Morgunblaðið - 30.08.2013, Page 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. ÁGÚST 2013
✝ SveinbjörgJónatansdóttir
fæddist í Reykjavík
23. mars 1923. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
21. ágúst 2013.
Foreldrar Svein-
bjargar voru Jón-
atan Jónsson gull-
smíðameistari, f. 1.
október 1884 á
Stóra-Kálfalæk á
Mýrum, d. 24. desember 1952,
og Helga Helgadóttir húsfrú, f.
17. nóvember 1883 á Miðfelli, d.
11. nóvember 1951. Systkini
Sveinbjargar voru Steingrímur,
f. 1908, Jakob, f. 1912, og Rósa,
f. 1916, þau eru öll látin.
1973, og stjúpdótturina Herdísi
Dögg, f. 1968. Synir Sigrúnar
eru Sigurður, f. 1977, og Andr-
és, f. 1979. Loftur er kvæntur
Kristínu Helgu Björnsdóttur, f.
31. maí 1957, börn þeirra eru
Ellen Birna, f. 1978, og Ólafur
Björn, f. 1987. Barnabarnabörn
Sveinbjargar eru 12 talsins.
Sveinbjörg ólst upp í Reykja-
vík, bjó mestan hluta ævi sinnar
á æskuheimili sínu á Laugavegi
35. Sveinbjörg og Ólafur fluttu í
Hvassaleiti 58 árið 1996 og
bjuggu þar til æviloka. Eftir að
Sveinbjörg lauk gagnfræðaprófi
hóf hún störf hjá Sakadómi
Reykjavíkur. Hún stofnaði og
rak eigin verslanir, fyrst barna-
fataverslun og síðar snyrti-
vöruverslun á Laugavegi 35.
Síðustu 15 ár starfsævi sinnar
starfaði hún hjá Seðlabanka Ís-
lands.
Útför Sveinbjargar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 30.
ágúst 2013, kl. 15.
Sveinbjörg gift-
ist 18. desember
1948 Ólafi Lofts-
syni, f. 22. desem-
ber 1920, d. 3. júní
2001. Foreldrar
hans voru Loftur
Loftsson útgerð-
armaður, f. 1884,
og Ingveldur Ólafs-
dóttir húsfrú, f.
1901. Synir Svein-
bjargar og Ólafs
eru Jónatan, f. 9. desember
1949, og Loftur, f. 1. júní 1954.
Jónatan er kvæntur Sigrúnu
Sigurðardóttur, f. 30. nóvember
1951, sonur þeirra er Jónatan, f.
1993. Af fyrra hjónabandi á Jón-
atan dótturina Auðnu Hödd, f.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum þakka Sveinu tengdamóð-
ur minni fyrir okkar ánægjulegu
samveru sem lokið er hér á jörð
eftir rúmlega 23 ára kynni.
Hún var stórkostleg persóna
sem fyllti alla af gleði og hamingju
með sinni endalausu og frábæru
frásagnarsnilld. Já, það var alltaf
mikil gleði og hlátur í kringum
Sveinu. Í rúm 20 ár áttum við sam-
an góðar útiverustundir sem við
nýttum til síðasta dags. Við spjöll-
uðum um allt frá barnæsku henn-
ar til dagsins í dag, sveitina, borg-
arlífið og öll skemmtilegu
uppátækin hennar sem áttu engan
sinn líka. Það var stundum erfitt
að fylgja henni eftir, en þá var hún
kannski komin þrjá eða fjóra ætt-
liði aftur í tímann, allt aftur til 18.
aldar, en ég þekkti ekki mikið af
þeirri kynslóð.
Elsku tengdamamma, það
verður tómlegt hjá okkur litlu fjöl-
skyldunni að hafa þig ekki í laug-
ardagslærinu í Neðstaleiti.
Þú varst trúuð kona og ég kem
til með að tala við þig áfram á
minn hátt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Sigrún.
„Við hverja varstu að tala sem
er svona skemmtileg?“ Ég svaraði
samstarfskonu minni um hæl að
þetta hefði verið tengdamamma
mín í símanum. „En hvað þú ert
heppin að eiga svona skemmtilega
tengdamömmu.“ Það eru orð að
sönnu að ég var lánsöm að eiga
hana. Hún var alltaf kölluð Sveina,
henni fannst sjálfri að Sveinbjar-
garnafnið væri bara nafn á gamla
konu sem prjónar sokka.
Ég kynntist henni fyrir um 40
árum og man ég hvað hún tók mér
með opnum örmum er ég hitti
hana fyrst. Með okkur tókst órjúf-
anleg vinátta sem aldrei bar
skugga á. Hún hafði mikil áhrif á
mig alla tíð og var einstaklega gott
að leita til hennar.
Sveina var mikill húmoristi og
tók hvorki sjálfa sig né lífið of há-
tíðlega. Hún var mjög hreinskilin
og lá ekki á skoðunum sínum,
hafði ótrúlega góða frásagnargáfu
en stundum var ég aðeins efins
hvort hún væri alveg að segja rétt
frá. En innihaldið var ekki alltaf
aðalmálið heldur hvernig hún
sagði frá. Hún var einnig uppá-
tækjasöm og alltaf til í að gera
eitthvað skemmtilegt í góðra vina
hópi.
Sveinu var mjög umhugað um
ömmubörnin sín og átti stóran
þátt í að kenna þeim að takast á
við lífið með jákvæðu hugarfari
eins og henni var lagið. Hún hafði
þann eiginleika að laða til sín jafnt
unga sem aldna með kímnigáfu
sinni og léttri lund.
Það var gaman að hlusta á hana
segja sögur af bæjarlífinu, menn-
ingu og hefðum frá miðbæ
Reykjavíkur á hennar yngri árum.
Hún fæddist á Laugavegi 35 og
bjó þar um 70 ára skeið.
Sveina var einstaklega lánsöm í
lífi sínu, átti yndislegan mann,
hann Óla, sem var hvers manns
hugljúfi en algengustu orðin hans
til hennar voru „já, Sveina mín“.
Eftir að hann lést bjó hún ein í
Hvassaleiti 58. Hún var dugleg að
sjá um sig sjálf, átti góða vini og
nágranna í Hvassaleitinu þar sem
henni leið vel.
Minningar um góða vinkonu
hrannast upp og sárt að hugsa til
þess að hitta hana ekki aftur í lif-
anda lífi, en upp úr stendur hvað
ég er rík að hafa kynnst henni.
Guð blessi Sveinu mína, megi
minningin um yndislega konu lifa
alla tíð.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Kristín.
Amma mín, hún Sveina, var
mér afar kær og hennar verður
sárt saknað. Við eigum saman að
baki óteljanlegar frábærar stund-
ir allt frá því ég man fyrst eftir
mér og þeim mun ég seint gleyma.
Þegar ég hugsa til samverustunda
okkar á mínum yngri árum ein-
kenna þær fátt annað en gleði og
grín. Það var alltaf stutt í fjörið
hjá henni ömmu og því þótti mér
einstaklega gaman að heimsækja
hana í Hvassaleitið, þar sem við
áttum auðvelt með að skemmta
okkur saman.
Bingódagarnir, leikirnir, spila-
kvöldin og gistinæturnar þar sem
við gátum spjallað út í hið óend-
anlega eru góðar stundir sem líða
mér seint úr minni og er ég henni
mjög þakklátur fyrir þær allar.
Amma var frábær manneskja
sem ávallt var gott að tala við,
enda fór hún létt með að brúa kyn-
slóðabilið, en 70 ár voru á milli
okkar. Hún hrósaði mér óspart
fyrir það sem ég gerði vel og leið-
beindi mér í öllu því sem betur
mátti fara. Ég lærði heilmikið af
henni sem mun nýtast mér vel og
ég mun búa að allt mitt líf.
Amma var hress og fjörug allt
fram á síðasta dag og þannig mun
ég minnast hennar.
Hvíldu í friði elsku amma mín.
Jónatan Jónatansson.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar ég rifja upp allar
þær frábæru stundir sem ég átti
með ömmu Sveinu. Það var algjör
draumur að fá að fara í pössun til
ömmu og afa þegar ég var lítill þar
sem mörgum klukkutímum var
eytt í leiki, spil og skemmtilegheit.
Tíminn leið ávallt hratt enda því-
líkt dekrað við mig. Á undanförn-
um árum hef ég síðan notið þess
að spjalla við ömmu um allt milli
himins og jarðar. Hún átti auðvelt
með að gleðja mig og annað fólk í
kringum sig með sögum sem áttu
það allar sameiginlegt að vera
áhugaverðar þótt stundum skorti
trúverðugleikann.
Ömmu verður ætíð minnst fyrir
góðmennsku, einlægni og gott
skap. Hún var gædd frábærri
kímnigáfu og það var stutt í skop-
skynið og stríðni sem gladdi alla í
kringum hana. Hún kvað sér aldr-
ei til meina, heldur sá alltaf björtu
hliðarnar og jákvæðnin skein af
henni. Hún hafði frábæra sýn á líf-
ið og er það mitt markmið að taka
hennar viðhorf til fyrirmyndar allt
mitt líf.
Fyrir allmörgum árum tók
amma Sveina svo til orða í léttum
tón að það tæki því nú ekki að
kaupa nýja kápu á sig því hún
væri alveg viss um að hún væri að
fara að deyja hvað úr hverju. Sem
betur fer hafði hún ekki á réttu að
standa. Ég kveð hana nú með
miklum söknuði og munu minn-
ingarnar um elsku ömmu Sveinu
ávallt fylgja mér. Hún mun alltaf
eiga sérstakan stað í mínu hjarta.
Hvíl í friði.
Ólafur Björn.
Ég er lítil, ljóshærð hnáta og
amma fléttar mig. Ég sit á skemli
fyrir framan gólfsíðan spegil og sé
að henni vöknar um augu þegar
hún bindur slaufurnar. „Þarna
ertu loksins komin, telpan mín,“
verður henni á orði. Hún segist
alltaf hafa vonast eftir telpu til við-
bótar við drengina sína tvo. Ég
finn hvað ég er elskuð og vellíðan
hríslast um mig. Þetta er ein af
fyrstu minningunum mínum.
Seinna átti ég eftir að þurfa á
henni að halda. Ég var mikið hjá
henni og kallaði hana óvart
mömmu. Aftur og aftur. Að lokum
gafst ég upp og amma varð
mammamma. Mikið var ég rík að
eiga tvær mömmur. Ég naut þess
í næstum fjörutíu ár og samt
fannst mér því ljúka of fljótt.
Við lékum okkur úti og inni, töl-
uðum saman, bökuðum og elduð-
um, föndruðum dúkkulísur og fín
föt á þær allar. Þegar amma þurfti
frið sagði hún mér að telja bíla út
um eldhúsgluggann. Gula bíla,
rauða bíla, bláa bíla. Við fórum í
bústaðinn á Laugarvatni, stund-
um stórfjölskyldan, stundum bara
ég, amma og afi. Á leiðinni í bústað
lékum við orðaleiki.
Amma sagði mér margar sögur
úr æsku sinni og uppvexti, hún
fæddist á Laugavegi 35 fyrir rétt
rúmum níutíu árum og þá voru
hesthús í bakgarðinum. Hestarnir
voru elskaðir af allri fjölskyldunni
og fengu vínarbrauð úr Sandholts-
bakaríi á sunnudögum. Svein-
björg litla, sem kölluð var Nenna,
var yngst fjögurra systkina og var
uppátækjasöm svo eftir var tekið;
eftirlæti foreldra sinna og eldri
systkina. Amma hennar og nafna,
sem bjó á heimilinu, bauð eldri
systurinni Rósu iðulega inn í her-
bergið sitt en hurðinni var jafn-
harðan skellt á nefið á litla óþekkt-
arorminum.
Skapferlið fylgir manni líkleg-
ast ævina alla, í það minnsta var
aldrei lognmolla í kringum þessa
lífsglöðu og skemmtilegu konu.
Hún var örsnögg í tilsvörum og
hafði ótrúlega aðlögunarhæfni.
Engum gat leiðst í kringum hana,
síst af öllu henni sjálfri. „Leiðin-
legu fólki leiðist,“ sagði hún.
Amma talaði oft um hvað hún
hefði verið heppin í lífinu; átt góða
foreldra og systkini, ljúfan mann
og yndislega syni, tengdadætur,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hún átti sérstakt samband við
systurdóttur sína og börn hennar
voru sem barnabörn ömmu.
Amma átti góða vini og vinnu-
félaga og þegar þau afi fluttu í
Hvassaleitið eignuðust þau einnig
vini í nágrönnum og starfsfólki
þar. Raunverulegu mótlæti sagð-
ist hún aldrei hafa kynnst af eigin
raun.
Það virðist ótrúlegt að hún sé
öll. Nenna litla af Laugaveginum,
„Sveina mín“ hans afa Óla,
mamma þeirra Jonna og Lofts –
og elsku mammamma mín. Þótt
ég sé sorgmædd þarf ég ekki að
velta tilgangi lífsins lengi fyrir
mér til að finna huggun. Rétt eins
og foreldrar hennar lifa áfram í
mér, lifir hún áfram í börnum mín-
um. Þau leika leikina sem amma
kenndi mér, fylgja heilræðum
Helgu móður hennar og þegar þau
eru að gera mig gráhærða fæ ég
þau til að telja bíla. Svo segi ég
þeim sögur af hestinum Dreka,
hundinum Depli og aldargömlum
strákapörum. Einhvern tímann
mun ég svo flétta litla ljóshærða
telpu og vökna um augu þegar ég
hugsa til þess sem eitt sinn var og
þess sem mun verða.
Auðna Hödd Jónatansdóttir.
Kæra Sveina. Ég vildi þakka
þér fyrir ánægjuleg kynni og vin-
skap sem ég hef notið frá þér og
fjölskyldunni þau 44 ár sem við
höfum þekkst. Þegar ég krækti í
systurdóttur þína gerði ég mér
ekki grein fyrir hversu mikinn
kvenkost ég hafði komist yfir fyrr
en í ljós kom að henni fylgdu tvær
tengdamæður og tveir tengdafeð-
ur. Rósa systir þín og Torfi, þú og
Óli. Ekki er hægt að hugsa sér
ólíkari systur en samt svo sam-
rýmdar og miklar vinkonur. Börn-
in ykkar, Helga, Jónatan og Loft-
ur, voru nánast alin upp sem
systkini. Við skólaslit var haldið
austur í Laugardal með krakkana
og þar dvalið sumarlangt. Karl-
arnir komu um helgar og þegar
þeir voru í fríi. Þar nutuð þið dval-
arinnar í dalnum og með þeim
góðu nágrönnum sem þar voru.
Það var ekki leiðinlegt þegar
börnin fóru að koma hjá okkur
Helgu að eiga þrjár ömmur og
þrjá afa, eitt par í föðurætt og tvö
pör í móðurætt. Það er ríkidæmi.
Þú varst alltaf amma Sveina hjá
börnum og barnabörnum. Hafðir
tíma til að ræða við þau og gant-
ast. Það átti við hvort sem börn
eða fullorðnir áttu í hlut. Það var
aldrei lognmolla í kringum þig og
að halda uppi lífi og fjöri var þér
eðlislægt. Jákvætt hugarfar og
gott lundarfar fleyttu þér langt og
þrátt fyrir áföll hélst þú alltaf þínu
stiki. „Elsku Helga mín, mér leið-
ist aldrei,“ sagðir þú við hana er
hún hafði áhyggjur af líðan þinni.
Eitt sinn fóruð þið Óli með okkur
til vikudvalar í orlofshúsi við
Svignaskarð í Borgarfirði. Dag
einn var ákveðið að fara í bíltúr út
í óvissuna. Þið Helga með dætur
okkar, Rósu og Birnu Maríu í aft-
ursætinu, og styttuð þeim stund-
irnar með sögum og leik. Við Óli
afi í framsætunum, ég við stýrið
og Óli las upp úr vegahandbókinni
eftir því sem ferðinni miðaði. Um
kvöldið var ákveðið að gista í
Flókalundi. Hótelstýran bauð
okkur tvö fyrir eitt, en ekki kom
annað til greina en að allir gistu í
sama herbergi. Þið Helga með
stelpurnar í sitthvoru rúminu og
við Óli á dýnum á gólfinu. Svona
vildum við hafa það, öll saman.
Þegar okkur Helgu auðnaðist
þriðja dóttirin, kom ekki annað til
greina en að skíra hana eftir þér.
Helga bar þetta upp við þig og þú
spurðir hvort þú mættir ráða
nafninu. Það var auðsótt og lagðir
þú til Helga í höfuð á móður þinni
og Björg þar sem þér fannst
Sveinbjörg of þungt nafn á lítið
stúlkubarn. Helga Björg var hún
látin heita og sækir hún nokkuð í
bæði nöfnin, staðföst en ærslafull.
Hreinskilin varstu og sagðir alltaf
umbúðalaust álit þitt á mönnum
og málefnum. Komst vel frá því,
þó að stundum hafir þú farið út á
ystu nöf, en hafðir lag á því að
segja það sem þér bjó í brjósti án
þess að særa nokkurn. Eitt sinn
var sagt að Óli væri ríkur, hann
ætti milljón, þar sem hann ætti
þig, þú værir algjör milljón. Nú er
hann Óli aftur orðinn ríkur, búinn
að endurheimta „milljónina“ sína
og Rósa tengdamamma búin að
taka á móti bestu vinkonu sinni.
Enn og aftur hafðu þökk fyrir allt
og allt, vinskap og trúnað. Megi
hinn hæsti höfuðsmiður blessa
ferð þína til nýrra heima.
Anton Bjarnason.
Sveinbjörg
Jónatansdóttir
Elsku Selma mín. Ég sakna
þín svo því lífið er svo miklu fá-
tæklegra án þín. Ég varð fyrir
svo mikilli gæfu að kynnast þér
enda sagði ég þér oft að enginn
hefði gefið mér stærri gjöf. Sú
gjöf var að opna augu mín fyrir
Selma Jónsdóttir
✝ Selma PollyJónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 30. desember
1940. Hún and-
aðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 2. ágúst
2013.
Útför Selmu fór
fram frá Bústaða-
kirkju 13. ágúst
2013.
rúmlega tuttugu ár-
um um að ég gæti
málað og þá var ég
orðin sextug. Ég
hafði aldrei tækifæri
í uppvexti mínum að
láta reyna á það. Við
unnum saman á geð-
deild Borgarspítal-
ans í átta ár og þú
manst að ég greip
hvert tækifæri sem
gafst til að skoða það
sem þú varst að kenna sjúkling-
unum og ég var svo full af áhuga.
Þú fórst að kenna mér undirstöð-
urnar, ljós og skugga. Mér
fannst allt flatt en þú kenndir
mér að nota skuggana til að ná
dýpt í myndirnar. Það var ynd-
islegur tími er þú kenndir mér í
nokkra vetur á Hlíðargarði,
kenndir mér að halda á pensli.
Ég tel mig engan listamann en
hef mikla ánægju af að geta mál-
að fyrir sjálfa mig. Það var alltaf
svo gaman á Hlíðargarði og þar
áttir þú stærsta þáttinn með þín-
um góða húmor og góða skapi.
Selma mín, ég hef aldrei
kynnst eins góðum kennara og
hvað þú varst þolinmóð við okkur
gamla fólkið og hvattir okkur
áfram, hældir okkur svo okkur
fannst við vera listamenn. Þú
varst svo sérstök að í mínum
huga finnst mér að ég hafi aldrei
þekkt eins góða manneskju og
þig. Mér finnst það mikil gæfa að
okkar vinátta varð meiri en á
milli kennara og nemanda. Það
var alltaf eins og veisla að heim-
sækja ykkur Baldur. Ég gat oft
dáðst að því hvað þið voruð sér-
staklega fallegt par, bæði svo
kærleiksrík. Síðast þegar ég tal-
aði við þig, mig minnir að það
hafi verið fjórum dögum áður en
þú dóst, þá var sólskin og mér
skildist að þú værir úti í garði og
þú sagðir hlæjandi: „Mikið er
þetta yndislegur dagur, ég nýt
hvers augnabliks, það er stjanað
við mig af manninum mínum og
mér finnst ég eiga besta mann í
heimi og hvað get ég beðið um
meira.“ Þetta sýndi þína hetju-
lund.
Nú ætla ég að kveðja þig,
elsku Selma mín. Þú hefur fengið
dásamlega heimkomu með þín-
um kærleika á þinni jarðlífs-
göngu. Ég vona að þú takir á
móti mér þegar minn tími er
kominn. Ég veit að þú sérð til
þess að Baldur þinn, sem er í svo
sárri sorg, og börn og barnabörn
fái verndarengla til að styrkja
þau.
Þín vinkona til eilífðar,
Guðrún Anna Thorlacius.
✝
Faðir okkar og bróðir,
JAKOB ÁGÚSTSSON
loftskeytamaður,
Háleitisbraut 49,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 18. ágúst á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til starfsfólks heimahlynningar í Háaleitishverfi,
starfsfólks Hlíðabæjar og starfsfólks á dvalar- og hjúkrunar-
heimili Grundar.
María Franklín Jakobsdóttir,
Ágúst Jakobsson,
Kristín Ágústsdóttir,
Sigurður Ágústsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
INGÓLFUR ARNARSON
BENEDIKTSSON,
Tungumel 15,
Reyðarfirði,
lést að heimili sínu mánudaginn 26. ágúst.
Útför hans fer fram í Reyðarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 3. sept. kl. 11.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hans er bent á Krabbameinsfélag Austfjarða.
Ólöf Guðbjörg Pálsdóttir,
Viðar Júlí Ingólfsson, Anna Sigríður Karlsdóttir,
Páll Heimir Ingólfsson,
Ingi Jóhann Ingólfsson
og barnabörn hins látna.