Morgunblaðið - 13.02.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. FEBRÚAR 2014
✝ Gunnar Jóns-son fæddist 4.
júní 1932 í Reykja-
vík. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 5. febr-
úar 2014.
Foreldrar hans
voru Ólöf Guð-
mundsdóttir, f.
1902, d. 1946, og
Jón Jónsson, f.
1902, d. 1948.
Bræður Gunnars voru Magnús
Jónsson, f. 1933, Vignir Ársæls-
son, f. 1924, d. 1979, og Guð-
mundur Ársælsson, f. 1925, d.
1995. Eftirlifandi eiginkona
Gunnars er Jóna Jónsdóttir, f.
1933, frá Fáskrúðsfirði. For-
eldrar hennar voru Stefanía Sig-
ríður Ólafsdóttir, f. 1894, d.
1971, og Jón Oddsson, f. 1891, d.
an í Hvammstangakirkju á
vígsludegi kirkjunnar 21. júlí
1957.
Gunnar lauk námi sem húsa-
málari 1952. Árið 1953 hóf hann
störf sem sölumaður hjá heild-
verslun Ásbjörns Ólafssonar í
Reykjavík. Gunnar réðst til
starfa hjá lögreglunni árið 1957
en lét af störfum þar árið 1965 er
hann hóf akstur hjá Kaupfélagi
Þingeyinga. Árið síðar flutti fjöl-
skyldan til Húsavíkur. 1977 tók
hann við starfi deildarstjóra í
bíla- og skipaafgreiðslu KÞ.
Gunnar og Jóna fluttu aftur til
Reykjavíkur árið 1986. Þá gerð-
ist hann lagerstjóri hjá versl-
uninni Miklagarði og var þar til
loka árs 1990. Síðustu tíu ár
starfsævinnar starfaði Gunnar
sem verkstjóri í Gasstöð olíufé-
lagsins Esso.
Útför Gunnars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 13. febr-
úar 2014 kl. 13.00.
1933. Börn Gunnars
og Jónu eru: 1) Jó-
hann, f. 1957,
kvæntur Huldu
Jónsdóttur, f. 1959.
Börn þeirra eru
Lára Sóley, Jón
Hafsteinn og Bene-
dikt Þór. Sonur Jó-
hanns er Aðalsteinn
Gunnar. 2) Stef-
anía, f. 1960, gift
Óskari Aðalbjarn-
arsyni, f. 1969. Börn þeirra eru
Erla og Atli. Börn Stefaníu eru
Jóna og Viktor. 3) Hermína, f.
1961, gift Val Gunnarssyni, f.
1958. Börn þeirra eru Hildur,
Gunnar og Vikar. Dóttir Herm-
ínu er Ólöf. Dóttir Vals er Birg-
itta Maggý. Barnabarnabörn
Gunnars og Jónu eru 7 talsins.
Gunnar og Jóna voru gefin sam-
Ég var búin að panta mér flug
frá Noregi á miðvikudag til að
hitta pabba sem varð skyndilega
verri af sjúkdómi sínum. En áður
en ég komst af stað hringdi systir
mín og sagði að pabbi hefði dáið
um morguninn. Þó svo að ég ætti
von á þessum fréttum þá varð
áfallið stórt. Elsku pabbi sem
alltaf var svo sterkur og bar sig
svo vel. Hann hafði stórt hjarta
og fullt af visku. Og alltaf hafði
hann einhver skapandi verk í
gangi. Hans stóra áhugamál í
gegnum lífið var að taka ljós-
myndir og af því njótum við góðs í
dag. Pabbi sendi mér oft tölvu-
póst, hann hafði einstaka frá-
sagnargáfu og bréfin voru full af
húmor. Síðustu ár notaði hann
skype óspart og við áttum mörg
góð samtöl. Árið 2000 komu
pabbi og mamma á ferðabílnum
sínum til Noregs í sína fyrstu
heimsókn til okkar og við fórum
saman í ferðalag um Noreg. Við
tókum oft ferjur og á meðan við
biðum eftr ferjunum fann pabbi
alltaf einhvern Norsara til að tala
við. Hann var aldrei hræddur við
að hafa samskipti við fólk þótt
hann kynni ekki tungumálið.
Hann var líka duglegur að rækta
vinskapinn sem hann hafði stofn-
að til. Vinir mínir nutu alltaf mik-
illar gestrisni í mínum foreldra-
húsum. Best þótti mér að hafa
pabba með þegar ég var að sýna
norskum vinum mínum Ísland.
Hann bjó yfir svo miklum fróð-
leik og hafði gaman af að segja
frá. Hann hefur alltaf verið mikill
bílskúrskarl enda alltaf að dunda
við eitthvað og allt sem hann
gerði var gert með vandvirkni. Í
dag kveðjum við föður, tengda-
föður, afa og langafa með söknuð
í hjarta, og einnig þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta tilveru
hans í svo mörg ár. Hvíl í friði.
Hermína Gunnarsdóttir.
Elsku faðir minn er fallinn frá.
Ég fann það á mér síðustu vikur
að það færi að styttast í veru hans
hér á jörðu en maður er samt
aldrei viðbúinn. Hann hafði verið
á spítala í rúmar fjórar vikur áð-
ur en hann lést. Alltaf var von á
honum heim, búinn að panta sér
göngugrind með sæti sem hann
gæti sest á þegar hann þreyttist.
Pabbi var mikill bílskúrskarl og
nágranni hans kom stundum við
hjá honum í bílskúrnum í Hvera-
gerði. Sá gekk um með göngu-
grind. Ég hafði orð á því við
pabba að nú gætu þeir farið sam-
an í göngutúr með grindurnar
sínar. En pabbi var ekki mikið
fyrir það að fara í göngutúra og
sá þá bara fyrir sér sitja á grind-
unum sínum með bílskúrinn op-
inn.
Ég held að pabbi hafi verið far-
inn að undirbúa för sína en hann
vildi vera viss um það að það
myndu einhverjir áhugasamir
viðhalda „blettinum“ sem kallað-
ur er og er í Línakradal í Húna-
vatnssýslu. Foreldrar mínir byrj-
uðu fyrir um 20 árum að tæta upp
landið og gróðursetja, en þetta
land, sem var ca. 2,5 hektarar,
hafði mágur minn erft. Foreldrar
mínir eignuðust svo síðar land
sem var fyrir neðan og að Mið-
fjarðarvatni. Áður en þau hættu
að vinna voru þau nær hverja
helgi þarna á sumrin og síðar
dvöldu þau nokkrar vikur á
sumri. Þau áttu bát sem pabbi
dyttaði að á hverju ári. Bátinn
notuðu þau til að fara út á vatnið
og leggja net. Þegar þau voru á
staðnum var venjan að flagga.
Það var ekki síður gert til þess að
þeir sem leið áttu hjá gætu séð að
þau voru á staðnum. Mjög oft
kom fólk við hjá þeim á ferð sinni
um landið, pabbi elskaði að hitta
fólk. Við hjónin höfum aðeins
komið að gróðursetningu og
munum pottþétt viðhalda blettin-
um og bátnum ásamt mörgu öðru
góðu fólki. Hann átti annan bát
heima í Hveragerði sem hann,
ásamt vini sínum Jóni, gerði upp
fyrir tveimur árum. Þeir höfðu
farið nokkrum sinnum frá Þor-
lákshöfn, en ætlunin var að fara
miklu oftar. Pabbi var með stórar
hugmyndir og langanir til að gera
ýmsa hluti, en heilsan kom í veg
fyrir það síðustu árin. Ég ætla nú
ekki að hafa þessi orð fleiri og
kveð pabba með söknuði. Hvíl í
friði.
Stefanía Gunnarsdóttir.
Elsku afi minn. Ég vildi að ég
gæti heyrt sögurnar þínar einu
sinni enn og klárað að fara í gegn-
um allar myndirnar með þér sem
við náðum ekki að skoða saman.
Þú elskaðir að taka myndir og
deildir þessum frosnu augnablik-
um gjarnan með þeim sem vildu
sjá og heyra sögurnar á bak við
þau. Þú mundir alltaf hverjir allir
voru og af hvaða tilefni myndin
var tekin.
Mér er minnisstætt þegar ég
kom með ástralskan skiptinema í
heimsókn til ykkar ömmu, og þú
settir hann niður inni í aukaher-
bergi með fullt af albúmum og
byrjaðir að segja frá. Ástralinn
skildi varla meira enn tvö orð í ís-
lensku, og þú talaðir ekki mikla
ensku, en á þinn einstaka hátt
tókst þér að gera þig skiljanleg-
an. Fyrir manneskju sem ekki
talaði annað mál en íslensku
hafðir þú stóra hæfileika innan
alþjóðlegra samskipta, sennilega
eitt af því sem þú lærðir á ferða-
lögum þínum um heiminn.
Gult rafhjól, ljár, ferðabíll,
trilla, lýsi, skyr með rjóma, rönd-
ótt skyrta og axlabönd, langar
ræður, ferðatöskumerkimiðar
(taskan er aldrei of vel merkt).
þetta eru nokkrir hlutir sem
minna mig alltaf á þig og sem
ósjálfrátt fá mig til að brosa út í
annað – hversu skrítið sem það
kannski hljómar
Elsku afi, þú varst ein af stoð-
unum í mínu lífi, þú varst alltaf til
staðar fyrir mig og mína. Ég vildi
óska að ég hefði náð að kveðja
þig, en vona og trúi að þú hafir
vitað hvað mér þótti vænt um þig.
Ég sakna þín alveg ógurlega nú
þegar. Ástarkveðjur.
Ólöf.
Elsku afi minn er fallinn frá.
Hann var góður maður og kunni
ýmislegt. Hann var alltaf til í að
segja sögur af sér þegar hann var
yngri og segja frá hvernig lífið
hefði verið í gamla daga. Afi hafði
verið hjartveikur í langan tíma en
virtist alltaf vera svo hraustur.
Honum fannst mjög gaman að
fara með barnabörnin sín í ferða-
lög um Ísland. Ég fór í eitt skiptið
með honum, ömmu og Viljari litla
frænda mínum hringinn í kring-
um Ísland. Við ferðuðumst út um
allt land, heimsóttum helstu
ferðamannastaði Íslands og
nokkur tjaldsvæði þar sem við
gistum í hjólhýsi þeirra ömmu og
afa. Afi var enginn tungumála-
maður en gat alltaf gert sig skilj-
anlegan með einhvers konar
fingramáli og teikningum. Afi var
mikið fyrir að taka myndir og var
í því að sortera myndir í mynda-
albúm sem er alltaf gaman að
skoða, þar eru myndir frá því að
maður var ungbarn þangað til
maður er orðinn hávaxinn ung-
lingur.
Þegar ég var 11 ára sendi ég
afa mínum tölvupóst og þar hafði
ég búið til ljóð sem kallast Lífið
og hljóðaði tölvupósturinn á
þessa leið:
„Mig langar bara að segja þér
að þú ert mjög góður afi og ég
hlakka til að sjá þig aftur. Ég bjó
til ljóð sem heitir Lífið og er það
svona:
Lífið getur verið stutt.
Lífið getur verið langt.
Lífið er að lifa og þykja vænt um það.
Maður skal lifa vel sitt líf
og ekki hugsa um dauðann.
Þú ert heppin/n að lifa.
Svona var ljóðið sem ég bjó til
en áður en ég kveð ætla ég að
biðja þig um að senda skilaboð
frá mér til ömmu að hún sé æð-
isleg og hafi alltaf verið, en þú afi
hefur líka alltaf verið æðislegur.
Með bestu kveðju, Erla barna-
barn.“
Eftir að afi dó fannst þessi
póstur og hafði afi prentað hann
út og sett í möppu. Þessi tölvu-
póstur segir mikið um hvað mér
þótti vænt um afa. Mér leið alltaf
vel með honum og var gaman að
heyra hann segja manni sögur
frá yngri árum hans. Elsku afi, ég
mun sakna þín mjög mikið og
hugsa oft til þín.
Erla Óskarsdóttir.
Elsku afi.
Ég stóð í bílskúrnum þínum
fyrr í vikunni og skoðaði allt dótið
þitt. Ég andaði að mér afalykt-
inni og snerti hlutina þína. Þeir
lágu á borðinu alveg eins og þú
skildir við þá. Ég trúi ekki að þú
sért ekki hjá okkur lengur.
Þegar ég loka augunum sé ég
þig fyrir mér í vinnugallanum
þínum, þú varst alltaf eitthvað að
brasa. Ég heyri hláturinn þinn,
og ég heyri þig þrasa því þér
fannst ég ekki fara nógu varlega.
Þú lést mig alltaf finna að þér var
ekki sama. Ég er þakklát fyrir
það.
Ég á margar minningar um
þig frá því að ég var barn. Ég
gleymi því til dæmis aldrei að
alltaf þegar ég var í heimsókn á
Hrísateignum þá píndirðu mig til
að súpa stóra skeið af lýsi á
morgnana. Mér fannst það alveg
ógeðslega vont, en þú lofaðir að
ég yrði jafn stór og sterk og þú
svo ég lét mig hafa það. Ég vona
að einhvern daginn geti ég sagt
mig jafn stóra og sterka og þig.
Mér fannst alltaf ótrúlega
gaman að gramsa í dótinu inni í
afaherbergi. Eitt sinn fann ég lít-
ið upptökutæki sem þú leyfðir
mér að leika mér með. Ég til-
kynnti að ég ætlaði að verða
einkaspæjari eða blaðakona. Síð-
ar ætlaði ég að verða söngkona,
smiður og á endanum læknir. Það
var sama hvað það var, þú hvattir
mig áfram Þú hafðir trú á mér.
Ég elskaði að þú hafðir alltaf
tíma til að sýna mér myndirnar
þínar, og þú kunnir sögu um
hverja einustu. Þú þekktir alla,
og mundir eftir öllum og öllu. Þú
vissir allt.
Alltaf þegar ég er á ferðalagi
hugsa ég til þín. Þú varst alltaf
með á hreinu hvaða fjall var á
vinstri hönd, og hvaða bær var á
hægri hönd. Þú hafðir gaman að
frímerkjum og þegar ég fór í bak-
pokaferðalag urðu „póstkorta
mánudagar“ til. Ég sendi þér
póstkort fyrsta mánudaginn í
hverju landi. Ég veit að þú hélst
mikið upp á þau. Mér þótti vænt
um að vita að þú hafðir áhuga á
því sem ég var að gera.
Þú hafðir einstaka hæfileika til
að kynnast fólki. Þú spjallaðir, og
skiptist á bréfum, við fólk á hin-
um ýmsu tungumálum þó að þú
kynnir bara íslensku. Þú lést ekk-
ert stoppa þig.
Elsku afi. Þú varst svo margt
og þú skilur svo mikið eftir þig.
Ég er stolt yfir að hafa átt jafn
frábæran mann og þig sem afa,
og ég mun aldrei hætta að minn-
ast þín. Takk fyrir allt og megir
þú hvíla í friði. Ástarkveðja, þín,
Hildur.
Elsku afi.
Nú kveðjumst við í bili. Ég hélt
að það myndi aldrei gerast. Ég
hélt þú myndir lifa að eilífu, en þú
munt alltaf lifa með mér.
Þegar ég hugsa um okkar veg
saman, þá áttum góðar stundir.
Þú varst góður en samt strangur.
Ég á margar minningar af okkur
að dunda okkur saman þegar ég
var lítil. Ég man eftir heitum
örmum þínum þegar ég meiddi
mig, og ströngum tóni þínum
þegar ég var að prakkarast.
Ég man þegar við vorum sam-
an í ferðabílnum og ég sat með
hárburstann hennar ömmu og
sagði „hér á hægri hönd sjáum
við Akrafjall“ og svo framvegis.
Og ekki má gleyma gömlu veg-
unum sem þú keyrðir á í eld-
gamla daga. Þú sagðir „þarna
keyrði ég þegar ég var ungur“.
Við fórum út um allt og það er svo
margt sem ég get sagt um ferðir
okkar um landið. Þú þekktir fólk
og ættingja úti um allt. Allir vissu
hver þú varst.
Ég man þegar við bjuggum í
Baldursbrekku. Þú passaðir upp
á okkur öll. Stóru strákarnir
komu til þín til að tala um skelli-
nöðrur og við börnin komum og
fengum lakkrís. Ég var svo stolt
yfir því að þetta væri afi minn.
Ég gleymi því aldrei þegar við
fórum út til að renna á þotu. Þú
ýttir mér og ég klessti á stein og
fékk gaddavír í nefið. Þú varst
samtundis mættur til að hugga
mig. Ég hló ekki mikið þá, en það
geri ég núna þegar ég hugsa um
þessa stund.
Þú bjóst til snjóhús handa okk-
ur og þér datt margt í hug sem
við gátum dundað okkur við.
Ég man þegar við mamma
fluttum til Reykjavíkur, og hvað
ég saknaði þín og ömmu. Þið
komuð samt alltaf í heimsókn og
færðuð öllum gjafir. Þið hugsuð-
uð alltaf um alla, og gleymduð
aldrei neinum. Ég hlakkaði alltaf
til að verða alveg eins og þið þeg-
ar ég yrði stór.
Þú hefur alltaf verið stoltur af
uppruna þínum og verið dugleg-
ur við að segja mér hvaðan ég er.
Ég hlakka til að geta sagt mínum
barnabörnum allar sögurnar sem
þú sagðir mér.
Ég mun sakna þess að tala við
þig á Skype þó að símtölin okkar
hafi ekki verið löng, en ég mun
sakna þess að heyra röddina
þína. Hver á núna að segja mér
hvernig veðrið á Íslandi er?
Þú munt alltaf lifa í minning-
unum. Ég elska þig, afi. Þín
Jóna og fjölskylda.
Sæll frændi – þannig var ávallt
okkar kveðja í síma eða þegar við
hittumst og alltaf var kveðja
Gunnars glaðleg og innileg. Það
er gott að tala við fólk þegar mað-
ur finnur að samtalið er kærkom-
ið. Þannig var Gunnar frændi
gerður. Hann kom til dyranna
eins og hann var klæddur, kom
fram af hispursleysi, blátt áfram
og fagnandi. Ég var svo heppinn
að eiga Gunnar frænda sem fyr-
irmynd. Ein af fyrstu bernsku-
minningum mínum um frænda
var stór maður í lögreglubúningi
– hetja í augum barnsins. Gunnar
var glæsilegur maður, hávaxinn
og glaðlyndur. Hann hafði unun
af því að eiga samskipti við fólk
og alls ófeiminn að tjá sig við
menn og um málefni. Hann hafði
þennan milda og kitlandi hlátur
sem ég á eftir að sakna mikið.
Hann hafði líka húmor fyrir sjálf-
um sér og skoplegum aðstæðum
og naut þess að vera húmorsmeg-
in í samtölum. Auðvitað gat hann
verið þver eins og ættin öll en það
skemmdi aldrei fyrir, nema
kannski þegar hann fyrir fáein-
um árum fór fyrir Hafnarfjallið
með hjólhýsið í bandvitlausu
veðri. Hjólhýsið fauk á hliðina og
skemmdist en annað slapp nema
Gunnar frændi missti kúlið í
nokkrar vikur.
Gunnar var mjög ættrækin og
lagði sig mjög fram um að hafa
samband við ættingja sína, bæði
fyrir austan og norðan. Meiri
Húnvetning er vart hægt að finna
og íslenska fánann hafði hann í
hávegum hvert sem hann fór.
Hann var mjög stoltur af því að
afi hans hafði verið formaður
fánanefndarinnar sem skóp ís-
lenska fánann. Maður vissi alltaf
þegar maður var á leið um þjóð-
veginn í Línakradal hvort Gunn-
ar og Jóna væru á Blettinum sín-
um því þá blakti íslenski fáninn
við hún.
Við frændur ræddum alltaf
reglulega saman í síma milli þess
sem við hittumst og í samtölum
okkar kom iðulega í ljós væntum-
þykja hans í garð afkomendanna.
Það var sama hvað gekk á, eins
og gengur og gerist, alltaf skein
stolt úr hjarta Gunnars þegar
hann talaði um fólkið sitt. Hann
var traustur maður með gott
hjartalag sem naut þess að hjálpa
öðrum. Hann var bóngóður með
afbrigðum og naut þess að gleðja
aðra með greiðvikni. Ég minnist
allra hlutanna sem Gunnar bjó til
eða endurgerði. Hvort sem það
var dúkkuhús fyrir barnabörnin
eða uppgerður trébátur til að
nota við silungsveiðar á Miðfjarð-
arvatninu þá var það vönduð
smíði. Það lék allt í höndunum á
Gunnari. Hann var sífellt að
skapa eitthvað í kringum sig og
naut þess að græða umhverfið.
Dætur okkar höfðu sérstakt dá-
læti á Gunnari frænda, sem alltaf
átti handa þeim Prins Póló í hjól-
hýsinu á sumrin þegar þær voru
hnátur og hjá Gunnari og Jónu
höfum við hjónin og dæturnar
alltaf verið aufúsugestir og feng-
ið höfðinglegar móttökur.
Allir eiga sér sínar fyrirmynd-
ir og það er mikilvægt öllu ungu
fólki að fyrirmyndirnar séu góðar
og traustsins verðar. Gunnar
frændi var mín góða fyrirmynd
frá því ég man eftir mér og fyrir
það er ég þakklátur. Mikill föð-
urlandsvinur og tryggðatröll er
horfið á braut en góðar minning-
ar verma hugann. Kærar þakkir
fyrir allt og allt. Vertu sæll,
frændi.
Ársæll, Gunnhildur og dætur.
Góður drengur er fallinn frá.
Gunnar andaðist á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands á Selfossi
miðvikudaginn 5. þessa mánaðar.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast þessa félaga míns og
samstarfsmanns yfir ákveðið
tímabil.
Starfssvið Gunnars var nokk-
uð fjölþætt. Ungur lærði hann til
húsamálunar og vann við þá iðn
um tíma eftir að hafa lokið námi.
Um tíma starfaði hann sem lög-
regluþjónn hjá Lögreglunni í
Reykjavík. Síðan gerðist hann
langferðabílstjóri hjá Kaupfélagi
Þingeyinga ásamt deildarstjórn.
Starfstíma hans hjá KÞ bjuggu
þau hjón á Húsavík. Eftir flutn-
ing til Reykjavíkur hófu þau
hjónin störf hjá Miklagarði, stór-
verslun í eigu Sambandsins.
Starfsemi þeirrar verslunar var
lögð niður. Fljótlega eftir þetta
hóf Gunnar störf hjá Olíufélaginu
hf. og vann sem verkstjóri í gasá-
fyllistöð félagsins. Þótt ég hafi
Gunnar Jónsson
✝
Ástkær móðir okkar, fósturmóðir, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARGRÉT DAGBJÖRT BJARNADÓTTIR,
Maddí,
áður til heimilis að Reykjavíkurvegi 39
(Tungu), Hafnarfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi fimmtu-
daginn 6. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju mánudaginn
17. febrúar kl. 13.00.
Birna G. Flygenring, Albert Baldursson,
Garðar Flygenring,
Erna Flygenring, Pétur Þór Gunnarsson,
Bjarni Sigurðsson, Helga Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar