magnússon var
einkar farsæll í starfi og naut
mikils trausts samferðamanna
sinna. Ég kveð tengdaföður minn
með virðingu og þakklæti fyrir
samfylgd í leik og starfi. Ég vil
votta tengdamóður minni, Sigur-
laugu Zóphóníasdóttur, og öllum
afkomendum þeirra Gunnars
mína dýpstu samúð.
Friðþjófur K. Eyjólfsson.
Það er með trega en þó fyrst og
fremst þakklæti og virðingu sem
ég nú kveð Gunnar Reyni Magn-
ússon, tengdaföður minn, vin og
velgjörðarmann til áratuga.
Gunnar Reynir var kominn af
sjómönnum á Suðurnesjum aftur
í ættir. Hann ákvað hins vegar
snemma að feta ekki í þeirra slóð
hvað atvinnu varðaði heldur sett-
ist í Samvinnuskóla Jónasar frá
Hriflu, lærði þar muninn á debet
og kredit og tókst með naumind-
um að komast hjá því að verða
kaupfélagsstjóri norður í landi
eins og hann sagði sjálfur frá.
Hann lauk löggildingarprófi í
endurskoðun liðlega þrítugur og
starfaði í þeirri grein alla sína
starfsævi sem bæði varð löng og
ströng. En þrátt fyrir að vera
einn umsvifamesti endurskoðandi
landsins um árabil, gleymdi
Gunnar Reynir aldrei uppruna
sínum; skipaði sér í sveit rót-
tækra jafnaðarmanna og hélt sig
við þann leista fram í andlátið.
Þar þurfti ekki endurskoðunar
við.
Gunnar Reynir og kona hans,
Sigurlaug Sophoníasdóttir, sem
hann kvæntist árið 1950, fluttu
ung búferlum í Kópavoginn á 6.
áratugnum til að koma sér fyrir
með barnahópinn sem fór ört
stækkandi. Og þar dugði ekkert
annað en félagshyggjan og sú sýn
sem þau bæði höfðu tileinkað sér
ung. Þau bundust samtökum með
ungu fólki í bænum um að gera
það sem gera þurfti; stofna for-
eldrafélag við skólann, setja tón-
listarskóla á laggirnar því ekki
var hann til staðar í bænum þá og
síðast en ekki síst að styðja við
bakið á unga fólkinu í Breiðabliki.
Þar var Gunnar Reynir vakinn og
sofinn um árabil og fylgdist með
sínum mönnum allt fram til
hinstu stundar. Ég gleymi því
seint þegar forystumenn Breiða-
bliks sóttu gamla manninn heim á
85 ára afmæli hans árið 2010 með
Íslandsmeistarabikarinn og
æðstu heiðursviðurkenningu
Blika í farteskinu. Þá var minn
maður glaður.
Gunnar Reynir var marg-
breytilegur persónuleiki og kom
okkur samferðafólkinu stöðugt á
óvart með sposkum viðbrögðum
og hárbeittum húmor sem hann
setti fram með sínum hógværa og
fágaða hætti. Hann var sterkur
stjórnandi án bægslagangs og
náði sínu fram með sínu lagi.
Hann var kjarkmaður og áræðinn
til verka, ráðhollur öllum þeim
sem til hans leituðu og ávann sér
traust og virðingu í viðskiptum.
Síðast en ekki síst skenkti hann af
örlæti til þeirra sem minna máttu
sín. Honum bárust margar
blómakörfurnar og blessunar-
bænir frá mæðrastyrksnefndum
og mannræktarsamtökum sem
hann vann fyrir um árabil án þess
að krefjast endurgjalds. Það var
hans leið til að þakka fyrir sig.
Gunnar Reynir Magnússon var
höfðingi í lund og drengur góður.
Megi hann fara í friði og vera fjöl-
mörgum eftirkomendum sínum
sú fyrirmynd sem hann var sínu
samferðafólki. Þá vegnar þeim
vel.
Valþór Hlöðversson.
Gunnar tengdafaðir minn er
látinn. Löngu og viðburðaríku
lífsskeiði er lokið og að leiðarlok-
um eftir rúmlega fjörutíu ára vin-
áttu vil ég kveðja hann með
nokkrum orðum. Gunnar og Sig-
urlaug eignuðust sex börn sem í
áranna rás hafa stofnað sínar eig-
in fjölskyldur svo ættboginn er
fjölmennur.
Fjölskyldan var Gunnari mik-
ilvæg og lét hann sér mjög annt
um hana í alla staði. Umhyggja og
örlæti var ríkur þáttur í fari
Gunnars og lét hann sig varða að-
stæður og hag sinna nánustu og
studdi þau með ráðum og dáð í
lífsbaráttunni. Það var gott að
leita til hans, hann hafði góða
nærveru og hann kunni þá list að
hlusta vel, meta aðstæður af
skarpskyggni og hæfilegri kald-
hæðni og gefa góð ráð. Þessir
góðu eiginleikar hans gerðu hann
öðru fremur að mikilvægum mið-
punkti fjölskyldunnar.
Gunnar vildi sem ættfaðir hafa
góða yfirsýn yfir afkomendur
sína og þá sem þeim tengdust.
Þegar fjölskyldan á góðum stund-
um gladdist saman, hvort sem
það var í Hrauntungu, í sumarbú-
staðnum í Sléttuhlíð eða annars
staðar, þá naut Gunnar sín vel,
því í hóflegri merkingu þess orðs
var Gunnar gleði- og lífsnautna-
maður, sem kunni vel að meta
lífsins lystisemdir, þegar aðstæð-
ur buðu upp á það. Ábyrgð Gunn-
ars og sterk samkennd með sín-
um nánustu birtust einnig í
sterkri vitund hans um þjóð-
félagslegar aðstæður og spurn-
ingar. Mér er minnisstæð pólitísk
róttækni hans, þegar við kynnt-
umst fyrst og gagnrýnin afstaða
hans til hvers kyns misréttis í
samfélaginu. Gunnar hafði ungur
að árum skipað sér í fylkingu sósí-
alista á Íslandi og var alla tíð virk-
ur þátttakandi í baráttu fyrir
jöfnuði og betra samfélagi. Í lífs-
sýn Gunnars fóru saman ályktan-
ir af eigin lífsreynslu og starfi en
ekki síður varð hann fyrir sterk-
um áhrifum af samfélagslegum
hugmyndum róttækra rithöfunda
eins og Laxness og öðrum þeim
höfundum sem höfðu áþekkan
boðskap fram að færa. Gunnar
hafði mikla þekkingu og áhuga á
bókmenntum og las ávallt nýjustu
skáldsögurnar og hafði á þeim
skýrar og vel rökstuddar skoðan-
ir. Í því lífsviðhorfi, sem Gunnar
ræktaði með sér í gegnum tíðina,
tvinnuðust þannig saman pólitísk
og menningarleg róttækni, sem
gerðu hann að svo virkum þátt-
takanda í allri umræðu dagsins.
Þess vegna var öll samvera með
Gunnari og viðræður við hann um
hin margvíslegustu málefni svo
gefandi og lærdómsrík allt til
hans hinstu stundar.
Ég þakka þér fyrir vináttu
þína og umhyggju.
Ólafur Kvaran.
Í dag kveð ég ástkæran
tengdaföður minn, Gunnar Reyni
Magnússon, sem lést 5. desember
sl. Ungur að árum kynntist ég
eiginkonu minni, Emilíu Maríu
Gunnarsdóttur, og varð fljótlega
heimagangur á heimili hennar í
Hrauntungu 3 í Kópavogi. Ég
heillaðist við fyrstu kynni af fjöl-
skyldunni og þeim jákvæða anda
sem þar ríkti. Fjölskyldan var
fjölmenn og bjó í stóru húsi á
myndarlegu og fallegu heimili.
Þar var heilbrigt andrúmsloft
eðlilegra og fjörugra samskipta
þar sem allir lögðu sitt til mál-
anna og engu var stungið undir
stól.
Tjáskipti voru hreinskiptin
sem þýddi að oft var tekist á og
margir hækkuðu róminn en alltaf
var gagnkvæm virðing og allir
skildu sáttir að lokum. Á þannig
heimilum eru bestu uppvaxtar-
skilyrðin fyrir mannsandann til
að takast á við lífið síðar meir. Í
Hrauntungu var gestkvæmt enda
voru allir velkomnir á hvaða tíma
sólarhringsins sem var og óþarfi
að boða komu sína enda aldrei
farið í manngreinarálit.
Eftirminnilegir eru mér mat-
málstímar fjölskyldunnar sem
Silla tengdamamma sá alfarið um
af ósérhlífni og stjanaði í kringum
alla. Alltaf var til meira en nóg af
öllu og ávallt viðkvæðið að sælla
er að gefa en þiggja. Í öndvegi sat
Gunnar Reynir og hlustaði á,
hafði ekki hátt, gerði stöðumat og
gaf góðar ráðleggingar. Gunnar
hélt alltaf ró sinni þrátt fyrir að
oft væri tekist hressilega á við
matarborðið. Það var ekki hans
háttur að skipta skapi þótt hann
gæti verið fastur fyrir ef svo bar
undir. Hjá Gunnari leið manni vel
og fann fyrir öryggi.
Gunnar bar virðingu fyrir og
hlustaði á sjónarmið allra og var
oft í hlutverki sáttasemjara og
friðarstillis. Hann var einstaklega
hjálplegur og úrræðagóður og ef
hann fann ekki strax lausn vanda-
mála lagðist hann undir feld,
hugsaði hlutina í þaula og fann
iðulega farsæla lausn enda var
mikið til hans leitað við úrlausn
erfiðra mála. Tengdapabbi flan-
aði aldrei að neinu og oft sagði
hann: „Við þurfum ekki að ákveða
neitt núna,“ sem var mér hollt því
mér hættir til að vera fljótfær.
Í lífi sínu og starfi var Gunnar
mjög mannglöggur og átti ein-
staklega auðvelt með að lesa í að-
stæður fólks. Sem löggiltur end-
urskoðandi var honum sérlega
annt um velferð lítilmagnans og
lét margt gott af sér leiða á þeim
vettvangi án þess að hafa mörg
orð um eða státa sig af. Gunnar
fylgdist vel með þjóðmálum allt
fram á síðasta dag og var með
áskrift að öllum dagblöðum. Í
sjónvarpinu fannst honum Al Ja-
zeera-fréttastöðin áberandi best.
Þau ár sem við fjölskyldan
bjuggum í Svíþjóð komu Gunnar
og Silla oft í heimsókn og voru
það sérstakar ánægjustundir fyr-
ir okkur öll og ekki síst börnin
sem alltaf hafa verið mjög hænd
að afa og ömmu. Gunnar var ein-
staklega barngóður og barna-
börnum og barnabarnabörnunum
sýndi hann alltaf mikinn áhuga og
spurðist fyrir um þau á hverjum
degi.
Kæri Gunnar Reynir, ég þakka
þér samfylgdina í gegnum lífið og
allt það góða og dýrmæta sem þú
hefur gefið mér. Þín er sárt sakn-
að, hvíldu í friði, minningarnar
ylja.
Þinn tengdasonur,
Eyjólfur.
Elsku afi.
Þá er komið að kveðjustund.
Við systurnar viljum þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við
höfum átt saman í gegnum árin.
Ótal margar góðar minningar
sitja eftir sem gott er að eiga í
hugarskotinu nú þegar söknuður-
inn sest að. Það er svo margt og
mikið sem hægt væri að fara í
gegnum í löngum orðum og frá-
sögnum, allt sem þú hefur gefið af
þér til okkar og allt sem þú hefur
kennt okkur, en best er það
geymt í minningunum og í sögum
sem við getum sagt okkar fólki og
glaðst yfir saman. Takk fyrir að
vera besti afinn. Takk fyrir sam-
fylgdina, elsku afi, það hafa verið
sönn foréttindi að eiga þig að.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Saknaðarkveðjur.
Sigrún María
og Guðrún Lilja.
Elsku besti afi, félagi og nafni.
Þá er komið að því. Þú, sem hefur
verið svo stór hluti af lífi mínu allt
frá upphafi, ert farinn. Og það er
sárt. Ég leit alltaf upp til þín og
það breyttist ekki þegar ég óx þér
yfir höfuð – sem gerðist reyndar
tiltölulega snemma. Ég erfði
margt frá þér en hæðin hefur
komið annars staðar frá. Þú
kenndir mér svo margt og gafst
mér svo mikið og ég á þér svo
mikið að þakka að það verður
ekki upp talið.
Hattar, skóhlífar, ermabönd,
heyrnartæki sem ískraði alltaf í,
grænn Ópal, te, Ronson-kveikj-
ari, Palmolive-raksápa, harðfisk-
ur í Mackintosh-dós, sólgleraugu,
Viceroy lights og Campari.
Hrauntungan og skrifstofan,
Sléttuhlíð og Nýlenda, Bjúkkinn
og Bensinn. Y-595 … GRM.
Það var ævintýri að vera afa-
strákurinn þinn. Þú sagðir góðar
sögur. Sumar oftar en einu sinni
og oftar en tvisvar, en þær voru
líka góðar. Sögusviðið var oftar
en ekki æskuárin í Nýlendu eða
Bretavinnan. Ísbíltúrar á Bjúkk-
anum voru fastir liðir þegar ég
gisti í Hrauntungunni og líka
ferðir í Sléttuhlíðina eða í Ný-
lendu að heimsækja Hákon og
Svölu. Svo var auðvitað farið á
Kópavogsvöll.
Þegar ég varð eldri breyttist
samband okkar og við urðum ein-
faldlega góðir vinir. Við fórum
saman að horfa á fótbolta og
stundum baðstu mig að koma og
sækja þig á skrifstofuna. Þá sát-
um við og reyktum og spjölluðum
um hluti sem voru bara ræddir
þar og „fóru ekki lengra“, eins og
þú orðaðir það. Og þeir gera það
ekki heldur.
Það er þér að „kenna“ að ég
held með Breiðabliki og Wolves í
fótbolta. Það hefur ekki alltaf ver-
ið auðvelt, og stundum hef ég
bölvað því að halda ekki með betri
liðum. En svo man ég af hverju ég
held með Blikum og Úlfunum og
þá verð ég stoltur. Síðan er það
auðvitað gaman öðru hverju og ég
mun aldrei gleyma því þegar
Blikarnir urðu meistarar og við
mættum öll í Hrauntunguna eftir
leikinn til að fagna með þér. Þá
varstu glaður enda búinn að bíða
lengur en flestir eftir þeim degi.
Eitt af því sem einkenndi þig
var húmorinn, sem var vissulega í
dekkri kantinum, eins og mér
finnst hann eiga að vera, senni-
lega eftir kynni mín við þig.
Dæmi: Við Doja bjuggum í kjall-
aranum í Hrauntungunni þegar
Valþór Reynir var á leið í heim-
inn. Þegar kom að því að fara upp
á fæðingardeild sast þú í sófan-
um, einu sinni sem oftar, og
horfðir á sjónvarpið. Ólympíu-
leikarnir í Sydney voru í fullum
gangi – og þú spurðir mig hvort
ég ætlaði virkilega að missa af
stangarstökkinu!
Blikið í augunum kom samt
alltaf upp um þig og því mun ég
aldrei gleyma.
Gunnar Reynir Valþórsson.
Það var enginn eins og þú,
elsku afi minn. Þú hafðir allt það
sem prýðir góða manneskju. Góð-
ur, gjafmildur, fyndinn, traustur
og hlýr eru orð sem lýsa þér best.
Það jafnaðist ekkert á við að
koma í heimsókn til þín í Hraun-
tungu. Alltaf tókstu vel á móti
mér. Hvort sem ég var glöð eða
döpur þá leitaði ég til þín. Þú
varst eins og fjallið sem aldrei
haggast hvað sem á dynur. Ég
gekk að þér vísum þar sem þú
sast í sætinu þínu í stofusófanum.
Það var svo gott að hjúfra sig
hjá þér, borða súkkulaðirúsínur,
hlusta á bæði útvarp og sjónvarp í
hæsta hljóðstyrk á meðan amma
var á þönum í kringum þig. Nær-
vera þín hafði svo góð áhrif að
maður náði djúpri slökun og það
voru ófá skipti sem ég steinsofn-
aði.
Smekkmaður varstu og ávallt
vel tilhafður með fallegan hatt og
staf. Þú varst algjör töffari og ég
skil vel að amma hafi fallið fyrir
þér. Þú hafðir sterkar skoðanir á
klæðaburði annarra og sumt gat
beinlínis farið í taugarnar á þér.
Til dæmis þoldir þú ekki röndótt-
ar flíkur og ullarrúllukragapeys-
an hans pabba fannst þér fyrir
neðan allar hellur. Þú varst alltaf
hreinskilinn. Stundum svo hrein-
skilinn að þú komst öðrum í
Gunnar Reynir
Magnússon
�irðin��eynsla � Þ�ónusta
�l�an �ólarhrin�inn
www.kvedja.is
571 8222 · 82o 3939 svafar · 82o 3938 hermann
N�út�ararsto�a�yggð á traustum �runni´