Morgunblaðið - 06.12.2013, Blaðsíða 39

elskuð af sínum nánustu. Það er
gott veganesti á nýjum stað. Það
er heiður að hafa kynnst og fengið
að umgangast þau hjónin Valgeir
og Unni og við sem nutum þess
erum ríkari eftir. Takk fyrir allt.
Einar Mäntylä.
Elsku amma okkar og afi. Það
er með miklum söknuði og ást
sem við systkinin minnumst ykk-
ar.
Heimili ömmu og afa að Háa-
leitisbrautinni var ekki síður
heimili okkar þegar við Kristín
komum í heimsóknir frá Svíþjóð á
barnsárunum. Þar var aldrei dauf
stund og mikið leikið þar sem afi
og amma blönduðu sér ósjaldan í
leikinn með barnabörnunum og
höfðu gaman af. Þær mun aldrei
renna okkur úr minni fjöruferð-
irnar, hafnarferðirnar og lautar-
ferðirnar sem þau fóru í með okk-
ur frændsystkinunum, þar sem
engar hömlur voru fyrir hug-
myndaauðgi eða leik og nestis-
birgðirnar ávallt óaðfinnanlegar.
Afi var snjall og mikill hugvits-
maður sem hvatti okkur alltaf til
að njóta hugmyndaflugsins og
lumaði oft á einhverri snjallri
lausn, hreinlega uppfinningum
bæði í leik og daglegu starfi. Aldr-
ei var fátt um orðið þar sem afi
var annars vegar en hann var
botnlaus uppspretta fróðleiks og
sagna hvert svo sem umræðuefn-
ið var og sérstaklega gat maður
verið viss um svör er vörðuðu
ættfræði og landafræði. Afi var
jafnframt mikill göngugarpur og
fyrirmynd í þeim efnum og hann
gat nefnt og bent á allar fjörur,
firði og fjós á landinu og var því
vel við hæfi útsýnið sem þau hjón-
in bjuggu við á Háaleitisbraut-
inni.
Hjá ömmu Unni átti maður
kærleika og hlýju vísa. Glæsilegri
konu var vart hægt að finna og
hélt hún sínum tignarleika allt til
hins síðasta, sama hvað á gekk.
Hún passaði ávallt upp á að við
barnabörnin værum vel girt,
greidd og vel til fara, af virðingu
við okkur sjálf og aðra í kringum
okkur en í raun dugði okkur það
eitt að vera í návist hennar til að
hlotnast slík sjálfsvirðing. Amma
var mikil húsmóðir og matreiðslu-
meistari, undantekningarlaust
var til aukamoli eða ein smákaka
til viðbótar sem líkast væri að
nafn manns væri áletrað á, svo
mikil var gjafmildin. Hún hafði
þann skemmtilega sið að horfa
alltaf á eftir gestum sínum út um
gluggann eftir hverja heimsókn
og var það orðið kappsmál hjá
okkur systkinunum að hlaupa
niður stigann til að vera fyrstur
að vinka ömmu.
Í sameiningu stóðu amma og
afi fyrir samkomum fjölskyldunn-
ar á heimili sínu og allt fram á síð-
ustu daga sameinuðu þau okkur
frændsystkinin, þó svo að húsa-
kynnin hjá ömmu hafi verið önnur
undir það síðasta og útsýnið yfir
fjöllin og fjörurnar hafi breyst á
síðustu árum.
Aldrei varð þó fátt um orð né
glæsileika hjá ykkur, elsku afi og
amma, fyrr en æðri náttúra hafði
sitt fram en minningarnar og
áhrif ykkar á okkur barnabörnin
og barnabarnabarn munu áfram
lifa um alla framtíð. Það er með
ást og söknuði sem við kveðjum
ykkur nú í sameiningu og þökk-
um fyrir þær fjölmörgu stundir
sem við áttum saman með ykkur.
Með söknuði,
Valgeir, Kristín og Sigurður.
Það er óneitanlega skrítið fyrir
unga menn að setjast niður og
skrifa tvær minningargreinar
með nokkura daga millibili. Og
það sem er jafnvel ennþá óvenju-
legra er að minningargreinarnar
fjalla báðar um yndisleg hjón til
rúmlega 55 ára – ömmu Unnu og
afa Valla sem voru okkur bræðr-
um svo kær.
Valgeir Jón Emilsson, eða afi
Valli eins og við kölluðum hann
alltaf, lést eftir skammvinn veik-
indi. Það er hálfóraunverulegt að
hugsa til þess og söknuðurinn er
mikill því með andláti hans misst-
um við bræður ekki aðeins afa
heldur einnig góðan vin.
Afi vann lengst af við bókagerð
og við bræður munum vel eftir
fyrirtækinu Repró sem hann átti
og rak um árabil. Það var í æsku
okkar til húsa við Laugaveg og
það var oft mikið sport að fá að
fara með afa í vinnuna og var
vinnustaðurinn hálfgerð ævin-
týraveröld fyrir okkur strákana.
Tækin sem fylgdu umbrotsvinnu
og bókagerð voru þá mun fyrir-
ferðarmeiri en þekkist í dag.
Stórar pappírsarkir, ljósmyndir
og ljósaborð, svo ekki sé minnst á
myrkraherbergið sem notað var
til framköllunar.
Afi var bókamaður fram í fing-
urgóma, gríðarlega fjölfróður, og
því fengum við barnabörnin að
kynnast vel. Minnisstæðar eru
allar þær fjölmörgu stundir á
heimili ömmu og afa á Háaleit-
isbrautinni þegar afi las fyrir okk-
ur úr sögubókum, sýndi okkur
landakort af miklum áhuga eða
sagði okkur sögur af innlifun og
oft var húmorinn skammt undan.
Hann talaði alltaf við okkur sem
jafningja, jafnvel þótt við værum
mjög ungir, og um viðfangsefni
sem fáir hefðu nennt að ræða við
börn. Fjöruferðir, fjallgöngur og
ferðir niður á höfn eru einnig
minnisstæðar þar sem afi þuldi
upp hafsjó af fróðleik og við hlust-
uðum af aðdáun. Útivist og ferða-
lög voru alltaf meðal helstu
áhugamála afa, sem var lengi
virkur í Ferðafélagi Íslands, og
tókst honum vel að koma þeim
áhuga yfir á okkur barnabörnin.
Unnur Kristinsdóttir, eða
amma Unna, var ein duglegasta
og ljúfasta kona sem við höfum
kynnst. Hún var nákvæm með
eindæmum, yfirburðavandvirk og
gildir það jafnt um allt sem hún
tók sér fyrir hendur. Yfirbragð
hennar einkenndist af rólyndi og
yfirvegun en umfram allt var það
afar hlýlegt. En þrátt fyrir jafn-
aðargeð var amma engin tepra,
hún hafði skoðanir á flestu og gat
oft verið afar fylgin sér.
Þegar við bræður komum í
heimsókn var svoleiðis stjanað við
okkur að það hálfa væri nóg. Það
var í raun sjaldgæft að sjá ömmu
sitja rólega því hún var á sífelld-
um þönum um íbúðina með það að
markmiði að okkur liði vel og
framkvæmdagleðin leyndi sér
ekki. Þau afi áttu það sameigin-
legt að hafa brennandi áhuga á
öllu því sem við barnabörnin tók-
um okkur fyrir hendur, og það
gladdi þau alltaf mest ef okkur
vegnaði vel. Og stuðningur þeirra
skilaði sér og honum erum við
ævinlega þakklátir.
Eftir að við bræður urðum
eldri hélst hið góða samband okk-
ar við ömmu og afa. Það var alltaf
ánægjulegt að fara í mat á Háa-
leitisbrautina þar sem borð svign-
uðu undan kræsingum og við
þurftum að sjálfsögðu að smakka
allt, „fáið ykkur meira strákar,
þetta er alveg ekta danskt“. Og
það þýddi sko ekki að „skreppa“ í
mat til þeirra, helst þurftum við
að taka allt kvöldið frá, svo mikið
var spjallað og gert. Oft sátum við
langt fram á kvöld og þá var
gjarnan rætt um fjarlæg lönd,
tónlist, bæði nýja og gamla, eða
horft á kvikmyndir – afi var ein-
mitt sérstaklega fróður um kvik-
myndir enda starfaði hann um
tíma sem sýningarmaður í
Stjörnubíói sællar minningar.
Síðustu ár glímdi amma við
vanheilsu sem eins og gefur að
skilja breytti miklu fyrir hana og
alla fjölskylduna. En þrátt fyrir
veikindin skinu hinir góðu mann-
kostir ömmu alltaf í gegn og við
áttum oft og tíðum fallegar stund-
ir saman á Droplaugarstöðum,
heimili hennar síðustu tvö ár.
Burtséð frá erfiðleikunum þá er
viss fegurð fólgin í því þegar hlut-
verk kynslóðanna snúast við og
amma, sem áður hugsaði svo vel
um börnin sín og barnabörn, fékk
notið aðstoðar og nærveru afkom-
enda sinna.
Amma kvaddi þetta jarðlíf að-
eins nokkrum dögum eftir
skyndilegt fráfall afa. Það er í
senn sorglegt og fallegt. Og ef við
þekkjum hann afa okkar rétt þá
hefur hann undirbúið komu henn-
ar ömmu vel og tekið á móti henni
með útrétta arma og veisluföng.
Saman munu þau njóta jólahátíð-
arinnar í friði og ró.
Hjalti Geir og
Valgeir Erlendssynir
Það er mikil gæfa að eiga heil-
steypt og gott fólk að í sínum
frændgarði og ég er sannarlega
lánsöm hvað það varðar. Þess
vegna er sárt að kveðja og margs
að minnast nú, þegar ég kveð
Unni föðursystur mína og Valgeir
mann hennar.
Unnur, eða Unna frænka eins
og við systkinin kölluðum hana,
var hógvær og traust kona, falleg
og glæsileg og frá henni stafaði
útgeislun og hlýja.
Það var alltaf notalegt að koma
á heimili Unnu og Valgeirs og
þaðan eru margar ánægjulegar
minningar úr fjölskylduboðum.
Einnig á ég góðar minningar frá
því ég var lítil og fór stundum
með pabba í heimsóknir á Háa-
leitisbrautina. Hann var þá gjarn-
an að gera við einhver rafmagns-
tæki en á meðan sátum við Unna
við eldhúsborðið og spjölluðum
saman. Það fannst mér skemmti-
legt og ekki skemmdi nú fyrir að
Unna átti alltaf til eitthvert góð-
gæti, sem mér þótti nú ekki leið-
inlegt að fá.
Gjafirnar frá Unnu frænku
voru alltaf rausnarlegar og hittu í
mark, hvort sem það voru jóla-,
eða afmælisgjafir eða gjafir í til-
efni af öðrum tímamótum.
Stærstu gjafirnar voru þó sú góð-
vild og hlýja sem Unna sýndi alla
tíð auk einlægs áhuga á því sem
maður var að fást við. Slíkt er
ómetanlegt.
Fyrir nokkrum árum veiktist
Unna af Alzheimer-sjúkdómnum
og það var sárt að fylgjast með
framgangi veikindanna en jafn-
framt var það til fyrirmyndar
hversu vel og fallega fjölskyldan
hennar sinnti henni í veikindun-
um. Hún fékk daglegar heimsókn-
ir og oft var gestkvæmt í herberg-
inu hennar á Droplaugarstöðum
og glatt á hjalla þrátt fyrir allt og
auðséð að Unna naut þess að hafa
fólkið sitt í kringum sig.
Unna og Valgeir hafa nú kvatt
okkur og eru laus við veikindi og
erfiðleika. Ég sá svo fallega ljós-
mynd af þeim nýlega þar sem þau
standa þétt saman og haldast í
hendur. Falleg eldri hjón og
þannig ætla ég að muna þetta
góða fólk.
Ég votta Allý, Sirrý og Emil og
fjölskyldum þeirra mína innileg-
ustu samúð og einnig Ásdísi
frænku og pabba mínum sem
kveðja nú systur sína.
Björg Kristjana
Sigurðardóttir.
Þau Valgeir og Unnur voru
samhent hjón og góð heim að
sækja, hlýleg og traust í öllu fasi.
Nú eru þau farin „í friði/til föð-
urhúsa“, það eru „hin helgu rök“,
svo vitnað sé í Jónas Hallgríms-
son, – en andlát þeirra bar brátt
að og létust þau með fárra daga
bili. Valgeir var prentari og byrj-
aði bókagerð sína í blýinu, eins og
sagt er, þegar setjaravélarnar
möluðu mjúklega hver í kapp við
aðra og blýstöfum var raðað í lín-
ur og línum í síður, síðum í arkir;
örlítil olíulykt í lofti. Hann setti
Frjálsa þjóð á sínum tíma og
kunni góðar sögur af þeim sem
þar lásu prófarkir og voru ná-
kvæmir og kröfuharðir; honum
líkaði það vel. Hann fylgdist
grannt með tækninni, stofnaði
eigið fyrirtæki og löngum kennd-
ur við það, Valgeir í Repró; síð-
ustu árin vann hann heima. Leiðir
okkar lágu saman við útgáfu
tveggja tímarita, Sögu um hríð og
Skagfirðingabókar í um tvo ára-
tugi; smábæklinga ýmsa bjó hann
líka til prentunar fyrir mig allt frá
1996. Hann var vandvirkur, út-
sjónarsamur í umbroti og sagði
mönnum einarðlega til synda
þegar honum þótti ástæða til;
vildi fyrir víst hafa hönd í bagga
með kúnnanum og var smekkvís í
tillögum þótt menn féllust ekki
alltaf á þær. Valgeir tók vel á móti
gestum í Repró, átti jafnan kaffi á
könnu og víst var hann viðræðu-
góður eins og títt er um menn
sem vinna einir; þeir geta hugsað
ótruflaðir af skarkala heimsins og
mætt undirbúnir til samræðna
þegar gest ber að garði! Hann
hafði fastmótaðar skoðanir og
hélt þeim ótrauður á lofti þótt við-
mælendur væru á öndverðum
meiði. Örstutt heimsókn til að
skila próförk breyttist mjög
gjarnan í drjúglangt samtal. Val-
geir hafði áhuga á þjóðlegum
fróðleik, dró saman mikið efni um
ættir sínar og Unnar, sagnir,
þjóðsögur og staðfræði. Ótal sinn-
um sat ég í stofu þeirra að spjalli
yfir veitingum, hvort sem var
kaffi og nýbakaðar kökur eða
gullin veig í glasi og tíminn flaug.
Unnur var hógvær kona og
heimakær, smekkvís, gestrisin og
einkar háttvís í viðkynningu. Síð-
ustu ár átti hún við vanheilsu að
stríða, sjúkdóm sem lék hana illa
og gekk það nærri honum svo
samhent sem þau voru; hún
dvaldist á hjúkrunarheimili síð-
ustu misserin. Skyndileg einsemd
átti illa við hann og var hann þó
sjálfbjarga umfram marga karla
af sömu kynslóð. En nú hafa þau
bæði tekið „hið dimma fet“ eins
og Jónas orti forðum, það skref
sem öllum er ætlað. Eftir hörð og
snörp veikindi er hann allur og
fám dögum síðar lagði hún augun
aftur. Kvölddyrnar lukust upp
fyrr en nokkurn varði og þau
hurfu „burt úr glaðaljósi samvist-
anna“ svo vitnað sé í tvö ljóð eftir
Hannes Pétursson. Fari þau nú
sæl af þessum heimi. Ástvinum
þeirra öllum sendi ég samúðar-
kveðju.
Sölvi Sveinsson.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2013
✝ Þórdís DöggGunnarsdóttir
fæddist á Húsavík
15. október 1979.
Hún lést þann 28.
nóvember s.l.
Foreldrar henn-
ar eru Sigríður F.
Guðjónsdóttir og
Gunnar Gunn-
arsson. Þórdís á
eldri hálfbróður,
Guðjón Þór
Tryggvason. Alsystkini hennar
eru Elísa Rún og Gunnar Örn.
Þórdís eignaðist fimm börn.
Þau eru Thelma Líf, f. 1998,
Tinna Sól, f 1999, Katrín Von, f.
2003, Garpur Loki, f. 2005 og
Guðjón Leó Marió f. 2012. Eft-
irlifandi sambýlismaður hennar
og faðir Guðjóns Leós er Maxim
Etti.
Þórdís fór eina vorvertíð á
grásleppu í Flatey með föður sín-
um og föðurbróður.
Í Flatey leið
henni best, í faðmi
fjölskyldunnar á
ættaróðalinu.
Þórdís vann við
hin ýmsu þjónustu-
og verslunarstörf á
Húsavík eftir að
grunnskóla lauk.
Þórdís stundaði
nám í snyrtifræðum
í Snyrtifræðiskóla
Kópavogs og í framhaldi af því
starfaði hún sem nemi á snyrti-
stofunni Mecca Spa í Reykjavík.
Árið 2012 flutti Þórdís aftur
heim til Húsavíkur og stundaði
nám við framhaldsskólann á
Húsavík jafnhliða hefðbundnum
heimilisstörfum
Útför Þórdísar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 6. desem-
ber 2013, og hefst athöfnin kl.
14:00.
Elsku „litla“ stóra systir mín.
Ég veit hreinlega ekki hvar ég
á að byrja, þú varst mér svo mik-
ið. Það sem þú gerðir ekki fyrir
mig, var hægt að telja á fingrum
annarrar handar. Það var alveg
sama hvað klukkan var, ég gat
alltaf hringt, og það var eins og þú
fyndir á þér hvenær ég þurfti þig
sem mest. Þú gast gert mig fok-
vonda með afskiptasemi sem
samt var svo nauðsynleg. Ég þótt-
ist ekki hlusta, en yfirleitt hafðir
þú nú rétt fyrir þér og ég gerði
það sem ég átti að gera. Þú varst
stoð mín og stytta í lífinu og hafðir
alltaf tíma til að hlusta á mig. Yf-
irleitt voru mín vandamál ekkert
eins stór og ég hélt og við vorum
búnar að leysa þau á smástundu.
Eins og lagið okkar segir, „enginn
gengur vísum að“, og núna skil ég
það betur en áður. Þú kvaddir
okkur allt of fljótt, en þú barðist
lengi og mikið við þinn sjúkdóm,
sem því miður á endanum hafði
betur.
Ég hefði ekki getað fengið
betri systur, og það kemst enginn
með tærnar þar sem þú hafðir
hælana. Ég mun sakna þín enda-
laust, en ætla að muna góðu hlut-
ina, eins og ég veit að þú hefðir
viljað.
Kveðja, þín litla systir,
Elísa Rún Gunnarsdóttir.
Við vorum óaðskiljanlegar
fram eftir aldri og endalaus atvik
og uppákomur leita á hugann um
leið og ég reyni að skilja að þú ert
farin. Kemur ekki röltandi eftir
Ásgarðsveginum og kallar inn
hvort ég sé aldrei þessu vant
heima. Við vorum ekki eins mikið
saman þegar við urðum eldri en
við gátum alltaf leitað hvor til
annarrar ef illa stóð á eða bara til
að eiga ljúft spjall. Ég mun sakna
þessara stunda en hlýja mér við
minningarnar sem við sköpuðum
saman. Ég get ekki annað en
brosað er ég hugsa um þegar við
vorum í Flatey, ekki orðnar mjög
gamlar og ákváðum að labba út að
vitanum. Ég alveg lafhrædd við
allar þessar gargandi kríur, fór
vel vopnuð með stórt prik og
hjálm á hausnum og alla leiðina út
í vitann hlóstu og gerðir grín að
mér. Þegar við ákváðum að fara
heim hljóp púki í þig og þú tókst
af mér hjálminn en ég barði þig þá
bara í hausinn með prikinu. Við
vorum ekki eins ánægðar á heim-
leiðinni, þú aum í hausnum en ég
skömmustuleg yfir að hafa barið
þig. Það tók þó ekki langan tíma
að verða vinkonur aftur og þannig
var það alltaf, við gátum orðið
ósáttar en það stóð ekki lengi. Ég
man þegar þú fékkst að koma
með okkur í útilegu og við vorum
að hlaupa í hrauninu að elta Jóa
og þú dast og fékkst gat á haus-
inn, ég man þegar við vorum að
gista saman og spiluðum nýja út-
gáfu af tennis allt kvöldið og velt-
umst um af hlátri. Þegar við fór-
um að sjá Óperudrauginn með
bekknum og við gistum á eftir í
Stórutjörnum, við vorum næstum
því drukknaðar úr hlátri í sund-
lauginni. Ég man að þegar ég átti
erfitt komstu til mín og við grét-
um saman og ég gleymi ekki þeg-
ar ég var að reyna að berja eðl-
isfræði inn í hausinn á þér. Elsku
Þórdís, ég man svo ótalmargt og
ég gæti talið upp nánast enda-
laust og við þessar minningar
mun ég hlýja mér þegar sorgin
situr þungt í hjarta mér. Ég trúi
því að þú hafir fundið frið þar sem
þú ert núna og ég trúi því að þú
fylgist með okkur frá betri stað.
Í síðasta samtali okkar rædd-
um við um hversu mikilvægt það
væri að vera í góðu sambandi við
vini sína og hve heppnar við vær-
um að vera hluti af árgangi 7́9. Þú
lést mig lofa þér að við myndum
aldrei hætta að hittast. Elsku
frænka og kæra vinkona, ég ætla
mér að standa við loforðið og svo
hittumst við hinum megin.
Elsku allir sem eiga um sárt að
binda, ég sendi ykkur samúðar-
kveðjur og knús
Jóna Kristín Gunnarsdóttir.
Ég á erfitt með að trúa því að
þetta skuli vera raunveruleikinn,
hvað lífið getur verið alvarlegt þó
að við neitum stundum að svo sé.
Þórdís mágkona mín var ljúf-
asta manneskja sem ég hef
kynnst, hún var jafn ljúf og hún
var brothætt. Báðar vorum við
vogir og vissum stundum ekki
hvort við vorum að koma eða fara
og þá var nú gott að hafa stóra
bróður þinn með, hrútinn sem
fannst við oft á tíðum fullmiklar
dramadrottningar. En hvað ætl-
um við höfum oft sagt: Við erum
bara eins og við erum.
Þórdís fór ekki alltaf auðveldu
leiðina í lífinu en hafði þann eig-
inleika að hún var alltaf að leita að
réttu leiðinni, hún hafði mikinn
vilja, sérstaklega undanfarið ár,
til að reyna að koma jafnvægi á líf
sitt. En hún fann sína leið og það
er leiðin sem við hin þurfum að
læra að lifa með og sætta okkur
við.
Það er ekki annað hægt þegar
talað er um þig að tala um dýr,
þvílíkum dýravin hef ég aldrei
kynnst. Að hafa átt sel sem gælu-
dýr segir allt sem segja þarf, svo
ekki sé minnst á mýsnar, naggr-
ísina, kanínurnar, fiskana, kettina
og svo að sjálfsögðu Mónu þína
sem þú elskaðir að fá í heimsókn.
Þú passaðir vel upp á systkinin
þín, þú varst límið þar. Hafðir
mikla þörf fyrir þau, sýndir það
með gjörðum þínum og orðum
hversu vænt þér þótti um þau.
Að hafa eignast fimm dásamleg
börn er mikið afrek, þú varst svo
stolt af þessum hóp þínum eins og
þú sagðir alltaf sjálf, sparaðir
aldrei stóru orðin þegar þú talaðir
um þau. Þú varst svo mikil
mamma og það hlutverk fór þér
svo ótrúlega vel Núna er það í
hlutverk okkar hinna að halda
minningu þinni á lofti og það hlut-
verk verður ekki erfitt, fjöldi
minninga sem við erum endalaust
þakklát fyrir á svona stundu.
Thelma og Tinna ótrúlega heppn-
ar að eiga þennan yndislega tíma
með þér síðust viku og þvílík dá-
semd að þessi ferð hafi orðið að
veruleika. Katrín og Garpur skot-
tast í sveitinni, hafa áhyggjur af
því að komast ekki út í Flatey en í
Flatey verður farið þó skrýtið
verði að vera þar án þín og aldrei
eins. Litli úddi okkar er knúsaður
í klessu alla daga og skilur ekkert
í öllu þessu fólki og líður best í
pabbafangi. Þeir feðgar eru
dásamlegir saman.
Miðvikudagarnir verða skrýtn-
ir, það vantar þig. Hversu slæmt
sem veðrið var komstu og varst
alveg pollróleg þrátt fyrir að eiga
eftir að keyra heim og stundum
var skóbúnaðurinn ekki alveg í
takt við veðrið en það var ekki
vandamál í þínum augum.
Elsku Sunnuskottið, frænka
þín, skilur þetta ekki en við gerum
okkar besta í að útskýra þetta og
erum öll sammála því að þú sért
fallegasti engilinn á himnum með
fullt af börnum og dýrum í kring-
um þig. Það ert bara þú.
Ég er þakklát fyrir alla gleðina,
brosin og hlýjuna sem þú barst
með þér hvert sem þú komst.
Þú varst dásamleg, elsku Dísin
mín, og ég á eftir að sakna þín svo
mikið.
Hvíldu í friði, elsku Þórdís mín.
Þín mágkona og vinkona
Alma Sif Stígsdóttir.
Þórdís Dögg
Gunnarsdóttir