Morgunblaðið - 30.04.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2014
„Mínir vinir fara
fjöld, feigðin þessa
heimtar köld“.
Þá er þess eftir
að minnast, er
einna sízt skyldi eftir liggja
óbættur hjá garði: Barði Frið-
riksson hæstaréttarlögmaður.
Kynni okkar Barða hófust
snemma árs 1955 og stóðu óslit-
ið síðan. Í byrjun með því að ég
hóf að starfa á skrifstofu Vinnu-
veitendasambands Íslands við
Tjörnina og æ síðan með kynn-
um við veiðar, lax og silungs,
uppstyttulaust í nær sex áratugi
eða þar til árið 2000 að okkur
þótti nóg komið í sókn í rjúpuna
á Skógarströnd. Mátti þá loks
segja að veiðiferðum okkar
Barða væri lokið. Ávallt hélst þó
vinátta mikil sem lauk ekki með-
an báðir héldu lífi.
Undirritaður er innilega
þakklátur fyrir samfylgdina við
Barða og hans eilífu vináttu.
Hann þakkar og alla vináttu
fjölskyldu Barða, Þuríðar, Lauf-
eyjar, Margrétar og Þorsteins.
Sá maður er auðugur sem slíka
á að vinum ævilangt.
Sverrir Hermannsson.
Fyrstu kynni okkar Barða
urðu í barnaskólanum heima í
blessaðri Núpasveitinni okkar
við Kópasker í Norður-Þingeyj-
arsýslu. Við vorum sveitungar
frá sínum bænum hvor, hann frá
Efrihólum, ég frá Arnarstöðum.
Þetta var heimavistarskóli og
urðu samvistir því nánari og
langstæðari en ef um dagskóla
væri að ræða. Þar tókst með
okkur, sem ungum drengjum,
hrein, fölskvalaus og djúpstæð
vinátta – vinátta sem entist alla
ævi en aldrei bar skugga á –
þvert á móti dýpkaði hún og
treystist með árunum.
Barði var hátt metinn og far-
sæll lögmaður. Víða skipaði
hann sess formennsku og ráð-
gjafar í veigamiklum málum,
eins og vel kemur fram í dán-
artilkynningunni í Morgun-
blaðinu 23. þ.m. bls. 9 – eft-
irsóttur sakir fjölbreyttra kosta
sinna. Mikill mannvinur var
hann, leitaði jafnan hins rétta og
sanna, trúaður og hjartahlýr …
mátti ekkert aumt sjá, utan úr
að bæta.
Traustur skjöldur í skarði
var sköfnungurinn minn Barði,
„Leikinn“ í „ Laga Garði,“
sem lofðungur mál sín varði,
munar hár mælikvarði.
„Þannig var vinur minn Barði.“
Kæra Lúlú (svo var frúin
hans Barða kölluð í daglegu
tali), aðrir ástvinir og kunningj-
ar! Meðtakið hjartkæra samúð
frá mér og fjölskyldu minni.
Minningamyndin er fögur og
hrein. Látum hana ásamt viss-
unni um endurfundina sam-
kvæmt fyrirheitum Frelsarans
lýsa ofar skuggum grafar og
dauða. Vin minn Barða kveð ég
með djúpri virðingu og þakk-
Barði Friðriksson
✝ Barði Frið-riksson fæddist
28. mars 1922.
Hann lést 22. apríl
2014. Barði var
jarðsunginn 29.
apríl 2014
læti. Guð blessi
ykkur öll og styrki.
Jón Hjörleifur
Jónsson.
Einn þeirra
mörgu manna sem
ég ungur maður
nýkominn út á
vinnumarkaðinn
kynntist í nýju
starfi við uppbygg-
ingu starfsmenntakerfis í rafiðn-
aði var Barði Friðriksson, lög-
maður VSÍ. Samskipti okkar
urðu strax góð og áttu eftir að
vara lengi og verða margþætt.
Þar til viðbótar var mikil vinátta
milli foreldra minna og Barða
og áttu þeir vel saman faðir
minn og Barði með sömu sýn á
sundlaugarferðir í morgunsárið
og til almennra og gleðilegra
samskipta.
Barði var gull af manni, gáf-
aður heimsmaður, glaðsinna og
skemmtilegur. Það var gaman
að sitja og heyra hann segja frá.
Barði var fjöllesinn og vel
menntaður, kryddaði frásagnir
sínar með vel völdum tilvitn-
unum í öll helstu skáldverk
heimsbókmenntanna sem Barði
hafði algjörlega áreynslulaust á
hraðbergi og eins og af sjálfu
sér. Þótt Barði hefði alla burði
og stöðu til þess að standa og
horfa niður til óreyndra manna
sem voru að reyna að ná samn-
ingum við VSÍ, þá sá maður
aldrei til einhverra bragða, frek-
ar leiðbeindi hann mönnum
hvernig þeir gætu náð fram sín-
um stefnumálum.
Starfsmenntun í atvinnulífinu
byggðist á samspili samtaka fyr-
irtækja og launamanna. Þetta
samstarf gekk vel í rafiðnaðar-
geiranum, en vitanlega reyndi
stundum á að finna lausnir sem
báðir gátu sætt sig við. Ég var
starfsmaður beggja aðila og
þetta varð stundum línudans. Í
öllum þessum samningum
reyndi á samningsvilja og ekki
síður drengskap.
Það er þýðingarmikið að í for-
ystusveitir launafólks og vinnu-
veitenda veljist hæfileikaríkt
fólk. Þar skiptir öllu að orð
standi, handtak sé ígildi und-
irritaðs skjals. Barði ávann sér
mikið traust og virðingu; ekkert
síður hjá okkur mótaðilum VSÍ.
Barði var ávallt tilbúinn að ræða
atriði sem voru til úrbóta á
vinnumarkaði og var dyggur
stuðningsmaður mannréttinda,
samtryggingar og velferðar. Í
samtölum utan samningsher-
bergjanna kom fram að ekkert
var Barða eins mikil skapraun
og umgengni við óprúttna menn,
sama hvorum megin viðkomandi
var. Eitt af viðkvæðum Barða
þegar hann hrósaði mönnum
sem hann hafði kynnst í Karp-
húsinu var „Hann hvorki laug
né sveik.“
Enda hlóðust á Barða
ógrynni af ábyrgðar- og trún-
aðarstörfum og átti það við allt
hans lífshlaup, síðustu árin hafði
hann afskipti af kjörum aldr-
aðra. Viðhorf manna til Barða,
allavega innan rafiðnaðargeirans
var með þeim hætti að menn
myndu ekki gera neinar athuga-
semdir þó að hann væri okkar
fulltrúi í opinberum nefndum.
Barði reyndist mér að auki
ákaflega vel í erfiðum deilum
sem ég lenti og hann hafði oft
samband að eigin frumkvæði
einungis til þess að kanna
hvernig gengi og ávallt var hann
tilbúinn að leggja mér til góð
heilræði.
Við fjölskyldan stöndum í
mikilli þakkarskuld eftir margar
góðar stundir með Barða. Há-
aldraður faðir minn sendir
Barða og fjölskyldu hans þakk-
arkveðjur. Við rafiðnaðarmenn
þökkum gott samstarf og öfluga
aðstoð við uppbyggingu starfs-
menntakerfisins ásamt drengi-
legum fundum um kjör okkar
fólks. Við sendum fjölskyldu
Barða hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Guðmundur Gunnarsson,
fyrrv. form. Rafiðn-
aðarsambands Íslands.
Kær vinur minn, Barði Frið-
riksson, er nú farinn úr þessari
jarðvist. Við vorum samstarfs-
menn um nær 20 ára skeið,
hann framkvæmdastjóri samn-
ingasviðs Vinnuveitendasam-
bands Íslands og ég fram-
kvæmdastjóri
Vinnumálasambands samvinnu-
félaganna. Ég man eins og það
hafi gerst í gær þegar ég 23 ára
gamall hitti Barða fyrst árið
1966. Ég var á leið á fyrsta
samningafund minn sem haldinn
var í þáverandi húsnæði Vinnu-
veitendasambandsins við Frí-
kirkjuveg. Ég gleymi ekki þess-
um vörpulega og glaðbeitta
manni sem var talsvert eldri en
ég og hve vingjarnlega hann tók
á móti mér, þessum kornunga
manni að stíga sín fyrstu skref í
nýju starfi. Segja má að vinátta
okkar hafi byrjað þarna við
dyrastafinn og bar þar engan
skugga á öll þau ár sem á eftir
fylgdu.
Barði var eftirminnilegur
maður, hann var mannvinur og
hafði einstaklega hlýtt og glað-
vært viðmót. Við unnum saman
að samningsgerð við hin ýmsu
stéttarfélög, bæði í Reykjavík
en einnig úti á landsbyggðinni
þar sem hann var fulltrúi einka-
fyrirtækjanna en ég var fulltrúi
samvinnufélaganna, kaupfélag-
anna og fyrirtækja þeirra. Ég
kynntist Barða einnig utan
vinnutímans, en hann hafði ótrú-
legt minni og sagði sögur og fór
með heilu ljóðabálkana utanað
og hann var mikill gleðimaður á
gleðistundum. Ég held að ég
megi segja að þótt hann hafi oft
framfylgt harðsnúinni stefnu at-
vinnurekenda gagnvart verka-
lýðsfélögunum þá hafi hann get-
ið sér orð sem sanngjarn
samningamaður sem gerði aldr-
ei upp á milli manna og leitaði
alltaf að sanngjörnum lausnum.
Okkar leiðir skildi starfslega
þegar ég hætti hjá Vinnumála-
sambandinu en þá höfðu viðhorf
mín breyst til samskipta aðil-
anna á vinnumarkaðinum eins
og það er nefnt. Þetta breytti
hins vegar engu um vináttu okk-
ar Barða. Við áttum áfram okk-
ar góðu stundir þegar við hitt-
umst og glöddumst saman og
hann sýndi mér alla tíð þá vin-
semd og hlýju sem mætti mér á
mínum fyrsta vinnudegi í dyra-
gættinni á Fríkirkjuvegi 3.
Ég trúi því að Barði sé núna í
ljóssins vídd og ég hugsa til
hans þar með þakklæti og gleði
fyrir okkar samferð. Ég hugsa
líka með vináttu til Þuríðar, eft-
irlifandi konu hans, sem og
barna þeirra og fjölskyldu allrar
og vona að þau finni styrk og
huggun nú á þessari stund.
Júlíus Valdimarsson.
Nú er einn góður félagi minn,
Barði Friðriksson, fallinn frá.
Við vorum saman í Stúdenta-
félagi Reykjavíkur og tók ég við
stjórn þess félags eftir að Barði
lét þar af störfum árið 1956. Síð-
an lágu oft saman leiðir okkar.
Hann var öðlingur að eiga
fyrir vin. Alltaf fullur af glettni
og bjó yfir miklum fróðleik.
Barði var í forsvari fjölda félaga
um ævina, en hann kunni einnig
að færa sér í nyt mörg útivist-
arævintýri.
Barði var lipur laxveiðimaður
og kastaði flugu af kunnáttu.
Við veiddum saman í Norðurá
og renndum þar fyrir lax. Minn-
isstæðust eru mér samt ótal
haustferðalög okkar Barða, er
við héldum á fuglaslóðir. Var þá
oft klifið á fjöll í rjúpnaleit. Er
mér eftirminnileg glæsileg för
okkar á Tröllakirkju á Holta-
vörðuheiði. Þaðan úr nær þús-
und metra hæð var fagurt út-
sýni yfir vestanvert landið. Við
gengum auk þess á Sátu vestan
við Bröttubrekku. Þaðan mátti
sjá langt út yfir Faxaflóa og
Snæfellsnes. Einnig fórum við
víða um láglendis-bakka á Suð-
urlandi og Mýrum í Borgarfirði,
er við litum eftir gæsum. Á
þessum ferðum kom fram sér-
stök háttprýði Barða og tillits-
semi. Hann var einstaklega
prúður veiðifélagi. Voru það
ákjósanleg einkenni öðlingsins.
Ég minnist margra fleiri góðra
stunda með Barða í ýmsum
samvistum okkar í Reykjavík,
þar sem hann var löngum stoð
og stytta hópsins.
Við Sigrún sendum Þuríði og
nánum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur okkar.
Sturla Friðriksson,
vistfræðingur.
Fallinn er frá vinur minn
Barði frá Efri-Hólum í Núpa-
sveit sem ég unni mest og best
minna skólafélaga, þeirra er
mér fylgdu úr Menntaskólanum
á Akureyri árið 1943. Eva, sem
var okkar forsjón í máladeild, og
Jón Þorsteinsson læknir hafa nú
falið mér fyrir hönd bekksagn-
arinnar að færa Lúlú eftirlifandi
eiginkonu Barða samúðarkveðj-
ur og rita örfá kveðjuorð. Á
seinni árum tók bekksögnin upp
á því að drekka saman miðdags-
kaffi einu sinni í mánuði yfir
vetrartímann. Við Barði sátum
oftast saman, töluðum um gamla
daga, hlógum og höfðum það
skemmtilegt. Oftast bar á góma
minningarnar úr Hornafjarðar-
ferðinni okkar. Þar átti auðvitað
að nota tímann og lesa mikið en
hann var notaður til að spila á
spil, dansa og njóta lífsins.
Við fórum margar ferðir í
Dilksnes til Lovísu og Björns.
Þar var haldin brúðkaupsveisla
Halldóru og Skafta og tvær
skírnir að auki. Á heimleiðinni
mættum við pabba að taka
morgunveðrið. Við Steinunn
þökkum vináttu og tryggð við
okkur frá fyrstu tíð. Þegar við
vorum í tilhugalífinu var gott að
gista á sófanum hjá Lúlú og
Barða og ómæld ánægja fyrir
okkur að hafa hann sem gest á
heimili okkar í Vestmannaeyjum
þegar hann var þar að setja nið-
ur vinnudeilur.
Barði var ráðvandur, traustur
vinur og skemmtilegur. Blessuð
sé minning Barða Friðrikssonar
frá Efri-Hólum í Núpasveit.
Jón Hjaltason.
Horfinn er heimi á háum
aldri valmennið Barði Friðriks-
son. Aðrir munu fjalla um
merkilegt lífshlaup Barða en ég
nefni aðeins einn þátt í lífsvef
hans. Samvera okkar og sam-
vinna í útvarpsþættinum Spurt
og spjallað var aldeilis ómet-
anleg mér. Barði var hvort
tveggja spurningahöfundur og
dómari og virtist óskeikull með
öllu, í ofanálag kom hann oft
með skemmtilegar athugasemd-
ir eða hnyttnar sögur sem féllu
að efninu. Gaman var að því
þegar Barði var að ræða við mig
um mögulegar spurningar,
hvort mátulega þungar væru og
sagði svo eftir hverja spurningu:
Þetta vita nú allir og þegar
hann fann að ég var á gati þá
hló hann þessum innilega og
smitandi hlátri og sagði: Nei,
menn geta ekki vitað allt.
Ógleymanlegar eru stundirn-
ar með Barða, ekki sízt í bílnum,
en fastur liður að ná í hann og
fara með heim, en þá fór hann á
kostum í sögum og fróðleik
hvers konar. En mest um verð
þótti mér þessi eðlislæga hlýja
hans og dýrmæt er mér kveðjan
góða frá honum Barða er hann
þakkaði heillaóskir á stórafmæli.
Mæt er mér minning þessa góða
drengs í hvívetna og þökkin kær
fyrir að hafa mátt eiga við hann
mannbætandi kynni. Eiginkonu
hans og börnum þeirra sendi ég
einlægar samúðarkveðjur. Þar
gekk um götur lífs góður þegn,
traustur og trúr.
Helgi Seljan.
Við fráfall Barða Friðriksson-
ar leita á hugann minningar um
farsælan gleði- og gæfumann,
sem var lagið að umgangast
samferðamenn sína af virðingu
og vinarhug. Hann lifði miklar
breytingar, fæddur á Efri-Hól-
um í N-Þingeyjarsýslu, yngstur
margra systkina og sagði sjálfur
svo frá að hann hafi þótt svo
gagnslítill til verka heimafyrir
að ekki hafi verið um annað að
ræða en að setja hann til náms.
Hann lauk lagaprófi 1949 og
réðst að því loknu til starfa hjá
Vinnuveitendasambandi Íslands
og starfaði þar alla sína starfs-
ævi, m.a. sem lögmaður samtak-
anna. Þar kynntist ég Barða.
Samskipti á vinnumarkaði
eftirstríðsáranna báru þess
sterk merki að þjóðlífið var í
breytingaham, viljinn til að
sækja fram á öllum sviðum var
iðulega umfram getu og skiln-
ingur á samhengi efnahagslegra
orsaka og afleiðinga minni en í
löngu iðnvæddum nágranna-
löndum. Átök á vinnumarkaði
voru því tíð. Í þessu umhverfi
starfaði Barði sem samninga-
maður vinnuveitenda. Hann var
útsjónarsamur og tillögugóður
og hafið þann mikla eðliskost að
komast vel af við fólk. Hann leit
svo á að samningagerð væri list
hins mögulega og var sér mjög
meðvitaður um að öllum deilum
um kjarasamninga yrði fyrr eða
síðar að ljúka með samningi. Og
þá helst af öllu samningi sem
endurnýja mætti næst án mik-
illa deilna.
Barði var vinmargur og vin-
fastur, ættrækinn og umtals-
frómur. Hann hafði lifandi
áhuga á íslenskum bókmennt-
um, kveðskap og kviðlingum og
átti hóp félaga sem deildu þeim
áhuga með honum. Hann gat á
góðri stund farið með heila
kvæðabálka þjóðskáldanna en
oftast finnst mér hann þó hafa
vitnað í hendinguna úr Einræð-
um Starkaðar:
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atlot eitt,
aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Síðasta ljóðlínan var honum
hugleikin, kannski leiðarljós um
það sem segja skyldi og víst er
að engum manni hef ég kynnst,
sem lagði sig eins í framkróka
um að hrósa samferðamönnum
sínum. Hann ýtti undir styrk-
leika en ól ekki á veikleikum.
Barði var náttúruunnandi og
stundaði bæði skot- og stang-
veiði. Hann var áhugamaður um
stjórnmál og félagsmál almennt,
virkur þátttakandi í fleiri fé-
lögum um margvísleg efni.
Hann og hans ágæta kona, Þur-
íður Þorsteinsdóttir, áttu sér
glæsilegt heimili í Úthlíðinni og
auk þess sumarhús á Snæfells-
nesi þar sem bæði var skotið og
veitt. Lúlú var Barða sannar-
lega stoð og stytta alla tíð og þá
ekki síst síðustu árin þegar ald-
urinn þyngdi fót. Umhyggja
hennar og elja í því að tryggja
Barða þær aðstæður að þau
gætu búið saman í Úthlíðinni
var sannarlega aðdáunarverð.
Barði átti langt og gifturíkt
líf að baki og skilur eftir sig
góðar minningar í hugum sam-
ferðamanna sem fylgja honum í
dag.
Þórarinn V. Þórarinsson.
Látinn er í hárri elli vinur
minn Barði Friðriksson, hæsta-
réttarlögmaður. Leiðir okkar
Barða lágu fyrst saman, þegar
ég kom, ungur verkfræðingur,
til starfa við stjórnun ýmissa
verklegra framkvæmda á Ís-
landi. Þá varð að hafa í lagi kjör
starfsmanna.
Til að aðstoða við að koma
reglu á það var leitað aðstoðar
Vinnuveitendasambands Íslands
(fyrirrennara Samtaka atvinnu-
lífsins). Við þetta starf naut ég
handleiðslu Barða og lærði
margt af honum.
Enn nánari urðu kynni okkar
þegar kom að byggingu Búr-
fellsvirkjunar. Þar var unnið
stórvirki við gerð fyrsta samn-
ingsins um kaup og kjör við
byggingu virkjana, Virkjana-
samningsins. Barði var einn að-
alráðgjafinn við gerð þessara
samninga og má segja, að hann
hafi borið hitann og þungann af
því verki.
Það get ég fullyrt, að Barði
naut trausts og virðingar allra
samningsaðila, hvort heldur var
fulltrúa starfsmanna eða vinnu-
veitenda í öllum störfum sínum.
Og svo var ætíð.
Samstarf okkar Barða jókst
mikið þegar ég tók að mér for-
mennsku Vinnuveitendasam-
bandsins frá 1978 til 1985, og
með okkur tókst ævarandi vin-
átta. Ógleymanlegur er fjöldi
funda og ferðalaga. Minnisstæð
er kvöldstund heima hjá Barða,
er hann fór utanbókar með fleiri
síður úr höfuðbókmenntum
þjóðar okkar. Því Barði var ekki
aðeins góður lögfræðingur og
samningamaður, sem falin voru
ótal trúnaðarstörf, heldur
óvenju fjölfróður og vel lesinn.
Margt mátti læra af Barða, til
dæmis að taka á móti gestum,
það skyldi gert almennilega, eða
eins og hann sagði: Það er ekki
nóg að eiga veitingarnar til, það
verður að halda þeim að fólki.
Drengur góður er farinn að
loknu vel unnu ævistarfi. Bless-
uð sé minning hans.
Páll Sigurjónsson.
Við Barði Friðriksson vorum
bekkjarsystkin í Menntaskólan-
um á Akureyri. Við eigum því
sameiginlegar æskuminningar,
sælar og bjartar; þá virtist ver-
öldin einföld og saklaus, þá
hnýtast bönd sem aldrei slitna.
Barði skar sig strax úr hópn-
um. Talsmátinn var öðruvísi,
orðaforðinn mikill og gat orðið
kynngimagnaður, hann var full-
orðinslegri, fróðari og vitrari.
Við sögðum oft: engum er Barði
líkur. Hann kom auðvitað úr
rótgróinni þingeyskri menningu
sem birtist í öllu hans atferli.
Barði kunni utanað heilu
bækurnar og ljóðabálkana. Einu
sinni í skíðaferð bekkjarins þeg-
ar gist var í Útgarði fór Barði
með Hvarf séra Odds frá Mik-
labæ í myrkrinu með slíkum til-
þrifum að ég man enn hrollinn –
dunar hátt í svellum dæmdur
maður ríður.
Við bekkjarsystkinin drukk-
um saman kaffi mánaðarlega um
langt skeið áður en við fórum að
verða fjarska gömul og beinlínis
týna tölunni. Ævinlega var
Barði jafn hlýr og glaður í
bragði og ævinlega var jafn
kært með okkur.
Góðar minningar eru sá eini
fjársjóður sem enginn getur
tekið frá okkur. Ég sé fyrir mér
að Barði vinur minn hafi nú tyllt
sér við uppsprettu lífsins þaðan
sem ljósið kemur og lindirnar
streyma. Svo seilist ég aðeins
eftir birtu frá æskudögunum til
að varpa yfir minningu Barða.
Veri hún ævinlega blessuð.
Margrét
Indriðadóttir.
✝
Þökkum samúð við fráfall móður okkar,
SIGRÍÐAR SVÖVU RUNÓLFSDÓTTUR
frá Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar B4
á Borgarspítala.
Runólfur, Þórunn, Inga, Gunnhildur,
Friðfinnur, Einar og Páll Skaftabörn
og fjölskyldur.