Morgunblaðið - 30.12.2013, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. DESEMBER 2013
✝ Anna MargrétGuðjónsdóttir
fæddist á Stórholti,
Saurbæ í Dala-
sýslu, 22. júlí 1928.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Seljahlíð í Reykja-
vík 14. desember
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón
Guðmundsson, f.
27. júlí 1891, d. 2. janúar 1980,
bóndi á Saurhóli, og Sigríður
Halldórsdóttir, f. 8. október
1906, d. 5. janúar 1994, hús-
freyja. Systkini hennar eru
fjögur talsins: Elínborg, f. 1929,
Guðmundur, f. 1931, Anna, f.
1933, og Halldór, f. 1937.
Anna Margrét giftist 3. ágúst
1956 Sverri Guðmundssyni
stýrimanni, sem síðar vann sem
rannsóknarmaður hjá
Hafrannsóknastofnun, f. 16.
mars 1927, d. 11. júlí 1965. Syn-
ir Önnu Margrétar og Sverris
eru: 1) Guðjón Bjarki, f. 17.
febrúar 1953, k. Særún Þor-
láksdóttir, f. 30. október 1957.
Börn þeirra eru: Eygló Ósk, f.
1993, og Friðbert Bjarki, f.
1998. Börn Guðjóns af fyrri
sambúð eru Sverrir, f. 1973, og
Sigríður Dagný, f. 1978, maki
Viðar Ævarsson, f. 1967. Barn
Atli, f. 1947, Ásmundur, f. 1951,
og Guðrún, f. 1954.
Anna Margrét ólst upp á
Saurhóli í Dalasýslu með for-
eldrum sínum og systkinum.
Hún lauk húsmæðraskólanámi
frá Löngumýri í Skagafirði.
Hún fluttist ung kona til
Reykjavíkur og hóf störf sem
vinnukona á heimili í Reykja-
vík. Síðar starfaði hún á sauma-
stofu og vann við saumaskap
þar til hún giftist. Hún vann við
ræstingar þegar synir hennar
voru ungir ásamt því að sinna
heimilisstörfum. Lengst af
vann hún sem húsvörður og yf-
irmaður ræstinga í Álftamýr-
arskóla eða þar til hún lét af
störfum árið 1998.
Hún var alla tíð mjög virk í
félagsstörfum, starfaði m.a. í
Kvennadeild Slysavarnafélags-
ins og með Félagi einstæðra
foreldra á uppbyggingarárum
þess. Anna Margrét var virkur
félagi í Sam-frímúrarareglunni
þar til heilsan brast. Hún var
mikil áhugamanneskja um
myndlist og hafði unun af því
að fara á myndlistarsýningar.
Hún naut þess að ferðast bæði
innanlands og utan.
Lengst af bjó Anna Margrét í
Álftamýri, eða í um 38 ár. Anna
Margrét bjó nokkur síðustu ár-
in í Hryggjarseli í Seljahverfi.
Hún veiktist fyrir um fjórum
árum og bjó eftir það á hjúkr-
unarheimilinu Seljahlíð.
Anna Margrét verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju í
dag, 30. desember 2013, og
hefst athöfnin kl. 13.
þeirra er Íris
Thelma, f. 2009.
Barn Dagnýjar er
Aron Bergur, f.
1999. Börn Viðars
eru Halldóra Birta,
f. 1992, og Egill
Gauti, f. 1996. 2)
Heimir Þór Sverr-
isson, f. 1. júlí
1957, k. Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
29. ágúst 1957.
Börn þeirra eru: Anna Jóna, f.
1981, í sambúð með Þóri Celin,
f. 1971. Börn hennar eru Högni
Alvar, f. 2004, og Vigdís Elfur,
f. 2006. Barn Þóris er Elín
Clara Celin, f. 2000. Lára, f.
1988, sambýlismaður hennar
Ari Gunnar Þorsteinsson, f.
1988. Guðmundur f. 1991. 3)
Guðlaugur Gylfi. f. 2. febrúar
1961, k. Halla Unnur Helga-
dóttir. f. 21. september 1964.
Börn þeirra eru: Sverrir Geir.
f. 1992, Elín Rósa, f. 1994, og
Freyja Sóldís, f. 2001.
Anna Margrét var síðar í
sambúð með Gísla Guðmunds-
syni, f. 30. október 1907, d. 29.
desember 1989, kennara og
leiðsögumanni, frá 1977 til dán-
ardags hans. Börn Gísla af
fyrra sambandi eru Jón, f.
1943, Brandur, f. 1944, Guð-
mundur T., f. 1946, d. 2003,
Kæra mamma: Falleg með
dökkt hár og brún augu. Tókst
mig í fangið þegar eitthvað bját-
aði á. Leiðbeindir mér þegar
þurfti. Sýndir mér virðingu og
skilning. Bjóst mér gott heimili.
Stóðst bein í baki þegar pabbi féll
frá og þú varst ein með okkur þrjá
unga drengi. Ég fékk allt sem
þurfti, en ekki allt sem ég vildi. Þú
gafst mér góða æsku, fulla af
væntumþykju og af styrk þess
sem gefur öryggi. Þú gafst mér
frelsi til athafna, kannski fullmik-
ið. Þú kenndir mér að virða fólk,
sama hver var. Þú kenndir mér að
bera virðingu fyrir öllum störfum,
hvort sem það voru ræstingar eða
læknastörf. Ég fann hjá þér ein-
lægan vilja til að aðstoða mig við
hver þau vandræði sem ég rataði
í. Þú dæmdir mig aldrei. Þú tókst
henni Höllu minni strax sem dótt-
ur er þið kynntust. Þú varst góð
móðir og frábær amma. Komst
fram við öll börn sem jafningja.
Ég var stoltur af þér. Hversu oft
hef ég heyrt frá fyrrverandi nem-
endum Álftamýrarskóla: Ert þú
sonur hennar Önnu húsvarðar?
„Hún var alveg frábær“ og svo
var ég beðinn að skila kveðju til
mömmu. Þú varst stálminnug, vel
lesin og hafsjór af fróðleik um býli
landsins þegar ekið var um sveit-
ir. Örlát varstu á tíma þinn gagn-
vart fjölskyldu og vinum. Þú
sinntir félagsstörfum af alúð.
Gafst lengi vel kökur og seldir á
basar kvennadeildar Slysvarna-
félagsins. Félagi á upphafsárum
Félags einstæðra foreldra, en þá
voru réttindi einstæðra foreldra
lítil sem engin, annað en í dag. Þú
varst félagi í Sam-frímúrurum.
Sinntir þeim félagsskap af mikilli
eljusemi og dugnaði. Þú fannst í
honum leið til að sinna trú þinni
og efla góð mannleg gildi. Vantaði
aldrei á fundi. Stundvís og barst
virðingu fyrir tíma annarra. Kurt-
eis og hógvær og lést þína per-
sónulegu hagsmuni víkja. Þú
safnaðir myndlist og naust þess
að fara á myndlistarsýningar.
Hafðir minni áhuga á húsgögnum
og húsmunum og öðru veraldlegu
dóti. Þú kvartaðir aldrei yfir hlut-
skipti þínu. Þú glímdir við erfið
veikindi síðustu árin, en hélst
samt reisn og líkt og áður var
aldrei kvartað yfir hlutskiptinu.
Ég vil votta þér mína dýpstu ást
og virðingu nú að leiðarlokum. Þú
hafðir fallegt hjartalag.
Þinn sonur,
Guðlaugur.
Gúmmískór! Nei, hættu nú al-
veg. Ertu að segja mér að
gúmmískór hafi verið merkileg-
asta uppfinning 20. aldarinnar?
Já, svaraðir þú, þá fyrst vorum
við þurr á fótunum. Á þeirri
stundu áttaði ég mig á hversu
merkilegt tímabil ævi þín hafði
spannað. Alin upp í „fallegustu
sveitinni“ í Saurbænum við lítil
efni. Vannst erfiðisvinnu án þess
að draga af þér. Stóðst ein uppi
ung ekkja með þrjá syni og komst
þeim til manns. Bakaðir bestu
pönnukökur í heimi að mínu mati
og þeirra sem fengu að smakka.
Alltaf boðin og búin að aðstoða án
þess að biðja þyrfti um það og
fengum við Gulli að njóta þess við
barnauppeldið og heimilisstörfin.
Þú tókst á við lífið af æðruleysi.
Þunga sorg og harm vegna ást-
vinamissis barstu í hljóði. Ótrú-
lega vel að þér og vel lesin. Sátt
við þitt og þína. Takk fyrir sam-
fylgdina, umburðarlyndið, ástúð-
ina og alla aðstoðina.
Undir Dalanna sól, við hinn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftast í fögnuði
kysst.
Undir Dalanna sól á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arin, minn svefn-
stað
og skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljár-
skógum)
Þín tengdadóttir
Halla.
Elsku amma mín, nú er komið
að kveðjustund. Minningarnar
um þig eru margar og sérstak-
lega tengdar Álftamýrinni þar
sem þú bjóst stóran hluta ævi
þinnar. Sem lítil stelpa þá hlakk-
aði ég alltaf mikið til að koma til
þín á aðfangadag, fá heimabakað
og After Eight. Það var árleg
hefð meðan þú hafðir heilsu til að
taka á móti fólkinu þínu á nýárs-
dag. Sem barni fannst mér þetta
alltaf tilhlökkunarefni að fara til
ömmu á nýársdag en svo kom
tímabil í kringum unglingsárin
sem manni fannst þetta nú dálítið
galin hugmynd að vera komin á
lappir snemma á nýársdag til að
fara í nýársboð í Álftamýrinni.
Amma var einstakt hörkutól
og hafði kannski dálítið harðan
skráp við fyrstu sýn enda varð
hún ung að árum ekkja og þurfti
að ala upp og koma til manns
þrem drengjum. En undir niðri
var hún algjör ljúflingur. Hún
elskaði vinnuna sína í Álftamýr-
arskóla, hafði gott lag á börnun-
um og fór meira segja á hátíð-
isdögum og leit til með skólanum
óumbeðin. Amma var handlagin,
gerði góðan mat, bakaði bestu
pönnukökurnar og saumaði. Hún
hafði unun af list, þræddi sýning-
ar og viðburði í borginni . Amma
hafði húmor lengi vel og gat alltaf
slegið á létta strengi.
Síðustu ár hafði geta hennar til
þess að njóta lífsins farið þverr-
andi. Allt sem hún hafði unun af
var tekið af henni, eitt af öðru. Að
búa ein, ferðast um í strætó, kíkja
í Kolaportið og Kringluna, nostra
við fólkið sitt, njóta bóka og lista
varð henni erfitt. Þá var gott að
eiga fólkið í Seljahlíðinni að, bæði
íbúa og starfsfólk .
Ég kveð elsku ömmu með
kvöldbæninni fallegu sem hún
saumaði út handa mér þegar ég
var barn og hékk alltaf yfir rúm-
inu mínu og er ég þess fullviss að
nú er amma í essinu sínu með
þeim sem á undan fóru og biðu
komu hennar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Dagný Guðjónsdóttir.
Það er svo margt sem ég hef
þér að þakka, elsku amma Anna.
Kleinurnar og kökurnar voru
ekki eina góðgætið sem ég varð
aðnjótandi sem barn þegar ég
kom í heimsókn í Álftamýrina.
Listasýningar, safnferðir og
göngutúrar um stræti og torg
með þér voru upphafið að þeim
menningaráhuga sem hefur alla
tíð fylgt mér. Fararskjótarnir
voru að sjálfsögðu tveir jafnfljótir
og strætisvagnar borgarinnar, þú
í síðri kápu og ég valhoppandi
nokkrum skrefum á undan. Í
Kolaportinu voru keyptir lukku-
pakkar og harðfiskur og með þér
var alltaf eitthvað nýtt að sjá og
skoða. Hvert sem við fórum
staldraðir þú við til að heilsa,
spjalla eða kjafta við einhvern af
þínum ófáu vinum og kunningjum
sem leyndust víða.
Eftir því sem ég varð eldri
breyttust helgarheimsóknirnar í
matarboð og alltaf átti maður von
á veislumat hjá þér. Heimili þitt
bar vott um þá smekkkonu sem
þú varst; veggirnir voru prýddir
málverkum og á borðum voru fal-
legir listmunir. Þú hélst áfram að
sinna þínu menningarlega hlut-
verki í mínu lífi og gafst mér
ljóðabækur og skáldsögur. Í
formi póstkorta og símtala töluð-
um við saman eftir að ég flutti til
Svíþjóðar, en alltaf var best að
heimsækja þig og kjafta um allt
og ekkert.
Mennirnir í lífi ömmu voru allt-
af með henni í anda. Við áttum oft
stefnumót við afa mína tvo í
kirkjugarðinum, þá komum við
færandi hendi með blóm á leiðin.
Gistinæturnar voru ófáar og
hvert kvöld endaði á því að við
buðum Sverri afa og Gísla afa
góða nótt, myndirnar á náttborð-
inu fengu hvor sinn kossinn og við
báðum guð að passa þá.
Henni ömmu minni var ekkert
óviðkomandi, skáldsögur, ljóð og
ævisögur, allt las hún amma, og
hún hafði sterkar skoðanir á mál-
efnum líðandi stundar. Að eiga
sterka og sjálfstæða konu fyrir
ömmu var mér ómetanlegt. Þú
varst vel lesin, menningarlega
sinnuð og stóðst á þinni skoðun.
Þú fórst þínar eigin leiðir og
fylgdir þinni eigin sannfæringu.
Elsku amma, ég ætla líka að
verða svona flott kona eins og þú.
Elsku amma mín, sá tími sem
við áttum saman var ómetanlegur
og minningarnar um þig geymi
ég á góðum stað. Í kvöld bið ég
þig að skila kveðju frá mér til
Sverris afa og Gísla afa. Ég læt
fylgja með bænina sem þú saum-
aðir út fyrir mig og hékk fyrir of-
an rúmið mitt.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Lára.
Laugardaginn 14. desember
síðastliðinn ákvað ég að fara með
mömmu og Sigga í heimsókn til
Önnu Möggu frænku. Við vorum
hjá henni um hádegið eins og
mamma hefur gert næstum allar
helgar síðan Anna fluttist í Selja-
hlíð. Þetta reyndist vera okkar
síðasta heimsókn þar sem hún
lést seinna þennan sama dag.
Hún móðursystir mín var einstök
kona, hjartahlý, gefandi og
reyndist sínum vel. Ég verð henni
alltaf þakklát fyrir umhyggjuna
sem hún sýndi mömmu þegar
pabbi dó. Hún og mamma voru
meira en góðar systur, þar sem
þær voru mjög góðar vinkonur
alla tíð og reyndust hvor annarri
vel og því er hennar missir mikill.
Hún móðursystir mín hafði sterk-
ar skoðanir á lífinu og tilverunni
og var alltaf hrein og bein. Það
var alltaf hægt að tala við hana
um allt á milli himins og jarðar
hvort sem það voru þjóðfélags-
málin, menning eða listir svo eitt-
hvað sé nefnt. Ég man öll að-
fangadagskvöldin okkar þegar ég
var barn og unglingur heima hjá
frænku minni og strákunum
hennar í Álftamýrinni. Við fórum
alltaf til þeirra eftir kvöldmatinn
heima hjá okkur. Þar voru amma
og afi og fleiri úr fjölskyldunni og
fengum við okkur heitt súkkulaði
og smákökur. Þessar minningar
eru mér mjög dýrmætar. Ég kveð
móðursystur mína með söknuði
og mun hún alltaf eiga sérstakan
stað í hjarta mínu því hún reynd-
ist mér og minni fjölskyldu vel.
Hvíl í friði, elsku frænka mín.
Elsku Guðjón, Heimir, Guð-
laugur og fjölskyldur, ykkar
missir er mikill. Innilegar samúð-
arkveðjur til ykkar.
Hjördís Ólöf Jónsdóttir
Snemma árs 1982, þegar við
fjölskyldan bjuggum í Dan-
mörku, skrifaði tengdapabbi bréf
til okkar og sagðist hafa kynnst
konu. Það var gaman að koma
heim og hitta hana Önnu, sem var
nokkrum árum yngri en tengda-
pabbi. Hún var glöð og hress, tók
vel á móti okkur. Upp frá því vor-
um við vinkonur. Anna var hús-
vörður í Álftamýrarskóla í mörg
ár og þangað kom ég nokkrum
sinnum að hitta hana. Það fór
ekkert á milli mála að þetta var
skólinn hennar, hún rakst alltaf á
mörg börn sem þurftu að finna
hlutina sína og hún vissi alltaf
hvar ætti að leita að þeim. Einnig
þurfti hún oft að tala við kenn-
arana sem áttu leið um gangana,
svo önnum kafin var hún í vinnu
sinni. Nemendur sem ég þekkti í
Álftamýrarskóla sögðu mér að
það hefði alltaf verið gott að leita
til hennar.
Anna bjó lengst af í Álftamýr-
inni og þangað kom ég oft með
drengina mína. Þar var alltaf
kaffi á könnunni og eitthvað gott í
gogginn. Hún bjó til svo góðar
vöfflur að einn sona minna fékk
uppskriftina hjá henni. Honum
fannst vöfflurnar aldrei eins góð-
ar hjá mér. Mér eru líka minn-
isstæðar veislurnar hennar á ný-
ársdag sem ég kom nokkrum
sinnum í ásamt sonum mínum og
sonum hennar, tengdadætrum og
barnabörnum. Það voru engar
smáveislur.
Anna var mikil félagsmála-
kona, fór á allskonar fundi og
samkomur og hafði gaman af,
enda hafði hún ákveðnar skoðanir
á ýmsum málum. Við vorum svo
sem ekkert endilega sammála en
það styrkti bara vináttuna. Það
var heldur ekki amalegt að eiga
Önnu að þegar halda átti útskrift-
arveislur vegna drengjanna
minna. Hún kunni vel til verka og
fannst vinkonum mínum sérlega
gott að hafa hana með, hlæjandi
og káta. Anna átti aldrei bíl en
fannst strætisvagnarnir góður
ferðamáti. Hana munaði ekki um
að baka slatta af pönnukökum á
sunnudagsmorgni og fara svo
með þær í strætó vestur á Grund
þar sem tengdapabbi og móðir
hennar voru. Það er skemmtilegt
að eiga vinkonu sem er eldri og
reyndari og hefur frá miklu að
segja, sitja með henni á kaffihúsi,
hlusta á sögur úr hennar lífi og fá
svolitlar leiðbeiningar. Síðustu
árin bjó hún í Seljahlíð. Þangað
var alltaf gaman að koma til
hennar, þó að henni leiddist að
geta ekki boðið upp á neitt nema
konfekt og kaffi, enda ákaflega
gestrisin. Ég kveð Önnu með
söknuði og sendi drengjunum
hennar, tengdadætrum og barna-
börnum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Unnur Jónsdóttir.
Kveðja frá St. Ósíris
Við systkinin í St. Ósíris minn-
umst systur okkar, Önnu Mar-
grétar Guðjónsdóttur, er hvarf til
hins eilífa austurs hinn 14. des-
ember sl. Anna Margrét gekk í
Sam-frímúrararegluna árið 1977
og gegndi þar margvíslegum
trúnaðarstörfum. Anna var sann-
ur frímúrari og vann öll sín störf
af alúð og trúmennsku. Jákvæð
lífssýn hennar endurspeglaðist í
hlýrri framkomu, glaðværð og
staðfestu. Nú er leiðir skilur er
okkur efst í huga þakklæti fyrir
einlæga vináttu og ánægjulegt
samstarf.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við kveðjum kæra systur með
söknuði og virðingu og flytjum
ástvinum hennar einlægar sam-
úðarkveðjur.
F.h. St. Ósíris,
Sigrún S. Hrafnsdóttir.
Fregnir af andláti Önnu minn-
ar Guðjónsdóttur vöktu með mér
djúpan söknuð. Um leið fann ég
fyrir tærri virðingu og þakklæti
fyrir að hafa átt hana að sem ná-
inn vin í rúma þrjá áratugi. Anna
var klettakona eins og Sóley heit-
in Eiríksdóttir Smith orðaði það
þegar hún lýsti kjarnorkukonum.
Hún var komin af bændafólki úr
Saurbæ í Dölum og talaði ávallt
fallega um sína sveit og sitt fólk.
Reyndar talaði hún ætíð fallega
um allt og alla. Hún flutti gjaf-
vaxta til Reykjavíkur til starfa og
kynntist þar mannsefni sínu,
Sverri Guðmundssyni. Þau gengu
í hjónaband og eignuðust saman
þrjá drengi. En ský dró fyrir sólu.
Sverrir lést árið 1965, aðeins 38
ára gamall. Anna stóð ein uppi
sem ekkja með þrjá unga drengi.
Þeirri raun og sorg mætti hún af
æðruleysi og meðfæddum dugn-
aði. Anna starfaði við Álftamýr-
arskóla frá því hann var opnaður
árið 1963 til starfsloka vegna ald-
urs, fyrst við ræstingar og síðan
sem húsvörður. Hún kom upp
drengjunum sínum þremur, sem
allir eru miklir atorku- og sóma-
menn og tókst á við lífið af reisn
alþýðukonu.
Leiðir okkar Önnu lágu fyrst
saman árið 1982. Pabbi, Gísli
Guðmundsson, hafði misst seinni
konu sína, Nönnu Magnúsdóttur,
í júlí árið 1980. Hann varð hálf-
munaðarlaus og lífsleiður. Vetur-
inn 1981 til 1982 dvaldi ég í Dan-
mörku og bréfin frá pabba voru
mæðuleg. Það birti heldur betur
til um jólin 1981. Hann taldi sig
hafa kynnst góðri konu. Þar hafði
hann sannarlega rétt fyrir sér.
Anna og pabbi áttu ein fimm góð
ár saman eða þar til hann fékk
heilaáföll og fékk inni á Elliheim-
ilinu Grund þar sem hann dvaldi
þar til hann lést árið 1989. Þau
fjögur ár sem pabbi bjó á Grund
heimsótti Anna hann nánast á
hverjum degi, annaðist hann og
umvafði með þeim kærleika og
umhyggju sem hún bjó svo ríku-
lega yfir. Ég var afar þakklátur,
dáðist að henni. Við bundumst
tryggðaböndum.
Þessi bönd hafa haldið æ síðan
og styrkst allt til andláts hennar.
Hún hefur verið ein af fjölskyld-
unni, eins konar ættmóðir. Verið
aufúsugestur í öllum fjölskyldu-
boðum. Verið með okkur í gleði
og sorg. Sterkust var hún okkur
þegar á brattann var að sækja. Þá
gaf hún óendanlega af sér. Minn-
isstæðar eru heimsóknir hennar
til mín austur í Gryfju. Til að
mynda var hún þar um árabil í há-
tíðarhöldum um verslunar-
mannahelgar og naut skemmt-
ana, heilgrillaðs lambs og brennu
af eðlislægri glaðværð og gleði.
Gjarnan kom Ólöf vinkona henn-
ar með og kær vinkona mín, Elín
Torfadóttir. Þær voru góðar sam-
an jafnöldrurnar og veisla sagna
og hnyttni fyrir húsráðendur og
gesti.
Anna var falleg kona, samsvar-
aði sér vel og það var reisn yfir
allri hennar framgöngu. Hún var
góð kona, glaðlynd, hreinskiptin
og eðlisgreind. Og allir þessi
kostir spegluðust í björtum aug-
um hennar. Blessuð sé minning
Önnu Guðjónsdóttur, hún mun
fylgja mér alla mína ævi.
Ég og fjölskylda mín vottum
drengjunum hennar, tengda-
dætrum, barnabörnum og fjöl-
skyldu hennar alla okkar dýpstu
samúð.
Atli Gíslason.
Anna Margrét
Guðjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Að lokum eftir langan, þungan
dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við
veginn,
og horfir skyggnum augum yfir
sviðið,
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur
fyrir löngu
lagðir þú upp frá þessum sama
stað.
(Steinn Steinarr)
Þín ömmubörn,
Eygló Ósk og
Friðbert Bjarki.