Morgunblaðið - 18.07.2014, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2014
✝ Snorri Þor-steinsson fædd-
ist á Hvassafelli í
Norðurárdal hinn 31.
júlí 1930. Hann lést 9.
júlí 2014 á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands á Akranesi.
Foreldrar Snorra
voru Þorsteinn
Snorrason bóndi, f.
28.8. 1892 á Laxfossi,
Stafholtstungum, d.
2.8. 1978, og Sigurlaug Gísladótt-
ir, f. 6.1. 1891 í Hvammi í Norður-
árdal, d. 5.6. 1974. Bróðir Snorra
er Gísli Þorsteinsson, f. 15.12.
1935. Snorri var kvæntur Eygló
Guðmundsdóttur, f. 14.12. 1935, d.
1.11. 2012. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Sölvason versl-
unarmaður, f. 3.2. 1910, d. 17.6.
1995, og Undína Sigmundsdóttir,
f. 6.6. 1912 í Vestmannaeyjum, d.
19.5. 1981. Snorri og Eygló voru
barnlaus en Eygló átti dótturina
Margréti með fyrri manni sínum
Guðjóni Sigurbjörnssyni lækni.
Snorri ólst upp á Hvassafelli og
bjó þar þangað til hann tók við
starfi fræðslustjóra þá flutti hann
í Borgarnes. Hann lauk stúdents-
arflokksins á árunum 1949-1971,
sat í stjórn FUF í Borgarfirði og
var formaður FUF í Mýrasýslu.
Hann sat í stjórn SUF og í mið-
stjórn Framsóknarflokksins og
var formaður kjördæm-
issambands framsóknarmanna í
Vesturlandskjördæmi. Hann sat í
fyrstu stjórn Kennarasambands
Vesturlands og í stjórn Félags
fræðslustjóra, hann var einnig
fyrsti formaður Sambands versl-
unarskólakennara. Var formaður
Þroskahjálpar á Vesturlandi og í
svæðisstjórn um málefni þroska-
heftra. Sögufélag Borgarfjarðar
var Snorra einkar hugleikið og
var hann formaður þess á árnum
frá 2000-2014, félagið gaf út Borg-
firskar æviskrár ásamt Borgfirð-
ingabók og íbúatali. Snorri var fé-
lagi í Rótarý-klúbbi Borgarness
og var forseti klúbbsins 2014-
2015. Hann gegndi embætti um-
dæmisstjóra 1999-2000. Eftir hann
liggja bækurnar „Sparisjóður í 90
ár. Saga Sparisjóðs Mýrasýslu
1913-2003“ frá 2004 og „Barna- og
unglingafræðsla í Mýrasýslu,
1880-2007“ frá 2009 Snorri skrif-
aði greinar um bókmenntir og
sagnfræði, leikþætti, kennsluefni
o.fl.
Útför Snorra fer fram frá Borg-
arneskirkju í dag, 18. júlí 2014, kl
11.
prófi frá MR 1952.
Hann stundaði nám
við Háskóla Íslands
í uppeldisfræði,
ensku og íslensku
og lauk þaðan BA-
prófi í íslensku og
sögu svo og
kennsluréttinda-
prófi í uppeldis- og
kennslufræðum.
Auk þess sótti hann
ýmis námskeið hér-
lendis og erlendis. Frá 1949 var
hann farkennari í Norðurárdal og
Þverárhlíð. Þá kennari og síðan
yfirkennari við Samvinnuskólann
í Bifröst. Hann var lengst af
fræðslustjóri Vesturlands-
umdæmis og síðar forstöðumaður
Skólaskrifstofu Vesturlands.
Fyrstu árin sem fræðslustjóri var
hann jafnframt framkvæmda-
stjóri heilsugæslustöðvar Borg-
arness.
Snorri var virkur í fé-
lagsmálum og sinnti mörgum ár-
byrgðarstörfum sem hér verður
einungis tæpt á. Hann var í stjórn
Ungmennafélagsins Baulu og
UMSB á árunum 1949-1958. Hann
tók þátt í störfum Framsókn-
Á þeim fáu dögum sem liðnir
eru frá andláti Snorra bróður
míns hefur hugurinn leitað til
bernskuáranna. Ég fæddist 15.
des. 1935, daginn áður gekk stór-
viðri yfir landið og fórust margir
sjómenn. Frá því var sagt í út-
varpi og það heyrði hinn fimm ára
gamli bróðir minn og spurði for-
eldra okkar hvort svona margir
hefðu orðið að deyja vegna þess að
litli bróðir kom í heiminn.
Það hefur verið þessum fimm
ára snáða blendin ánægja að vera
sendur að heiman strax eftir að
þessi litli, skrítni og grenjandi
bróðir kom í heiminn. Á móti kom
að ferðinni var heitið til ömmu og
föðursystkina á Laxfossi, þar var
gott að vera. Jólin voru á næsta
leiti og að sjálfsögðu var gefið lof-
orð um að hann yrði kominn heim
fyrir hátíðina. Það var eitt verk-
efni sem sá stutti fól pabba áður
en hann fór að heiman. Hann hafði
komið sér upp kerfi til að telja nið-
ur dagana til jóla og því mátti ekki
raska. Upp á skáp hafði hann rað-
að tindátum og þangað kallaði
hann pabba og gaf fyrirmæli um
að það ætti að fella einn á dag,
ekki gleyma því og ekki fella tvo í
einu. Svo var hann farinn niður á
veg og var sendur einn með mjólk-
urbílnum að Laxfossi. Enginn
sími var á þessum árum og því
ekki hægt að láta vita um ferðir
hans. Hann bjargaði sér sjálfur úr
bílnum og til bæjar. Eitthvað hafa
foreldrar okkar rætt þessa
kennslustund í meðferð tindát-
anna því ég hafði komið mér upp
svo sterkri mynd af þessu í hug-
anum að á tímabili hélt ég að ég
myndi eftir þessum fyrsta ævidegi
mínum. Ég hlaut að sjálfsögðu
nokkrar háðsglósur fyrir það en
sé þetta samt fyrir mér enn í dag.
Bernskuár okkar á Hvassafelli
voru góð og skemmtileg. Við fór-
um eins og aðrir á þeim tíma
snemma að reyna að hjálpa til en
lékum okkur samt mikið. Hamr-
arnir fyrir ofan bæinn höfðu sér-
stakt aðdráttarafl á Snorra sem
vissi ekki hvað lofthræðsla var.
Níu ára gamall klifraði hann, í
óleyfi að sjálfsögðu, upp hamrana
þar sem ekki var vitað til að áður
hefði nokkur farið. Upp komst
hann en hundurinn sem fylgdi
honum sneri heim til bæjar.
Snorri var töluvert uppátækja-
samur sem barn og ég man eina
tilraun sem hefði getað farið illa,
hefði hún heppnast.
Okkur bræðrunum kom vel
saman. Einhvers staðar stendur
„það eru ekki bræður sem rífast
ekki“ og auðvitað rifumst við
stundum enda báðir skapstórir og
bráðlyndir. Sá munur er þó á okk-
ur að Snorri tamdi sitt skap mjög
fljótt sem ég aftur á móti gerði
aldrei. Ég get þó óhikað sagt að
það hafa ekki verið mörg kvöld
sem við höfum gengið til hvílu
ósáttir við hvor annan. Einn er sá
hlutur sem ég vil sérstaklega
minnast á en það er hversu létt
hann átti með að semja gamanmál
hvort sem var í bundnu eða
óbundnu máli. Það efni var mikið
notað á þorrablótum Norðdælinga
og víðar. Á minningu um samfylgd
okkar bræðra í 78 ár ber engan
skugga en hún einkennist öðru
fremur af því að hann var veitandi
og ég þiggjandi. Kannski ber
fundum okkar saman á öðru til-
verustigi, það væri gaman.
Blessuð sé minning þín.
Gísli Þorsteinsson.
Það er ekki létt verk að skrifa
stutta minningargrein um Snorra
föðurbróður okkar. Það er líka
eitthvað skrítið að nota orðið
„stuttort“ í tengslum við Snorra.
Það skipti engu máli frá hverju
hann var að segja, við fengum
aldrei „stuttu útgáfuna.“ Enda
grínaðist hann með það sjálfur að
honum þætti best að ná okkur
þegar við værum niðursokkin í
einhver verk þá gæti hann þulið
yfir okkur ævisögu sína án þess að
við veittum því of mikla eftirtekt.
Húmorinn hans var einstakur. Fá-
ir hafa fengið okkur til að hlæja
jafn dátt og líklega notum við ekki
meira af beinum tilvitnunum í
nokkur annan en hann þegar við
tölum saman.
Minningar okkar um Snorra
frá barnæskunni á Hvassafelli eru
margar. Skrifstofan hans í húsi
afa og ömmu, lyktin af bókum,
frauðplast Geirfuglinn og stóri
kuðungurinn með sjávarhljóðun-
um, blár Ópal sem hann var óspar
á, Útvarp Matthildur og allar gát-
urnar. Heyskapurinn er líka
ógleymanlegur. Snorri sat á trak-
torunum frá morgni til kvölds.
Það var ekki erfitt að vita hvar
hann var staddur því söngur hans
náði næstum að yfirgnæfa vélar-
hljóðin og hann sló taktinn á stýr-
ið. Hugur hans átti til að reika og
því lenti hann oftar en aðrir í því
að vélarnar flæktust í girðingum
eða fóru yfir grjót, við lítinn fögn-
uð föður okkar sem sá um viðgerð-
irnar. Það þurfti ekki að hvetja
börn og ungmenni á bænum til að
fara með Snorra að gera við girð-
ingarnar þar naut hann sín spaug-
andi og segjandi sögur umkringd-
ur litlum lærisveinum og meyjum.
Áhrif Snorra á líf okkar voru
mikil og góð. Hann sýndi því sem
við tókum okkur fyrir hendur
áhuga og ekki skorti á stuðning
hans og hvatningu. Það var gott
að geta sagt honum það og þakkað
fyrir okkur á meðan að hann lifði
og gat meðtekið. Þegar ljóst var
að lífsgöngu hans væri að ljúka
sýndi Snorri styrk sinn og reisn.
Hann hófst strax handa við að
ganga frá því sem honum fannst
hann þurfa að ljúka en tíminn var
styttri en okkur öll grunaði. Um
dauðann, lífshlaupið og trúna á
Guð sem hafði svo oft verið honum
haldreipi í lífinu ræddi hann af
hispursleysi. Hann tók því sem að
höndum bar og talaði ávallt með
þakklæti og hlýju um alla þá sem
að umönnun hans komu þó að ef-
laust hafi ekki alltaf verið auðvelt
fyrir jafn sjálfstæðan mann og
Snorri var að þurfa að þiggja þá
aðstoð. Stundirnar með Snorra
þessa síðustu mánuði lífs hans
voru ljúfsárar en viðhorf hans og
það hvernig hann tókst á við þau
erfiðu verkefni sem fylgja lífslok-
um gerðu þær að dýrmætum
minningum og lærdómi.
Elsku frændi, við munum halda
áfram að leggja stund á eitthvert
„fíflarí,“ passa okkur á að „for-
djarfa ekki meiningunni“ og
„náttera hlutina með okkur“.
Takk fyrir öll orðin og sposka
svipinn sem fylgdi þeim. Takk fyr-
ir faðmlögin og handaböndin sem
voru svo þétt að þau entust út dag-
inn. Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur og kenndir.
Þorsteinn, Sigurlaug, Ingi-
björg, Anna Bryndís og börn.
Vorið 1959 var ég að ljúka
landsprófi og þurfti að taka
ákvörðun um hvert skyldi stefna í
áframhaldandi námi. Um þetta
leyti var í Iðnskólanum í Reykja-
vík kynning á námsmöguleikum
fyrir unglinga á mínum aldri. Þar
vakti einkum athygli mína kynn-
ing Einars Ólafssonar í Lækjar-
hvammi á námi í Bændaskólanum
á Hvanneyri og kynning Örlygs
Hálfdánarsonar á Samvinnuskól-
anum í Bifröst. Nokkru síðar var
Snorri Þorsteinsson, kennari við
Samvinnuskólann á ferð í Reykja-
vík og kom eins og venja var í
heimsókn til Ragnheiðar ömmu
minnar, sem var móðursystir
hans. Ég notaði tækifærið og
spurði þennan frænda minn spjör-
unum úr varðandi Samvinnuskól-
ann og námið þar. Þar með var
teningnum kastað. Ég ákvað að
sækja um skólavist í Bifröst og
þreyta inntökupróf í skólann þá
um haustið. Reyndist vera einn í
hópi þrjátíu og tveggja nýrra
nemenda sem fengu skólavist og
hófu nám í byrjun október þetta
haust. Snorri Þorsteinsson var í
hópi þeirra kennara sem hófu
störf við Samvinnuskólann haust-
ið 1955 þegar skólinn var fluttur
frá Reykjavík upp að Bifröst í
Borgarfirði. Það hefur verið mikil
áskorun fyrir hann, 25 ára gaml-
an, að takast, ásamt fámennu
kennaraliði undir forystu séra
Guðmundar Sveinssonar, skóla-
stjóra, á við það verkefni að skapa
það uppbyggilega skólastarf sem
framundan var á nýjum stað.
Kennslugreinar Snorra voru á
þessum tíma einkum íslenska og
enska auk þess að kenna nemend-
um undirstöðuatriði í fundarsköp-
um og fundarstjórn og þjálfa þá í
ræðumennsku. Ég hygg að ég geti
mælt fyrir munn okkar margra
sem stunduðum nám í Samvinnu-
skólanum á þessum árum, að þar
var lagður góður grunnur fyrir
lífsstarf margra, sem reynst hefur
okkur afar hagnýtt á starfsævinni.
Við tveggja ára dvöl í Bifröst
mynduðust persónuleg tengsl og
vinátta nemenda og kennara, sem
áttu eftir að endast ævilangt og
víst er að Snorra var í mun að
fylgjast með fyrrverandi nemend-
um sínum eftir að skólavist þeirra
lauk. Eftir að hafa starfað sem
kennari og síðar yfirkennari við
Samvinnuskólann í 19 ár lét hann
af störfum þar árið 1974. Við tók
starf sem fræðslustjóri á Vestur-
landi þannig að segja má að hann
hafi varið starfsævi sinni við
fræðslustörf í sínu fæðingarhér-
aði. Eftir að hann lauk starfi sem
fræðslustjóri var hann afkasta-
mikill við ritstörf og skráði meðal
annars heimildarit um fræðslu-
starf í Mýrasýslu 1880 til 2007.
Eftir að skólavistinni í Bifröst
lauk hef ég m.a. fyrir frændsemi
sakir átt þess kost að njóta þekk-
ingar Snorra og ánægjuleg og eft-
irminnileg er leiðsögn hans með
okkur systkinunum frá Hjalla í
Kjós og fylgdarliði okkar fyrir
réttum tveimur árum, þegar við
fórum um Borgarfjarðarhérað í
tilefni þess að 100 ár voru liðin frá
fæðingu móður okkar, sem fædd
var á Glitsstöðum í Norðurárdal.
Snorri missti mikið þegar Eygló
eiginkona hans lést í nóvember
2012, en þau voru afar samrýmd
og nutu þess meðal annars að
ferðast saman bæði erlendis og
hérlendis. Ég minnist Snorra
frænda míns með hlýhug og virð-
ingu og sendi aðstandendum hans
samúðarkveðjur.
Hermann Hansson.
Fallinn er frá heiðursmaðurinn
Snorri Þorsteinsson frá Hvassa-
felli, áður kennari við Samvinnu-
skólann á Bifröst og fræðslustjóri
Vesturlands um árabil.
Leiðir okkar Snorra lágu sam-
an í gegnum störf fyrir Rótarý-
hreyfinguna á Íslandi en hann
gegndi embætti umdæmisstjóra
starfsárið 1999-2000. Það féll í
minn hlut að taka við því embætti
af honum og var það mér dýrmæt
reynsla að kynnast honum og
njóta leiðsagnar hans við undir-
búning starfsins. Það var ósjaldan
sem ég leitaði til hans með spurn-
ingar og íhugunarefni. Oftar en
Snorri Þorsteinsson
✝
Hjartans þakkir sendum við ættingjum og
vinum sem sýndu okkur stuðning, hlýhug og
samúð í veikindum og við fráfall ástkærs
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
EÐVARS Ó. ÓLAFSSONAR.
Sérstakar þakkir sendum við læknum og
hjúkrunarfólki á deild B-2, Landspítalanum
í Fossvogi, MND-teyminu, starfsfólki á
líknardeild í Kópavogi, starfsfólki á Sólvangi, MND-félaginu,
Lögreglukórnum og Fjallafreyjunum.
Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Ólöf Eva Eðvarsdóttir, Trausti Jóhannsson,
Hrund Eðvarsdóttir, Þorsteinn G. Aðalsteinsson,
Gerður Eðvarsdóttir, Gísli Halldór Halldórsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Kæru ættingjar og vinir.
Þökkum af alhug samúðarkveðjur, aðstoð
og hlýhug vegna andláts og útfarar
STEINUNNAR THORARENSEN
Hulduhlíð 11,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir fá læknar og starfsfólk
blóðskilunardeildar og nýrna- og hjarta-
deildar Landspítalans við Hringbraut.
„Guð og góðir englar gæti ykkar,“ eins og hún sagði svo oft.
Ólafur Grétar Óskarsson,
Margeir Ólafsson,
Ólafur Agnar Thorarensen,
Axel Thorarensen, Hilde Hundstuen,
Grétar Fannar Ó. Thorarensen, Vigdís Erna Þorsteinsd.,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns, föður, tengdaföður, afa og bróður,
JÓNS HALLDÓRSSONAR,
Kambshól,
sem andaðist þriðjudaginn 27. maí.
Guð bessi ykkur öll.
Jóhanna Þórarinsdóttir,
Halldór Þór Jónsson,
Þórarinn Jónsson, Eva Lind Helgadóttir,
Lárus Jónsson, Eva Hrönn Helgadóttir,
og barnabörn.
Elísabet Halldórsdóttir.
✝ Jón Metúsal-em Eiríksson
Kjerúlf fæddist
31.10. 1932. Hann
lést 10.06. 2014.
Jón var fæddur
í Hamborg í
Fljótsdal, N-
Múlasýslu. For-
eldrar hans voru
Eiríkur J. Kjerúlf
frá Melum og Sig-
urbjörg Þorsteins-
dóttir frá Bæ í Lóni. Systkini
hans voru Aðalbjörn, f. 1917.
Þorsteinn, Kristín, f. 1924, og
Unnur, f. 1928, og er hún ein
á lífi.
Jón kvæntist Guðrúnu Ein-
arsdóttur, f. 1944, frá Litlu-
Grund. Foreldrar hennar voru
Einar Jónsson frá Bessastöð-
um og Anna Metúsalemsdóttir
frá Hrafnkelsstöðum. Jón og
Guðrún bjuggu
allan sinn búskap
á Arnheið-
arstöðum. Árið
2010 fluttu í
Fellabæ. Þau
eignuðust tvö
börn, Önnu, f.
1966, og Eirík, f.
1967. Anna býr í
Fellabæ og er í
sambúð með Þórði
Þórarinssyni og
eiga þau Árna Jón, f. 1989,
unnusta hans er Sigurlaug
Jónína Ólöf Þorsteinsdóttir.
Eiríkur býr á Arnheið-
arstöðum og er sambýliskona
hans Matthildur Erla Þórð-
ardóttir, á hún 2 börn og 5
barnabörn.
Útför Jóns Kerúlf fór fram
frá Valþjófsstaðarkirkju 20.
júní 2014.
Nonni minn. Ég sit hér heima
við eldhúsborðið og þú ekki
lengur á móti mér. Nú þegar frá
líður tekur tómleikinn við og
hugurinn reikar. Ég hugsa til
liðins árs sem var erfitt ár eftir
að þú fékkst áfallið. Svo var allt
orðið svo bjart og þú búinn að
ná þér ótrúlega vel eftir að þú
komst heim 30. október sl. Þetta
var frábær tími sem við áttum
og allt gekk svo vel hjá okkur.
Svo fékkstu aftur áfall 10. maí sl.
og það var sárt.
Það var samt margt sem við
vorum búin að gera á síðustu
dögum þínum; fara upp í Ham-
borg og niður á nes í yndislegu
veðri, logn á ánni og þú ætlaðir
að gera við girðinguna. Við átt-
um líka góða daga í sauðburð-
inum á Arnheiðarstöðum, þá
fæddist litla mögótta gimbrin
sem þú mundir svo vel eftir og
þú spurðir strax um, þótt þú
ættir erfitt með málið, þegar við
heimsóttum þig á sjúkrahúsið í
Neskaupstað. Litla-Maga fær að
lifa og það verður vel hugsað um
hana.
Búskapinn á Arnheiðarstöð-
um getur þú verið ánægður með
og stoltur af, hjá þeim Eika og
Möttu.
Anna þín og Þórður hugsa vel
um Skellu, litla hundinn sem þér
þótti svo vænt um. Þegar hann
Árni þinn kemur heim skal ég
elda vel af hafragraut og muna
eftir lýsinu og slátrinu og ekki
væri verra að hafa kexpakka á
eftir en það var þér alltaf efst í
huga að hann Árni þinn fengi
það besta sem til var og hún Sig-
urlaug þín hans Árna. Í dagbók-
inni þinni 2013 stóð: Hún Sig-
urlaug kom í dag og fékk sér
bæði rjómapönnukökur og kaffi-
tertu, sem hefur glatt þig því
þannig varstu, vildir hafa nóg.
Þótt ég væri að baka fannst þér
vissara að eiga eitthvað úr búð-
inni líka svo það yrði örugglega
nóg til. Og vilja þau öll þakka vel
fyrir alla umhyggju.
Ég ætla að enda þetta með
ljóði eftir okkar góða frænda frá
Húsum, Jón J. Kjerúlf.
Vertu guði falinn og hafðu
þökk fyrir allt.
Ég veit að dyggð við dagsins önn er
dýrðlegt hnoss
ég hylli í fjarska heimalönd við
Hengifoss
Þar sé ég grundu sólu opna sveit og
bæ
hálsa, fjöll og heiðar renna í
himinsæ.
Þín
Guðrún Einarsdóttir
(Gunna).
Jón Metúsalem
Eiríksson Kjerúlf