Morgunblaðið - Sunnudagur - 27.10.2013, Blaðsíða 49

27.10. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 49
en þegar klukkan sló níu var Silli enn að
fikta við síðasta lagið þannig að við Stefán
fórum niður á Bar 11 þar sem partíið var að
tala við liðið sem var mætt. Svo kom Silli
bara hálftíma síðar. Þá hlustuðum við af at-
hygli því við höfðum ekki heyrt þetta áður –
alveg eins og aðdáendurnir sem komu. Mér
fannst þá og finnst enn engan veikan blett
að finna á þessari plötu.“
Allir að róa í sömu átt
Hljómsveitin Dimma nær þeim sjaldgæfa ár-
angri að vera betri á tónleikum en á plötum,
spilagleðin er mikil hjá þeim félögum sem
smitast alla leið út í tónleikasal. „Dimma er
eiginlega fyrsta hljómsveitin sem ég hef
starfað við, og ég meina þetta á mjög já-
kvæðan hátt, þar sem allir eru jafn kapp-
samir um bandið. Allir eru að róa og stefna í
sömu átt. Það er enginn að draga vagninn
og enginn einn sem hinir fylgja. Allir liðs-
menn eru í þessu af fullum krafti.
Ég held að stóri hlutinn í þessari velgengi
sé að það er engin önnur hljómsveit hér á
landi sem hljómar svona. Þessar þrjár hljóm-
sveitir sem hafa verið að syngja á íslensku
og náð vinsældum, Skálmöld, Sólstafir og
við, eru mjög ólíkar. Annað sem hefur hjálp-
að okkur er að textarnir okkar eru mjög ein-
lægir og heiðarlegir.“
Söngvarinn Stefán hefur fengið mikið hrós
fyrir sinn söng sem þykir kraftmikill. Ingó
dregur ekkert úr hrósinu. „Ég er alveg á því
að við erum með besta rokksöngvara sem
hefur komið fram hér á landi í áratugi.
Stebbi er í flokki með Eika Hauks og Palla
Rósinkrans. Það hjálpar okkur mikið auðvit-
að að hafa svona rödd.“ Ingó hefur spilað
þungarokk lengi og með mörgum hljóm-
sveitum og þekkir því tímana tvenna í rokk-
inu. „Skálmöld kom með plötuna Baldur,
Sólstafir með Svarta sanda og fólk fór allt í
einu að hlusta á íslenskt þungarokk og það á
íslensku, það fann að standarinn var hár. Við
hljómum samt öðruvísi en þessi bönd.
Það er mikil stemning með íslensku
þungarokki í dag og hefur verið í nokkur ár.
Styrkurinn í þessum böndum er að það er
enginn rígur á milli þeirra. Við höfum spilað
með Skálmöld og Sólstöfum, Sólstafir og
Skálmöld hafa spilað saman og svona mætti
lengi telja.“ Bræðralagið er sterkt í rokkinu.
Þungarokk í Hörpu
„Silli kom með þessa hugmynd að spila í
Hörpunni. Við ákváðum að fara bara alla leið
með þetta, leigja dýrasta og flottasta salinn
á landinu. Ef það væru bara mæður okkar
sem kæmu þá yrðum við bara að súpa seyðið
af því en ef þetta gengi upp þá væri það
meira en geggjað.
Við fengum kór með okkur og leigðum
sprengjur og ég veit ekki hvað og hvað.
Fengum afgangssprengjur frá Iron Maiden
þegar þeir spiluðu hérna en notuðu ekki í
Egilshöll. Þetta kostaði mikla peninga en
þetta gekk upp að því leyti að húsið var fullt
og mikil stemning. En við græddum ekkert
á þessu – biddu fyrir þér,“ segir hann, hrist-
ir hausinn og hlær.
Veglegur DVD-diskur með tónleikunum
kom síðan í búðir í byrjun október en Ingó
og félagar tóku tónleikana upp og hafa verið
að hljóðblanda í hjáverkum, þó ekki of mikið
enda eins og áður segir er Dimma enn betri
á sviði. „Það sem er ekki með tónlistar-
mönnum í dag er sjónvarpið. Að Hljómskál-
anum og Popptíví undanskildu þá er enginn
vettvangur fyrir hljómsveitir að komast í
sjónvarpið sem er svolítið slæmt. Það er
ekkert lengur eins og þegar Kastljósið var
að fá til sín hljómsveitir. Þetta snýst ekki
um peninga hjá hljómsveitum heldur að
koma sér á framfæri. Ef við ætluðum að
vera ríkir þá værum við að gera eitthvað allt
annað en að spila þungarokk. Þetta er mikil
vinna fyrir lítil laun en þetta er hins vegar
svo ofboðslega gaman. Dimma stendur undir
sér en ekkert meir. Allt sem kemur inn, tón-
leikar og miðasala og svo framvegis fer í
hljómsveitina. Við erum allir í fullri vinnu
með þessu.“
Ingó er töframaður og starfsmaður skilta-
fyrirtækis auk þess að plokka gítarinn, Birg-
ir er framkvæmdastjóri, Stefán vinnur á
Iðjubergi, vinnustofu fyrir einhverfa, og Silli
er hljóðmaður Sigur Rósar meðal annars.
Ingó er ánægður með lífið þessa stundina
enda gengur honum vel bæði tónlistarlega, í
töfrunum og persónulega. „Eftir að ég flutti
heim frá Svíþjóð … þetta hefur verið einn
mest krefjandi tími sem ég hef upplifað en
þetta er líka einn sá skemmtilegasti. Það
réttlætir alla vinnuna á bak við tjöldin,“ seg-
ir hann kátur. Ingó er með allt að sex töfra-
skemmtanir á fjórum dögum og tónleikar
bætast ofan á það. „Vinnuveitendur mínir
eru mjög skilningsríkir. Maður þarf stundum
að vera á tveimur stöðum í einu og því mið-
ur get ég ekki töfrað mig á milli. Þarf að
fara að læra það.“
„Sæll kollegi“
Talandi um töfrabrögð þá ákvað Ingó aðeins
sex ára gamall að hann vildi verða töframað-
ur. „Ég sá eitt töfrabragð og ég hugsaði: Vá,
þetta er eitthvað sem ég vil læra að gera.
Ég man meira að segja hvenær og hvar það
gerðist.
Það var verið að sýna brot frá HM töfra-
manna í sjónvarpinu 1974. Þar kom hol-
lenskur meistari fram og ég man að ég hafði
aldrei séð neitt svona áður. Ég hugsaði með
sjálfum mér: þetta vil ég gera en vissi ekki
hvernig. Þegar ég var 10 ára var þetta búið
að vera fast í hausnum á mér lengi og ég
komst að því að það væri til töframaður hér
á Íslandi, Baldur Brjánsson. Ég hafði komist
yfir einhverja bók með spilagöldrum og æfði
mig aðeins, fann númerið hans, hringdi í
hann og sagði: „Ég er kollegi þinn og við
þurfum að hittast fljótlega og bera saman
bækur okkar.“ Honum fannst þetta
skemmtilegt og við urðum góðir vinir og ég
lærði mikið af honum. Ekki endilega töfra-
brögð en hann hjálpaði mér með allt annað.“
Gítarinn fylgdi svo í kjölfarið. „Þegar ég
var svona 13 ára og var í Fellahelli sá ég
gítar sem allir máttu fá lánaðan. Ég hugsaði
með mér að gítarinn væri gott verkfæri fyrir
mig að æfa hraðann í fingrunum til að verða
betri töframaður. Svo náði það mér al-
gjörlega. Þetta er ekki jafn ólíkt og fólk
heldur – töfrabrögðin og rokkið. Það er svo
margt í þessu sem alveg eins. Maður er að
segja sögu uppi á sviði og maður þarf að
geta tengt við áhorfandann. Ég kem fram í
sömu fötum bæði í rokkinu og töfrunum. Ég
hef náð að sameina þetta í seinni tíð. Ég
skemmti forsetanum í janúar og þá var ég
bara í leðrinu, með gaddana og keðjurnar í
hermannaskónum. Það truflaði engan. Fyrst
ég var bókaður á staðinn þá vildu þeir fá
mig en ekki Ingó í kjólfötunum.“
Búinn að slá í gegn
Ingó á eina dóttur, Katrínu Jennýju sem
fædd er 2008. Það lifnar yfir töframanninum
og hann getur ekki haldið aftur af sér þegar
hann ræðir um hana. „Mér fannst ég vera
búinn að meika það í lífinu þegar hún fædd-
ist. Ég held að hún sé ástæðan fyrir því að
mér gengur svona vel núna því það er engin
pressa lengur að meika það. Ég er gríðar-
lega hamingjusamur og þá kemur allt annað
af sjálfu sér.
Ég veit samt að Dimma endist ekki að ei-
lífu en á meðan þetta er, meðbyrinn og allt á
blússandi siglingu, þá erum við að reyna að
njóta þess í botn. Við æfum mikið þannig að
við erum tilbúnir í hvert sinn sem við stígum
á svið. Mér líður líka aldrei betur en uppi á
sviði. Nema þegar ég er með dóttur minni,
en að vera að gera eitthvað sem maður er
góður í og gera það vel – það er ekkert sem
toppar þá tilfinningu.“
Morgunblaðið/Rósa Braga
* „Ég skemmti forset-anum í janúar og þávar ég bara í leðrinu, með
gaddana og keðjurnar í
hermannaskónum. Það
truflaði engan. Fyrst ég
var bókaður á staðinn þá
vildu þeir fá mig en ekki
Ingó í kjólfötunum.“
Þegar Ingó var 13 ára fékk hann
lánaðan gítar og hugsaði með sér
að gítarinn væri gott verkfæri að
æfa hraðann í fingrunum til að
verða betri töframaður.
Ingó í ham á sviðinu í Hörpu. Sprengjurnar
voru upphaflega pantaðar fyrir Iron Maiden.
Morgunblaðið/Rósa Braga
Olís Norðlingaholti
Olís Álfheimum
Olís Gullinbrú
Olís Borgarnesi
Olís Selfossi
Olís Akranesi
Olís Stykkishólmi
Olís Skagaströnd
Olís Dalvík
Olís Neskaupstað
Olís Reyðarfirði