Morgunblaðið - 14.03.2014, Síða 41

samt sinni frábæru fjölskyldu
mjög vel. Þar kemur að öðrum
kafla, það mættu margir taka
þessa fjölskyldu til fyrirmyndar,
aðra eins samstöðu hefur maður
ekki séð. Elsku Ásdís mín, börn
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð.
Gulli minn, við hittumst síðar á
himnunum, við hljótum að eiga
íbúðir fráteknar þar því enginn
hefur horft eins mikið til himna
eins og við gerðum.
Vilberg Ágústsson.
Það var mikið um að vera í
gatnagerð hjá Reykjavíkurborg
og mikið malbikað á sjöunda og
áttunda áratugnum. Vinnudag-
arnir voru langir, unnið var langt
fram á kvöld, jafnvel talsvert
fram yfir miðnætti og oft var
unnið um helgar. Á þeim tíma
var engin kvöð um 11 tíma hvíld
á sólarhring. Þetta átti vel við
Gulla, eins og hann var alltaf
kallaður, því að hann vildi drífa í
hlutunum. Mikið var um sumar-
menn í malbikinu til að moka og
lagfæra malbikið, en einnig voru
þarna verkfræðinemar, sem
lögðu hæðarsnúrur á undan mal-
bikunarvélinni. Gulli gerði engan
greinamun á stöðu manna, ef
menn unnu vel, þá lét hann
ánægju sína í ljós en hikaði ekki
við að gera athugasemdir við
menn, sem ekki lögðu sig fram í
sinni vinnu. Sjálfur var hann
mjög ósérhlífinn og með afbrigð-
um duglegur. Hann hikaði aldrei
við að taka á sig ábyrgð og brást
fljótt við þegar taka þurfti
snöggar og erfiðar ákvarðanir á
vinnustað.
Eftir rúmlega tuttugu ára
starf hjá Reykjavíkurborg
greindist Gulli með liðagigt og
þá var erfitt fyrir hann að vinna
langa vinnudaga eins og hann
hafði gert. Á þeim tíma losnaði
staða yfirverkstjóra hjá pípu-
gerðinni og var hann ráðinn í
stöðuna. Þar var unninn fastur
vinnutími, sem hentaði Gulla vel
og fór honum þetta starf vel úr
hendi og hann var vel liðinn af
starfsmönnum. En Gulli greind-
ist með lungnaþembu og það var
ekki hollt að vera í þessu um-
hverfi með þennan sjúkdóm. Þá
leit út fyrir að starfsferill hans
væri á enda, en það reyndist
fjarri sanni, því vegagerð að
grjótnámi í Seljadal var í und-
irbúningi og svo fór að hann
hafði umsjón með þeim fram-
kvæmdum. Í framhaldinu sá
hann um eftirlit með grjótnám-
inu í Seljadal.
Síðan þróuðust málin þannig
að Gulli fór að vinna á bílavog
malbikunarstöðvarinnar og
þarna var hann kominn í hlut-
verk, sem var mjög ólíkt hans
fyrri störfum. Þarna sýndi hann
mikla aðlögunarhæfni, því hann
reyndist mjög góður sölumaður
og ráðgjafi fyrir viðskiptavinina.
Reynsla hans frá fyrri störfum
nýttist mjög vel. Það skipti ekki
máli hvort spurt var um litríka
möl í blómapott eða mörg tonn af
hágæða malbiki, Gulli leysti mál-
ið. Ekki skemmdi það fyrir að á
vogina komu gamlir samstarfs-
menn, og voru rifjaðir upp gaml-
ir og góðir dagar og þá var oft
glatt á hjalla.
Gulli var glaðlyndur og naut
sín vel í þessu starfi og ekki
spillti það fyrir að Ásdís, lífsföru-
nautur hans, vann með honum á
þessum árum, en þau voru mjög
samrýmd hjónin. Þau tóku virk-
an þátt í félagslífinu og fóru með
okkur samstarfsmönnunum í
nokkrar ferðir til útlanda. Gulli
lauk störfum sjötugur eftir lang-
an og farsælan starfsferil, en
áfram fylgdist hann með því,
sem um var að vera á gamla
vinnustaðnum.
Við starfsfélagar Gulla send-
um Ásdísi og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um góðan
dreng mun lifa.
Valur Guðmundsson,
Halldór Torfason,
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir.
MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MARS 2014
✝ Anna GuðnýÓlafsdóttir
fæddist á Fjöllum í
Kelduhverfi 5. des-
ember 1930. Hún
lést 8. mars 2014 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Lögmannshlíð
á Akureyri.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ólafur Jónsson,
bóndi á Fjöllum, f.
21.11. 1881, d. 19.5. 1953, og
Friðný Sigurbjörg Sigurjóns-
dóttir, f. 31.8. 1898, d. 27.5.
1999.
Anna var yngst fimm systk-
ina en þau voru Héðinn, f. 14.1.
1918, d. 16.7. 1992, Ragnheiður,
f. 23.8. 1920, d. 23.6. 2002, Jón,
f. 1.1. 1925, og Jóhanna, f. 4.2.
1927.
Anna giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Friðriki J.
Jónssyni, f. 5.10. 1918, frá
Sandfellshaga í Öxarfirði, hinn
9.7. 1949. Foreldrar Friðriks
voru hjónin Jón Sigurðsson, f.
17.12. 1884, bóndi í Sandfells-
haga, d. 1.2. 1971, og Kristín
Helga Friðriksdóttir, f. 11.8.
1881, d. 2.4. 1970. Börn þeirra
eru: 1) Árni V., f. 20.11. 1949,
framkv.stj. Raftákns, kvæntur
Gerði Jónsdóttur, f. 18.11. 1950,
börn þeirra: a) Jón Heiðar, f.
1962, bankastarfsmaður, börn
hennar a) Baldur, f. 6.4. 1983,
blaðamaður, sambýliskona
Hulda Ösp Atladóttir, f. 27.8.
1987, barn þeirra Emil Daði, f.
26.6. 2010, b) Lilja f. 20.4. 1985,
óperusöngkona, búsett í Vín,
sambýlismaður Bjarni Thor
Kristinsson, f. 2.5. 1967, c)
Andri, f. 22.6. 1991, nemi.
Anna ólst upp í foreldra-
húsum á Fjöllum en fór á ung-
lingsaldri til vinnu á Hótel
Húsavík og síðar á Hótel Ak-
ureyri. Eftir að hún giftist
stofnaði hún heimili með manni
sínum í Ási við Kópasker en
Friðrik hafði ráðið sig til Kaup-
félags Norður-Þingeyinga
(KNÞ) sem bílstjóri 1944. Frið-
rik og Anna bjuggu í 11 ár í Ási
en byggðu svo húsið Sunnufell
á Kópaskeri og fluttu þangað í
nóvember 1960. Auk húsmóður-
starfa vann hún ýmis störf svo
sem á Hóteli KNÞ, rækjuverk-
smiðju og á Sláturhúsi KNÞ á
Kópaskeri, meðal annars sem
kjötmatsmaður. Anna söng
lengi í kirkjukór Snartarstaða-
kirkju og var félagi í kvenfélag-
inu Stjörnunni á Kópaskeri. Ár-
ið 2000 fluttu Anna og Friðrik
til Akureyrar og bjuggu sér
heimili í Lindasíðu 4. Þar tóku
þau virkan þátt í starfi eldri
borgara. Árið 2012 flutti Anna
á hjúkrunarheimilið Lögmanns-
hlíð og Friðrik flutti til hennar
hálfu ári seinna.
Anna Guðný verður jarð-
sungin frá Glerárkirkju á Ak-
ureyri í dag, föstudaginn 14.
mars, kl. 10.30.
4.8. 1967, raf-
magnstæknifr.,
maki hans Guðrún
Þ. Þórðardóttir, f.
29.11. 1966, börn
þeirra: Gerður,
nemi í Danmörku,
f. 2.2. 1997, Óttar,
nemi, f. 9.4. 1992,
og Þórdís, nemi, f.
19.3. 1997, b) Anna
Kolbrún, f. 16.4.
1970, mennt-
unarfr., sambýlismaður Jón
Bragi Gunnarsson, f. 18.5. 1960,
barn Önnu Kolbrúnar Þóra Al-
dís, f. 6.6. 1997, c) Katrín, f.
22.4. 1980, MS í fjölmiðlafræði,
búsett í Berlín, maki Anton
Rúnarsson, f. 25.8. 1980, barn
þeirra Elín Karlotta, f. 19.10.
2012. 2) Ólafur, f. 5.6. 1953,
skrifst.stj. í atvinnuvega- og ný-
sköpunarráðuneytinu, kvæntur
Freyju Tryggvadóttur, f. 4.3.
1957, börn þeirra: a) Friðrik
Ingi, f. 30.4. 1977, flugmaður.
Börn hans Magnús Óli, f. 3.7.
2004, og Fannar Ingi, f. 3.7.
2010, b) Anna Guðný, f. 16.12.
1980, grunnskólakennari, gift
Eyþóri Sverrissyni, f. 29.3.
1977, börn þeirra Elvar Freyr,
f. 25.8. 2007, Arnar Ingi, f. 16.7.
2010, og Sara, f. 17.7. 2013, c)
Íris Ösp, f. 6.5. 1989, BS í sál-
fræði. 3) Kristín Helga, f. 26.4.
Elskulega amma mín, ég á
margar góðar minningar frá
stundunum í Sunnufelli. Fyrstu
minningarnar sem koma upp í
hugann eru stundirnar í eldhús-
inu, ilmur af bakstri og matar-
gerð. Fleiri myndir koma líka upp
í hugann; blómin í jógúrtdósunum
í gluggakistunni, Rafha-eldavélin,
hnífaparaskúffan og stóru silfur-
skeiðarnar. Spilastokkurinn átti
sinn stað á borðinu, við gripum oft
í spil og ég lærði að leggja kapal.
Eldhúsið var hlýtt og notalegt.
Hjá ömmu var alltaf tvíréttað
enda lærði ég að borða allan mat,
slíkt var úrvalið. Kaffitímarnir
voru líka sérkapítuli. Ástarpung-
arnir, rúgbrauðið, kæfan, mysing-
urinn, pönnukökurnar, saftin og
sulturnar, allt heimalagað að sjálf-
sögðu. Kræsingar. Á kvöldin var
svo kvöldkaffið, ekki síðra en sort-
irnar lítið færri. Hjá ömmu var
ekki aðeins eitt búr heldur voru
þau tvö, hitt var kalda geymslan
og ég gleymdi mér oft við það eitt
að skoða það sem hillurnar höfðu
að geyma. Vatnið var líka best úr
krananum í þvottahúsinu.
Amma kenndi mér að tína
fjallagrös, ég fór með henni að
sækja egg og við fórum í berjamó.
Ég meira að segja lærði bæði að
synda og hjóla í Sunnufelli. Í
minningunni var alltaf gott veður,
ég man að ég fékk gamla hjólið og
hjólaði oft yfir túnið, niður í búð-
ina eða niður á bryggju. Það var
nefnilega gaman að hjóla yfir tún-
ið, það var stórt og það voru í það
minnsta tveir troðningar sem
gengu þvert yfir það og þess
vegna skemmtilegt að hossast yfir
þá á hjólinu. Rykið þyrlaðist upp.
Það var líka gott að vera undir
vegg og sólin skein þar sem við
lágum og flugurnar létu vita af
sér. Stundum var hægt að fá rab-
arbara til að dýfa í sykur, það var
toppurinn. Eldliljurnar á sínum
stað undir stofuglugganum og
stjúpurnar í beðinu í kringum
fánastöngina.
Ég las heilmikið í Sunnufelli,
þar voru margar bækur. Ég las
meira að segja ævisögur enda
þannig bækur í boði. En ég las líka
Úrval spjaldanna á milli. Amma
var hlý og góð.
Ég veit núna að það eru litlu
hlutirnir sem skipta máli og ég er
þakklát fyrir að amma kenndi mér
að meta þá þó svo að ég hafi ekki
fyrr en löngu seinna áttað mig á
því. Ég þakka ömmu fyrir allar
góðu stundirnar og ég veit hún er
enn með okkur.
Anna Kolbrún Árnadóttir.
Elsku amma. Ég hef verið ótrú-
lega heppinn að eiga ykkur afa að
öll þessi ár. Hjá ykkur leið mér
eins og heima því í Sunnufelli var
að finna takmarkalausa hlýju og
ró. Þú áttir ætíð eitthvert góðgæti
fyrir lítinn dreng í eldhússkápun-
um þínum; brenni eða rauðan
brjóstsykur eða jafnvel gómsætt
Sodastream úr búrinu. Til ykkar
afa var alltaf gott að koma, hvort
sem það var á Kópaskeri eða hin
síðari ár á Akureyri. Það er ekki
nokkur leið að hafa tölu á því
hversu oft ég kom til ykkar á laug-
ardögum í grjónagraut og súrt
slátur. Þar var iðulega hlegið.
Takk, elsku amma, fyrir allar
góðu stundirnar í gegn um árin.
Það er ekki sjálfgefið að eiga
ömmur og afa í fleirtölu í meira en
30 ár. Ég er þakklátur fyrir hverja
stund sem við áttum saman. Þær
dásamlegu minningar geymi ég í
hjarta mér alla ævi.
Baldur.
Elsku amma mín. Það var nú
margt sem við brölluðum saman
og svo ótal margt sem þú kenndir
mér. Eldhúsið í Sunnufelli var svo
hlýr staður og í minningunni
varstu alltaf með sandköku, ást-
arpunga (líka án rúsína fyrir mig)
og kleinur þegar ég leit inn til
ykkar afa til að leggja kapal og
spjalla á endalausum sumardög-
um æskunnar. Í búrinu inn af eld-
húsinu og í kalda búrinu frammi
leyndist alls konar góðgæti í
krukkum og kistan var alltaf full
enda skorti ekki á myndarskapinn
hjá þér. Það sem ég elskaði mat-
inn í þessu eldhúsi og hlýja nær-
veru þína. Þú varst svona ekta
amma, kenndir mér að prjóna og
sauma í, mála á dúka og koddaver,
dytta að blómum og snúa upp á
kleinur.
Þegar ég var orðin eldri kom ég
oft til ykkar á Akureyri til að fá
hjálp við saumaskap, lita á þér
augabrýrnar eða bara til að hitta
ykkur afa og auðvitað eldaðirðu
uppáhaldsmatinn minn, kjöt í kar-
ríi. Á náttborðinu hér hjá mér í
Vínarborg liggur dúkur sem þú
saumaðir og við máluðum saman
kisu á þegar ég var barn. Ég held
að þetta sé eini skrautmunurinn
sem ég tók með mér þegar ég
flutti frá Íslandi, það er svo gott að
hafa þig hjá mér.
Elsku amma, ég er svo lánsöm
að hafa kynnst þér og mikið finnst
mér erfitt að geta ekki fylgt þér
hinsta spölinn.
Þín
Lilja.
Við lát svilkonu minnar Önnu
Ólafsdóttur hrannast upp minn-
ingar um allar ánægjustundirnar
sem við hjónin áttum með henni,
Friðriki mági og þremur börnum
þeirra í Sunnufelli á Kópaskeri.
Sérstaklega eftirminnileg er
fyrsta heimsókn þessarar lífs-
glöðu konu til okkar. Það var síð-
sumars árið 1952 og ég held að
það hafi verið fyrsta koma hennar
til höfuðborgarinnar. Húsfreyjur
norðan úr landi með börn og bú
ferðuðust ekki daglega til Reykja-
víkur. Ég vildi náttúrlega sýna
henni sitthvað merkilegt í höfuð-
borginni og fórum við í Þjóðminja-
safnið. Næstum lifandi vaxmyndir
vöktu sérstaka kátínu Önnu og
henni fannst hinn merkilegi mað-
ur Napóleon keisari vera ótrúlega
smávaxinn.
Seinna varð það næstum árlega
að við hjónin fórum norður og
dvöldum við þá gjarnan hjá Önnu
og Friðriki í Sunnufelli, oft með
tvö eða þrjú börn með okkur. Þá
var farið saman í stuttar eða
lengri ferðir í héraðinu og skoð-
aðir ýmsir staðir, jafnvel farið um
fjöll og heiðar. Eftirminnilegust
er ferðin í Búrfellsheiðina. Allar
myndir úr þeirri ferð geymast í
huganum því gleymst hafði að
setja filmu í vélina. Oft var hlegið
að því síðar. Ekki má heldur
gleyma berjaferðunum og fjöru-
lallinu sem var upplifun fyrir
börnin.
Ein minnisstæðasta ferðin okk-
ar var 1974 er við fórum frá Kópa-
skeri um Austurland til Reykja-
víkur, en þá opnaðist
hringvegurinn með brúnni á
Skeiðará. Þegar við vorum að
nálgast Skaftafell datt vélin í bíl
Friðriks allt í einu niður á veginn
og þá varð ekki ekið lengra án
þess að vélin færi á sinn stað.
Ekkert verkstæði var þarna í
grennd og þá var það þrautaráð
tekið að fá sér spýtukubb og binda
vélina upp á sinn stað með kaðli og
það dugði alla leið til Reykjavíkur.
Á meðan karlarnir voru að bjástra
við bílinn gengu konurnar og
börnin upp að skriðjökli Svínafells
í glampandi sól. Þegar við komum
til Reykjavíkur fengu Anna og
Friðrik að vita að þau ættu að
vera fulltrúar Ungmennasam-
bands Norður-Þingeyinga í
skrúðgöngu á þjóðhátíðinni á
Þingvöllum og klæðast svörtum
og hvítum búningum. Ekki voru
þau með slík föt að heiman og því
þurfti að leysa það mál. Friðrik
fékk hvíta skyrtu og giftingarbux-
ur af bróður sínum. Anna var með
fallega hvíta peysu en við eyddum
hluta nætur í að laga gamalt svart
dragtarpils af mér sem keypt
hafði verið í London 1952.
Það vafðist ekki fyrir Önnu að
elda allan algengan mat, en hún
var einnig opin fyrir nýjungum.
Eftir líffræðinámskeið frá Stóru-
Tjörnum, þar sem m.a. var kynnt
sú nýbreytni að tína sveppi, fór ég
til Önnu með þessa nýju fræðslu
og auðvitað hófum við leit að
sveppum. Við ákváðum að taka
áhættuna, matreiða fenginn og
prófa á okkur sjálfum en ekki á
eiginmönnum okkar. Reyndist
þetta hinn ljúffengasti matur.
Handavinna var hennar líf og
yndi og bar heimilið þess vott og
vinir og ættingjar fengu einnig að
njóta handverka hennar.
Miklu sjúkdómsstríði sem lagt
var á þessa myndarlegu, hagleiks-
ríku og góðu konu er nú lokið. Mér
er efst í huga ómælt þakklæti fyr-
ir samfylgdina. Öllum aðstand-
endum bið ég blessunar.
Elín Vilmundardóttir.
Anna Guðný
Ólafsdóttir
✝ Tryggvi Gunn-arsson fæddist
í Reykjavík 20. júlí
1931. Hann lést á
sjúkrahúsi í Þránd-
heimi 4. mars 2014.
Forfeður
Tryggva í föðurætt
voru Salomon Sig-
urðsson, óðalsbóndi
í Drápuhlíð, f. 1896,
síðar bóndi í Máva-
hlíð og síðar á Lax-
árbakka í Miklaholtshreppi þar
sem hann dó árið 1908. Eig-
inkona hans var Lárusína Lár-
usdóttir Fjeldsted, f. 1. nóv-
ember 1873, d. 1942. Faðir
Tryggva var Gunnar Sal-
omonsson „Úrsus“, f. á Lax-
árbakka í Miklaholtshreppi 15.
júlí 1907, d. 3. janúar 1960. Móð-
ir Tryggva var Jó-
hanna Ólafsdóttir
frá Butru í Fljóts-
hlíð, f. 19. júlí 1908,
d. 6. september
2000.
Þau Gunnar og
Jóhanna eignuðust
saman sex börn en
svo skildi leiðir
þeirra. Jóhanna
eignaðist síðar sex
börn til viðbótar og
Gunnar þrjú. Af stórum systk-
inahópi eru nú fjögur látin.
Tryggvi eignaðist sjö börn,
fimm syni og tvær dætur, auk
þess að ganga tveimur börnum
seinni konu sinnar í föðurstað.
Útför Tryggva fer fram í
Noregi í dag, 14. mars 2014.
Tryggvi bjó í Noregi í yfir 30
ár. Hann fékkst við ýmis störf,
lengst af við trésmíðar.
Tryggvi er eineggja tvíburi
Ólafs, mannsins míns, og voru
þeir bræður svo líkir í útliti þeg-
ar þeir voru yngri að ekki var
hægt að þekkja þá í sundur.
Þessu fylgdu auðvitað bæði kost-
ir og ókostir. Hann var fjall-
myndarlegur og glæsilegur mað-
ur enda kepptu ungu stúlkurnar
um athygli hans á árum áður.
Tryggvi var einnig afburða
laghentur maður og ólatur. Það
lék allt í höndunum á honum.
Ekki tók hann þátt í lífsgæða-
kapphlaupinu, hann var sáttur
við sinn hlut. Hann var rammur
að afli en fór vel með það.
Tryggvi lést í Noregi og verð-
ur jarðsunginn þar. Ólafur sakn-
ar hans með sárum trega og er
missir hans mikill. Ég óska
Tryggva velfarnaðar á hinum
fagra stað í sumarlandinu, þar
sem við öll munum hittast þegar
lífsklukkan okkar hættir að slá.
Við sendum samúðarkveðjur
fjær og nær.
Elísabet Gunnarsson.
Nú er hann elskulegi Tryggvi
frændi minn, sem mér þótti svo
vænt um, farinn. Hann kvaddi
þennan heim hinn 4. mars sl. og
er nú kominn á betri stað.
Ég sakna hans sárt.
Fyrsta minningin mín um
Tryggva er þegar ég var átta ára
og bjó í Union City í Kaliforníu.
Hann kom í heimsókn til okkar
og ég ætlaði ekki að þekkja hann
frá pabba. Hann var mér mjög
góður og ég man að hann fór með
mig út í Seven eleven-sjoppuna
og sagði að ég mætti fá hvað sem
mig langaði í. Í heimsóknum okk-
ar til Íslands var ég alltaf mjög
spennt yfir því að hitta uppá-
haldsfrænda minn hann
Tryggva.
Tryggvi bjó í Noregi síðustu
áratugina en var alltaf duglegur
að hringja heim, bæði í tvíbura-
bróður sinn, hann Ólaf föður
minn, og einnig stundum í mig.
Hann vildi fá fréttir af Íslandi og
sérstaklega af fólkinu sínu.
Stundum urðu þessi símtöl
einkar skemmtileg. Minnist ég
sérstaklega í eitt sinn er ég átti
afmæli, þá hringdi Tryggvi og
bauð mér upp á tónleika í gegn-
um símann. Það var Randí, kon-
an hans, sem spilaði á harmon-
ikkuna af mikilli innlifun svo ég
varð djúpt snortin.
Hinn 20. júlí 2011 urðu þeir
tvíburabræður áttræðir. Af því
tilefni kom Tryggvi til landsins
ásamt konu sinni og hluta fjöl-
skyldunnar. Þeirra fyrsti stans á
Íslandi var á heimili mínu þar
sem fyrir var heilmikil móttöku-
nefnd. Það urðu fagnaðarfundir
enda langt um liðið frá því
Tryggvi hafði séð flesta. Sérstak-
lega var gaman að sjá tvíbura-
bræðurna hittast því þeir hafa
alla tíð þótt mjög líkir og verið
einstaklega tengdir í gegnum tíð-
ina þótt úthöf hafi skilið þá að.
Það þarf vart að taka það fram að
sjálf afmælisveislan var einstak-
lega skemmtileg og verður lengi í
minnum höfð. Ég varð þeirra for-
réttinda aðnjótandi að fá að hafa
tvær dætur Tryggva ásamt
barnabarni í gistingu á heimili
mínu meðan á dvöl þeirra stóð en
þau hafði ég aldrei hitt áður.
Þegar komið var að heimför
Tryggva og fjölskyldu komu þau
við hjá mér til að kveðja og sækja
dæturnar. Eftir mörg faðmlög og
nokkur tár var tími kominn til að
fara. Það var þegar Tryggvi
gekk út um dyrnar hjá mér út í
sólskinið og eftir stéttinni í áttina
að bílnum að hann stoppaði.
Hann sneri sér við í áttina að
mér þar sem ég stóð í dyrunum,
veifaði til mín og brosti. Þá fékk
ég þessa stingandi tilfinningu að
þetta væri ef til vill í síðasta
skiptið sem ég sæi hann. Tryggvi
minn, takk fyrir allar góðu og
skemmtilegu stundirnar í gegn-
um tíðina. Ég veit við munum
hittast á ný fyrir handan þegar
sá tími kemur.
Guð blessi minningu þína.
Jóhanna Ólafsdóttir.
Tryggvi
Gunnarsson