Morgunblaðið - 11.05.2013, Qupperneq 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2013
Hinrik Davíð Jóhanna Óli Pétur
Sími 551 3485,
svarað allan
sólarhringinn.
Vefsíða www.udo.is
✝ Jón RúnarGunnarsson
fæddist í Reykjavík
11. nóvember 1960.
Hann lést á deild
11E á Landspít-
alanum 29. apríl síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
eru Gunnar Magn-
ússon skipstjóri, f.
18. júní 1922, og
Guðrún Gunn-
arsdóttir húsmóðir, f. 21. sept-
ember 1924, d. 8. maí 1992.
Systkini hans eru Baldur, f.
20.5. 1942, kvæntur Eddu Karen
Haraldsdóttur og eiga þau þrjú
börn; Guðrún Sigríður, f. 30.11.
1943, og á hún fimm börn; Gunn-
hildur Ólöf, f. 4.4. 1946, sambýlis-
maður Guðmundur Arnaldsson
og á hún eina dóttur; Magnús
Björgvin, f. 14.7. 1947; Stefanía
Sara, f. 5.9. 1949, gift Kristjáni
Júlíusi Ágústssyni og eiga þau
þrjú börn; Gunnar Magnús, f.
24.10. 1956, kvæntur Guðrúnu
Hafdísi Eiríksdóttur og eiga þau
tvö börn; Pétur Sigurður, f. 9.1.
Fram til 1992 sinnti Jón Rúnar
ýmsum störfum; hjá Ingvari
Helgasyni, Innkaupasambandi
slysavarnasveitanna, Mjólk-
ursamsölunni og við sjómennsku
á Jóni Finnssyni og Grindvíkingi.
Árið 1993 hóf Jón Rúnar störf hjá
Ísboltum í Hafnarfirði, fyrst sem
sölumaður og síðar fram-
kvæmdastjóri. Árið 2003 hóf
hann störf sem sölustjóri hjá
Sindra-Stáli og vann þar til árs-
ins 2006 þegar hann ásamt fleir-
um stofnaði CR-setrið í Graf-
arholti og var hann
rekstrarstjóri þar. Frá árinu
2009 starfaði hann hjá Verkfæra-
sölunni í Síðumúla.
Jón Rúnar stundaði ýmiskonar
íþróttir á sínum yngri ár-
um,fylgdist mikið með þeim alla
ævi og þá sérstaklega fótbolta og
var dyggur stuðningsmaður KR
og Arsenal. Hann hafði mikinn
áhuga á veiði og stofnaði ásamt
æskuvinum sínum úr Grindavík
veiðifélagið NAS. Jón hafði einn-
ig mikinn áhuga á ferðalögum
bæði með fjölskyldu og vinum.
Jón Rúnar var félagi í Oddfellow-
stúkunni Ara fróða í Reykjavík.
Síðustu tíu árin skipuðu hund-
arnir hans Gutti og Plútó einnig
stóran sess í lífi hans.
Útför Jóns Rúnars fór fram í
Grafarvogskirkju í gær, 10. maí
2013.
1964, kvæntur Að-
alheiði Pálmadótt-
ur.
Jón Rúnar kvænt-
ist 25. maí 2002
Mörtu Kristínu Hall-
dórsdóttur, f. á Ísa-
firði 8.10. 1961. For-
eldrar hennar eru
Halldór Hall-
dórsson, f. 27.3.
1933, og Lára Stein-
unn Einarsdóttir, f.
28.6. 1933, d. 1.9. 2006. Dætur
Jóns Rúnars og Mörtu eru Kristín
Sara, f. 25.7. 1989, og Rúna Hlíf, f.
7.1. 1993, sambýlismaður hennar
er Björn Viðar Sigurðsson, f.
18.12. 1982. Sonur Jóns Rúnars
úr fyrri sambúð er Gunnar Birn-
ir, f. 13.8. 1982, og móðir hans er
Alda Björgvinsdóttir, f. 7.3. 1959.
Jón Rúnar ólst upp í foreldra-
húsum á Bústaðavegi og í Hvassa-
leiti fram til níu ára aldurs og
flutti þá fjölskyldan til Grindavík-
ur. Eftir gagnfræðapróf lauk Jón
Rúnar 1. stigi í Vélskóla Íslands
og síðar verslunarprófi frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti.
Vegna mistaka birtist röng
mynd með minningargreinum
um Jón Rúnar Gunnarsson í
blaðinu í gær og eru þær því
endurbirtar.
Morgunblaðið biður alla
hlutaðeigandi velvirðingar á
mistökunum.
Tilefnið er ef til vill afmæli ein-
hvers, fermingarveisla eða eitt-
hvað slíkt. Það er gaman að hittast
og allir spjalla saman í rólegheit-
um þegar Jón Rúnar mætir í veisl-
una. Honum fylgir frískur and-
blær og allir taka eftir því að Jónsi
er mættur. Honum liggur hátt
rómur, kæti hans smitar við-
stadda og yfirbragð samkomunn-
ar breytist. Frá orkuboltanum
stafar lífsgleði og þróttur sem
hrífur nærstadda, hlátur hans er
hljómmikill og smitandi og hann
hefur næmt auga fyrir skondnu
hliðunum í lífinu. Sérstaklega
kann hann að finna fyndnu hlið-
arnar á sjálfum sér eða einhverju
sem varðar hann sjálfan og segir
hann frá þessu á afar skemmtileg-
an máta og með tilþrifum.
Þannig minnist ég Jónsa mágs
míns sem nú hefur kvatt þennan
heim langt um aldur fram eftir
erfið veikindi.
Jónsi var meðalmaður á hæð,
snöggur í hreyfingum og gat verið
ör í lund. Hann kom alltaf til dyr-
anna eins og hann var klæddur og
dramb átti hann ekki til. Logn-
molla átti ekki við hann en hann
var blátt áfram og alltaf líf og fjör í
kringum hann. Hann vann lengst
af við verslunarstörf eftir að hann
hætti sjómennsku og var ekki
ónýtt að fá að leita ráða hjá honum
um allra handa verkfæri sem við
vorum báðir áhugamenn um.
Hann fylgdist vel með málefn-
um líðandi stundar og myndaði
sér skoðanir sjálfur og ekkert var
eins fjarri honum og að grípa við-
teknar skoðanir sem margir að-
hyllast að óathuguðu máli og gera
að sínum. Hann þorði að mynda
sér sínar skoðanir og standa fyrir
þeim þótt þær væru ekki öllum að
skapi. Það var alltaf gaman og gef-
andi að ræða hin ýmsu málefni við
hann.
Ég er þakklátur fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman og minnist hans sem
félaga sem alltaf var hress og kát-
ur og miklaði ekki fyrir sér erf-
iðleika í lífinu.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Jónsa og
systkina hans.
Hilmar Sigvaldason.
Í dag kveðjum við vin okkar
hann Jón Rúnar sem fallinn er frá
í blóma lífsins. Það er mikil sorg í
hjarta og erfitt að sjá á eftir góð-
um vini.
Margar góðar minningar koma
upp í hugann á þessari stundu og
margs að minnast. Allar samveru-
stundirnar, ferðalögin og matar-
veislurnar sem við héldum saman.
Jón var náttúrlega á grillinu enda
hafði enginn roð við honum þar.
Seinasta ferðalag sem við fórum
saman var í nóvember 2011 þegar
við skelltum okkur til New York í
alveg ógleymanlega ferð.
Sumarið 2012 greinist Jón með
krabbamein sem að lokum tók
hann frá okkur.
Ég minnist þess vel að frá upp-
hafi baráttu sinnar sýndi Jón úr
hverju hann var gerður. Baráttu-
andi, jákvæðni og þetta ótrúlega
æðruleysi sem fylgdi honum þrátt
fyrir erfið veikindi. Jón vildi lítið
vera að vorkenna sjálfum sér, gaf
manni upp stöðu dagsins og sagði
að nú skyldum við tala um eitt-
hvað skemmtilegra sem við og
gerðum.
Við fjölskyldan þökkum Jóni
fyrir þann dýrmæta tíma sem við
áttum saman.
Elsku Marta, Kristín, Rúna,
Gunni og Bjössi, við vottum ykkur
alla okkar samúð.
Blessuð sé minning Jóns Rún-
ars Gunnarssonar.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Guðmundur, Hall-
dóra og fjölskylda.
Það var þungt högg að fá símtal
mánudaginn 29. apríl síðastliðinn,
þar sem fréttirnar voru þær að
vinur okkar, Jón Rúnar, væri fall-
inn frá. Við heimsóttum hann á
sjúkrahúsið aðeins tveimur dög-
um áður, við sáum og gerðum okk-
ur alveg grein fyrir því hversu
veikur hann var orðinn. Þetta er
allt svo óraunverulegt, að einn úr
þessum trausta og góða vinahóp
skuli vera horfinn.
Okkar vinskapur er búinn að
vara lengi. Hefur staðið í u.þ.b. 40
ár. Fimm æskufélagar úr Grinda-
vík, Jón Emil, Einar Dagbjarts.,
Jón Rúnar og við undirritaðir. Það
er margs að minnast á svona tíma-
mótum.
Öll böllin í Festi og á öðrum
skemmtistöðum á Suðurnesjum.
Veiðiferðirnar norður á Skaga
sem farnar voru í mörg ár. Alltaf
síðasta helgin í maí. Gist í tjaldi og
síðar í tjaldvagni og alltaf var
tjaldað í kringum hellulögnina
sem við útbjuggum við vatnið. Við
vorum allir mjög hreyknir af
þessu mikla framtaki í hópnum.
Þetta var hálfgerð forstofa að
okkur fannst. Við stofnuðum
veiðifélag og nefndum það NAS.
Við vorum oft spurðir: fyrir hvað
stendur þetta? Jú, auðvitað,
Netajaxlar að sunnan. Aðalfundir
voru haldnir eins og hjá öðrum
virtum félögum og þeir skráðir í
fundargerðarbók. Mánaðargjald
var innt af hendi. Lög félagsins
voru samin að okkar hætti. Það
voru mjög ákveðnar reglur sem
giltu um aðalfundinn. Ekkert
nema kaffi eða gos mætti drekka
meðan á aðalfundi stæði. Eftir
venjuleg aðalfundarstörf þá voru
aðrar reglur í gildi.Við fjárfestum
í netum, gúmmíbát og mörgu
öðru. Eitt árið, þegar við komum
norður, þá var vatnið okkar ísi-
lagt og þá var ekkert annað í stöð-
unni en að kaupa ísbor ef við lent-
um í þessu aftur. Matarinnkaupin
fyrir ferðirnar voru alveg kapítuli
út af fyrir sig. Jón Rúnar var þar
alveg sér á báti. Hann vildi annað
sinnep en við hinir, aðra tómat-
sósu, annað krydd og svo margt
fleira. Hvað þýddi þetta? Jú, auð-
vitað, mikil og dýr innkaup og
mikla afganga. En þetta var bara
fjárfesting í minningum þegar við
hugsum til baka.
Jón Rúnar var alveg einstak-
lega orðheppinn og gat haldið
langar einræður þar sem hann
spann frásagnir og sögur alveg út
í eitt. Við hinir sátum, hlustuðum,
hlógum og grétum að ruglinu í
honum. Sterkar skoðanir hafði
hann á nánast öllum hlutum og lét
þær óspart í ljós. Aðrir í þessum
hóp höfðu þær líka. Skoðana-
skipti voru þar af leiðandi mikil.
Oft var mikið rifist og mikill há-
vaði og allir töluðu hver upp í ann-
an. Fótboltaferðir voru farnar til
Englands, ógleymanlegar ferðir.
Í haust, þegar Jón Rúnar var
hress eftir lyfjagjöf, hitttumst við
allir heima hjá Einari Dagbjarts.
Við grilluðum, drukkum saman,
allir gömlu brandararnir fengu
nýtt líf, allar gömlu sögurnar
voru sagðar aftur og aftur.
Mikið er þetta allt óraunveru-
legt og ósanngjarnt. Hér sitjum
við og skrifum minningargrein
um æskufélaga okkar. Þetta eru
atriði sem áttu ekki að gerast fyrr
en eftir mörg ár. Okkur finnst við
vera svo ungir. Elsku vinur, þín
verður sárt saknað. Þú verður
alltaf í huga okkar. Elsku Marta,
Gunnar Birnir, Kristín og Rúna,
megi góður Guð styrkja ykkur í
þessum mikla missi. Minningin
um góðan félaga lifir í okkur.
Magnús Andri Hjaltason og
Hermann Waldorff.
Hann Jón Rúnar er horfinn frá
okkur svo alltof, alltof fljótt eftir
erfiða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Hann tókst á við það verk-
efni eins og við var að búast með
hetjuskap og æðruleysi. Hans er
sárt saknað. Ég var fjórtán ára
þegar ég kom til mömmu á fæð-
ingardeildina til að skoða nýja
bróður minn. Hún horfði brosandi
á sjöunda barnið sitt nýfætt og
sagði: „Hann á nú eftir að láta
ykkur finna fyrir sér þessi!“ Ég
spurði af hverju hún segði þetta
og svarið var að hún sæi það í fjör-
ugu augunum hans. Þá horfði ég í
litlu augun og fannst ég geta fund-
ið hvernig þau horfðu á móti full af
glettni og ákveðni.
Enda var hann varla kominn
heim af fæðingardeildinni þegar
hann áttaði sig á að ef hann teygði
litlu hendurnar sínar nógu hátt
upp þá gat hann gripið í og lyft sér
upp og horft yfir brúnina á vögg-
unni og þannig fylgst með því sem
fram fór í herberginu. Þetta
fannst öllum ótrúlegt að sjá hjá
svona ungu barni en hann Jónsi
var mættur á svæðið og þannig
lifði hann. Alltaf vel vakandi og
vildi ekki missa af neinu jafnvel
þótt hann yrði að hanga á fing-
urgómunum. Hún hafði rétt fyrir
sér hún móðir okkar, þessi litli
glókollur átti eftir að kalla fram í
manni allan tilfinningaskalann.
Einlægan kærleika en líka
áhyggjur þegar honum datt í hug
að prófa eitthvað glæfralegt. Erg-
elsi þegar hann vann prakkara-
strik, eins og að taka til á sinn hátt
í herberginu mínu eða fóðra
fiskana á nýja andlitsfarðanum
mínum og líka stolt yfir endalaus-
um dugnaði hans. Þó langoftast
gleði og kátínu því hann var svo
dæmalaust skemmtilegur.
Mamma ráðlagði mér þegar ég
átti að passa guttann að syngja
fyrir hann ef hann væri órólegur
því þá gat hann ekki staðist það að
koma til mín ljómandi í framan og
taka undir af hjartans lyst. Hann
elskaði að syngja og hafði fallega
kraftmikla rödd. Það liðu ekkert
mörg ár þar til hann var ekki leng-
ur „litli bróðir“ heldur hjálpsamur
og traustur bróðir af allra bestu
gerð. Hann var mjög handlaginn
og snyrtimenni fram í fingur-
góma. Það var gott að leita til
hans, hann brást fljótt við af ósér-
hlífni og örlæti. Hann og Marta
konan hans komu sér upp fallegu
heimili fyrir sig og börnin sín,
heimili þar sem alltaf var tekið vel
á móti manni. Það var aldrei logn-
molla eða volæði þar sem Jónsi
kom við sögu. Væri drungi ráð-
andi á mannamóti gat hann með
sinni góðu kímnigáfu fljótlega
breytt andrúmsloftinu til hins
betra. Það verður stórt tómið á
fjölskyldusamkomum þar sem áð-
ur dillandi hlátur hans og glað-
værð settu mark á samverustund-
irnar. En minningarnar um góðan
mann munu hlýja okkur um
hjartarætur og þar í hjörtum okk-
ar mun hann lifa áfram og við
finna fyrir arfleifð hans og návist.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Elsku Marta, Gunnar Birnir,
Kristín og Rúna. Síðustu vikur
hafa verið ykkur erfiðar en þið
staðið ykkur sem hetjur og verið
okkur fyrirmynd á raunastund.
Við Guðmundur biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur og vernda í
sorginni.
Gunnhildur.
Það fylgir því mikill söknuður
að sjá á eftir kærum vini. Við Jón
vorum samferða í 43 ár eða allt frá
því að Jón flutti til Grindavíkur og
við urðum bekkjarfélagar, þá 10
ára.
Við höfum oft hlegið að því fé-
lagarnir hvernig Jón hafi komið
eins og stormsveipur inn í heim
okkar. Kraftmikill gutti með
sterkar skoðanir og ríka stjórnun-
arþörf. Það var oft tekist hart á
um yfirráð og völd.
Tíminn leið og vinskapur okkar
óx og treystist. Við stunduðum
saman íþróttir, veiði, skemmtanir
og yfirleitt allt það sem vinir gera.
Að sjálfsögðu skildi leiðir nokkuð
þegar við fórum að skapa okkur
framtíð og fjölskyldur, en þó aldrei
meira en svo að við vorum í reglu-
legu sambandi og fylgdumst vel
hvor með öðrum.
Við vorum líka svo klókir að
stofna veiðifélagið NAS ásamt
æskuvinunum Einsa, Magga og
Hemma. Saman fórum við í veiði-
ferðir og svo þarf að sjálfsögðu að
halda reglulega fundi í svona fé-
lögum. Það merkilega er að innan
svona félagsskapar eldast menn
ekki.
Hlutir þróuðust þannig að árið
2003 urðum við Jón vinnufélagar
þegar Sindra-Stál, þar sem ég
starfaði, keypti Ísbolta þar sem
Jón var framkvæmdastjóri. Síðar
urðum við viðskiptafélagar þegar
við ásamt fleirum stofnuðum CR-
setrið.
Jón var frábær vinnu- og við-
skiptafélagi. Hann var með ein-
dæmum vinnusamur og einbeittur
gagnvart þeim verkefnum sem
hann tókst á við. Allir hlutir áttu að
hafa sinn stað og ferlar vera skýrir.
Traust og heiðarleiki sem gerðu
hann að svo góðum vini voru jafn-
framt hans styrkur í starfi.
Nú þegar Jón er farinn er eftir
tóm. Með hverjum á ég nú að leysa
vandamál heimsins eða rífast yfir
fréttum gærdagsins?
Minningarnar eru margar og
góðar og oft skellir maður upp úr
við minnsta minningarbrot.
Jón verður alltaf með mér.
Jón Emil.
Jón Rúnar
Gunnarsson
✝ Flora Ida IlonaKörting fædd-
ist 5. maí 1925 í Mo-
sigkau við Dessau í
Þýskalandi. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Hornbrekku í
Ólafsfirði 2. maí
2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Fri-
drik og Ida Kört-
ing. Bróðir hennar, Alex,
týndist í seinni heimsstyrjöld-
inni.
1949 kemur Ilona til Íslands
og ræður sig í vinnu á sumarhót-
elinu Brúarlundi í Vaglaskógi,
og síðan sem vinnukonu á
Draflastöðum, hjá Sigurði og
Kristínu, þar sem hún lærir að
tala hreina íslensku. Hún fluttist
að Syðra-Hóli 1950 og giftist
Steinþóri Hermanni Stef-
ánssyni, f. 12.10. 1923, d. 12.10.
1987. Ilona og Steinþór eign-
uðust fjögur börn, 1) Sigríður
Ída, f. 14.10. 1950, maki Guð-
mundur Björnsson, f. 4.12. 1944,
þau eiga þrjá syni, Steinþór,
Hannes og Sindra og fimm
barnabörn. 2) Stefán Páll, f. 4.2.
1952, d. 15.2. 1993,
ekkja Sigríður
Harðardóttir, f.
14.6. 1950, þau eiga
tvö börn, Steinþór
og Maríu og fjögur
barnabörn.
3) Kristinn Sig-
urður, f. 3.12. 1954,
maki Jóhanna Sig-
ríður Garð-
arsdóttir, f. 1.8.
1959, skilin, þau
eiga fjögur börn, Hermann
Sigurjón, Friðrik Sveinn, Jón
Alex og Ílóna Steinunn og sex
barnabörn. 4) Jón Eyþór, f. 3.5.
1965, maki Stefanía Sigurjóns-
dóttir, f. 7.5. 1967, þau eiga þrjú
börn, Jósep Marinó, Sara Ósk og
Stefán Páll.
Ilona og Steinþór bregða búi
1971 og flytjast til Grenivíkur,
og fer hún þá að vinna í fiski hjá
frystihúsinu Kaldbak, og fljót-
lega sem matráðskona. 1988
flytur hún til Akureyrar og
vinnur í eldhúsinu á Kristnes-
spítala þar til hún lætur af störf-
um 1994.
Ilona verður jarðsungin frá
Draflastaðakirkju í dag, 11. maí
2013, kl. 13.
Elsku amma mín, nú ertu búin
að fá hvíldina. Þín er sárt saknað
en ég veit að afi og pabbi hafa
tekið vel á móti þér. Ein af mín-
um æskuminningum er þegar við
Steini bróðir fórum og gistum
hjá þér og afa á Grenivík. Að fara
ein til ykkar þótti mér gaman og
mikið ævintýri. Göngutúrarnir í
vinnuna til þín þegar þú varst að
vinna í eldhúsinu í frystihúsinu
eru minnisstæðir, þótt ég hafi
sjálfsagt verið að þvælast fyrir
fékk ég samt alltaf að vera með
þér í vinnunni. Það var alltaf jafn
gott og gaman að koma til ykkar
afa hvort sem var til að gista eða
bara í heimsókn, alltaf var maður
jafn velkominn. Eftir að þú flutt-
ir til Akureyrar voru heimsókn-
irnar tíðari og við hittumst oftar.
Að fara labbandi niður í miðbæ
til að fara í banka eða á Gler-
ártorg til að versla fannst þér
ekki mikið mál, þú fórst flestra
þinna ferða gangandi. Öll handa-
vinnan sem er til eftir þig er
listaverk og á ég marga fallega
hluti sem þú hefur gefið mér,
bæði dúka og sængurföt. Stef-
anía dóttir mín hélt mikið upp á
þig og hljóp hún alltaf í fangið á
þér hvar sem hún sá þig og fékk
sitt langömmuknús.
Takk fyrir allt og allt elsku
amma.
María Stefánsdóttir
og fjölskylda.
Ilona Stefánsson
HINSTA KVEÐJA
Kveðja til langömmu.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Hvíldu í friði elsku
langamma og takk fyrir
ljúfar minningar í gegnum
árin.
Birta, Kári Hrafn og
Hanna Sóley.