Morgunblaðið - 18.01.2013, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2013
✝ Helga Þórð-ardóttir var
fædd 2. nóvember
1920 á Bjarnastöð-
um í Ölfusi. Hún
lést 7. janúar 2013
á Kumbaravogi.
Foreldrar henn-
ar voru Ásta María
Einarsdóttir, f. 11.
júlí 1900 á Gríms-
læk í Ölfusi, d. 28.
maí 1981, og Þórð-
ur Jóhann Símonarson, f. 6. júlí
1891 á Bjarnastöðum í Ölfusi,
d. 12. apríl 1980. Systkini
Helgu voru Unnur, f. 1922,
Klara Guðrún, f. 1923, Soffía, f.
1924, Hjalti, f. 1927, Ingvar
Pétur, f. 1929, og Axel, f. 1930,
þau eru öll látin nema Hjalti.
Helga giftist 11. maí 1940
Gunnari Jónssyni mjólkurfræð-
ingi, f. 10. des. 1916, d. 17. júlí
2007. Börn þeirra eru Eygló
Jóna, f. 26.3. 1941, gift Ingvari
Helga ólst upp á Bjarnastöð-
um við venjuleg sveitastörf,
hún var elst, svo ýmis störf
komu í hennar hlut. Hún var í
sveitaskóla eins og þá tíðk-
aðist, hún lagði sig fram í nám-
inu og fékk góðar einkunnir,
seinna var hún svo á Héraðs-
skólanum á Laugarvatni í tvo
vetur. Hún var í vist í Fagra-
hvammi í Hveragerði þegar
hún kynntist Gunnari, þau
settu upp hringana 1. des. 1939
og giftu sig hjá sýslumanni og
hófu búskap í Hveragerði vorið
1940. Þau fluttu upp í Borg-
arnes 1943 og voru þar í 12 ár,
en fluttu þá á Selfoss og áttu
heimili þar síðan. Helga vann
ýmis hlutastörf; var í Slát-
urhúsinu á haustin, vann í
Þvottahúsi K.Á. í sumarafleys-
ingum, þá var hún verkstjóri á
Prjónastofu Selfoss í nokkur ár
og síðustu starfsárin vann hún
hjá Mjólkurbúi Flóamanna.
Hún var einnig í Kvenfélagi
Selfoss og virkur félagi í Inner
Wheel.
Útför Helgu fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 18. janúar
2013, og hefst athöfnin kl.
13.30.
Daníel Eiríkssyni,
f. 13.8. 1938, Ásta
María, f. 22.5.
1942, gift Sveini
Aðalbergssyni, f.
2.9. 1936, Oddrún
Svala, f. 16.3.
1944, gift Stefáni
Jónssyni, f. 13.11.
1942, Símon Ingi,
f. 21.12. 1946,
kvæntur Kolfinnu
Sigtryggsdóttur, f.
11.8. 1950, Þórður Jóhann, f.
31.10. 1948, d. 30.8. 1989,
Gunnar Óðinn, f. 2.10. 1952,
kvæntur Gyðu Steindórsdóttur,
f. 29.4. 1958, Erla Bára, f. 4.6.
1956, gift Magnúsi Þorsteins-
syni, f. 18.10. 1950, Trausti
Viðar, f. 24.4. 1960, kvæntur
Margréti Gunnarsson, f. 3.6.
1961, látin. Helga átti 84 af-
komendur, 8 börn, 26 ömmu-
börn, 47 langömmubörn og 3
langalangömmubörn.
Mamma var einstök kona og
margt kemur upp í hugann þegar
ég minnist hennar. Þau pabbi
byrjuðu sinn búskap í Hveragerði
árið 1940 og þar fæddumst við
Ásta. 1943 flytjum við í Borgarnes
og þar fæðast Oddrún, Símon
Ingi, Þórður og Gunnar.
Árið 1955 flytjumst við á Sel-
foss og þar fæðast síðan Erla
Bára og Trausti. Í dag eru afkom-
endur mömmu og pabba orðnir
84.
Mamma hafði mikinn metnað
fyrir hönd okkar systkinanna og
vildi okkur allt það besta. Hún
keypti píanó og sendi okkur í pí-
anótíma, en það lá samt ekki fyrir
okkur að ná árangri á því sviði.
Hún sendi okkur í skátana og
saumaði á sínum tíma skátakjóla á
mig og okkur.
Mamma gat allt! Allt var bakað
heima og unnið heima, tekið slát-
ur, gerð rúllupylsa, kæfa, lunda-
baggar o.fl. Mamma saumaði og
prjónaði allt á okkur systkinin og
svo síðar á barnabörn og lang-
ömmubörn. Við systkinin vorum
alltaf í fallegum og góðum fötum.
Þá man ég eftir að mamma
væri að klippa, fyrir utan að
klippa hárið á okkur fjölskyld-
unni, þá var hún stundum að
klippa ókunnuga, en um tíma var
enginn hárskeri í Borgarnesi. Það
er því ekki skrítið þó að tvö af
börnum hennar hafi lært hár-
skeraiðn, þau Ásta og Þórður.
Hjá mömmu hafa alltaf gengið
yfir ákveðin tímabil í lífinu. Þegar
við bjuggum í Borgarnesi var hún
oft að sauma, ekki bara á okkur,
heldur saumaði hún líka fyrir Pét-
ur og Pál. Svo bættust við fleiri
tímabil, til dæmis harðangurs- og
klausturtímabil, en á því tímabili
saumaði hún harðangurssvuntur
á dætur og tengdadætur og svo á
basar Kvenfélags Selfoss í nokkur
ár. Svo var það hekltímabilið, út-
saumstímabilið, en það eru til
„Drottinn blessi heimilið“ myndir
á mörgum heimilum eftir hana.
Svo var það tímabilið að prjóna
dúka og kjólatímabilið, útskurður
í tré, leðurvinna, glerlist, að smíða
körfur, mála á tré og postulín og
ekki má gleyma mála olíumál-
verkatímabilinu, en olíumálverk
eru mörg til eftir hana og prýða
heimili barna og barnabarna og
annarra ættingja.
Hún prjónaði lopapeysur og
svo kenndi hún einnig á nokkrum
prjónaámskeiðum. Einhvern tím-
ann sagði hún að hún hefði prjón-
að potta, því þegar hún vann sér
inn peninga fóru þeir alltaf í eitt-
hvað sérstakt. Hún saumaði þann-
ig eða prjónaði borðstofuhúsgögn
og gólfteppi á stofuna. Þá hefur
mamma merkt allan sængufatn-
að, handklæði, viskustykki og
dúka og hafa öll barnabörnin
eignast merkt sængurföt eftir
hana.
Mamma var mjög ánægð að
vera á Kumbaravogi, hún þekkti
sig vel þar síðan pabbi var þar og
vildi helst fara þangað þegar hún
þyrfti að fara á elliheimili. Þegar
mamma kom niður á Kumbaravog
vakti hún áhuga starfsfólks og
vistmanna á prjónaskap og langar
mig að þakka starfsfólkinu þar
kærlega fyrir góða nærveru og
vinsemd við mömmu mína.
Hún var ótrúlega dugleg kona.
Ég er þakklát fyrir þær góðu
minningar sem ég á um hana
mömmu, ég veit að pabbi og Þórð-
ur bróðir taka vel á móti henni.
Eygló Jóna.
Það voru margar hugsanir sem
leituðu á hugann þegar móðir mín,
Helga Þórðardóttir, lést í hárri
elli, 92 ára, hinn 7. janúar sl. Það
er ekki öllum gefið að ná þessum
aldri. Síðasta spölinn, í tvö og hálft
ár, var hún á Dvalar- og elliheim-
ilinu Kumbaravogi við Stokkseyri
og vil ég nota tækifærið og þakka
starfsfólki þar frábæra umönnun.
Efst í huga mér á þessari
stundu er þakklæti til mömmu og
pabba fyrir gott uppeldi og reglu-
semina í heimilislífinu. Þegar
pabbi var ekki í vinnu var hann
heima og tók virkan þátt í heim-
ilishaldinu, mamma var ávallt til
staðar. Maturinn var alltaf á rétt-
um tíma, oftast fiskur í hádeginu
og kjöt á kvöldin og alltaf eftir-
matur.
Ég þakka fyrir hvað þið reynd-
ust börnunum okkar Gyðu vel.
Það er sama hvort það var að
passa þau, spila við þau, tefla, fara
í krikket eða bara vera til staðar.
Ég þakka fyrir ferðalögin,
sumarbústaðaferðirnar og líka
bíltúrana, þegar skroppið var eitt-
hvað upp í sveit og sest út í móa og
borðað nesti.
Mamma hafði afskaplega gam-
an af því að rifja upp alls konar
bernskubrek okkar krakkanna,
ég man náttúrlega best það sem
mér viðkemur.
Það fyrsta sem ég man eftir er
þegar ég þriggja ára gamall
reyndi að hugga Erlu Báru litlu
systur sem þá var aðeins nokk-
urra daga gömul. Hún grét í vögg-
unni. Mamma var með hrærivél-
ina í gangi og tók ekki eftir þessu
strax. Hvernig huggar maður lítið
barn? Jú, að sjálfsögðu gefur
maður því kóngabrjóstsykur,
Hvað annað? Þetta þrælvirkaði,
Erla Bára hætti að gráta. Hins
vegar brá mömmu mjög þegar
hún kom að barninu og það láku
rauðir taumar úr munnvikunum.
Ég var sjö ára þegar Trausti
fæddist. Ég spurði hvort nýfædda
barnið væri strákur eða stelpa.
Einhver sagði: „Þetta er hrútur“.
Ég þurfti ekki meira, fór um allt
og sagði þeim krökkum sem ég
hitti að mamma hefði eignast
hrút! Einnig sagði ég frá þessu í
skólanum. Það endaði með því að
kennarinn þurfti að útskýra þetta
fyrir bekknum.
Um þetta leyti var ég rauð-
hærður, sem þá taldist náttúrlega
hálfgerð fötlun. Til að útskýra
háralitinn sagði ég skólasystkin-
unum að ég hefði fæðst um borð í
Eldborginni, sem þá sigldi milli
Reykjavíkur og Borgarness. Þess
vegna væri hárið rautt. Reyndar
bætti ég því við að eldur hefði
komið upp í Eldborginni og hún
sokkið og við mamma ein komist
af.
Það var oft mikið hlegið að alls
konar svona sögum þegar setið
var á kvöldin á Birkivöllum 8 og
alltaf mjólk eða kakó og smákökur
fyrir svefninn. Þetta var fyrir
tíma sjónvarpsins, þegar fólk gaf
sér betri tíma til að tala saman.
Ég hef oft hugsað um hvað hún
mamma hefur verið ofboðslega
dugleg kona. Það er ærinn starfi
að koma átta börnum á legg, en
geta samhliða stundað prjóna- og
saumaskap, auk annars hand-
verks t.d. tréskurð, postulínsmál-
un, glerlist, myndlist o.fl o.fl. og
allt af fullum krafti.
Mamma. Þakka þér allt og ég
vona svo sannarlega ef um ein-
hvers konar framhaldslíf er að
ræða að þú finnir pabba og Þórð
og að þar sé nóg að gera.
Gunnar.
Mamma var alltaf heima! Það
var alltaf matur kl. 12 og kl. 19 og
það var skylda að mæta í mat. Það
var bara einn réttur í boði og hann
skyldi borðaður. Það var líka allt-
af eftirmatur í hádeginu; sætsúpa,
makkarónugrautur, kakósúpa,
brauðsúpa, brauðsúpa með þeyttu
eggi, tvíbökumjólk, eggjasúr-
mjólk, bananasúrmjólk, skyr,
skyrsúpa, skyr með vanilludrop-
um, rabarbaragrautur, sveskju-
grautur, rauðgrautur, frómas,
búðingur og stundum ís, hún
mamma kunni sko að gera ofsa-
lega marga eftirrétti.
Mamma saumaði og prjónaði
öll föt á okkur og hún hefði líka
saumað skóna ef hún hefði átt
græjur í það. Mikið langaði mig
oft í búðarföt en ég held að ég hafi
samt oft verið í fallegustu fötun-
um.
Mamma prjónaði fyrir utan-
landsferðum og ýmsum raftækj-
um. Hún saumaði skyrpoka fyrir
MBF í áraraðir og við systkinin
unnum líka fyrir launum með því
að rífa af pokunum en við fengum
10 aura fyrir hvern poka. Oft var
handagangur í öskjunni hver gat
rifið flesta poka en ég var oftast
með fæstu pokana, það kom til af
því að strákarnir gátu rifið í einu
handtaki en ég þurfti tvö handtök
en oft laumuðu þeir poka í minn
stafla. Ég minnist þess aldrei að
við systkinin rifumst, það var mik-
ið talað og oft allir í einu en alltaf
stóðu allir upp sáttir. Ég ólst upp
með fjórum bræðrum þar sem
systur mínar þrjár voru farnar að
heiman þegar ég man eftir mér,
kannski var ég svolítil prinsessa,
ég þurfti allavega aldrei að vaska
upp (sem betur fer, það var svo
mikið uppvask).
Mamma gat allt eða næstum
allt, ég man aðeins eitt sem hún
var ekki góð í og það var að keyra
bíl. Ég var alltaf hrædd í bíl með
henni en það var kannski vegna
þess að hún var orðin rúmlega fer-
tug þegar hún tók bílpróf. Góð er
sagan þegar við fórum í Skíða-
skálann að borða og það var borð-
vín með matnum. Mamma ákvað
að hún skyldi keyra heim og við
fengum vín með matnum, allt í
lagi með það, svo var lagt af stað
heim. Það var einn bíll aftarlega á
bílastæðinu sem er mjög stórt og
svo X77, mamma sest undir stýri
og við festum okkur í sætisbeltin.
Svo er haldið af stað en mamma
setti í R og gaf hraustlega í og
bakkaði á eina bílinn á bílastæð-
inu! Já, hún mamma gerði alltaf
allt með trukki.
Takk mamma fyrir lífið, núna
ertu komin til pabba og Þórðar, sé
ykkur síðar.
Kveðja,
Erla Bára.
„Ég er bara svo heppin – það er
bara eins og að vinna í happdrætti
að vera hérna“ sagði amma í hvert
skipti sem ég heimsótti hana á
Kumbaravog, en þar eyddi hún
ævikvöldinu um leið og hún
kenndi starfsfólki og heimilisfólki
að prjóna. Loksins var stjanað í
kringum hana, en hún hafði sjálf
stjanað í kringum fólk alla sína
ævi – sér til mikillar ánægju.
Amma var búin að skila sínu
æviverki og rúmlega það. Hún og
Gunnar afi voru einstaklega sam-
rýmd hjón, þau eignuðust átta
börn og þegar amma dó áttu þau
84 afkomendur. Afi dáði ömmu og
alltaf þegar við komum í heim-
sókn byrjaði hann á að hrósa
henni og sýna okkur hvað hún var
að gera; mála myndir, skera út
listaverk, prjóna nú eða vinna
heimilisverkin af alúð. Eitt sinn,
þegar þau voru komin hátt á ní-
ræðisaldur og við komum í heim-
sókn, þá var afi að hrósa ömmu
fyrir skúringar og lýsa því hvern-
ig hún hefði skriðið um gólfin til að
gera allt fínt fyrir jólin. Já, hann
afi var stoltur af ömmu. Hann
sagðist líka (með glott á vör) hafa
bjargað henni frá ástandinu, en
þau giftu sig 11. maí 1940, deg-
inum áður en hernám á Íslandi
hófst og voru gift í 67 ár, eða þar
til afi lést 17. júlí 2007.
Afkomendur ömmu hafa notið
góðs af iðjusemi hennar í gegnum
áratugina, fallegir vettlingar, mál-
verk, tréútskurður, útsaumaðar
svuntur og dúkur undir jólatréð
er meðal þess sem prýðir mörg
heimili fjölskyldunnar. Öll handa-
vinnan hennar ömmu var einstak-
lega falleg og vönduð. Þegar ég
fór í minn fyrsta prjónaklúbb í
Kaupmannahöfn hitti ég Ástu
Maríu Hjaltadóttur frænku okkar
frá Bjarnastöðum. Hún kynnti
mig fyrir hópnum og sagði að ég
væri komin af miklum handa-
vinnuættum. Svo prísaði hún
ömmu í bak og fyrir og dró upp út-
prjónaða fingravettlinga eftir
ömmu sem hún hafði ákveðið að
prjóna eftir, því henni fannst þeir
svo fallegir. Ég var að rifna úr
stolti.
Ásta María sagði mér síðan að
hún hefði hitt ömmu vorið 2009,
en þá hafði amma komið að
Bjarnastöðum á X-77 og þegar
hún fór úr hlaði, reykspólað hún
svo duglega að það var far í plan-
inu allt sumarið. Þetta fannst mér
lýsandi fyrir ömmu, alltaf svolítið
að flýta sér og skilur eftir sig
skemmtilegar minningar hvort
sem það er á planinu á Bjarna-
stöðum eða í hugum okkar fjöl-
skyldunnar.
Amma hafði góðan húmor og
ég gleymi því ekki þegar við feng-
um eitt sinn hláturskast í miðri
messu í Selfosskirkju, þegar
presturinn líkti gömlum skól-
plögnum við meltingarkerfi eldri
borgara. Ég heyrði ömmu aldrei
kvarta, það var alveg sama hvort
hún fótbrotnaði eða fékk lungna-
bólgu – það tók því nú ekki að tala
um það.
Það var hægt að tala um allt við
ömmu, hún var alltaf með puttann
á púlsinum hvort sem rætt var um
eyrnabólgu, stjórnmál eða önnur
málefni. Hún saknaði afa mikið
eftir að hann dó og fannst leiðin-
legt að geta ekki rætt um málefni
líðandi stundar við hann. Nú geta
þau haldið áfram að ræða heims-
málin á æðra plani.
Ömmu fannst hún heppin, en
mér finnst við enn heppnari að
hafa átt ömmu. Guð veri með þér,
elsku amma mín – minningin um
þig mun lifa.
Lísa Björg.
Minningarnar streyma fram
um þessa mögnuðu konu, ömmu.
Orðin sem lýsa henni hvað best
eru: dugnaðarforkur, orkubolti,
jákvæð, glöð, hreinskilin og frá-
bær fyrirmynd. Svo dugleg að fáir
geta komist með tærnar þar sem
hún hafði hælana. Alltaf svo já-
kvæð og ekki vantaði húmorinn og
hreinskilnina. Hún var algjör of-
urkona sem kvartaði aldrei. Tók
hún alltaf fagnandi á móti manni
og það var aldrei neitt mál í aug-
um ömmu. Það skipti engu þótt
maður kæmi dag eftir dag til
ömmu og afa; alltaf velkominn, og
fljótlega var hún búin að snara
fram einhverju handa manni að
borða. Ég fór mjög oft beint eftir
skóla til þeirra eða í hádegismat.
Alltaf var líka tími til að spila,
amma var þá ekki lengi að ganga
frá og skella svo spiladúknum á
borðið. Suma daga var spilað al-
veg þangað til leiðarljós byrjaði í
sjónvarpinu, það var fastur liður.
Það þótti líka sport að fá að gista,
sérstaklega í skotinu eins og það
var alltaf kallað, amma var manna
fyrst á fætur, búin að fara að
synda, og græja morgunmat og
jafnvel baka kleinur þegar við hin
fórum á fætur. Hún gerði það alla
tíð, að fara eldsnemma á fætur og
gera allt klárt. Já þetta gera sko
bara ofurkonur. „Ég get bara sof-
ið þegar ég er dauð,“ sagði hún
gjarnan. Vitna ég oft í ömmu með
þessari gullnu setningu.
Ef eitthvað nýtt kom í tísku,
húfur, hattar, peysur eða hvað
annað, þá fór maður beint til
ömmu til að athuga hvort hún
gæti gert svona. Það var ekkert
mál, hún reddaði því helst sam-
dægurs. Ég man eftir því að ég
bað hana að gera fyrir mig peysu
fyrir þjóðhátíð 1999. Þetta átti að
vera svona til að grípa í ef hún
hefði ekkert annað að prjóna. Hún
hringdi í mig tveimur dögum
seinna og bað mig að koma og
máta. Síðan rétti hún mér vett-
linga í stíl. Ótrúleg kona hún
amma. Allt sem hún tók sér fyrir
hendur gerði hún vel og á ótrúleg-
um hraða.
Fyrir rúmum fimm árum fór ég
til ömmu og vildi læra að prjóna
og hún var nú ekki lengi að kenna
mér það frekar en annað, og við
nöfnurnar sátum saman dag eftir
dag og prjónuðum. Amma hjálp-
aði mér líka við að föndra ýmislegt
fyrir brúðkaupið mitt 2009, hún
var með lausnina við öllum hug-
myndunum mínum. Við áttum
ómetanlegan tíma saman þá og
ræddum um allt milli himins og
jarðar. Amma sagði mér ýmislegt
sem ég hafði aldrei heyrt áður.
Hún lagði sjaldan frá sér prjón-
ana og þegar hún rann eitt sinn í
hálku og handleggsbrotnaði á
báðum prjónaði hún samt sjö
lopapeysur á meðan hún var í
gifsi. Henni fannst nú ekki hægt
að gera ekkert. Amma var ein mín
stærsta fyrirmynd í lífinu og þykir
mér mikill heiður að vera skírð í
höfuðið á henni og að vera oft líkt
við hana. Það er ekki leiðum að
líkjast.
Elsku amma, ég þakka þér fyr-
ir allt, þú kenndir mér svo margt
og fyrst og fremst þakka ég þér
fyrir ómetanlega tíma í gegnum
árin. Ég veit að þú ert komin aftur
í faðm afa og sé ég ykkur í anda
spila saman. Hvíldu í friði, elsku
amma, þín verður sárt saknað. Þú
munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu. Ég mun halda minningu
þinni á lofti þannig að börnin mín
viti hversu mögnuð langamma
var.
Þín
Helga Dóra.
Elsku amma. Núna síðustu
daga eftir að þú kvaddir þennan
heim komu ótal minningar upp í
hugann. Allar stundirnar sem ég
eyddi heima hjá ykkur; að spila
kana og hin mörgu spil sem þið afi
kennduð mér, í gróðurhúsinu, að
klifra í klifurtrénu, að prjóna,
hekla, að horfa á Leiðarljós og
spjalla um hvað myndi gerast
næsta dag. Þetta voru svo góðir
tímar, tímar sem ég gleymi aldrei.
Þú varst alltaf svo gestrisin, all-
ir velkomnir heim til ykkar og áð-
ur en maður vissi af var búið að
fylla borðstofuborðið af alls kyns
kræsingum. Mér er sérstaklega
minnisstætt hvað það var gaman
þegar við fórum rúnt og ætluðum í
Bláa lónið, afi vildi endilega fara
einhverja aðra leið en þessa
venjulegu sem endaði með því að
við villtumst, þá var mikið hlegið
og það var svo yndislegt að heyra
ykkur afa tala saman með stríðni
hvort til annars, sem maður
heyrði oft og hló að.
Elsku amma, takk fyrir allar
dýrmætu stundirnar og takk fyrir
allt sem þú kenndir mér. Ég á eft-
ir að sakna þín mikið, en ég veit að
þið afi eruð sameinuð á ný og vak-
ið yfir okkur. Minning um ein-
staklega duglega, áreiðanlega,
skipulagða og góða konu lifir.
Ljóð til ömmu
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Margrét Elísa
Gunnarsdóttir.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund í bili. Ég á eftir að
sakna þess að keyra austur með
mömmu og heimsækja þig eins og
við gerðum oft við mæðgur. Það
var alltaf svo gaman að koma til
þín, þú varst alltaf svo hress og
stutt í hláturinn. Þú mundir allt
svo vel og það var svo gaman að
hlusta á þig segja frá því sem á
daga þína hafði drifið. Ég varð
þess heiðurs aðnjótandi að fá að
skrifa ferðasögurnar ykkar afa og
einnig æviágrip sem afi hafði
skrifað. Þið ferðuðust mikið þið afi
og ekki bara alltaf á sama staðinn
heldur fóruð um allan heiminn og
hélduð dagbók um allar ferðirnar
þannig að ég fékk að upplifa þetta
með ykkur þegar ég skrifaði
ferðasögurnar fyrir afa.
Í mínum augum voruð þið afi
miklar fyrirmyndir. Afi var alltaf
svo ánægður með þig og var alltaf
að hæla þér fyrir dugnaðinn.
Enda vantaði ekki orkuna og
dugnaðinn í þig, alltaf á þönum, þú
varst búin að svara símanum áður
en hann hringdi. Ég sé þig alveg
fyrir mér stökkva upp og hlaupa í
símann.
Það var alveg sama hvað þú
tókst þér fyrir hendur þú gerðir
það allt svo vel og gast allt og eftir
þig liggur mikið handverk. Ég á
ullarpeysu, málverk, glerlista-
verk, útsaumaða mynd og leður-
veski sem þú gerðir, amma mín.
Þér féll aldrei verk úr hendi og allt
gert með svo miklum krafti og
þannig minnist ég þín, amma mín.
Vertu sæl, mér svífur yfir,
sífellt blessuð minning þín.
Vertu sæl, ég veit þú lifir,
veit þú hugsar enn til mín.
(Ólína Andrésdóttir.)
Kveðja,
Hófí Sandra Magnúsdóttir.
Helga
Þórðardóttir