Morgunblaðið - 18.07.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2014
kynningu og senda aðstandendum
bestu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd MR52-stúdenta,
Gunnar Torfason.
Við, Rótarýfélagar í Borgar-
nesi, kveðjum í dag einn félaga
okkar, Snorra Þorsteinsson, fyrr-
verandi yfirkennara og fræðslu-
stjóra. Hann gerðist félagi í
klúbbnum árið 1977, varð síðan
ritari og enn síðar forseti, 1982-
1983. Þá varð hann umdæmis-
stjóri Rótarýumdæmisins á Ís-
landi 1999-2000.
Af þessu má sjá að vel treystum
við þessum félaga til að takast á
við hin margvíslegu störf sem til
falla í klúbbi sem þessum. Og það
gerðum við af því að við vissum að
hann myndi leysa þau vel og far-
sællega af hendi eins og raunar
þau önnur störf margvísleg sem
honum voru falin á langri ævi.
Enda gerðum við hann að heiðurs-
félaga.
En nú söknum við vinar í stað
og það er skarð fyrir skildi. Nú
njótum við þess ekki lengur að
hlusta á hann halda ræðu um Rót-
arýmálefni, sem hann gjarnan
gerði, ekki síst til að minna okkur
á að við værum hluti af heims-
hreyfingu.
Margs er að minnast frá langri
samveru.Við félagarnir þökkum
fyrir hana og kveðjum látinn fé-
laga og biðjum honum allrar
blessunar. Far þú í friði,vinur,
friður Guðs þig blessi.
Fyrir hönd Rótarýklúbbs
Borgarness,
Daníel Haraldsson, forseti.
Það var haustið 1956 sem við
lögðum leið okkar í Borgarfjörð-
inn. Íslenskt þjóðfélag var á leið
inn í nútímann. En okkar 35
bekkjarsystkina, sem höfðum val-
ist eftir inntökupróf til að setjast á
skólabekk í Bifröst, beið framtíð-
in. Þetta var annað ár Samvinnu-
skólans þarna uppfrá og fyrsta ár-
ið sem þessi tveggja vetra skóli
var fullsetinn. Þetta var einmitt
haustið sem Elvis Presley var að
gera allt vitlaust í Ameríku og
bandarísk dægurmenning átti
greiða leið að íslenskum ung-
mennum.
Það var að vísu rokkað í Bifröst
en að öðru leyti ríkti þar klassísk
menning. Það voru Grikkir og
Rómverjar, að ógleymdum vefur-
um frá Rochdale. Þeir voru undir-
staðan, ásamt bókhaldinu og loga-
ritmanum. Þetta var frábær
blanda, þegar við bættist það
besta úr íslenskri menningu að
fornu og nýju. Þar kom Snorri
Þorsteinsson til sögunnar og var
réttur maður á réttum stað. Hann
var sonur Borgarfjarðar, átti þar
ættir sínar, allt til Snorra á Húsa-
felli. Foreldrar hans voru af alda-
mótakynslóðinni. Hann átti því
sterkar rætur í sveitasamfélaginu
en fékk notið þess að horfa lengra
og tók nú þátt í að fræða okkur,
sem allmörg vorum börn dreif-
býlisins eins og hann. Kennarar
okkar, sem sátum á skólabekk fyr-
ir meira en fimmtíu árum, eru
margir gengnir til feðra sinna og
Snorri Þorsteinsson kveður sein-
astur þeirra, sem störfuðu á Bif-
röst fyrstu árin.
Fyrstu kynni mín af Snorra eru
minnisstæð. Það var í inntöku-
prófinu, sem háð var í MR. Ég
ætlaði að fljúga til Reykjavíkur en
flugveður gafst ekki og þegar ég
komst suður var stærðfræðipróf-
inu að ljúka. En íslenskuprófið
hafði verið daginn áður og ég fékk
að taka það munnlega. Það var
Snorri, sem sá um þessa athöfn og
Hörður Haraldsson var prófdóm-
ari. Ekkert man ég hvar ég kom
upp, eða hvernig mér gekk en ekki
held ég þarna hafi verið hart
gengið fram. Ég vissi ekki heldur
alveg hvernig ég átti að túlka orð
Snorra um mig sem væntanlega
skólasystur bílstjórans á Bifröst,
nokkuð sem mér fannst nú ekki
beinlínis borðleggjandi, þarna í
miðjum prófunum. En Borgnes-
ingurinn Grétar Ingimundarson
var bílstjóri Snorra þennan dag og
þeir skiluðu mér vestur í bæ að
loknu prófi.
Árin í Bifröst voru flestum
notadrjúg til menntunar og
þroska. Þetta var heimili okkar
þessa vetur og kennararnir gengu
okkur í foreldra stað. Vildu veg
okkar sem mestan, hvatning
þeirra var öflugt veganesti. Ekki
vissum við þá hve í raun við þurft-
um á þessu veganesti að halda, því
ekki er hægt að segja að þjóðar-
skútan íslenska hafi siglt sléttan
sjó síðustu áratugi. En hæfileg
rótfesta í hinu gróna og staðföst
trú á allt sem íslenskt er, ásamt
framfaratrú og bjartsýni var arfur
kynslóðar Snorra Þorsteinssonar.
Hann lagði sig allan fram um að
miðla þessum arfi og kynna okkur
jafnframt það besta í íslenskum
samtíma. Honum fylgja þakkir
okkar fyrir samfylgdina og leið-
sögnina í Bifröst en ekki síður fyr-
ir áframhaldandi vináttu og þátt-
töku hans í margháttuðu félagslífi
okkar bekkjarsystkinanna í meira
en hálfa öld.
Dagbjört Torfadóttir.
Héraðsins ásýnd er hrein og mild,
í háblóma er lífið á völlum og sléttum
og úi og grúi af grænum blettum
hjá gráum, sólbrenndum klettum.
Náttúran sjálf er hér góð og gild;
Sem glitborð, dúkað með himneskri
snilld,
breiðir sig engið. Allt býðst eptir vild.
Borðið er þakið með sumarsins
réttum.
(Einar Benediktsson.)
Enginn sem fer um Norðurár-
dal er ósnortinn af náttúrufegurð-
inni. Í þessu umhverfi hefur vaxið
kraftmikill landbúnaður, ferðaiðn-
aður og öflugt skólastarf. Þar hef-
ur Samvinnuskólinn dafnað í örm-
um Grábrókarhrauns. Þarna lagði
samvinnuhreyfingin vöggu menn-
ingar og mennta. Í forystu var sr.
Guðmundur Sveinsson, sem vann
þrekvirki með eljusemi og víðsýni.
Guðmundur fékk með sér
margt gott fólk. Einn af þeim var
Snorri Þorsteinsson, uppalinn og
mótaður af borgfirsku umhverfi
og menningu. Hægur í framkomu,
en undir bjó mikið skap, seigla og
glaðværð. Hann var vel máli far-
inn, víðlesinn um allt sem varðaði
íslenskt mál, bókmenntir, menn-
ingu og sögu. Hann var umfram
allt mikill félagsmálamaður og
lagði sig fram um að miðla af
þeirri þekkingu.
Fyrir nokkrum dögum ók ég
framhjá Hvassafelli og varð sem
oftar hugsað til Snorra. Hann
kenndi okkur ensku, íslensku og
bókmenntir. Undirstöðu sem öll-
um er nauðsynlegt veganesti í líf-
inu. Minnisstæðast er þó fræðsla
hans um fundarsköp og ræðu-
mennsku. Allir áttu að geta stjórn-
að fundum, staðið upp og haldið
ræður og þær áttu að vera stuttar.
Best væri að skrifa þær, læra utan
að og flytja af skörungskap. Eng-
inn slapp við að reyna og það voru
oft þungbær spor. Kennslan hefur
reynst nemendum gott veganesti
og við þakkað Snorra það oft á lífs-
leiðinni.
Snorri var fyrst og síðast góður
félagi. Honum var annt um velferð
nemenda. Fylgdist grannt með
framvindu allra og ávallt tilbúinn
til aðstoðar. Hann lagði áherslu á
góða framkomu, minnti nemendur
á strangar reglur um bindindi og
góðan klæðaburð. Við áttum að
vera vel klædd í kennslustundum.
Hann sagði að enginn vildi mæta
fólki í flaksandi skyrtum í við-
skiptalegum samskiptum. Margir
mættu læra af því í dag.
Snorri bar ekki aðeins um-
hyggju fyrir nemendum er á dvöl-
inni stóð. Hann var áhugasamur
um gengi okkar í lífinu, mundi eft-
ir öllum. Fannst hann bera vissa
ábyrgð á að okkur farnaðist vel.
Hann leit á skólann sem sterkan
þátt í uppeldi og undirbúning fyrir
margslungið líf. Gat verið strang-
ur uppeldisfaðir, en skilaði til okk-
ar undirstöðu og lífsgildum sem
aldrei fyrnist yfir. Að loknu giftu-
sömu starfi í Samvinnuskólanum
gerðist hann fræðslustjóri á Vest-
urlandi. Í því starfi miðlaði hann af
mikilli reynslu í öllu kjördæminu
og hafði þar mótandi áhrif.
Snorri tók á móti mér ungum
og óreyndum unglingi með litla
kunnáttu og lélegan undirbúning.
Hann átti ríkastan þátt í að vekja
áhuga minn á að læra og skila ár-
angri á prófum. Það gerði hann af
nærgætni og vakti sjálfstraust.
Síðar á lífsleiðinni mætti hann oft
á fundi sem ég boðaði til, fylgdist
grannt með nemanda sínum og lét
vita ef honum mislíkaði.
Við skólafélagarnir frá 1963-65
stöndum í mikilli þakkarskuld við
látinn meistara og biðjum góðan
Guð að blessa minningu hans. Að-
standendum færum við einlægar
samúðarkveðjur.
Halldór Ásgrímsson.
Sumir menn verða hluti af um-
hverfi sínu – æskuheimilinu, daln-
um, héraðinu. Þar er starfsvett-
vangurinn og þar liggja
áhugamálin og mannlífið. Þegar
þeir falla frá verður allt eitthvað
fátæklegra. Einn þeirra var minn
gamli fræðari við Samvinnuskól-
ann í Bifröst, Snorri Þorsteinsson.
Þegar sú djarfa ákvörðun var
tekin að flytja hinn gróna skóla í
Reykjavík, Samvinnuskólann, upp
í Borgarfjörð haustið 1955, gerðist
Snorri ungur kennari við skólann.
Hann var nánast jafnaldri fyrstu
nemendanna í Bifröst. Frekara
langskólanám var lagt á hilluna og
þess í stað tekið til hendi við það
sem stundum kallaðist Bifrastar-
ævintýrið.
Við sem settumst á skólabekk í
Samvinnuskólanum á næstu ár-
um, upplifðum einstakan heimilis-
brag og fegurð Norðurárdalsins
og eignuðust minningar sem
verða kærkomnari með hverju
árinu. Samnefnari alls þessa til
síns síðasta dags var Snorri á
Hvassafelli og afkomandi nafna
síns á öðru felli, Húsafelli.
Vagga þeirra nafna var Borg-
arfjörðurinn og annar þeirra lagði
til kryddið í sögurnar og hinn sá
um að halda þeim til haga. Um það
vitnar Borgfirðingabók, ársrit
Sögufélags Borgarfjarðar, sem
Snorri Þorsteinsson stýrði af alúð
og myndarskap síðustu árin. Þar
var héraðssögunni nánast bjargað
á hverri síðu og ávallt tilhlökkun-
arefni að fá nýtt hefti í hendurnar.
Rétt eftir að við Snæfellingarn-
ir, Sigurjón Jónasson frá Neðri-
Hóli og ég vorum sestir á bekkinn
í Bifröst, þurftu Snorri og Gísli
bróðir hans að verða sér úti um
smalastráka til að smala heima-
landið á Hvassafelli. Þá voru
smalahundar ekki orðnir jafn
sprækir og nú til dags og við Sig-
urjón reyndum okkur við brekkur
og gil. Kannski yrði frammistaðan
metin til prófs. Svo var sest að
hlaðborði heima í húsi með for-
eldrum þeirra bræðra. Á eftir
settist Gísli við orgelið og segul-
bandið og tók fyrir okkur lagið.
Svona lifa minningarnar.
Þegar við höfðum hvatt Bifröst
tveimur árum síðar, fengum við
Sigurjón aftur boð frá þeim
bræðrum. Værum við til að fara
með þeim um Snæfellsnes sem
eins konar leiðsögumenn? Úr varð
afar eftirminnilegt ferðalag með
litlum svefni og á bakaleiðinni
reyndust Mýrarnar ótrúlega lang-
ar fyrir Landroverinn og bílstjór-
ana.
Oft hafa leiðirnar legið saman
síðan og við gamlir nemendur
Snorra fengum að upplifa enn eina
eftirminnilega stund í Norðurár-
dalnum, þegar honum var sam-
fagnað á áttræðisafmælinu. Kenn-
ari okkar í ræðumennsku í
Bifröst, sannaði þá enn einu sinni
að kennarinn þarf að kunna sitt
fag.
En nú hefur hinn snjalli
mælskumaður yfirgefið ræðustól-
inn. Einlægar þakkir fyrir allt og
allt.
Gísla og öðrum ættingjum
votta ég samúð mína.
Reynir
Ingibjartsson.
Snorri Þorsteinsson
✝ Þórarinn Sæ-björnsson
fæddist á Höfn á
Bakkafirði í N-
Múlasýslu 17. mars
1927. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 9. júlí
2014.
Foreldrar hans
voru Sæbjörn Þór-
arinsson, f. 25.4.
1886, d. 22.9. 1973
og Ásta Laufey Guðmunds-
dóttir, f. 15.2. 1905, d. 20.12.
1973. Systkini Þórarins eru
Fanney Ingibjörg, f. 1923, Guð-
jón Aðalsteinn, f. 1924, d. 1993,
Ragnar, f. 1925 d. 1989, Arn-
björg, f. 1929, d. 2002, Svavar
Sigurður, f. 1931, d. 2006, Lilja,
f. 1935, Heiða, f. 1937, Guðlaug
Margrét, f. 1939 og Kári, f.
1943. Þórarinn giftist Helgu
Guðríði Bjarnadóttur, f. 21.4.
1927, d. 9.8. 1991. Foreldrar
hennar voru Bjarni Jónsson, f.
24.12. 1886, d. 3.10. 1963 og
Jónína Guðmundsdóttir, f. 20.2.
1886, d. 18.2. 1959. Börn Þór-
arins og Helgu eru:
1) Bjarnveig, f. 4.7. 1945, fv.
eiginm. Guðsteinn Ingi Sveins-
son, f. 4.9. 1945, d. 30.7. 1967,
synir: a) Jón Bjarni, f. 1964,
börn hans og Ingunnar Helgu
Hallgrímsd. f. 1964, eru Hildur
María, g. Andra Ólafssyni. Syn-
ir: Ólafur Alexander og Daníel
arssyni, f. 1975. Börn: Aron Júl-
ían og Elísa Lind. Börn Jónínu
og Gunnars eru: b) Þóranna
Helga, f. 1980, c) Jón Gunnar, f.
1984, d. 2000 og d) Bjarki
Hrafn, f. 1996.
4) Ásta Laufey, f. 9.4. 1962, g.
Ragnari Má Sigfússyni, f. 20.10.
1959, börn: a) Berglind, f. 1980,
m. Vignir Sigurólason, f. 1963.
Börn: Bjartur og Viðja Karen.
b) Ragnheiður, f. 1984, g. Atla
Þór Ragnarssyni, f. 1983. Barn
þeirra er Ragnar Starri. c)
Sunna Björk, f. 1988, m. Elvar
Steinn Traustason, f. 1987. d)
Þórarinn, f. 1989, m. Hulda
Finnsdóttir, f. 1989.
Þórarinn ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Nýjabæ, Bakka-
firði. Sumarið 1945 flutti hann
ásamt fjölskyldu sinni til Sand-
gerðis, þar sem þau byggðu sér
heimili og nefndu það Bergholt.
Í Sandgerði fór hann að vinna
við fiskvinnslu og smíðar.
Seinna fór hann á síldarvertíðir
á bátnum Ingólfi þar sem tilvon-
adi eiginkona hans var kokkur.
Þórarinn starfaði í mörg ár hjá
Guðmundi Jónssyni, útgerðar-
fyrirtæki í Sandgerði. Síðar
vann hann við múrverk og smíð-
ar sem urðu hans ævistarf. Árið
1978 fór hann að vinna á Kefla-
víkurflugvelli þar sem hann
lauk sínum starfsferli. Þórarinn
og Helga keyptu æskuheimili
Helgu, Skeiðflöt í Sandgerði
þar sem þau bjuggu allan sinn
búskap. Árið 2005 flutti Þór-
arinn í Miðhús þar sem hann bjó
til dánardags.
Þórarinn verður jarðsunginn
frá Safnaðarheimilinu í Sand-
gerði í dag, 18. júlí 2014, kl. 14.
Ingi; Ingi Viðar,
sbk. hans er Birg-
ithe Anderssen;
Guðrún Bjarnveig,
sbm. hennar er
Martin Sørli, og
Skúli Snær, sbk.
hans er Hege
Munthe-Kaas. b)
Sveinn Steinar, f.
5.10. 1966, m.
Sylvía Sigurð-
ardóttir, f. 25.6.
1967, börn: Guðsteinn Ingi og
Hildur Svava. Sonur Sylvíu er
Aron F. Þorsteinsson. Dætur
Sveins: Snædís, dóttir, Emma
Karítas og Svava Helga, Synir:
Kristófer Breki og Viktor Dan.
Bjarnveig er nú gift Skúla
Ragnarssyni, f. 17.7. 1945,
Börn: c) Helga, f. 1973, g. Baldri
Sigurðssyni, f. 1972, dóttir:
Bryndís Rún. Fyrir átti Baldur
Huldu Kristínu. d) Ragnar, f.
1978, sbk. Úlfhildur Ída Helga-
dóttir, f. 1985. Dætur Ragnars
eru Elva Sóldís og Dagrún
Sunna.
2) Sæbjörn, f. 14.1. 1957, g.
Guðrúnu Antonsdóttur, f. 25.6.
1964. Börn: a) Halla Björk, f.
1978, g. Jóhanni Péturssyni. b)
Ólafur Viggó, f. 1983. c) Hildur
Ýr, f. 1993. d) Sara Dís, f. 1999.
3) Jónína, f. 3.8. 1959, g.
Gunnari Stígssyni, f. 4.6. 1956.
Dóttir Gunnars er a) Íris, f.
1977, g. Sigurði Gunnari Ragn-
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
(Vald. Briem)
Nú er komið að leiðarlokum,
margar ljúfar minningar koma
upp í huga okkar. Við vitum að það
verður vel tekið á móti þér og þú
yfirgefur jarðvistina sáttur með
langt og gott lífshlaup. Elsku
pabbi og afi, takk fyrir allar sam-
verustundirnar í gegnum árin.
Hvíldu í friði, okkar hinsta kveðja,
Sæbjörn og fjölskylda.
Elsku afi, nú ertu búinn að
kveðja okkur í síðasta sinn og er
þín sárt saknað.
Það eru ótal minningar sem
koma upp í hugann þegar við
systkinin ræðum saman um
stundir okkar með þér. Á Skeið-
flöt leið tíminn á öðrum hraða en
annars staðar. Þú hafðir alltaf
nægan tíma til að hjálpa okkur ef
eitthvað kom upp á eða kenna
okkur sitthvað nytsamlegt. Þó þú
hafir aldrei verið margorður þá
hlustuðum við systkinin heilluð á
þegar þú sagðir frá renniferð
þinni á skítakassanum og öðrum
bernskubrekum. Okkur fannst
alltaf jafn merkilegt að heyra hvað
þið bjugguð mörg í húsinu og eins
var stóra klukkan ávallt mikil-
fengleg í augum barnsins. Bíl-
skúrinn var friðhelgur, það var
ekki margt sem þú bannaðir okk-
ur að gera en að rusla til í bíl-
skúrnum féll í þann flokk. Út úr
bílskúrnum komu þó hinir ýmsu
dýrgripir sem þú bjóst til af þínum
alkunna hagleik. Í okkar huga var
ekkert sem þú gast ekki smíðað
eða lagað og stóðst þú fyllilega
undir þeim væntingum. Þú varst
alltaf jafn bóngóður og gafst þér
tíma til að smíða fyrir okkur veiði-
stangir, flugdreka, boga og örvar
og meira að segja hjól, geri aðrir
betur. Einnig varstu alltaf til í að
laga það sem brotnaði eða bilaði
eftir slæma meðferð. Sjálfur
varstu þó ekki þekktur fyrir slíkt
hið sama og nú brosum við að því
að börnin okkar fengu að leika sér
að sama dótinu og við á Skeiðflöt
og örugglega móðir okkar þar á
undan. Hjá þér var alltaf allt á sín-
um stað og ekki var óþarfa dót að
þvælast fyrir. Nægjusemi þín,
nytsemi og æðruleysi er eitthvað
sem sjaldséð er orðið í dag og von-
andi eitthvað sem við getum haft
að leiðarljósi í okkar eigin lífi. All-
ar þær samverustundir sem við
áttum með þér, afi, eru okkur dýr-
mætar minningar. Takk fyrir allt.
Berglind, Ragnheiður,
Sunna Björk og Þórarinn.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem ég átti
með ykkur ömmu, bæði á Skeið-
flöt og heima í sveitinni á sumrin,
meðan heilsa ykkar leyfði. Mikil
var tilhlökkunin þegar ykkar var
von í Ytra-Áland. Alltaf komuð þið
færandi hendi og vilduð allt fyrir
okkur gera. Á námsárunum bjó ég
um tíma hjá ykkur í Sandgerði,
það var góður og skemmtilegur
tími.
Blessuð sé minning þín, elsku
afi.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Helga Skúladóttir.
Þórarinn
Sæbjörnsson
HINSTA KVEÐJA.
Afi okkar er látinn eftir
stutt veikindi. Við eigum
eftir að sakna afa, sérstak-
lega um jólin, en þá fórum
við alltaf til hans annan í
jólum í hangikjöt og var
glatt á hjalla hjá okkur.
Ó afi minn kæri
við kveðjumst um sinn.
Tárin mín hníga,
hljóð niður kinn.
Allt sem þú gafst mér,
það þakka ég vil.
Skilja nú leiðir,
um ómarkað bil.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Bless, elsku afi, og takk
fyrir allt. Saknaðarkveðja,
Þóranna Helga og
Bjarki Hrafn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar end-
urgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar
eru vinsamlega beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu
efst og viðeigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfar-
ardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á
hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist,
enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morg-
unblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er
unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar