Morgunblaðið - 24.07.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. JÚLÍ 2014
✝ Axel Pálmasonvar fæddur í
Reykjavík 28. sept-
ember 1961 og ólst
upp í foreldra-
húsum á Þórshöfn
og síðar á Ytri-
Brekkum. Hann
lést á George Wash-
ington University
Hospital í Wash-
ington 10. júlí 2014.
Foreldrar hans
eru Elsa Þ. Axelsdóttir, f. 1.
ágúst 1940 og Pálmi Ólason,
skólastjóri og oddviti á Þórshöfn,
f. 1. maí 1934, d. 25. maí 2012.
Axel kvæntist, 20. ágúst 1988,
Tammy Jean Ganey, f. 3. október
1963, nú verkefnisstjóra við
Georgetown University. Tammy
er dóttir hjónanna Charles Ga-
ney og Söndru Davidson, Con-
necticut, Bandaríkjunum. Axel
og Tammy fluttu til Íslands 1988
og bjuggu þar til ársins 1996 er
þau fluttust til Bandaríkjanna.
Börn þeirra eru Elsa Sandra Ax-
elsdóttir, f. 14. maí 1992, meist-
aranemi við Cambridge Univers-
fræði frá háskólanum í Stirling,
Skotlandi, 1986 og MBA-námi í
alþjóðafjármálum frá University
of Rhode Island í Bandaríkjunum
1988. Á námsárunum vann Axel í
fiskvinnslu, byggingarvinnu og á
bátum og togurum.
Axel var sérfræðingur í pen-
ingamáladeild Seðlabanka Ís-
lands 1988-1991 og starfaði síðan
við erlend viðskipti Seðlabank-
ans 1991-1995 þar sem hann var
deildarstjóri og staðgengill skrif-
stofustjóra. Hann var skipaður
fulltrúi Íslands á skrifstofu Norð-
urlanda og Eystrasaltsríkja í
framkvæmdastjórn Alþjóða-
gjaldeyrissjóðsins í Washington
1996-2000. Árið 2000 var Axel
ráðinn hagfræðingur (Senior
Economist) hjá Alþjóðagjaldeyr-
issjóðnum, fyrst hjá stefnumót-
unar- og eftirlitssviði sjóðsins en
frá 2001 sem fulltrúi skrifstofu
sjóðsins hjá Sameinuðu þjóð-
unum í New York. Árið 2006 hélt
hann síðan aftur til höfuðstöðva
sjóðsins í Washington og starfaði
síðustu árin sem hagfræðingur í
teymi sérfræðinga um málefni
Afríku.
Útför Axels verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 24. júlí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
ity, og Charles
Pálmi Axelsson, f. 6.
febrúar 1994, BSc-
nemi við University
College London.
Systkini Axels
eru: 1) Helga Jóna, f.
1959, maki Sveinn
Aðalsteinsson, börn
þeirra eru Bríet og
Kári, 2) Gissur, f.
1963, 3) Davíð, f.
1964, maki Svava
Guðjónsdóttir, dætur þeirra eru
Þórunn og Magdalena, dóttir
Þórunnar er Aníta, 4) Óli Pétur,
f. 1969, maki Jóna María Ás-
mundsdóttir, börn þeirra eru
Andrea Björk, Rósa Margrét, Ás-
mundur Ingi og Birta Möller, 5)
Þorbjörg, f. 1973, maki Andrés
Ívarsson, synir þeirra eru Ívar
Pálmi og Jón Axel, 6) Pálína, f.
1975, maki Ingólfur Pétursson,
börn þeirra eru Þórdís Inga og
Pétur.
Axel hélt til náms í Skotlandi
að loknu stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Egilsstöðum
1981. Hann lauk BA-prófi í hag-
Orð eru lítils megnug við að-
stæður sem þessar. Í dag kveðjum
við bróður minn, Axel, en hann
lést langt um aldur fram af afleið-
ingum slyss. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá tækifæri til að
dvelja nokkrar vikur á heimili
hans og Tammy mágkonu minnar
í Washington síðastliðinn vetur.
Það var góður tími og segja má að
við höfum kynnst svolítið upp á
nýtt. Axel var mikill öðlingur og
höfðingi heim að sækja. Hann
hafði áhuga á að vita nánar um
mín áform með dvölinni, dáðist að
þessu frumkvæði að leggja land
undir fót. Með sínum gálgahúmor
lagði hann sig fram um að miðla
hugmyndum um hvað nauðsyn-
legt væri að vita um amerískt
samfélag til þess ná árangri og að
dvölin yrði sem ánægjulegust. Þar
birtist í hnotskurn sú umhyggja
sem hann bar alltaf fyrir sínu
fólki. Fjölskylduböndin voru
sterk. Umhyggja sem lýsir sér í
væntumþykju sem hann tjáði ekk-
ert endilega með orðum.
Axel var óendanlega stoltur af
börnunum sínum, Elsu Söndru og
Charles Pálma, og hafði mikinn
metnað fyrir þeirra hönd. Það
kom vel fram í daglegum netsam-
skiptum en þau eru bæði náms-
menn í Bretlandi og þurftu stund-
um aðstoð við að ráða fram úr
ólíklegustu málum. Honum tókst
alltaf að stappa í þau stálinu með
góðum stuðningi og leiðbeining-
um.
Axel spilaði golf og jókst sú
ástríða með árunum. Hann var
víst ekki alveg nógu góður að eigin
sögn og æfði því sveifluna heima í
stofu á kvöldin. Annað hefur
reyndar komið á daginn eftir and-
lát hans þar sem félagarnir í
klúbbnum sakna hans sárt, tala
um hann sem meistara og ætla að
heiðra minningu hans með tákn-
rænum hætti. Lítillætið var alltaf
til staðar, hann sá ekki ástæðu til
að hreykja sér.
Axel tók ekki síður höfðinglega
á móti gestum á stúdentsárunum í
Skotlandi. Hann lagði hart að fjöl-
skyldumeðlimum að heimsækja
skoska grund. Þó hann byggi
þröngt þótti honum sjálfsagt að
ganga úr rúmi fyrir gesti og það
var heldur ekkert mál þó honum
hefði láðst að fá lánaðar dýnur.
Hann dreifði bara úr fötunum sín-
um á gólfið og svaf sjálfur ofan á
hrúgunni. Fæðið var í anda inn-
fæddra, einfaldleikinn í hávegum
hafður og ekkert bruðl.
Það er endalaust hægt að rifja
upp ljúfar minningar um góðan
dreng. Skarð er höggvið í systk-
inahópinn og missir okkar er meiri
en orð fá lýst.
Helga Jóna Pálmadóttir.
Nú er hann Axel bróðir minn
dáinn í blóma lífsins. Í minning-
argrein sem hann skrifaði um Ax-
el afa okkar fyrir 20 árum lýsti
hann afa svona: „Ég minnist hans
sem góðmennis, sem reyndist mér
og öðrum sem kynntust honum á
lífsleiðinni ákaflega vel. Axel var
heiðarlegur og traustur maður.“
Þarna hefði hann bróðir minn get-
að verið að lýsa sjálfum sér. Axel
bróðir var jarðbundinn, mikill
húmoristi en óð ekki fram með
neinum gassagangi. Hann setti
sér háleit markmið í lífinu og stóð
við þau. Hann hélt út í heim strax
eftir stúdentspróf. Leiðin lá til
Skotlands þar sem hann kynntist
Tammy og fóru þau síðar til
Bandaríkjanna í frekara nám og
giftu sig. Seinna fluttu þau til Ís-
lands og eignuðust tvö yndisleg
börn. Börnin og fjölskyldan voru
það mikilvægasta í lífi Axels. Þar
sem ég er yngri en Axel man ég
meira eftir honum eftir að við
fluttum í Ytri-Brekkur. Hann var
stóri bróðir sem var í skóla í ME
og svo í útlöndum. Eldri systkinin
komu heim á sumrin og um jólin.
Þá var oft fjör í stórum systkina-
hóp og oft var spilað fram á morg-
un og sofið seinna.
Axel hugsaði alltaf vel til okkar
yngri systkinanna, kom með gjafir
frá útlöndum og gaf sér góðan
tíma til að sinna okkur. Það eru
mörg dæmi að nefna en eitt atriði
langar mig að minnast á. Axel var
háseti á togaranum Fonti þegar
hann var 16 ára og man ég svo vel
eftir einni heimkomunni frá Bret-
landi. Ég var átta ára og við pabbi
náðum í hann niður á bryggju.
Löggan tók bjórinn af honum,
greyinu, sem hann ætlaði að gefa
pabba. Hann kom með fullt af dóti
frá útlöndum og m.a. kassa af kóki
í dós. Aldrei í lífinu hafði ég séð
gos í dós og við systkinin ljómuð-
um þegar Axel sagði að þetta væri
fyrir okkur. Einnig gaf hann mér
dýrindis leðurjakka og ég sló al-
gjörlega í gegn í honum á Þórs-
höfn. Þessi jakki er enn til og dæt-
ur mínar gengu í honum um tíma.
Og svo kom aðaldæmið úr sigling-
unni, JVC-plötuspilari, SONY-
magnari og SONY-hátalarar af
flottustu gerð. Plötur með Bob
Dylan, Pink Floyd, The Wall og
fleiri góðum. Þegar hann hafði
sett þetta saman þá sat ég með
honum með kók í dós og við hlust-
uðum. Þvílík upplifun, þvílíkt so-
und, þvílíkur bróðir að leyfa litla
bróður að upplifa þetta allt saman.
Þetta er stund sem ég gleymi
aldrei og fyrsta upplifun mín af al-
vöru tónlist.
Það var yndislegt að fá að heim-
sækja ykkur til Washington og
New York og einnig tókuð þið á
móti dætrum mínum í nokkrar
vikur. Þú og Tammy voruð góðir
gestgjafar og höfðuð mikinn
metnað fyrir því að finna skemmt-
un sem hentaði hverjum og einum.
Ekki var síður skemmtilegt þegar
þið fjölskyldan komuð til Íslands
og við hittumst öll systkinin og
fjölskyldur á Ytri-Brekkum. Þar
áttum við góðar stundir saman og
þar sýndir þú veiðihæfileika þína
með stærstu ýsu sem ég hef séð á
stöng.
Þessir tímar okkar saman eru
dýrmætar minningar fyrir mig.
Tammy, Elsa, Charles, mamma
og systkini, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Missir okkar er
mikill, en eftir sitja minningar um
góðan dreng sem mér þykir mjög
vænt um. Blessuð sé minning þín.
Þinn bróðir,
Óli Pétur.
Elsku, skemmtilegi, klári og
góði stóri bróðir minn er dáinn,
hrifsaður frá okkur alltof
snemma. Líf okkar hefur verið
samofið alla mína tíð og ég hef
sannarlega notið okkar samvista
og samskipta í gegnum tíðina. Ax-
el var næstelstur í hópi sjö sam-
heldinna systkina, hann hafði ljúfa
lund og góða nærveru, var glað-
lyndur, rólegur og jarðbundinn en
samt svo röggsamur. Einstaklega
góð manneskja og var mörgum
góðum kostum búinn. Ávallt var
stutt í brosið og hárbeittur húm-
orinn gerði hann að stórskemmti-
legum félagsskap. Hann var nán-
ast fluttur að heiman þegar ég fór
að muna eftir mér. Við litlu systur
hans dýrkuðum hann og biðum
spenntar eftir að hann kæmi heim
í fríum. Okkur þótti hann meira að
segja svo stór að við vorum þess
fullvissar að hann næði upp í loft
heima á Ytri-Brekkum, einhverjir
reyndu að benda okkur á að það
væri óhugsandi þar sem lofthæðin
slagar hátt í fjóra metra, en við
blésum á allar úrtöluraddir.
Axel og Tammy kynntust við
nám í Skotlandi, þau hjónakornin
voru mjög samrýnd, órjúfanleg
heild alla tíð, Axel og Tammy,
tvíeykið ógurlega, svo glæsileg og
klár bæði tvö. Á fyrstu árum
þeirra á Íslandi fórum við oft sam-
an í bíó, eða á Hard Rock Cafe til
að fá nasaþefinn af Ameríku.
Seinna þegar börnin fæddust vor-
um við systur vinsælar barnapíur,
því var mjög erfitt að sjá á eftir
þeim til Ameríku. Seinna bauð Ax-
el mér að koma til dvalar hjá þeim
í Washington D.C. og hjálpa til við
barnapössun. Sú dvöl spannaði
sex mánuði og var reglulega
ánægjuleg, þar var ýmislegt brall-
að og víða ferðast. Axel var mikill
fjölskyldumaður og dáði börnin
sín tvö, Elsu Söndru og Charles
Pálma, hann hafði unun af því að
leika við þau þegar þau voru lítil,
þegar þau eltust studdi hann þau
með ráðum og dáð til æðra náms
og þátttöku í félagslífi. Hann
kynnti þau fyrir Íslandi og sýndi
þeim stoltur landið sitt í regluleg-
um heimsóknum hingað til lands.
Hann var ákaflega stoltur af þeim
og vildi allt fyrir þau gera, hann
var hvort tveggja í senn, góður
vinur og pabbi. Axel naut þess að
koma á æskuslóðirnar, þar gat
hann setið löngum stundum og
horft á sólarlagið út um stofu-
gluggann og hafði þá gjarnan á
orði að ekkert í veröldinni jafnað-
ist á við bjartar sumarnætur á
Ytri-Brekkum. Hann lagði mikla
rækt við foreldra sína og vildi að
þau kæmu og dveldu hjá fjölskyld-
unni í Ameríku allavega einu sinni
á ári sem þau gerðu framan af og
nutu þess. Hann hringdi reglulega
heim til að spyrjast fyrir um sitt
fólk og hafði raunverulegan áhuga
á því sem við vorum að sýsla við.
Axel hefur náð mjög langt og
við systkini hans og foreldrar höf-
um ávallt verið mjög stolt af hon-
um. Ungur maður úr litlu sjávar-
þorpi á Íslandi sem gekk í erlenda
háskóla beggja vegna Atlantsála
og átti mikilli velgengni að fagna á
vinnumarkaði í kjölfarið. En þrátt
fyrir það steig það honum aldrei
til höfuðs, hann var alltaf sami
góði drengurinn, skemmtilegi
stóri bróðir minn sem lagði mikla
rækt við sitt fólk og naut samveru-
stunda við systkini sín og foreldra
og auðvitað litlu fjölskylduna sína.
Elsku Tammy, Elsa Sandra,
Charles Pálmi, mamma og systk-
ini mín, missir okkar er mikill.
Hvíldu í friði, elsku Axel minn,
og takk fyrir allt og allt. Þín systir,
Þorbjörg Pálmadóttir.
Ytri-Brekkum, Langanesi,
sumarið 1978. Axel að koma heim
úr siglingu með Fontinum, skut-
togara Þórshafnar. Yngsti í áhöfn-
inni, 16 ára, búnir að selja vel í
Hull. Út úr Bronconum kemur
kassi af kókdollum, áldollur sem
höfðu aldrei sést áður á Langa-
nesi. Færði kassann í hendur
yngri systkina, Óla Péturs, Þor-
bjargar og Pálínu. „Fáið ykkur.“
Bros. Yngri systkinin, sem höfðu
áður Axel í guðatölu, settu hann í
hóp yfirguða. Meira kom úr bíln-
um. Stereogræjur og fullt af plöt-
um. Aðallega Dylan en Springs-
teen og fleiri goðsagnir flutu með.
Smjör og skinka handa fjölskyld-
unni. Axel hugsaði um sína. Axel
drakk ekki út eyri af hýrunni, svo
mikið var ljóst. Fjölskyldan alltaf í
öndvegi af því það gaf honum
meira.
Jólin 1978 á Ytri-Brekkum. Ég
nýkominn inn í fjölskylduna og við
mágarnir hlustuðum á stórhríðina
í nóttinni og The River með
Springsteen. Töluðum um veröld-
ina fyrir utan landsteinana, svo
margt sem þyrfti að skoða og
tékka á. Vorum nördar. Leið vel
með það.
Axel í flugstöð í ónefndri Evr-
ópuborg í lok níunda áratugarins.
Sat upp við vegg og hálfsvaf. Bú-
inn að vera einn á InterRail um
alla Evrópu og leiðin lá heim. Ís-
lenski fáninn á bakpokanum.
„Maður kynnist svo miklu fleira
fólki þegar maður er einn.“ Svo
satt. Íslenskur pólitíkus labbar
framhjá, hreytir í hann orðinu
„dópistalýður“ og heldur svo
áfram með hirð sinni. Grunar ekki
að Axel eigi eftir að umgangast
alla helstu leiðtoga veraldarinnar
seinna meir í starfi sínu sem seni-
or hagfræðingur fyrir Alþjóða-
gjaldeyrissjóðinn hjá Sameinuðu
þjóðunum í New York. Axel var
slétt sama.
Axel fór til náms í Stirling í
Skotlandi og tók ástfóstri við
skoska menningu. Lærði að dansa
spor í skoskum þjóðdönsum. Þessi
dansspor færðu honum ástina í lífi
hans, skiptinemann Tammy Ga-
ney frá USA, sem hreifst af þess-
ari ótrúlegu blöndu af séntil-
manni, fræðimanni, húmorista og
togarasjómanni. Saman eiga þau
augasteinana Elsu Söndru og
Charles Pálma, námsmenn, heim-
spekinga og ævintýramenn.
Axel starfaði af kappi og trú-
mennsku fyrir Alþjóðagjaldeyris-
sjóðinn í Washington um árabil,
sinnti sinni fjölskyldu af alúð og
átti sínar tómstundir á golfvellin-
um. Naut þess að fylgjast með
glæstum námsárangri barna
sinna í háskólanámi í Bretlandi og
stappaði í þau stálinu, fór til þeirra
þegar þörf krafði og greiddi götu
þeirra. Elskaði þau takmarka-
laust. Hann fór ekki frá því verki
hálfkláruðu. Það er nánast full-
unnið og vandað eins og honum
var líkt.
Axel bar ekki áhyggjur sínar
eða tilfinningar á torg. Hann sá
fram á aukinn tíma til tómstunda
og hlakkaði til að líta yfir farinn
veg. Hann naut sín í sínum verk-
efnum fyrir sjóðinn í Afríku og tal-
aði um að sig langaði að flytja
þangað. Heillaður af þessari
heimsálfu eins og skiljanlegt er.
Axel var íbúi í Alþjóðaþorpinu á
undan sinni samtíð.
Sorg okkar yfir fráfalli hans er
ómælanleg og óendanleg. Við ylj-
um okkur við góðar minningar og
rifjum þær upp á þessum erfiðu
tímum.
Blessuð sé minning góðs
drengs. Blessuð sé minning Axels
Pálmasonar.
Sveinn Aðalsteinsson.
Það er í senn eitthvað óraun-
verulegt og ósanngjarnt við að
vera að skrifa þessar línur til að
minnast mágs míns og vinar, Ax-
els Pálmasonar. Langt fyrir aldur
fram lendir Axel í slysi sem dreg-
ur hann til dauða og skilur fjöl-
skyldu, vini og vinnufélaga eftir
með sáran söknuð og sorg í hjarta.
Þann tíma sem ég þekkti Axel
bjó hann mestmegnis erlendis,
bæði í New York og Washington
og því voru samskiptin ekki eins
mikil og annars hefði verið. Axel,
Tammy og börnin þeirra, Elsa og
Charlie, heimsóttu Ísland þó
reglulega og tvisvar heimsóttum
við þau til New York og nú síðast
til Washington í sumar. Þau hjón-
in voru höfðingjar heim að sækja
og vildu allt fyrir gesti sína gera til
að heimsóknin yrði sem allra best.
Orðið höfðingi lýsir Axel einmitt
mjög vel því slíkur var hann.
Höfðingsskapinn og gestrisnina
hefur hann erft frá foreldrum sín-
um og það var með herkjum að
maður fengi að borga fyrir mat og
drykk í þessum heimsóknum,
hvort sem það var í matvöruversl-
unum eða á veitingastöðum. Axel
var skemmtilega hreinskiptinn
maður með mikinn húmor. Hann
sagði alltaf það sem honum fannst
en ekki endilega það sem aðrir
vildu heyra.
Fyrir utan fjölskylduna og
krefjandi vinnu átti golfið hug
hans allan og hann var búinn að ná
góðum tökum á því. Hann var
meðlimur í Bretton Woods-golf-
klúbbnum til 17 ára og þar var
hann á heimavelli. Það voru for-
réttindi að fá loksins að spila þrjá
hringi á þessum frábæra velli með
og í boði Axels nú í sumar. Á sama
tíma er það óendanlega sárt að
þeir verði ekki fleiri. Axel nálgað-
ist golfið með mikilli einbeitingu
og áhuga. Eitt sinn þegar við vor-
um að ræða um golf og ég sagðist
lítið hafa spilað það sumarið þá
sagði hann á sinn hreinskiptna
hátt: „Ég skil það ekki að fara
annað slagið í golf, annaðhvort eru
menn í golfi eða ekki og þá spila
menn reglulega.“ Þetta viðhorf
lýsir því vel hvernig Axel nálgaðist
hlutina í lífinu. Hann gerði þá vel
og ekki með hangandi hendi.
Náms- og starfsferill, áherslan á
bestu mögulegu menntun og vel-
ferð barna sinna, ber þess glögg
merki.
Höfðingi er fallinn frá og eftir
standa góðar minningar um
skemmtilegar stundir með Axel
sem samt voru alltof fáar. Við náð-
um ekki að grilla steikurnar 4. júlí
eins og við vorum búnir að skipu-
leggja og ekki ræstum við af teig
klukkan 8.30 á Bretton Woods 29.
júní eins og við áttum pantað. Ég
trúði því þá að Axel myndi jafna
sig en þrátt fyrir keppnisskap og
þrjóskuna sem Axel var fullur af
varð því miður ekki svo. Ég veit að
Axel er búinn að komast yfir
PING-golfsett og farinn að vinna í
forgjöfinni hvar sem hann er.
Elsku Tammy, Elsa og Charlie.
Söknuður ykkar er mikill og hug-
ur minn er hjá ykkur.
Ég held að á ekkert af systk-
inum Axels sé hallað þegar ég segi
að hann hafi alltaf verið í örlitlu
uppáhaldi hjá móður sinni. Elsa
mín, styrkur þinn er aðdáunar-
verður á þessum erfiðu tímum og
ég votta þér alla mína samúð, sem
og systkinum Axels.
Ingólfur Pétursson.
Elsku Axel minn, nú hefur þú
snögglega kvatt okkur og það er
mjög sárt en ég reyni að hugsa til
þeirra æðislegu stunda sem við
áttum saman. „Ég steig út úr flug-
vélinni ein í ókunnugu landi. Ég
var komin til New York og stóðst
þú þar og tókst á móti mér.“ For-
eldrar mínir höfðu gefið mér ferð
til New York í fermingargjöf og
bjó ég hjá ykkur í þrjár vikur. Ég
mun aldrei gleyma þessum tíma
og ég er svo óendanlega þakklát
að hafa fengið að kynnast ykkur
svona vel. Þið Tammy tókuð mér
eins og ykkar eigin barni. Þið buð-
uð mér í ferð til Flórída þar sem
við fórum í Disneyworld sem var
ógleymanlegt. Einn daginn rigndi
svo mikið að við klæddumst öll
einnota gulum regnslám yfir sum-
arfötin þar sem það var svo heitt,
ég held að við höfum litið út eins
og páskaungar. Þú og Tammy vor-
uð svo góð við mig og þið gerðuð
allt til þess að sýna mér eins mikið
og hægt væri af borginni. Við fór-
um í siglingu í kringum Manhatt-
an og skoðuðum allt það helsta.
Einn daginn fórum við tvö á línu-
skauta og skautuðum við í kring-
um hálfa Manhattan. Ég man
þetta eins og við hefðum verið á
línuskautum saman í gær. Axel,
þú ert algjör fyrirmynd og ég hef
alltaf litið upp til þín og fjölskyldu
þinnar. Ég á erfitt með að trúa að
lífið geti breyst svona snögglega
og það er mikið áfall. Ég mun aldr-
ei gleyma þeim tíma sem við átt-
um saman og hvað þú hafðir mikil
áhrif á mig. Tammy, Elsa og
Charles, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Þín frænka,
Andrea Björk.
Við hjónin kynntumst Axel á
þeim tíma sem við dvöldum í
Washington DC. Axel varð að góð-
um vini okkar beggja á þessu
tímabili, því voru fregnir af ótíma-
bæru andláti hans okkur þung-
bærar.
Axel hafði starfað fyrir Al-
þjóðagjaldeyrissjóðinn frá árinu
1996 við góðan orðstír. Fyrst vann
hann sem fulltrúi íslenskra stjórn-
valda á skrifstofu Norðurlanda og
Eystrasaltsríkja og síðan gekk
hann til liðs við stefnumótunar- og
eftirlitssvið sjóðsins. Axel voru fal-
in ýmis ábyrgðarstörf á starfstíma
sínum, t.a.m. var hann fulltrúi á
skrifstofu AGS hjá Sameinuðu
þjóðunum og síðustu árin starfaði
hann í Afríkudeildinni að málefn-
um Síerra Leóne. Axel lét sig
einnig varða starfsþróunarmál hjá
sjóðnum og vann að ýmsum um-
bótum á því sviði.
Það var sérstaklega áhugavert
að ræða við Axel um efnahagsmál.
Hvort sem það voru innlend eða
erlend efnahagsmál. Þrátt fyrir að
Axel hefði verið langdvölum er-
lendis, þá fylgdist hann einkar vel
með gangi mála á Íslandi og hafði
skýra sýn á stöðuna hér á landi.
Vegna sinnar alþjóðlegu reynslu,
þá einkenndist nálgun hans á
efnahagsmál af miklum skilningi
og yfirvegun. Axel var ekki mikið
fyrir að flækja hlutina og það
gerði hann að góðum efnahags-
greinanda. Lausnir á vandamálum
lágu oftast fyrir að hans mati, allt
annað var framkvæmdaatriði.
Axel var mikill áhugamaður um
golf og undi hann sér vel í golf-
klúbbi Bretton Woods. Nokkur
hópur Íslendinga stundaði þar
golf reglulega og var Axel lykil-
maður. Hann reyndi að komast
eins mikið í golf og honum var
unnt. Okkar síðasti fundur við Ax-
el var einmitt á golfvellinum í
Bretton Woods síðastliðinn maí.
Axel Pálmason