Morgunblaðið - 30.04.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2014
✝ Þórný Axels-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. febr-
úar árið 1934. Hún
lést á Landspít-
alanum 14. apríl
2014.
Foreldrar Þór-
nýjar voru Lilja
Halldórsdóttir Mel-
steð, f. 13.5. 1912 í
Reykjavík, d. 6.7.
1976, og Axel Haf-
steinn Þórðarson, f. 16.12. 1910
í Reykjavík, d. 24.8. 1948. Þórný
var elst þriggja systkina, en þau
eru: Birna Axelsdóttir, f. 26.6.
1937 og Gylfi Jón Axelsson, f.
16.12. 1938, d. 21.12. 1963.
Þórný giftist Konráði
Ragnarssyni frá Hellissandi, f.
22.5. 1934, d. 16.10. 2011, 18.
október árið 1957. Foreldrar
hans voru Ragnar Konráð Kon-
ráðsson, f. 1899 í Stykkishólmi,
d. 1988, og Hólmfríður Ás-
björnsdóttir, f. 1900 á Hellis-
sandi, d. 1983. Börn Þórnýjar
arsdóttur, f. 1991. 3) Gylfi
Freyr verktaki, f. 1967, kvænt-
ur Rakel Sveinsdóttur, f. 1970,
börn þeirra eru: a) Jóhanna
Guðrún, f. 2003 og b) Már, f.
2007. Fyrir átti Gylfi Freyr c)
Hólmfríði Lilju, f. 1991, sam-
býlismaður Leó Jóhannsson, f.
1981, dóttir þeirra er Ísey
Hrönn. Fyrir átti Hólmfríður
Tómas Sveinsson og d) Konráð
Axel, f. 1997. Fyrir átti Þórný
Lilju Júlíusdóttur, f. 1954. Dótt-
ir hennar er Margrét Bjarna-
dóttir, f. 1980, sonur hennar er
Ívar.
Fyrstu æviár sín ólst Þórný
upp í Reykjavík en síðan í Sel-
árdal á Vestfjörðum. Hún fór
ung til Reykjavíkur þar sem
hún vann ýmis störf. Búskapur
Þórnýjar og Konráðs hófst í
Reykjavík árið 1956 en árið
1958 fluttust þau til Hellissands
þar sem þau bjuggu í 26 ár. Þá
fluttust þau til Stykkishólms og
bjuggu þar frá árinu 1984 til
vors árið 2011. Þórný og Kon-
ráð fluttust þá til Ólafsvíkur.
Útför Þórnýjar fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju í dag, 30. apríl
2014, og hefst athöfnin kl. 15.
og Konráðs eru: 1)
Ragnar Konráðs-
son skipstjóri, f.
1957, kvæntur Að-
alheiði Aðalsteins-
dóttur, f. 1962.
Börn þeirra eru: a)
Sara Ýr, f. 1981,
unnusti Ragnar
Rúnarsson, f. 1982,
börn þeirra eru
Brynjar Þór og
Gréta, b) Rut, f.
1986, sambýlismaður Heimir
Berg Vilhjálmsson, f. 1982, son-
ur þeirra er Ernir Levy, c)
Þórný, f. 1990, sambýlismaður
Þorgrímur Laufar Kristjánsson,
f. 1986, sonur þeirra er Alex-
ander Erik og d) Konráð, f.
1998. 2) Bylgja Konráðsdóttir, f.
1959, gift Jónasi Kristóferssyni
húsasmíðameistara, f. 1959,
börn þeirra eru: a) Íris, f. 1981,
unnusti Sævar Freyr Reynisson,
f. 1980, dóttir þeirra er Karen
og b) Kristófer, f. 1988, í sam-
búð með Helgu Björgu Garð-
Það getur vel verið að sumum
finnist það skrýtið að þegar ég
kveð elskulega tengdamóður
mína, þá kjósi ég að fara að tala
um „ömmu Níný“. En málið er að
„amma Níný“ átti svo stóran sess
í okkar lífi. Þannig var að daginn
sem hríðir hófust fyrir fæðingu
dóttur okkar, Jóhönnu, hringdi
ég auðvitað í tengdó. Dugði þá
ekkert minna en að Níný dreif
tengdapabba af stað til Reykja-
víkur og tilkynnti að nú yrði eld-
uð dýrindismáltíð um kvöldið.
Stuttu síðan bar hún ofan í mig
snitsel, kartöflur, feiti og grænar
baunir í matinn. Morguninn eftir
var prinsessan fædd og komin í
fangið á ömmu sinni. Nokkrum
árum síðar fæddist prinsinn Már.
Tengdamamma náði reyndar
ekki snitselinu það kvöldið, en
var mætt á staðinn samdægurs
og því var það með börnin mín
tvö að það var Níný sem bjó hjá
mér fyrstu ævidaga barnanna
minna beggja (reyndar var það
þannig að það var Níný sem fór
með mér í fyrstu skoðanirnar á
spítalann, ekki pabbinn!). Ég
minnist ferðanna okkar vestur í
Stykkishólm, þær voru alltaf
dásamlegar. Uppúr stendur þó
sambandið á milli Nínýjar og
dóttur okkar, Jóhönnu. Þær fóru
saman á trúnó, fóru saman í
Kringluna, fóru saman á kaffihús
og gerðu allt sem bestu vinkonur
gera. Síðan sváfu þær saman í
rúminu eftir að afi Konni dó. Á ég
þá eftir að nefna mömmuna sem
dekraði við yngsta soninn! Já,
Níný hafði dekrað við Gylfa í
hartnær 35 ár áður en við tókum
saman. Ég fékk hálfgert sjokk
fyrst þegar ég varð vitni að því
hvað hún stjanaði við hann. En
mér lærðist síðar að þetta var
bara hluti af þeirra einstaka sam-
bandi. Nú síðast um jólin strauj-
aði hún skyrturnar hans eins og
enginn væri morgundagurinn.
En þau voru líka náin og mér
hlýnar um hjartarætur að rifja
upp þeirra síðustu stundir sam-
an. Þær stundir voru fyrst og
fremst fallegar og einkenndust af
gagnkvæmri ást. „Elsku litla
barnið mitt“ var eitt það síðasta
sem Níný sagði við Gylfa. Ég efa
það reyndar ekkert að við mun-
um öll sakna þess mest að geta
ekki setið og spjallað við Níný.
En við erum svo rík að minning-
um. Í fyrsta lagi var Níný við-
urkennd sem heimsins besta
amma. Já, amman sem söng og
spilaði, dansaði, spjallaði og hló.
Hún var amman sem gaf öllum
endalaust að borða og dekraði
okkur öll hvað mest hún gat. Hún
var amman sem hélt heimilinu
svo fínu að engar aðrar konur
munu nokkurn tímann slá henni
við. Í ofanálag var hún ein glæsi-
legasta kona sem ég hef nokkurn
tímann fyrirhitt og það allt til
dauðadags, þá áttræð. Ég trúi
því að Níný muni vaka yfir okkur
öllum um ókomna framtíð. Það
mun ekki síst eiga við um öll
barnabörnin hennar, enda var
hún tengdari þeim flestum en al-
mennt gengur og gerist. Ég trúi
því líka að andi tengdaforeldra
minna muni svífa yfir vötnum í
hvert sinn er við hittumst fjöl-
skyldan og þá ekki síst ef tónlist-
in verður sett á fóninn. Minning-
in um Níný mun því duga út
ævina. Ekki síst fyrir allar fleygu
setningarnar sem við munum oft
rifja upp, því Níný var svo hnytt-
in í tilsvörum. Já, þetta er konan
sem ég kveð nú með hlýju og
söknuði. Þar til næst, Níný mín:
Takk fyrir allt.
Rakel Sveinsdóttir.
Elsku amma. Það er eitthvað
svo skrýtið að hugsa til þess að
þú sért farin og komir aldrei aft-
ur. Þú sem varst alltaf svo ung í
anda. Eftir á að hyggja þá gerð-
um við okkur aldrei almennilega
grein fyrir því hvað þú varst orð-
in fullorðin. Ástæðan fyrir því er
einföld þegar maður fer að hugsa
málið. Þú varst alltaf svo mikil
skvísa með hringa á öllum fingr-
um og stóra fallega perlufesti,
eða „festi“ eins og þú sagðir allt-
af. Það var alltaf svo gott og gam-
an að tala við þig vegna þess hvað
þú varst upplýst um daginn og
veginn og skilningsrík á lífið.
Sökum þess gátum við spjallað
við þig um algjörlega allt og það
var alveg sama hvort við ræddum
við þig um varnarleik handbolta-
landsliðsins, fræga fólkið, ætt-
fræði eða jafnvel ástæður hruns-
ins. Þú fylgdist alltaf með okkur
systkinunum í íþróttunum og
vissir alltaf hvernig okkur gekk.
Þar að auki sagðirðu svo
skemmtilega frá og dróst ekkert
undan sem varð til þess að allir
hlustuðu á það sem þú sagðir.
Að fá að fara inn í Hólm til
ykkar afa var alltaf svo gaman og
maður var alltaf svo velkominn.
Við máttum nefnilega gera allt í
Hólminum en samt vissum við al-
veg hvað við máttum ekki. Maður
var búinn að hlakka til í lengri
tíma og þegar maður kom þá
lenti maður í dekri frá morgni til
kvölds. Heimilið ykkar afa var
alltaf svo fallegt og hreint.
Frystikistan full af heimabakstri
og húsið fullt af mat og það góð-
um mat. Grænu glösin og bláu
diskarnir, þú varst algjör fagur-
keri. Það getur enginn gert púð-
ursykurstertuna þína eins og þú
svo við tölum nú ekki um hvítu
lagtertuna það náði henni enginn
eins og þú.
Ógleymanleg var ferðin sem
við fórum með ykkur afa í Sel-
árdalinn, æskuslóðir þínar. Þar
var mikið hlegið, sungið og dans-
að og gaman var að hlusta á allar
sögurnar sem þú sagðir okkur.
Þær verða lengi í minnum hafð-
ar.
Það voru ekki jól nema að taka
spil við þig og það var spilað öll
kvöld og langt fram á nótt. Þú
varst hörðust allra í því að halda
áfram og oftar en ekki stóðst þú
uppi sem sigurvegari. Orðheppin
varst þú með eindæmum og
komu nokkrir gullmolarnir frá
þér hvort sem var við spilaborðið
eða annars staðar.
Elsku amma, nú ert þú komin
til afa. Við eigum eftir að sakna
þín en minningarnar framkalla
allar bros og þær munu lifa í
hjörtum okkar. Þú varst yndis-
leg.
Þín barnabörn,
Íris og Kristófer.
Elsku amma. Allar þær minn-
ingar um stundir sem við áttum
saman eru mér svo dýrmætar, ég
á heilan minningabunka sem ég
get setið og farið yfir allan dag-
inn og hlegið og grátið yfir
hversu skemmtileg og orðheppin
þú varst. Stundirnar í Hólminum
hjá ykkur afa voru ófáar og svo
margt sem við dunduðum okkur
saman við og fékk ég til dæmis að
fara með á dvalarheimilið að
vinna og fékk að skottast með
þér út um allt. Við vorum ekki
ólíkar nöfnurnar með það að okk-
ur þótti ekki leiðinlegt að vaka
frameftir og jafnvel fá okkur
pönnukökur á miðnætti, þú last
Morgunblaðið og ég bækur fram
á nótt og svo sváfum við út. Þið
afi höfðuð það sem sið að skiptast
á að vera hjá börnunum um jólin
og tilhlökkunin að fá að hafa ykk-
ur hjá okkur um jólin var alltaf
jafn mikil. Ferðin í Selárdal með
stórfjölskyldunni er mér ofarlega
í huga, það var svo skemmtilegt
og að fá að heyra þínar æsku-
minningar, skemmtilegt og fróð-
legt. Það var alltaf fjör í kringum
þig, ég get endalaust talið upp
minningar, þessum tímum á ég
seint eftir að gleyma. Síðustu ár
höfum við farið ófáar ferðirnar á
kaffihús saman og spjallað út í
eitt og farið að pæjast að kaupa
okkur föt sem okkur þótti ekki
leiðinlegt – það eru forréttindi að
eiga ömmu sem var líka vinkona
mín. Betri ömmu er vart hægt að
hugsa sér, ég mun ávallt geyma
minningar okkar og halda minn-
ingu þinni á lofti um ókomna tíð.
Þangað til næst. Þín nafna,
Þórný.
„Drottningin mín“ var alltaf
það fyrsta sem þú sagðir þegar
við hittumst og mikið á ég eftir að
sakna þess að heyra þig ekki
segja það oftar. Ég var svo hepp-
in að vera skírð í höfuðið á þér og
það hefur án efa átt stóran þátt í
því hversu stór hluti þú varst af
mínu lífi. Ég er oft spurð hvernig
við séum skyldar, og oft hef ég
átt í basli með að svara því, þó þú
værir nafna mín, þá varstu alltaf
svo miklu miklu meira en það.
Oftast svaraði ég því til að þú
værir ská-amma og góð vinkona.
Enda hefur þú alltaf verið hluti af
lífi mínu og alltaf verið til staðar.
Ég var oft í pössun hjá ykkur
Konna og þú hefur fylgst með
öllu sem ég og fjölskylda mín höf-
um tekið okkur fyrir hendur. Þú
fylgdist með Heru Guðrúnu og
Heiðari Má eins og þau væru þín
barnabörn, enda kalla þau þig
alltaf ömmu Níný. Þú varst alltaf
kölluð Níný og ert það enn hjá
minni fjölskyldu, en síðustu árin
fannst þér það gælunafn ekki við-
eigandi „Níný hæfir ekki eldri
konum,“ sagðirðu og vildir láta
kalla þig Þórnýju.
Það var alltaf gaman að koma
til þín og mér leið alltaf vel í ná-
vist þinni, það er því margs að
minnast og margt að þakka þeg-
ar kemur að hinstu kveðjustund;
eins og til dæmis símtalanna frá
þér, sem aldrei voru löng en allt-
af innhaldsrík, húmorsins þíns
sem þú hélst allt til enda, hnytt-
inna svara og skemmtilegra
sagnanna, hlátursins þíns sem
var svo skemmtilegur og smit-
andi, vikunnar okkar á Kanarí
þar sem við gátum talað, hlegið
og spilað og margt fleira. Ég
kunni alltaf að meta hreinskilni
þína, þú sagðir það sem þér
fannst og maður vissi hvar maður
hafði þig. Heimili þitt bar alltaf
merki um smekkvísi og snyrti-
mennsku, sem og þú sjálf sem
lagðir mikið upp úr því að líta vel
út. Alltaf þegar ég sé bleikan
varalit, bleikt sjal eða fallega
perlufesti þá hugsa ég til þín.
Síðustu árin hafa verið þér og
fjölskyldunni erfið og mikið
gengið á í kringum ykkur. Mikil
veikindi þín undanfarin ár hafa
tekið sinn toll, það var sama
hversu veik þú varst, alltaf var
sama svarið sem maður fékk þeg-
ar maður spurði hvernig þú hafð-
ir það: „Ég! Ég er alltaf hress,
elskan mín,“ þó maður vissi nú
oft betur. En mikil veikindi sl.
þrjá mánuði voru of mikil fyrir
þig, þó svo að það hefði ekki kom-
ið á óvart að þú hefðir hrist þetta
af þér eins og oft áður. En lík-
aminn gat ekki meir og gafst upp
að kvöldi 14. apríl sl.
Elsku Níný, ég þakka þér fyrir
að hafa fengið að kynnast þér og
þínu góða fólki. Það eru sko for-
réttindi að hafa átt þig sem
nöfnu. Nú kveð ég þig með orð-
um Davíðs Stefánssonar:
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
Hvíldu í friði, þín
Þórný Baldursdóttir.
Þegar vinir kveðja eftir ára-
tuga langa samferð leitar hugur-
inn til baka. Mín fyrstu kynni af
henni Níný minni voru þegar hún
flutti ung og glæsileg kona með
honum Konna sínum til Hellis-
ands ásamt tveim börnum þeirra.
Þessi glæsileiki var yfir henni
alla tíð þrátt fyrir erfið veikindi
og áföll á lífsleiðinni. Konni var
sjómaður og lítið heima á þessum
árum. Þannig var að ég var feng-
in til að gæta þessara litlu barna
kvöld og kvöld svo að húsmóðirin
unga gæti skotist á kvenfélags-
fundi, spilavistir og þessháttar
skemmtanir. Fljótlega þróaðist
þessi samvera í einlæga vináttu
og ég varð eins og einn af fjöl-
skyldumeðlimunum, tók þátt í
gleði og sorgum og þannig var
það uppfrá því og þangað til yfir
lauk.
Þegar ég flutti í Hólminn ráku
St. Franciskusystur barnaheimili
um sumartímann. Þá kom Níný
með Ragga og Bylgju með sér og
vann þar í tvö sumur. Hún kunni
mjög vel við sig í Hólminum og
flutti svo þangað þegar skeljaæv-
intýrið hófst og Konni fór að
vinna á bátum frá Rækjunesi.
Þau fluttu ásamt Gylfa yngsta
barninu sínu og byggðu sér hús í
Ásklifi. Í Ásklifinu bjuggu þau
svo næstu 25 árin. þetta voru góð
ár og skemmtileg, við höfðum
mikið samband í félagslífi og
einkalífi. Níný var sannkallaður
gleðigjafi hvar sem hún kom.
Eitt af því sem kemur upp í hug-
ann eru öll þau áramót sem við
áttum saman „ Sandararnir“
Níný og Konni, Rúna og Haddi,
ég og Baldur og þau börn og
barnabörn sem voru til staðar
hverju sinni. Græskulaust gam-
an, gleði, hlátur, harmonikkuspil
og söngur fer um hugann. Nú eru
þið horfin okkur um stund, þú,
Konni og Haddi. Eftir sitjum við
og yljum okkur við ljúfar minn-
ingar sem góðar manneskjur
skilja eftir sig.
Níný vann hin ýmsu störf, en
vænst þótti henni um vinnuna við
Dvalarheimilið. Alltaf var hún
með vakandi umhyggju með
dætrum mínum og þeirra fjöl-
skyldum. Sem dæmi um það get
ég sagt að síðustu vikuna sem
hún lifði var ég í þeirri aðstöðu að
geta heimsótt hana á spítalann á
hverjum degi og þegar hún hafði
þrek til þá spurði hún frétta af
dætrum mínum og úr Hólminum
sem henni var svo kær. Ég skil-
aði kveðju frá fyrrum starfs-
félaga hennar af Dvaló.
„Aldrei leiddist mér að fara
vinnuna mína þegar ég vann þar“
sagði hún „og skilaðu kveðju
minni til allra sem ég þekki í
Hólminum- Hún kvaddi með
þeirri reisn sem henni var svo
eiginleg… „Er þetta ekki orðið
gott hjá mér, Gunna mín? Ég
held ég sé búin að skila því sem
ég get …vertu sæl“. Já, vertu sæl
Níný mín, hugur minn er fullur
þakklætis fyrir að hafa átt þig
sem vinkonu öll þessi ár.
Á okkur sólin skín í skamma stund
er skugginn vex, við bíðum þess að
fara,
svo svífum við af stað svo létt í lund
og líðum burt með heimsins
englaskara.
Þá kveð ég þennan heims sem gaf mér
gaum
ég gleðst því ég hef lokið verki mínu.
Og sál mín hverfur inn í annan draum
með ástinni sem kom frá hjarta þínu.
(KH)
Innilegar samúðarkveðjur til
barna hennar: Lilju Bjarkar,
Ragnars, Bylgju og Gylfa og fjöl-
skyldna þeirra, frá Gunnu, Baldri
og fjölskyldu
Vertu sæl og Guð geymi þig.
Þín
Guðrún Marta.
Þórný Axelsdóttir
✝
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BENEDIKTA SIGURRÓS
SIGMUNDSDÓTTIR,
Árskógum 8,
andaðist á heimili sínu miðvikudaginn
23. apríl.
Útför hennar verður frá Langholtskirkju
föstudaginn 2. maí kl. 11.00.
Arndís Jónsdóttir, Arnaldur Valgarðsson,
Ragnheiður Jónsdóttir, Sigurgeir Steingrímsson,
Sigrún Jónsdóttir, Stefán Magnússon,
Björk Jónsdóttir, Kjartan Jóhannsson,
Jóhanna Jónsdóttir, Bo Hedegaard-Knudsen,
Sturla Þór Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæra
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR
frá Þórisstöðum,
síðast til heimilis á Höfða,
hjúkrunar- og dvalarheimili,
Akranesi,
lést föstudaginn 25. apríl.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstu-
daginn 2. maí kl.14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Höfða.
Ólafía Ólafsdóttir,
Hilmar Jónasson,
Tómas Guðjónsson,
Gyða Maja Guðjónsdóttir,
Þuríður Óskarsdóttir,
Marsibil Sigurðardóttir
og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi
liður, "Senda inn minningargrein",
valinn úr felliglugganum. Einnig
er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar