Morgunblaðið - 18.01.2013, Blaðsíða 35

mig á bernskuheimili hans, í fé-
lagsskap hans, við fróðleik um bif-
reiðir millistríðsáranna, herflug-
vélar, kynþáttaöfgar og Saint
Louis-djass, sem nánast var sem
hjartsláttur heimilisins þrátt fyrir
vestfirsk einkenni móður og dótt-
ur í glæsihúsi fjölskyldunnar við
Fjölnisveg.
Á hippatímanum var fjölmenni
um nætur hjá þeim Konní í Hjalla-
landi; gullkónginum eins og hinir
yngri gestir kölluðu hann. Sjálfur
ástundaði ég fyrr og síðar að sitja
þar um nætur með þeim hjónum í
raðhúsi þeirra í Fossvogi, og oft-
sinnis einnig bernskuvininum
Nonna, sem fór í fyrra; ég leitaði
þessa vinskapar eftir einhæft
skemmtanahald á einhverju af
veitingahúsum borgarinnar. Ég
var að leita að borgaraskap en
kunni þeirri leit engin orð heldur
sótti upplifunina til Magga og
þess mannlífs sem ástundað hafði
verið í nánasta umhverfi hans alla
hans tíð; manns sem frá fæðingu
hafði verið innrætt að taka við
fjölskyldufyrirtæki; verða for-
stjóri Gull- og silfursmiðjunnar
Ernu. Hann varð með tíð og tíma
framkvæmdastjóri verslunar við
Laugaveg sem sérhæfði sig í sölu
afurða þessa fyrirtækis sem faðir
hans hafði komið á fót á árunum
eftir stríð. Við áttum minningar
sameiginlega sem urðu Magga
kærari með árunum og eftir 2004,
þegar Alzheimer-sjúkdómurinn
var farinn að setja merki sín á
hann, urðu þær hinar helstu sem
hann bar upp við þá sem á hann
vildu hlusta; frá héraðsskólanum
á Laugarvatni þar sem við vorum
saman einn vetur; frá flakki er-
lendis eftir sumarskólann í Berke-
shire suður til Parísar á puttan-
um. Við ferðuðumst líka um landið
saman á Ranger Rovernum hans;
oftar var það ég sem átti frum-
kvæðið. Hann svaraði: Til er ég og
til er Bogi. Ég kvaddi hann á Eir,
og naut þeirrar angurværðar að
hann þekkti mig – en sjúkur hug-
ur hans hafnaði að láta honum eft-
ir framhald í minningum eða sam-
lyndi eins og fyrrum var. Og nú er
hann allur.
Með kveðju til dætra hans
tveggja. Ég vona að þær fyrirgefi
mér hve oft ég hélt vöku fyrir
þeim á heimili þeirra á bernskuár-
unum. Ég hef mér það eitt til af-
sökunar að mér var alltaf tekið
sem aufúsugesti.
Næturnar óteljandi liðu eins og
gandreið um alstirndan himin.
Þorsteinn Antonsson.
Mig langar til að minnast
Magnúsar, góðs vinar frá fyrri ár-
um. Hann kvæntist síðar góðri
vinkonu minni, Konný, þau voru
alla tíð mjög samhent. Þau eign-
uðust tvær dætur, Hönnu Sigríði
og Maríu Hrönn. Konný varð
bráðkvödd langt um aldur fram og
var mikil eftirsjá að henni. Ég
held að Maggi hafi aldrei náð sér
fyllilega eftir það, varð mjög ein-
mana, svo stórt var það högg. Nú
kveðja þær systur pabba sinn eft-
ir erfiðan sjúkdóm. Þau kynntust
ung að árum, ég var svo lánsöm að
eiga þau að vinum og var það góð-
ur og skemmtilegur tími.
Ég kynntist Konný þegar við
vorum 13 ára. Í 3. bekk í gaggó
stofnuðum við saumaklúbb ásamt
fleirum og hittumst við stelpurnar
enn reglulega. Nokkrum sinnum
fór saumaklúbburinn í útilegur
með allan barnahópinn og var þá
glatt á hjalla. Þar fyrir utan áttum
við góðar stundir saman ásamt
mökum, en seinni árin hefur orðið
minna um það.
Maggi minn, ég veit að þér mun
líða vel á þeim stað sem þú ert nú
kominn á og elsku Konný þín tek-
ur á móti þér og allt þitt fólk.
Hanna Sigríður, María Hrönn
og makar, ég bið góðan Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Hvíldu í friði, kæri vinur
þú kominn ert í himnavist.
Til þess er allar þrautir linar
og þeirra er fyrr þú hefur misst.
(I.K.)
Freyja.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2013
✝ Ingveldur Ás-mundsdóttir
fæddist á Akranesi
19. júlí 1919. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða Akra-
nesi 12. janúar sl. á
94. aldursári.
Foreldrar henn-
ar voru Ásmundur
Jónsson, sjómaður
og síðar rafvirkja-
meistari á Akra-
nesi, f. 28. maí 1892, d. 11. októ-
ber 1945, og kona hans
Sigurlaug Einarsdóttir, hús-
móðir á Akranesi, f. 18. júní
1890, d. 23. desember 1974. Ingv-
eldur átti fjögur systkini sem öll
eru látin. Þau voru: 1) Margrét, f.
1916, d. 1999, var gift Garðari
Viborg sem er látinn og eign-
uðust þau sjö börn. 2) Áslaug, f.
1917, var gift Stefáni O. Magn-
ússyni sem er látinn og eign-
uðust þau þrjú börn. 3) Jón Ósk-
ar, f. 1921, d. 1998, kvæntur
Kristínu Jónsdóttur og eign-
uðust þau eina dóttur. 4) Gísli, f.
1926, d. 2004, kvæntur Ölfu
Hjálmarsdóttur sem er látin, þau
voru barnlaus.
Ingveldur giftist 20. sept-
ember 1941 Ólafi Árnasyni ljós-
hún giftist Ólafi. Hann rak ljós-
myndastofu sína á þessum árum
og vann hún ávallt við hlið hans
og sinnti ýmsum störfum á stof-
unni. Á sama tíma sinnti hún hús-
móðurhlutverkinu af miklum
myndugleik og eyddi frítíma sín-
um í að rækta garðinn sinn, sem
var verðlaunagarður ogfékk hún
viðurkenningu frá Akranes-
kaupstað fyrir hann. Ingveldur
reyndist Guðmundi, fóstursyni
sínum, einstaklega vel hans upp-
vaxtarár og gerði allt sem hún
gat fyrir hann, studdi og hvatti.
Ingveldur átti ýmis áhugamál,
t.d. lestur, garðrækt og elda-
mennsku auk þess sem hún var
mikil hannyrðakona og naut hún
þess að hekla og prjóna. Eftir
hana liggja margir veglegir hlut-
ir.
Eftir lát eiginmanns hennar
1997 hélt Ingveldur áfram að
búa á Vesturgötunni og undi hag
sínum þar vel. Hún var nokkuð
virk í félagsstarfi eldri borgara á
Akranesi og hafði gaman af að
spila á spil og leika golf og pútta
á golfvellinum. Einnig hafði
Ingveldur ánægju af því að
sækja bænastundir í Akra-
neskirkju þegar hún átti tök á
því.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldi
hún á Dvalarheimilinu Höfða á
Akranesi, og lét mjög vel af vist
sinni þar, þar til kallið kom.
Útför Ingveldar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 18. janúar
2013, kl. 14.
myndara. Hann var
sonur Árna Böðv-
arssonar, ljósmynd-
ara og sparisjóðs-
stjóra á Akranesi,
og Rannveigar
Magnúsdóttur, hús-
móður á Akranesi.
Ingveldur og
Ólafur eignuðust
engin börn en fóst-
ursonur þeirra og
systursonur Ingv-
eldar, Guðmundur Garðarsson,
var alinn upp hjá þeim. Hann er
fæddur 13. júní 1946. Maki Guð-
mundar er Anna Björnsdóttir f.
17. september 1952, þeirra sonur
er Ólafur Ingi, f. 30. mars 1981.
Fyrir átti Guðmundur dótturina
Hebu, f. 8. janúar 1974, sem bú-
sett er í Bandaríkjunum. Sam-
býlismaður hennar er Torrey
John, þeirra dætur eru Brianna
Berglind og Katelyn Eva. Anna
átti áður soninn Sveinbjörn Frey,
f. 17. nóvember 1972, sambýlis-
kona hans er Birna Guðmunds-
dóttir og synir þeirra eru Björn
Magnús og Arnaldur Bjarni.
Ingveldur stundaði nám við
Barnaskólann á Akranesi og
Héraðsskólann í Reykholti. Eftir
það vann hún almenn störf þar til
Mig langar með nokkrum orð-
um að kveðja tengdamóður mína
Ingveldi Ásmundsdóttur eða Ingu
eins og hún var alltaf kölluð og
þakka henni samfylgdina síðustu
40 ár. Hún var einstaklega hlý og
traust kona og þótti mér ávallt
mjög gott að leita til hennar. Vin-
átta okkar var einstök og það er
gulls ígildi að eiga góðan vin.
Söknuður minn er mikill en ég á
margar góðar minningar um ynd-
islega konu sem var mér mjög
kær.
Að leiðarlokum vil ég þakka
henni samfylgdina og kveðja með
þessum ljóðlínum:
Ljósið flæðir enn um ásýnd þína:
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
Þú ert áfram líf af okkar lífi:
líkt og morgunblær um hugann svífi
ilmi og svölun andar minning hver
– athvarfið var stórt og bjart hjá þér.
Allir sem þér unnu þakkir gjalda.
Ástúð þinni handan blárra tjalda
opið standi ódauðleikans svið.
Andinn mikli gefi þér sinn frið.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín tengdadóttir,
Anna.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Mig langar með nokkrum orð-
um að kveðja einstaka konu sem
nú er búin að kveðja hið jarðneska
líf. Inga amma, eins og ég kallaði
hana, var ástrík og yndisleg kona
sem ávallt var til staðar fyrir mig
og tilhlökkunarefni að líta til
hennar og afa á Vesturgötu. Þar
var oft tekið á móti mér með
pönnukökum sem voru með ein-
dæmum góðar og þekktar sem al-
gjört lostæti í fjölskyldunni. Hún
reyndist mér mjög vel í barnæsk-
unni og áttum við margar góðar
stundir þar saman á uppvaxtarár-
um mínum.
Inga amma var stálminnug
kona sem lá ekki á skoðun sinni og
stóð við orð sín. Hannyrðir og
garðrækt voru meðal þeirra hluta
sem hún naut að sinna í sínum frí-
stundum auk þess sem hún vann
ávallt með afa á ljósmyndastofu
Ólafs Árnasonar. Hún var hjálp-
söm og góðhjörtuð kona sem vildi
allt fyrir mig gera og naut ég góðs
af leiðsögn hennar í gegnum árin.
Ég kveð því einstaka konu með
söknuði en á sama tíma er ég
þakklátur fyrir að hafa átt hana að
svo lengi.
Hvíldu í friði.
Ólafur Ingi.
Halldóra Ingveldur var hún
skírð, en var oftast kölluð Inga.
Hún var í miðjunni af fimm systk-
inum sem ólust upp í húsinu
Dvergasteini við Vesturgötu á
Akranesi. Ásmundur faðir Ingu
var sjómaður lengi framan af, en
lærði síðan rafvirkjun, og móðirin,
Sigurlaug, vann í fiski fyrir utan
heimilisstörfin. Það var ekki auð-
ur í búi fjölskyldunnar, en þau
hjónin, sem ekki höfðu sjálf átt
kost á menntun, lögðu mikið á sig
svo að börnin gætu menntast.
Eldri systkinin fjögur fóru í Hér-
aðsskólann í Reykholti í Borgar-
firði, og yngsti bróðirinn, Gísli,
nam við Verzlunarskólann í
Reykjavík.
Ég tengdist þessari fjölskyldu
þar sem eldri bróðirinn, Jón Ósk-
ar, varð maðurinn minn á 7. ára-
tugnum. Við kynntumst í útlönd-
um og það leið því nokkuð langur
tími þar til ég hitti fólkið hans.
Hann var þó búinn að segja mér
mikið um systkini sín sem hann
var tengdur nánum böndum.
„Gréta er gáfuð og les mikið,
hjálpsemi Ásu og greiðvikni á sér
engin takmörk, en Inga er kátust
og allt leikur í höndunum á
henni,“ sagði hann um systur sín-
ar. Ég velti fyrir mér hvernig
þeim mundi lítast á þessa nýju
mágkonu sem var nærri 20 árum
yngri en þær og kunni hvorki að
prjóna né hekla. Aldrei var minnst
á það og öll fjölskyldan tók mér
einstaklega vel. Ég minnist fyrstu
ferðar okkar Jóns upp á Skaga til
að heimsækja Ingu og Óla, mann
hennar, sem var ljósmyndari. Þau
bjuggu þá, ásamt Guðmundi fóst-
ursyni sínum sem var þeim alltaf
mikill gleðigjafi, í fremur lítilli ris-
íbúð við Vesturgötu. Heimilið var
hlýlegt og listfengi þeirra
hjónanna leyndi sér ekki. Á veggj-
unum héngu handlitaðar lands-
lagsljósmyndir Óla og snilldar-
lega gerð handverk Ingu:
prjónuð, saumuð eða unnin á ann-
an hátt. Mér hafði skilist á Jóni að
þau systkinin væru öll fremur hlé-
dræg og seintekin, en ég gleymi
aldrei glaðværð og hlýju Ingu við
mig þennan dag sem reyndar var
afmælisdagurinn minn, en um það
mátti Inga alls ekki vita. Hún hélt
mér þó dýrindis afmælisveislu
svona alveg óvart og hafði greini-
lega haft mikið fyrir matargerð-
inni. Þetta var fyrsta veislan sem
ég sat hjá þeim hjónum, en þær
áttu eftir að verða fjölmargar,
einkum í nýja húsinu sem þau
byggðu við hliðina á því gamla.
Þar var falleg íbúð þeirra á efri
hæðinni, en ljósmyndastofa Óla
niðri, og þar vann Inga líka mikið
með Óla sem um skeið var eini
ljósmyndarinn á Skaganum.
Margan góðan grip bjó Inga til
og gaf fjölskyldunni við ýmis
tækifæri. Á nýliðnum jólum hugs-
aði ég til Ingu þegar ég setti upp
fagurlega gert jólaskraut eftir
hana. Ég sá fyrir mér fínlegar og
liprar hendur hennar og fannst ég
heyra dillandi hlátur hennar og
skæra rödd. Mig grunaði að þetta
yrðu hennar síðustu jól.
Það var stutt á milli Ingu og
eldri systur hennar Ásu sem lést
háöldruð í október. Þær voru líkar
í útliti, en ólíkar um margt, en
milli þeirra var sterkur strengur
sem aldrei slitnaði. Nú kveð ég
þær báðar með söknuði og miklu
þakklæti fyrir liðna tíð. Inga
hverfur héðan síðust af syst-
kinunum frá Dvergasteini á Akra-
nesi. Það er bjart yfir minningu
þeirra allra.
Kristín Jónsdóttir.
Nú kveðjum við hana Ingu,
konuna hans Óla frænda, en hann
kvöddum við árið 1997. Ingu, sem
var samofin lífi fjölskyldu okkar
og lífi okkar systkinanna frá fæð-
ingu.
Inga var einstök kona, smá
vexti, en kná í hugsun. Hún var
vinkona mömmu okkar frá barn-
æsku, báðar voru fæddar á Vest-
urgötunni á Akranesi, sem er
lengsta gata bæjarins, gata fjöru
og kartöflugarða.
Svo giftist hún Óla, eina bróður
mömmu, þau þrjú voru bekkjar-
systkin og vinir. Inga og Óli byrj-
uðu sinn búskap í Ívarshúsum á
Akranesi, en fluttu síðan í Ás, hús
afa og ömmu á Vesturgötunni.
Þau bjuggu fyrst á neðri hæðinni,
þangað sem Guðmundur kom, og
við horfðum á spriklandi í vöggu,
en hann er systursonur Ingu, og
þau Óli ólu hann upp sem sinn eig-
in son.
Seinna fluttu þau í risíbúðina,
þangað til þau byggðu sitt eigið
hús við hliðina á húsi afa og
ömmu. Þar var líka ljósmynda-
stofa þeirra til húsa, þar sem þau
unnu hlið við hlið. Inga sinnti af-
greiðslu og framköllun mynda af
brosandi ungum og öldnum Ak-
urnesingum, en Óli hafði sérstakt
lag á að kalla fram bros hjá fyr-
irsætunum. Þau handmáluðu líka
myndirnar sem allar voru teknar í
svarthvítu. Þótt Óli væri fagmað-
urinn, þá lagði Inga hönd á plóg,
enda var Inga með eindæmum
hög og gerði svo margt skemmti-
legt í höndum. Þar fór líka skálda-
gáfa sem þarf til, svo að hlutir
verði einstakir.
Þau hjón áttu fleira sameigin-
legt og það var garðrækt. Við hús-
ið sitt á Vesturgötunni, þar sem
ekkert átti að vera hægt að rækta,
komu þau sér upp undurfögrum
garði, sem þau hlutu verðlaun fyr-
ir.
Hvert handtak var þeirra og
Óli steypti m.a.s. hellurnar í stíg-
ana og sólpallinn í garðinum. Það
má með sanni segja að þau hafi
verið ævifélagar, Inga og Óli. Eitt
gerðu þau sem ég vissi um og
man, og ég veit að dæmin af svip-
uðum toga voru fleiri. Þau fóru
alltaf með jólamat til einstæðrar
konu á Skaganum fyrir jólin. Ég
man að ég hugsaði sem unglings-
stelpa, að þetta gerðu Inga og Óli
um hver jól.
Eftir lát Óla, hélt Inga áfram
heimili í húsinu þeirra á Vestur-
götunni. Þangað var gott að koma
og þar tók Inga á móti okkur með
sama hlýleika og vinarhug og áð-
ur, með heimagerðum kræsingum
og skemmtilegum samræðum um
menn og málefni. Inga hélt sinni
frjóu hugsun þótt aldurinn færðist
yfir og var ekki á því að láta í
minni pokann fyrir elli kerlingu.
Heima á Vesturgötunni vildi hún
helst vera til dauðadags. Á Dval-
arheimilið Höfða varð hún að fara,
þó að hún væri ekki yfir sig hrifin,
mest reið út í sjálfa sig fyrir að
sigrast ekki á ellinni eins og öllu
öðru.
Minningar okkar geyma mynd
af góðri konu, sönnum Íslendingi,
konunni hans Óla frænda, vin-
konu mömmu okkar og mömmu
hans Guðmundar.
Innilegar samúðarkveðjur okk-
ar til Guðmundar, Önnu, Óla Inga,
Sveinbjarnar og fjölskyldu.
Brynhildur og Heiðrún
Þorgeirsdætur.
Þegar ég var lítil var Inga
frænka á Akranesi einn af hinum
föstu punktum tilverunnar. Við
fórum alltaf reglulega upp á Akra-
nes að heimsækja hana og Óla,
mann hennar. Hann var ljós-
myndari og ljósmyndastofan var á
1. hæð, en íbúðin á 2. hæð. Ég sé
Ingu alltaf fyrir mér þar sem hún
stendur á stigapallinum og tekur
á móti okkur og það skín úr andliti
hennar að hún er ánægð að sjá
okkur. Hún hafði gaman af að
taka á móti gestum.
Inga var ein af þremur systrum
pabba míns og á Akranesi höfðu
þau systkinin alist upp í húsinu
Dvergasteini við Vesturgötu.
Inga sagði mér að hún hefði verið
mikill jarðvöðull þegar hún var lít-
il og ekki verið að súta það þótt
kjóllinn hennar rifnaði þegar hún
klifraði yfir grindverk. Ég var
svolítið undrandi því þetta hljóm-
aði ekki líkt þeirri snyrtilegu fyr-
irmyndarhúsmóður sem ég
þekkti.
Hinar systurnar giftust mönn-
um úr öðrum byggðarlögum og
fluttu burt frá Akranesi, en Inga
var ekki að leita langt yfir
skammt. Hún giftist piltinum úr
þarnæsta húsi og svo fluttu þau í
hús sem var á milli húsanna sem
þau höfðu alist upp í. Inga bjó því
mestalla ævi sína nokkurn veginn
á sama blettinum og var órjúfan-
lega tengd Akranesi í mínum
huga.
Inga var snjöll hannyrðakona
og oft voru gjafir tilbúnar af henni
sjálfri í jólapökkunum til systkina
hennar, t.d. gaf hún foreldrum
mínum einu sinni stóran jóladúk
sem hún hafði þrykkt og var hann
alltaf á jólaborðinu síðan. Þau Óli
gáfu mér einu sinni brúðu, sem ég
skírði Ingu Dóru Ólínu í höfuðið á
þeim. Skömmu seinna sýndi Inga
mér í blaði mynd af brúðufötum
sem hún ætlaði að hekla á brúð-
una. Það var dökkblár kjóll með
leggingum og golftreyja og buxur
í sama lit fylgdu með. Brátt fékk
ég fötin send, en það var þá ekki
aðeins þetta þrennt, Inga hafði
líka saumað á brúðuna ljósbláan
sparikjól með blúndum, mér til
mikillar hrifningar.
Í fjölskylduboðunum var oft
þrasað um pólitík, en Inga tók
sjaldan mikinn þátt í því, hún var
glaðlynd og róleg og lítið fyrir
þras. Ég man aðeins eftir einu
skipti sem hún lét í sér heyra. Það
var svona tveimur árum eftir að
Vigdís Finnbogadóttir varð for-
seti. Einhver í veislunni fann
henni allt til foráttu, en Inga sagði
mynduglega að hún hefði orðið
landi og þjóð til meiri sóma en sig
hefði órað fyrir.
Eftir að ég var orðin fullorðin
og búin að eignast maka skrupp-
um við oft upp á Akranes að heim-
sækja Ingu og gistum þá gjarnan
eina nótt. Mér fannst næstum
ekkert hafa breyst frá bernskuár-
um mínum, stigagangurinn var sá
sami og enn stóð Inga uppi á pall-
inum og tók á móti gestunum með
hæglátu brosi. Svo fór þó að lok-
um að Inga varð of veik til að geta
búið ein á Vesturgötu og fór á
dvalarheimilið Höfða. Við heim-
sóttum hana þangað í síðasta
skipti í desember og nú er hún dá-
in, við komum ekki framar á Vest-
urgötuna og horfum upp til henn-
ar þar sem hún stendur brosandi
á stigapallinum. En kannski á hún
eftir að taka á móti okkur á öðrum
stigapalli hinum megin.
Una Margrét Jónsdóttir.
Ingveldur
Ásmundsdóttir
Í dag er varla hægt að heyra
tónlist án þess Svana komi uppi í
hugann. Þar sem var söngur var
Svana. Tónlist og minningar um
Svönu eru órjúfanlegur hlutur.
Já, það var glatt á hjalla hjá
Svönu og alltaf fullt af fóllki í
kringum hana. Hún hafði ein-
stakt lag á því að hvetja fólk
áfram og óbilandi áhuga á öllu því
sem fólk tók sér fyrir hendur. Sí-
Svanlaug
Sigurjónsdóttir
✝ Svanlaugfæddist á heim-
ili sínu, Þórsgötu 4,
í Reykjavík, 20. júní
1923. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut á
aðfangadag jóla.
Útför Svanlaug-
ar fór fram frá Há-
teigskirkju 9. jan-
úar 2013.
fellt að spyrja alla
um alla.
Svana var sterk
sem klettur og það
var sama hvernig
áföllin dundu á
henni, alltaf hafði
hún áhyggjur af öll-
um hinum. Því vilj-
um við nýta tæki-
færið og þakka
yndislegu Svönu
fyrir að fá að kynn-
ast henni og fyrir að hafa haft
hana svona nálægt okkur. Þetta
er mikill missir fyrir okkur öll en
sérstaklega hennar nánustu en
við vitum að sú ást, kærleikur og
trú sem Svana skildi eftir hjálpar
þeim að takast á við lífið án henn-
ar.
Takk fyrir allt, elsku Svana.
Rósa, Friðrik, María
og Grímur.