Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.03.2014, Page 51

gafst Ingólfi tækifæri til að fara í þriðja
sinn utan að leika knattspyrnu. Samdi að
þessu sinni við danska úrvalsdeildarliðið
Lyngby Boldklub. „Ég var ennþá veikur
þegar ég fór utan en eftir á að hyggja hef
ég eflaust haft gott af því að skipta um
umhverfi. Ég fann ró í Danmörku og fór
fljótlega að líða betur. Því miður skilaði það
sér ekki á vellinum. Ég náði aldrei að sýna
mitt rétta andlit. Ég var farinn að taka
meira af lyfjum á þessum tíma og var bæði
þyngri á mér og þreyttari. Eflaust hefur
það haft sitt að segja. Þrátt fyrir að vera
þroskaðri og betur upplagður var ég ekki
orðinn nógu sterkur til að höndla þessa
áskorun og eftir tæpt ár bað ég um að fá
að fara frá félaginu.“
Enda þótt rófan hafi ekki gengið segir
Ingólfur þennan stutta tíma í Danmörku
hafa verið góðan fyrir sig sem manneskju.
Hann hafi snúið þroskaðri og auðmýkri til
baka.
Nú er hann alveg búinn!
Það er ekki auðvelt fyrir tæplega tvítugan
pilt að koma í þriðja sinn heim úr atvinnu-
mennsku í knattspyrnu. Það vissi Ingólfur
fyrir og fékk fljótlega staðfestingu á því.
„Umræðan var þung eftir að ég kom heim
og inntakið í henni einfalt: „Þessi gæi er
bara hrokafullur og snarruglaður! Nú er
hann alveg búinn!“ Ég fann fyrir einlægri
ánægju hjá sumum með það að mér hefði
mistekist. Ég lét þetta samt ekki trufla
mig, hlakki í einhverjum yfir óförum mín-
um er það bara þeirra mál. Ég tók illt um-
tal inn á mig til að byrja með en er löngu
orðinn ónæmur fyrir því. Það er í raun
býsna merkilegt í ljósi þess að ég er mjúk-
ur og viðkvæmur maður að eðlisfari. Að
ekki sé talað um minn sjúkdóm. Ég er
stoltur af því að hafa náð að útiloka Gróu á
Leiti úr mínu lífi.“
Enn var Ingólfur kominn í Val og nú var
vígstaða hans lakari en áður. „Ég fann
fljótt að áhuginn á mér var ekki mikill. Ef
til vill er það skiljanlegt út frá því sem á
undan var gengið. Eflaust hefur Vals-
mönnum liðið eins og fullreynt væri með
mig sem leikmann – án þess að vilja láta á
það reyna sjálfir. Ég fékk aðeins að
spreyta mig á undirbúningstímabilinu en
þegar Íslandsmótið byrjaði sá ég að ég var
ekki inni í myndinni. Þegar félaga-
skiptaglugginn var opnaður svo í júlí fékk
ég því að fara að láni í Þrótt í fyrstu deild-
inni.“
Þurfti að kyngja stoltinu
Ingólfur viðurkennir að hann hafi þurft að
kyngja ákveðnu stolti þegar hann, þessi
barnastjarna, fór niður í næstefstu deild á
Íslandi en segir það fljótt hafa gleymst.
„Aðalatriðið var að mig langaði að spila fót-
bolta og njóta þess og það fékk ég að gera
hjá Þrótti. Frá fyrsta degi hefur mér liðið
vel hjá Þrótti og þegar mér bauðst að
semja við félagið í vetur þurfti ég ekki að
hugsa mig um tvisvar. Á þessu stigi á mín-
um ferli er deildin sem ég spila í algjört
aukaatriði. Undirbúningur fyrir Íslands-
mótið er í fullum gangi og ég get ekki beð-
ið eftir fyrsta leiknum.“
Spurður hvort hann sé ennþá að gæla við
atvinnumennsku kveðst Ingólfur hreinlega
ekki hugsa um það sem stendur. „Ég hef
ennþá mjög gaman af því að spila fótbolta
og er staðráðinn í að bæta mig sem leik-
maður. Ná eins langt og ég mögulega get.
Hvort það felur í sér atvinnumennsku verð-
ur bara að koma í ljós.“
Ingólfur virkar í góðu jafnvægi og stað-
festir að sér líði vel. Veikindin hafi ekki
angrað sig í nokkuð langan tíma. „Ég hef
náð býsna góðum tökum á sjálfum mér.
Annars væri ég líklega ekki að tala um
þetta,“ segir hann og brosir.
Með fleiri vopn á hendi
Ingólfur er vongóður um að böndum hafi
verið komið á kvíðaröskunina. Alltént líður
honum þannig í dag. Hann veit þó af bit-
urri reynslu að myrkrið getur hæglega
hellst yfir – eins og hendi sé veifað. „Veik-
ist ég aftur hef ég alla vega fleiri vopn á
hendi til að berjast við sjúkdóminn. Ég
þekki hann orðið býsna vel. Lykilatriðið er
að halda í vonina og láta ekki bugast.
Muna, sérstaklega í svartasta myrkrinu, að
á endanum muni manni líða vel á ný.“
Hann kveðst alls ekki greina frá glímu
sinni við geðsjúkdóminn til að „afsaka“
knattspyrnuferilinn. Útskýra hvers vegna
hann leiki með Þrótti en ekki Manchester
United. Engum dylst þó væntanlega að
kvíðaröskunin hefur verið honum fjötur um
fót fram að þessu. Hvað sem síðar verður.
Heimur íþróttanna, ekki síst knattspyrn-
unnar, er harður og Ingólfur þurfti að sjálf-
sögðu að taka það með í reikninginn þegar
hann ákvað að stíga fram. Eftir allt er það
ein helsta ástæðan fyrir því að hann faldi
veikindi sín öll þessi ár. „Knattspyrna er í
eðli sínu karllægt sport. Þeir sterkustu lifa
af. Með því að ljóstra því upp að ég sé
haldinn geðsjúkdómi þykir örugglega ein-
hverjum ég vera að gefa höggstað á mér.
Það staðfestir meira en allt annað að þörf
er á þessari umræðu. Knattspyrnusamfélagið
hefur alltof mikla tilhneigingu til að steypa
alla í sama mót. Leikmenn eiga bara að bíta
á jaxlinn, sama hvað bjátar á, og fara áfram
á hnefanum. Auðvitað hentar það sumum –
en öðrum ekki. Knattspyrnumenn eru mis-
jafnir, eins og annað fólk. Hvers vegna
mega þeir ekki blómstra á eigin forsendum?
Eiga ekki allir rétt á því að þeim líði vel?“
Máttur hugans
Hann líkir fótbolta við list – þegar best
lætur. „Það hefur Barcelona sýnt okkur
hvað eftir annað á síðustu árum. Þetta hef-
ur að mínu áliti dýpkað leikinn og ætti að
greiða götu mýkri leikmanna. Viðkvæmari
leikmanna, listhneigðari og jafnvel leik-
manna sem glíma við geðræn vandamál.
Við megum ekki gleyma því að íþróttafólk
er líka manneskjur.“
Ingólfur Sigurðsson þekkir ekki líf án
kvíða og sjúkdómurinn, kvíðaröskun, hefur
litað alla hans tilveru. Spurður hvort þessi
glíma hafi styrkt hann sem manneskju
kveðst hann mikið hafa velt því fyrir sér,
ekki síst undanfarna mánuði, meðan honum
hefur liðið betur. „Veikindin hafa alla vega
þroskað mig sem manneskju. Ég býst við
að ég hafi meiri skilning á lífinu fyrir vikið.
Það hefur verið ótrúlegt að uppgötva mátt
hugans. Annars þekki ég ekkert annað en
kvíðann, þannig að ég hef engan saman-
burð. Stærsta verkefni lífs míns er og verð-
ur að kljást við sjálfan mig.“
23.3. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 51
SKREFI ÁUNDAN
PI
PA
R\
TB
W
A
-S
ÍA
-1
40
69
8
Um síðustu áramót tóku gildi ný lög um endurnýjanlegt eldsneyti í samgöngum
á landi. Þau kveða á um skyldu olíufélaganna til að tryggja að ákveðið hlutfall
eldsneytis til samgangna sé af endurnýjanlegum uppruna. Olís hafði þá þegar
uppfyllt þessi skilyrði.
Vorið 2013 hóf Olís að blanda alla sína díselolíu með VLO, eða vetnismeðhöndlaðri
lífrænni olíu. Í byrjun sumars 2013 opnaði svo Olís sína fyrstu metanafgreiðslu
í Mjódd og fljótlega verða opnaðar tvær aðrar, í Álfheimum og á Akureyri.
Öll þessi skref eru í samræmi við umhverfisstefnu félagsins.
Taktu grænu skrefin með Olís! Vinur við veginn