Morgunblaðið - 18.07.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2014
✝ Kristín HafdísJónsdóttir
fæddist í Reykjavík
26. nóvember 1974.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans við Hring-
braut 9. júlí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Rúnar
Oddgeirsson, f.
28.10. 1938, d. 28.7.
2006, og Hrafnhild-
ur Ingólfsdóttir, f. 12.4. 1942, d.
20.5. 2014. Systkini Kristínar
Hafdísar eru: 1) Kristín Jóns-
dóttir, f. 30.10. 1962. 2) Ingólfur
ome Sigurðardóttir, f. 3.11.
2001.
Börn Kristínar Hafdísar eru:
1) Ingólfur Andri Sigfússon, f.
4.10. 1995. Faðir hans er Sigfús
Aðalsteinsson, f. 26.2. 1961. 2)
Hörður Róbert Árnason, f. 28.7.
1998. Faðir hans er Árni Jón
Harðarson, f. 13.5. 1973. 3) Mó-
nika Rán Kristgeirsdóttir, f. 6.1.
2005. Faðir hennar er Kristgeir
Kristinsson, 24.11. 1978.
Kristín Hafdís vann við versl-
unar- og þjónustustörf lengstan
hluta ævi sinnar. Hún og fjöl-
skylda hennar bjuggu um stund
á Spáni og einnig vann hún á
meðferðarheimilinu Götusmiðj-
unni. Kristín Hafdís lauk námi
við Ráðgjafaskóla Íslands í des-
ember 2010.
Kristín Hafdís verður jarð-
sungin frá Grafarvogskirkju í
dag, 18. júlí 2014, kl. 13.
Oddgeir Jónsson, f.
9.12. 1968, í sam-
búð með Guðrúnu
Sigurhjart-
ardóttur, f. 5.3.
1965. Börn þeirra
eru: a) Rut Ingólfs-
dóttir, f. 12.7. 1996,
b) Tinna Ingólfs-
dóttir, f. 23.4. 2000.
Fyrir átti Ingólfur
dóttirina Silju
Ástudóttir, f. 18.10.
1992. 3) Marta Ólöf Jónsdóttir, f.
15.2. 1981. Börn hennar eru: a)
Gabríel Andrés Mörtuson, f.
26.8. 1999. b) Hrafnhildur Sal-
Mamma, ég spyr mig af hverju
englar eins og þú fara svona fljótt
frá okkur, en fæ ekkert svar. Sit
við tölvuna mína, skrifa minning-
arorð um þig, fyrir mér er þetta
ekki raunverulegt. Eins sárt, eins
sorglegt og það er þá ertu farin.
Ég veit að hvar sem þú ert núna
þá vissirðu að þegar að því kæmi
fyrr eða seinna hvað væri eftir síð-
asta andardrátt, þú vissir af frið-
sömum og kærleiksríkum stað og
það er allt sem ég bið um, að þér
líði vel.
Ég rifja upp allt sem við fjöl-
skyldan höfum gert og ég þakka
guði fyrir þá yndislegu tíma sem
við höfum átt saman. Allar þessar
minningar varðveiti ég og mun
aldrei gleyma. Við systkinin eig-
um eftir að eiga mörg kvöldin þar
sem ekkert kemst að nema hlátur
þar sem húmorinn okkar var bara
einsdæmi. Hvernig sem aðstæður
voru var alltaf stutt í brosið þitt og
grín. Þó að þú sért farin frá mér,
Móniku systur og Herði bróður þá
veit ég að hvað sem við gerum eða
hvert sem við förum þá fylgirðu
okkur. Ég veit að þú munt hjálpa
okkur í gegnum allt sem á vegi
okkar verður næstu ár rétt eins og
þú hefur alltaf gert. Þú stóðst með
okkur í gegnum allt, hvað sem það
var þá varstu alltaf til staðar og
fannst alltaf á þér þegar einhverj-
um leið illa, og þú gerðir allt í þínu
valdi til þess að hjálpa öðrum sem
áttu erfitt. Mamma – fallegasta,
lífsglaðasta, yndislegasta og
heimsins besta móðir. Takk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig,
takk fyrir allt sem þú hefur kennt
mér því að það hvar ég stend í dag
er þér að þakka. Love you.
Í huganum reika ég heim til þín móðir
og hugsa um forna og liðna tíð.
Þá finnst mér sem áður þú faðminn mér
bjóðir
og fagnandi kyssir mig ástrík og blíð.
Þó að hverfi mér æska og alvara lífsins
um eirðarlaust sjávardjúp hreki mitt
fley
þó hljóti ég mæðu í mótgangi kífsins
móðir mín kæra ég gleymi þér ei.
(Svafar Þjóðbjörnsson.)
Þinn heimsins stoltasti sonur,
Ingólfur Andri Sigfússon
Þú ert farin og ég hugsa bara
hversu ég sakna þín og hve órétt-
látt og ósanngjarnt lífið getur ver-
ið. Hvers vegna varst þú tekin frá
okkur? Þú sem varst holdgerving-
ur alls þess besta sem ein mann-
eskja getur haft til að bera. Þú
varst hjálpsemin uppmáluð, varst
alltaf að gera eitthvað fyrir aðra
og hugsaðir alltaf hvernig þú gast
orðið öðrum að liði. Þú varst líka
hreint ótrúleg mamma og það vita
þeir sem hafa kynnst börnunum
þínum þremur sem eru hvert öðru
fallegra að innan sem utan. Þú
varst líka húmoristi fyrir allan
peninginn og jafnvel á síðustu
dögunum þínum þar sem þú lást
banaleguna gast þú djókað með
ótrúlegustu hluti. Þú varst fram
úr hófi snyrtileg því fárveik sástu
samt fulla ástæðu til að taka niður
gardínur og ljósakrónur til að
þrífa. Þú varst með einstakt auga
fyrir fallegum hlutum og það sást
á öllu í kringum þig. Þú varst með
svo stórt hjarta og varst svo of-
boðslega tilbúin til að gefa af því.
Við áttum margar æðislegar
stundir saman þó við hefðum ekki
þekkst í langan tíma. En tíminn er
ekki aðalatriðið heldur hvernig
honum var varið og sá tími sem
við áttum gerði þig að nánasta vini
sem ég hef átt, það sló allt í takt
hjá okkur. Þú grínaðist með að þó
við hefðum ekki þekkst lengi þá
hefðum við verið nógu náin til að
tala um hægðir og þá hló ég upp-
hátt og rúmlega það. Við hlógum
reyndar óendanlega mikið saman,
hlustuðum mikið á alla þessa tón-
list sem við elskuðum bæði svo
mikið og við töluðum endalaust
mikið, aðallega þú. Tíminn sem við
áttum er eitthvað sem ég geymi í
hjarta mínu þar til við hittumst
aftur.
Við vorum ekki búin að þekkj-
ast lengi þegar vondu fréttirnar
komu í febrúar og við tók tími með
allskonar tilfinningum. Ósann-
girni er orðið sem ómar í höfði
mínu og hjá öllum sem þig þekktu.
En þú tókst þessu sem hverju
öðru verkefni. Breyta þessu,
breyta hinu, bæta við hérna,
minnka við þarna, hætta þessu og
hætta hinu og á endanum sigra.
Krafturinn í þér var óendanlegur
og það var svo auðvelt að hrífast
með lífsspeki þinni og trúa á að já-
kvæðar hugsanir umfram annað
séu það sem bætir lífið. Jákvæðn-
in og húmorinn var í öllu. Ég lærði
óendanlega mikið af þér, elskan
mín. Eitt af því síðasta sem þú
sagðir við mig var: Lifðu lífinu vel,
Steini minn, og vandaðu þig.
Ég rifja upp kvöldið sem við
kynntumst og dönsuðum alla leið í
það að vera kölluð Danny Zuko og
Sandy. Ég rifja upp kvöldin sem
við sátum og spiluðum, hlustuðum
á Bubba, Pink Floyd og fleiri snill-
inga og töluðum um væntingar
okkar um framtíðina og ég rifja
líka upp móment eins og þegar ég
rakaði af þér hárið því þú vildir
stjórna því hvenær og hvernig það
færi og svo tókst þú mig með þér
að velja hárkollur.
Ég á eftir að sakna stundanna
með þér og ég sakna þín núna
óendanlega, elsku, fallega, Kristín
mín, sem hefur nú verið send á
nýjar slóðir til að halda áfram að
hjálpa öðrum. Þú trúðir á æðri
máttarvöld og líf eftir dauðann og
ég vil hafa það eftir uppáhaldstón-
listarmanni okkar beggja að: „Ef
það er líf eftir þetta líf, þá mun ég
elska þig líka þar.“
Hvíldu í friði, elskan mín.
Þorsteinn Þorsteinsson
(Steini).
Þú leiddir mína litlu hendi og
við erum staddar á Miðfelli í Þing-
vallasveit. Við höfðum gengið nið-
ur að vatni og stöndum hljóðar um
stund, allt í einu segir þú: „Hefur
þú nokkurn tíma séð nokkuð jafn
fallegt?“ Ég lít upp til þín og segi
ekki neitt en hugsa: Nei, það er
satt, þetta er það fallegasta sem
ég hef séð. Það er svo stutt síðan
við fórum saman á rúntinn í fal-
legu sveitina okkar þaðan sem við
eigum svo margar fallegar minn-
ingar; vatnið hefur alltaf heillað og
þangað löbbuðum við eins og við
gerðum forðum daga þegar við
vorum börn. Niður kinnarnar
renna tárin, það er svo margs að
minnast við þessa kveðjustund,
elsku fallega systir. Þegar við eitt
sinn klæddum okkur í gömlu kjól-
ana hennar mömmu og settum
vöfflur í hárið og máluðum okkur
með rauðum varalit. Upphófust
mikil hlátrasköll þegar mamma
kom heim úr vinnu en við steins-
váfum uppi í rúmi í allri múnder-
ingunni. Þú varst svo stórkostlega
orðheppin og alltaf var gaman þar
sem þú varst og magnað að fylgj-
ast með hvað þú fórst létt með það
að koma fólki í gott skap og láta
það hlæja. Við vorum meira en
bara systur, við vorum bestu vin-
konur og það var mér dýrmætt að
eiga þig að. Að fylgjast með þér í
þessum erfiðu veikindum var ein-
stakt, þú varst svo ákveðin og
styrkur þinn var eitthvað sem við
hin dáðumst að og alltaf komstu
með spaugilegt sjónarhorn á þær
aðstæður sem þú varst í. Svo kær-
leiksrík og hjálpsöm að eftir var
tekið. Elsku hjartans gullmolinn
minn, þín verður sárt saknað og
það er svo erfitt að kveðja þig. En
nú kemur það í minn hlut að segja
allar þessar frábæru sögur sem
bæði þú hefur kennt mér og það
sem við höfum brallað saman. Ég
mun alltaf elska þig.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Sem móðir hún býr í barnsins mynd;
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins lind,
þó lokið sé hennar verki.
Og víkja skal hel við garðsins grind,
því guð vor, hann er sá sterki.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Þín litla systir,
Marta Ólöf.
Erfiðir mánuðir eru liðnir, tími
þar sem skiptust á skin og skúrir.
Sorg og ótti skiptust á við von og
trú og aðdáun okkar, sem fylgd-
umst með, jókst stöðugt á því
hvernig Kristín efldist við hver
vonbrigði og hverja þraut með já-
kvæðni og trú. En svo kom að því
að hún gat ekki meir. Hún átti
ekki meira til. Sannkölluð hetja er
fallin frá langt um aldur fram, hún
sem elskaði lífið og lystisemdir
þess. „Ég vil lifa,“ sagði hún við
mig í okkar síðasta símtali fyrir
fáum vikum.
Kristín og Árni Jón, sonur okk-
ar hjónanna, voru saman í nokkur
ár og eignuðust saman soninn
Hörð Róbert sem verður 16 ára
innan fárra daga. Leiðir þeirra
skildi og fylgdi drengurinn móður
sinni og hefur alist upp hjá henni,
en verið mikið með föður sínum og
föðurfólki.
Kristín var hrifnæm og lífgaði
upp á tilveruna með glaðlegu fasi
og hressileika og laðaði auðveld-
lega að sér fólk. Hún var listræn
og smekkleg og glæsileg svo bar
af. Hún var skapstór og leitandi
sál, sem fór víða og fór hratt yfir,
harðdugleg og rösk, hlífði sér ekki
við vinnu og við að sjá sér og börn-
um sínum farborða. Hún var hlý
og góð og vildi öllum vel.
Samskiptin hafa alltaf verið
einhver þrátt fyrir að sambandi
þeirra Árna Jóns hafi lokið fyrir
mörgum árum. Síðast sá ég Krist-
ínu við útför móður hennar,
Hrafnhildar Ingólfsdóttur, 2. júní
sl. Sjúkdómurinn hafði þá greini-
lega tekið sinn toll en hún var
glæsileg að vanda og bar sig með
reisn, en nú er dáin aðeins rúmum
mánuði síðar.
Með sorg í hjarta kveð ég
Kristínu Hafdísi og harma að
henni skuli ekki hafa verið ætlað-
ur lengri tími hérna megin grafar.
Ég þakka henni fyrir viðkynn-
inguna og að hafa fengið að eiga
samleið með henni um tíma. Ég
þakka henni fyrir son hennar, fal-
lega og góða, Hörð Róbert, sem er
svo líkur foreldrum sínum báðum.
Hann er nú fluttur alveg til pabba
síns sem mun styðja hann og
styrkja hér eftir sem hingað til.
Samúð mína alla eiga börnin
þrjú, Ingólfur Andri, Hörður Ró-
bert og Mónika Rán, systkin
Kristínar þau Marta og Ingólfur
og þeirra fjölskyldur og aðrir ást-
vinir. Guð veri með þeim öllum.
Kristín Hafdís er dáin og farin,
en hún mun lifa í börnum sínum
og í hugum okkar sem þekktum
hana og þótti vænt um hana.
Blessuð veri minning hennar.
Freyja K. Þorvaldsdóttir.
Elsku Kristín mín, mikið er
sárt að sjá á eftir þér frá börn-
unum þínum og lífinu.
Á meðan við vorum mágkonur
áttum við margar góðar stundir
saman þar sem við hlógum, grín-
uðumst og áttum trúnaðarsamtöl.
Ég hef aldrei sagt þér síðan þá
hvað mér þótti vænt um þig þó ég
voni að þú hafir innst inni vitað
það.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Elsku hjartans Höddi minn,
Ingólfur og Mónika. Marta og
börn, Ingólfur og fjölskylda. Orð
geta ekki lýst hversu mikið ég finn
til með ykkur. Minning um fallega
konu með fallega sál lifir áfram í
hjörtum okkar.
Ásta Pála Harðardóttir.
Elsku besta vinkona, ertu þá
farin? Veröldin er heldur hljóð án
þín, sakna strax hláturskastanna.
Ekki hefði mig órað fyrir að við
myndum kveðjast svo fljótt.
Bara eins og hafi gerst í gær að
við vorum fjögur ný í ellefu ára
bekk í Hjallaskóla, þú, ég, Rakelin
okkar og auðvitað Ásinn okkar, öll
nýflutt í Engihjallann. Með okkur
tókst ómetanleg vinátta sem hélst
alla tíð.
Við tvær byrjuðum víst
snemma að skvísast, t.d. 12-13 ára
stokkmálaðar með uppblásið hár á
leið í Sundhöll Reykjavíkur. Man
líka þegar við þríeykið nornirnar
þrjár, einmitt á svipuðum aldri,
ákváðum að mæta í sundurklippt-
um og krotuðum svörtum rusla-
pokum sem kjólum á grímuball í
skólanum. Smá vesen í kjölfarið
því það þurfti svo að þrífa allt
pennakrotið sem klíndist víst á
veggina af kjólunum.
Þetta sýnir vinskapinn vel,
fengum hugmynd og fram-
kvæmdum. Skoðaðist svo bara
síðar hvort hugmyndin var heppi-
leg eða ekki. Hver sem staðan var
þá stóðum við saman. Í Engihjall-
anum var margt brasað og standa
litrík unglingsár þar helst uppúr.
Þar myndaðist líka góður kjarni
sem heldur enn sambandi í dag.
Kannski mætti segja að þú lifð-
ir þínu lífi aðeins hraðar en við hin.
Stundum átti maður fullt í fangi
með að ná utan um það nýjasta
sem var á döfinni hjá þér þá
stundina. Spennandi þó að heyra
af og jafnvel fá að taka þátt í þín-
um ævintýrum. Stoltust var ég af
því hve vel þú nýttir eigin reynslu
í vinnu með ungmennum. Síðustu
árin var þó komin meiri ró og stöð-
ugleiki og þú meira andlega
þenkjandi og leyfðir okkur hinum
að njóta góðs af með flottum pæl-
ingum og viskukornum.
Sannarlega varstu kona sem
eftir var tekið. Gullfalleg að innan
sem utan, drottning í klæðaburði,
hjartahlý, traustur vinur, jákvæð,
skemmtileg og uppátækjasöm.
Veit þú átt part í hjarta þeirra
sem þig þekktu. Ótrúlegt hvernig
þú náðir alltaf að gæða umhverfið
fegurð enda með einstaklega
næmt auga fyrir hvernig hlutir
fara best saman.
Þakka tímann sem við þó höfð-
um saman og mitt líf er auðugra
þín vegna. Lærði af þinni vegferð
að nýta tímann vel, láta draumana
rætast, hlúa að fjölskyldu, vinum
og þeim sem á þurfa að halda.
Hafir þú sýnt eitthvað þá er það
hvað fallegt hugarfar skiptir máli
og smitar út frá sér. Get ekki sagt
að ég hafi smitast af trúnni en get
þó tekið undir að kærleikurinn er
málið sem og mýkri leiðin er létt-
ari þegar á reynir.
Þín verður sárt saknað, elsku
hjartans engillinn minn. Við sem
eftir erum yljum okkur við
skemmtilegar minningar enda
mikið hlegið þegar vorum saman.
Ást og friður að sinni og veit þú
vakir yfir okkur að ofan.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Hugur minn hvílir hjá gullmol-
unum þínum, Ingó, Hödda og
Móní, en ég veit að þau eiga gott
bakland og verður vel séð um þau.
Vottum Mörtu, Ingólfi sem og
allri fjölskyldunni okkar dýpstu
samúð.
Inga Anna, Perla Rún,
Birta Sól, Kai.
Elskulegasta vinkonan mín er
fallin frá. Elsku Kristín Hafdís, þú
varst tekin allt of fljótt frá okkur.
Ég man hvar ég hitti þig fyrst í
leikherberginu í Engihjalla, við
vorum bara krakkar, en ævintýrin
okkar voru mörg, árin í Kópavog-
inum voru yndisleg. Þú varst allt-
af svo glöð, hress og jákvæð, alveg
sama hvað bjátaði á, alltaf gastu
séð jákvæðu punktana. Leiðir
okkar skildi oft, en við hittumst
svo alltaf aftur og aftur í afmælum
og partíum. Svo unnum við saman
á Remax, það var frábær tími, þá
náðum við að kynnast betur aftur
sem fullorðnar konur, áttum dæt-
ur okkar með mánaða millibili, ég
man hvað okkur fannst það
skemmtileg tilviljun. Ég er þér
ævinlega þakklát fyrir að vera í lífi
mínu, lífið verður skrítið án þín,
elsku vinkona. Elsku vinkona, þú
munt alltaf vera í hjarta mínu og
minningar þínar munu lifa að eilífu
og ég trúi því að þú fylgist með
okkur hinum sem eftir eru, eins og
spámaðurinn segir:
„Því að hvað er það að deyja
annað en standa nakinn í blænum
og hverfa inn í sólskinið? Og hvað
er að hætta að draga andann ann-
að en að frelsa hann frá friðlausum
öldum lífsins, svo að hann geti risið
upp í mætti sínum og ófjötraður
leitað á fund guðs síns? Aðeins sá,
sem drekkur af vatni þagnarinnar,
mun þekkja hinn volduga söng. Og
þegar þú hefur náð ævitindinum,
þá fyrst munt þú hefja fjallgöng-
una. Og þegar jörðin krefst líkama
þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Ingólfur Andri, Hörður
Róbert og Mónika Rán, Marta og
fjölskylda, ég votta ykkur mína
fyllstu samúð.
Ingibjörg (Imba).
Þá ertu farin í þitt lengsta
ferðalag, elsku besta vinkona mín.
Þetta hefðum við ekki getað
ímyndað okkur þegar við hittumst
fyrst ellefu ára í Hjallaskóla, að líf
okkar saman yrði svona stutt. Vin-
skapur okkar hófst strax frá
fyrstu kynnum og vorum við nán-
ast óaðskiljanlegar síðan. Í minn-
ingunni eru þessi ár uppfull af
hlátri og gleði og var aldrei dauf
stund þegar þú varst nálægt.
Þú varst mér og dóttur minni
mikil stoð og stytta í gegnum tíð-
ina, þú komst mér til bjargar á erf-
iðum stundum sem aldrei mun
gleymast.
Þú áttir alltaf til ráð fyrir mig í
sambandi við hárgreiðslu og fata-
stíl. Og treysti ég þér fullkomlega
fyrir öllu þessu af því að þú þekkt-
ir mig oft betur en ég sjálf.
Þú gerðir svo margt fyrir mig
og gafst mér svo margt, þú gerðir
líf mitt svo skemmtilegt, tókst mig
með í allskyns ferðir um landið og í
fallegu Þingvallasveitina þína,
sem þér þótti svo vænt um. Og öll
ævintýrin okkar þegar við vorum
unglingar voru mörg hver algjör-
lega ótrúleg.
Þú varst alltaf mikil baráttu-
kona, kvartaðir sjaldan og kláraðir
öll þau verkefni sem þurfti að
klára fljótt og örugglega og oftast
án þess að biðja um aðstoð, og fal-
legu börnin þín liðu aldrei skort.
Þú barðist alveg fram á síðustu
stundu og er setning í einu af þín-
um uppáhaldslögum mjög lýsandi
fyrir þig: „Dońt give in without a
fight.“ Ég hræðist ekki dauðann
þar sem ég veit að þú munt taka á
móti mér með hlátri og gleði þegar
minn tími kemur. Þangað til veit
ég að þú munt fylgjast með okkur
öllum og hlæja að okkur og með
okkur á meðan við erum hér. Hitt-
umst síðar, elsku vinkona.
Ég elska þig.
Rakel Huld.
Það er erfitt að sætta sig við það
þegar góð vinkona deyr langt fyrir
aldur fram, í dag kveðjum við vin-
konu okkar, Kristínu Hafdísi, í
hinsta sinn.
Eitt andartak stóð tíminn kyrr,
æddi síðan inn um glugga og dyr,
hreif burt vonir, reif upp rætur.
Einhvers staðar engill grætur.
Hvers vegna hér – menn spá og spyrja.
Spurningar flæða, hvar á að byrja?
Fólkið á þig kallar, Kristur,
kvölin nístir bræður og systur.
Tárin eru leið til að lækna undir,
lífið er aðeins þessar stundir.
Gangverk lífsins þau látlaust tifa
og við lærum með sorginni að lifa.
(Bubbi Morthens.)
Kristín Hafdís
Jónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku hjartans vinkonan
mín.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Ég sendi börnum þínum
og systur mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Þín
Lóa Sveinsdóttir.