Morgunblaðið - 18.01.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2013
✝ Bjarni Dag-bjartsson
fæddist í Reykjavík
15. maí 1937, hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 2. janúar
2013.
Foreldrar hans
voru Aðalheiður
Tryggvadóttir, f.
10.11. 1912, d. 22.9.
1994, og Dag-
bjartur Bjarnason, f. 24.10.
1907, d. 20.5. 1974.
Bræður Bjarna eru: Hjálm-
týr, f. 5.6. 1941, maki Hjördís
Bogadóttir, f. 5.12. 1941, og Jón
Sverrir, f. 28.9. 1945, maki Þóra
M. Bjarnadóttir, f. 2.3. 1940.
Fyrri kona Bjarna var Þór-
unn Einarsdóttir, f. 23.11. 1941
(skildu). Börn þeirra eru: 1)
Guðbjörg, f. 1.8. 1959, maki
Viðar Sigurðsson, f. 30.4. 1952.
Seinni kona Bjarna var Sig-
rún Jóhannsdóttir, f. 11.1. 1933,
d. 20.1. 2004. Börn hennar: 1)
Þórunn, f. 20.2. 1951, d. 14.6.
1994. Þórunn átti fjögur börn
og barnabörnin hennar eru 10.
2) Margrét Þyri, f. 3.7. 1955.
Margrét á þrjú börn og þrjú
barnabörn, maður Jónas Eydal
Ármannsson, f. 29.6. 1952 3) Jó-
hann Haukur, f. 21.7. 1957, og á
hann tvö börn, kona Guðrún
Leósdóttir, f. 14.8. 1964.
Bjarni ólst upp á Barónsstíg
59 í Reykjavík. Eftir hefð-
bundna skólagöngu útskrifaðist
hann frá Verslunarskóla Íslands
árið 1956 og lauk framhalds-
námi í London árið eftir. Að því
loknu starfaði hann sem versl-
unarstjóri á Þingeyri og síðan
við ýmis verslunar- og sölustörf
uns hann lauk starfsferli sínum
árið 2004 sem yfirmaður hjá
fjármáladeild varnarliðslins á
Keflavíkurflugvelli. Hann vann
að ýmsum félagsmálum m.a.
fyrir Oddfellow-regluna og AA-
samtökin.
Útför Bjarna fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
18. janúar 2013, kl. 15.
Börn a) Þórunn
Eva, f. 10.7 1983,
sem á tvö börn,
maki Kjartan
Ágúst Valsson, f.
12.8. 1986. b) Re-
bekka Rós, f. 10.7
1983, sem á eitt
barn, maki hennar
Magnús Ísak Ás-
bergsson, f. 18.9.
1983. 2) Dag-
bjartur, f. 7.10.
1960, kona Guðrún Steinþórs-
dóttir, f. 22.5. 1964. Börn a)
Harpa Valdís, f. 19.4. 1984, á
tvö börn, maki hennar Ólafur
Stephensen, f. 10.7. 1977. b)
Bjarni Snær, f. 2.12. 1986. 3)
Aðalheiður, f. 8.8. 1964, maki
Kristján Þór Ingvarsson, f.
28.10. 1965. Börn a) Einar Óli, f.
13.1. 1984, á eitt barn. b) Tanja
Dagbjört, f. 9.6. 1990. c) Ingvar
Kolbeinn, f. 19.11. 1998.
Með söknuði en þó með gleði í
hjarta sest ég niður og rita þér
kveðjuorð, elsku pabbi minn.
Söknuði eftir nánast dagleg
samskipti okkar og samveru síð-
ustu árin en með gleði að eiga
allar þessar góðu minningar. Að
sjálfsögðu hafa skipst á skin og
skúrir hjá okkur báðum á þess-
um tíma en þegar að lokum
kemur verða jafnvel erfiðar
stundir að ljúfum minningum
þar sem við gátum sameinast í
baráttu okkar.
Við áttum oft skemmtilegar
stundir þar sem við ræddum
ýmis málefni og oftar en ekki
ræddum við um fornbókmenntir,
goð og ýmsa vætti og kom mað-
ur sjaldnast að tómum kofanum
hjá þér í þeim efnum. Andans
mál voru líka oft til umræðu
enda við bæði afar áhugasöm
um öll trúmál og tilgang lífsins.
Þú máttir aldrei neitt aumt
sjá og það sem ég hef dáð mest
að í fari þínu og er öðrum til eft-
irbreytni er að aldrei heyrði ég
þig segja styggðaryrði um nokk-
urn af samferðamönnum þínum.
Þú varst þó oft dómharður og
skoðanaríkur þegar kom að op-
inberum persónum sem áttu
ekki upp á pallborðið hjá þér og
áttum við oft fjörugar og
skemmtilegar umræður um þau
mál.
Mig langar í þessum fáu orð-
um að þakka fyrir allar sam-
verustundirnar okkar og veit að
nú líður þér betur á þeim góða
stað sem þú ert á núna. Þú
munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu og fjölskyldu minnar.
Ég vil þakka öllu því góða
fólki sem kom að umönnun og
aðstoð við þig og sérstaklega
starfsfólki Eirhamra sem ég veit
að gerði oft betur og meira en
efni stóðu til.
Þín dóttir,
Aðalheiður.
Bjarni frændi er farinn. Leið-
ir okkar bræðrasonanna lágu
saman allt frá bernsku til full-
orðinsára. Samheldnin í fjöl-
skyldunni var gífurlega mikil.
Afi okkar Bjarni og amma Jó-
hanna höfðu í kreppunni flutt
austan frá Stokkseyri til að fóta
sig á mölinni með báðar hendur
tómar og börnin sex. Með sam-
eiginlegu átaki tókst að reisa
þak yfir hópinn og koma börn-
unum til mennta og starfa. Það
var reynsla sem þjappaði fjöl-
skyldunni þétt saman. Á stríðs-
árunum var reistur sumarbú-
staður austur í
Hrunamannahreppi og við börn
þriðju kynslóðarinnar nutum
þar leikja og ævintýra sumar-
langt, í öruggu skjóli fjölskyld-
unnar og í yndislegu umhverfi.
Bjarni rifjaði gjarnan upp þessa
fjölskyldusögu.
Ég minnist Bjarna frá þess-
um tíma sem uppörvandi og
skaplétts félaga, sem var fund-
vís á skoplegar hliðar tilverunn-
ar og naut þess að vera með
sínu fólki. Þessir eiginleikar
voru honum eðlislægir allt lífið
og því átti hann alltaf auðvelt
með að ná sambandi við annað
fólk. Okkar leiðir lágu oft saman
síðar. Við hittumst í fjölskyldu-
boðunum, urðum samferða í
gegnum Versló, unnum í fríum
hjá Sameinuðum verktökum á
Keflavíkurflugvelli, þar af um
tíma á skrifstofunni. Ég leit upp
til Bjarna, hann var árinu eldri,
þroskaðri og eldklár.
Nú síðasta áratuginn áttum
við erindi upp í Hrunamanna-
hrepp til fundar við heimamenn
út af sameiginlegum málefnum.
Komu sér þá vel eiginleikar
Bjarna. Um leið og menn komu
saman spurði hann gjarnan upp-
hátt með bros á vör: „Má ekki
bjóða ykkur í nefið félagar.“ Um
leið færðist bros yfir mannskap-
inn, margir tóku tilboðinu, og
léttleiki fundarins var tryggður.
Bjarni átti einnig auðvelt með
að koma auga á aðalatriðin í því
sem ræða þurfti á þessum fund-
um.
Síðustu árin voru Bjarna mót-
dræg, heilsan brostin, og var þá
færra til að gleðjast yfir. En
góða skapinu hélt þó Bjarni allt
til loka.
Aðalheiði, Dagbjarti og Guð-
björgu, fjölskyldum þeirra, öðr-
um ættingjum, og fjölskyldu
Sigrúnar vottum við Karin inni-
lega samúð okkar. Björtu minn-
ingarnar um Bjarna munu lifa
með okkur öllum.
Hróbjartur Hróbjartsson.
Nú er komið að kveðjustund.
Bjarni frændi minn lést 2. jan-
úar síðastliðinn, eftir erfið veik-
indi í nokkur ár. Stutt er síðan
við Ella frænka heimsóttum
hann. Þá var Bjarni glaður og
kátur eins og hann hafði alltaf
verið og það þrátt fyrir mikil
veikindi.
Við Bjarni höfum fylgst að og
verið vinir alla tíð. Fyrstu minn-
ingar mínar um okkur Bjarna
eru frá því að við vorum lítil. Til
er mynd af okkur á Baróns-
stígnum, ég rétt um þriggja ára
að passa hann og keyra í kerru.
Næst vorum við að leika okkur í
sveitinni, sumarbústaðnum við
Grafarbakka. En það var
draumur ömmu okkar, Jóhönnu
frá Grafarbakka, að fjölskyldan
myndi alltaf eiga sumarhúsið.
Það er þannig í dag að við eig-
um hann öll systkinabörnin og
njótum þess að vera þar í sátt
og samlyndi.
Bjarni stóð fyrir því fyrir
nokkrum árum að láta ljós-
myndara taka mynd af okkur
systkinabörnunum. Myndin er
uppi á vegg í sumarbústaðnum
og sést þar vel hversu skemmti-
legt og gaman er hjá okkur og
hvað við njótum þess að vera
saman.
Bjarni var skapgóður maður,
léttur og vinsæll enda átti hann
mikið af vinum og hafði góða
nærveru. Hef ég heyrt að mörg-
um hafi fundist gott að fá hann í
heimsókn því það fylgdi honum
alltaf gleði og jákvæður kraftur.
Bjarni var mikill félagsmaður
og gekk í Oddfellowregluna á
unga aldri eins og pabbi hans og
Halli frændi. Þegar hann flutti
til Keflavíkur vegna vinnu sinn-
ar hjá hernum færði hann sig í
Oddfellowstúkuna Njörð í Kefla-
vík og gegndi æðstu embættum
þar. Í henni áttum við sameig-
inlegt áhugamál, höfðum bæði
mikinn áhuga á Oddfellowregl-
unni og gátum oft talað um
hana. Fyrir stuttu fór ég á stú-
kufund hjá stúkunni Steinunni í
Keflavík og þá heyrði ég hvað
systrunum þar þótti vænt um
hann. Þær vildu vita hvernig
honum liði. Daginn eftir hringdi
ég í hann til að skila kveðju frá
þeim. Þá hló hann og sagði að
ég þyrfti þess ekki því ein
stúkusystir sæti hjá honum. Það
sést á þessu hvað þeim þótti
vænt um hann.
Við Bjarni vorum alla tíð góð
frændsystkin og náin enda bara
eitt ár á milli okkar.
Ég bið guð að blessa minn-
ingu Bjarna Dagbjartssonar.
Thelma Jóhanna
Grímsdóttir.
Haustið 1990 stofnuðum við
nokkrir félagar leshring sem
hlaut nafnið Sturlungar, enda
hefur aðalverkefnið verið Sturl-
unga saga og tengt efni. Aðrar
fornsögur hafa einnig komið við
sögu, bæði Íslendingasögur og
konungasögur. Við hittumst
hálfsmánaðarlega yfir veturinn,
og á vordögum lauk dagskránni
jafnan með ferð á söguslóðir.
Hefur það löngum verið eftir-
minnilegasti hluti samverunnar.
Aðrar fastar athafnir hafa verið
svo sem gleðskapur á aðvent-
unni og sviðaveisla á þorranum.
Bjarni Dagbjartsson var
reyndar ekki í upphaflega hópn-
um, en við kynntumst honum og
konu hans á fornsagnanámskeið-
um Jóns Böðvarssonar, og í
ferðum sem farnar voru á sögu-
slóðir, m.a. til útlanda. Tókust
þar góð kynni. Haustið 1996
kom Bjarni með sem gestur í
ferð okkar um Strandir og vet-
urinn eftir varð hann einn af
Sturlungum. Lét hann sig ekki
muna um að sækja leskvöld og
aðrar samkundur, þó að hann
væri búsettur í Keflavík og vetr-
arveðrin misjöfn á Reykjanes-
brautinni. Á meðan heilsan
leyfði kom hann einnig í ferð-
irnar með okkur. Eftirminnileg
er t.d. ferð um Suðurland vorið
2002, þegar hann var gestgjafi
okkar í sumarbústað sínum á
Flúðum. Naut hann sín þar vel,
enda maðurinn hlýr og
skemmtilegur í viðkynningu.
Með hrakandi heilsu hans fækk-
aði því miður samverustundum,
því að hann átti erfitt með gang.
Seinast tók hann þátt í ferð okk-
ar um Suðurnes vorið 2008, und-
ir leiðsögn Jóns Böðvarssonar.
Lagði Bjarni þar ýmislegt til
mála, enda gjörkunnugur því
svæði. Upp úr því mun hann
hafa hætt að sækja leskvöldin.
Nú þegar komið er að leið-
arlokum viljum við þakka
Bjarna dýrmætar samveru-
stundir, kryddaðar kímni og
innilegum hlátri, sem oft var
innsiglaður með því að taka í
nefið. Við sendum börnum hans
og öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Sturlunga,
Sigurjón Páll Ísaksson og
Tryggvi Sigurbjarnarson.
Kær vinur er látinn. Ég var
svo lukkuleg að kynnast Bjarna
þegar ég fékk mína fyrstu föstu
vinnu hjá varnarliðinu í febrúar
1981. Hann starfaði þá sem
deildarstjóri hjá Comptroller og
var yfirmaður minn þar. Það má
segja að okkar samstarf hafi
haldið áfram allt þar til ég hætti
hjá varnarliðinu 2004 þótt við
færðumst til í starfi bæði tvö á
þessu tímabili.
Ég man hvað ég var stolt af
að fá að keyra bílinn hans, risa-
stóran amerískan sleða á þess-
um fyrstu árum sem við unnum
saman. Það var eitthvað annað
en litla Corollan mín.
Hann talaði oft um börnin sín,
hvað þau væru að starfa, maka
þeirra og börn. Það var gaman
að fá að fylgjast með í gengum
hann hvað Dæi, Gugga og Alla
voru að taka sér fyrir hendur.
Oft fékk maður líka að heyra frá
Jóni bróður og Halla bróður.
Mamma Bjarna fylgdi oft og
iðulega með í umræðunni.
Hann var stoltur Oddfellow-
maður og um aldamótin kynnti
hann regluna fyrir mér og Rut,
sem var þá orðin samstarfskona
hans í bókhaldsdeildinni. Það
var gæfuspor að fá að komast í
þennan félagsskap og hafa
Bjarna okkur til halds og
trausts.
Bjarna var annt um regluna
og vildi veg hennar sem mestan
og bestan. Hann hafði byrjað að
hanna grunn til að halda utan
um félagabókhald sinnar stúku
og fór svo að hann dró mig inn í
þá vinnu. Við áttum marga góða
vinnufundi þar sem margt var
skrafað og pælt. Kynntum við
þetta fyrir öðrum stúkum og var
þetta mjög ánægjulegur tími.
Veit ég að Bjarni var ánægður
með það sem hann hafði lagt til
þróunar þessu mikilvæga verk-
efni.
Bjarni og Sigrún voru ynd-
isleg hjón og var það honum
mikill missir þegar hún féll frá.
Hann var alltaf tilbúinn að
fylgja henni það sem hún þurfti
að fara. Samt var Sigrún ekki
kona sem lét blinduna hefta sig
og glöggt mátti heyra hvað
Bjarni var stoltur af henni.
Eftir að Bjarni flutti á Aðal-
götuna tókum við Rut upp þann
sið að hittast heima hjá honum,
nokkuð reglulega, í hádeginu.
Bjarni var hættur að vinna og
við Rut komnar á sitthvorn
vinnustaðinn og var þetta til-
valið til að viðhalda vináttunni
okkar. Hann bauð upp á kaffi og
við komum með brauðið og ann-
að bakkelsi. Oft urðu fjörlegar
umræður hjá okkur þremur
enda búin að þekkjast í mörg ár
og vorum öll Oddfellow-ar.
Bjarni var okkar „date“ þegar
á þurfti að halda enda var hann
alveg tveggja manna maki með
sína kæti og bros. Hann var
maður sem var auðvelt að tala
við um allt milli himins og jarðar
og hann var trúr sínum vinum.
Fjölskylda hans hefur misst
mikið og viljum við votta þeim
okkar dýpstu samúð. Góður
maður er fallinn frá. Takk fyrir
allt sem þú hefur gefið okkur
Bjarni.
Þínar vinkonur,
Hrefna og Rut.
Ég var svo lánsamur að
kynntast Bjarna fyrir tæpum
þrjátíu árum. Við áttum margt
sameiginlegt, leiðir okkar lágu
víða saman og fljótlega mynd-
aðist sterk vinátta sem aldrei
bar skugga á. Margs er að
minnast, námskeið í Íslendinga-
sögum hjá Jóni Böðvarssyni,
ótal ferðir á söguslóðir bæði inn-
anlands og utan með það að leið-
arljósi að skylt sé að hafa það
sem skemmtilegra reynist. Í
einni slíkri ferð árið 1991, á
söguslóðum Jómsvíkinga í Pól-
landi, deildum við herbergi í
tvær nætur á stúdentagarði í
Stettin, Bjarni, Guðmundur
heitinn Ágústsson og ég. Þeir
voru báðir einstaklega skemmti-
legir félagar og hláturmildir
enda var mikill galsi og fjör rétt
áður en við náðum að sofna.
Seinna kvöldið kviknaði líka
hugmyndin að stofnun hins
ágæta Pálnatókavinafélags,
áhugafélags um íslenskar forn-
sögur og ferðalög á söguslóðir.
Pálnatókavinafélagið starfaði
með reisn í nokkur ár og
kannski táknrænt fyrir aðstand-
endur þess að einn aðalfundur-
inn var haldinn út í Geirshólma í
Hvalfirði og var vel sóttur af
áhugasömum félagsmönnum.
Seinasta utanlandsferð okkar
Bjarna var söguferð til Skot-
lands, Suðureyja og Orkneyja í
september 2010. Bjarni hafði
lengi látið sig dreyma að fara
þangað og þrátt fyrir að heilsan
færi farin að gefa sig naut hann
sín vel og lék við hvern sinn
fingur. Í fyrra fór ég með hóp til
Írlands og eyjunnar Manar og
ég veit að Bjarni minn hefði vilj-
að vera með í för og rifja upp
góðar minningar frá Mön, þeirri
sögufrægu eyju. Þar var hann
unglingur í sveit hjá íslenska at-
hafnamanninum Jóni Oddssyni,
sem rak tvö stórbýli á Mön, í
Ballamore og Ballakellen. Fyrir
framan glæsilega heimreiðina á
Ballamore náði ég að hringja í
Bjarna og segja honum í hvaða
sporum ég stæði akkúrat þá
stundina. Guðmundur Hagalín
segir sögu Jóns Oddssonar í
bókinni Í Vesturvíking. Við
Bjarni áttum líka góðar stundir í
leshringnum Sturlungum, við
pældum í Sturlungu, fórum á
söguslóðir, lásum upp viðeigandi
kafla og deildum skoðunum okk-
ar um efnið. En efst í huga mér
eru minningar um einstaka sam-
veru okkar Margrétar, Bjarna
og Sigrúnar í sumarbústað
þeirra við Flúðir, ef til vill var
farinn golfhringur á Selvellinum
og oftar en ekki áttum við svo
góða kvöldstund heima í bú-
staðnum.
Það er sárt að kveðja góðan
vin en dýrmætar minningar og
smitandi hlátur Bjarna berg-
mála í vitund minni. Blessuð sé
minning hans.
Magnús Jónsson.
Bjarni
Dagbjartsson
✝
Eiginmaður minn,
GÚSTAF ADOLF GUÐMUNDSSON,
Skógarbæ,
áður Fiskakvísl 1,
verður jarðsunginn frá Hólmavíkurkirkju
laugardaginn 19. janúar kl. 14.00.
Guðný Helga Björnsdóttir
og fjölskylda.
✝
Kæru vinir og vandamenn, hjartans þakkir
fyrir samúðarkveðjur og samverustund við
útför konu minnar, mömmu, tengdamömmu,
ömmu og langömmu,
ÞÓRUNNAR JÓNASDÓTTUR,
Hellu.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Lundar fyrir
einstaka alúð og umönnun.
Guð blessi ykkur.
Guðni Jónsson,
Hrafnhildur Guðnadóttir, Friðrik Magnússon,
Hjördís Guðnadóttir, Auðun Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir okkar og mágur,
GUÐMUNDUR REYNIR JÓHANNSSON,
verður jarðsunginn frá Digraneskirkju í
Kópavogi miðvikudaginn 23. janúar kl. 11.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vildu minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Hildur Ósk Jóhannsdóttir,
Jón Bjarni Jóhannsson, Anna Ingibjörg Benediktsdóttir,
Lóa Björg Jóhannsdóttir, Bergsteinn Karlsson.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn