Morgunblaðið - 30.07.2014, Síða 21

Það er með
söknuði og sorg í
hjarta en þó um-
fram allt með hlýju
og þakklæti sem
við kveðjum góðan vin, Jón Há-
kon Magnússon. Það var um
svipað leyti sem við hófum
störf hjá fyrirtæki Jóns fyrir
fáeinum árum. Við vorum full
eftirvæntingar enda vissum við
bæði að Jón hafði öðrum frem-
ur mótað atvinnugrein sína á
Íslandi og hafði yfir að búa víð-
tækri reynslu af ólíkum sviðum
samfélagsins. Það var lær-
dómsríkt að vinna með Jóni.
Vinnuumhverfið einkenndist af
hlýju en líka aga. Jóni var
verulega annt um starfsfólkið
sitt, hann hafði mikið að gefa
og frá mörgu að segja. Við
minnumst fjölmargra líflegra
samtala á milli okkar sam-
starfsmannanna þar sem jafn-
an var tekist á um ýmis þjóð-
félagsmál. Jón hafði ævinlega
fram að færa skýra greiningu á
málefnum og kunni að setja
þau jafnt í hugmyndafræðilegt
og sögulegt samhengi. Hann
hafði sterkar skoðanir en var
þó ávallt opinn fyrir nýjum
sjónarmiðum og gat í hugsun
brúað bil kynslóða. Jón var
hreinskiptinn maður og hafði
sterka réttlætiskennd, sem
mótaði það hvernig hann nálg-
aðist verkefni í leik og starfi.
Hann bar ómælda umhyggju
fyrir samfélagi sínu og hafði
mikinn metnað fyrir landi og
Jón Hákon
Magnússon
✝ Jón HákonMagnússon
fæddist 12. sept-
ember 1941. Hann
lést 18. júlí 2014.
Útför hans fór fram
29. júlí 2014.
þjóð. Það fór ekki
fram hjá okkur
hvílíks trausts og
virðingar hann
naut. Fjöldi fólks
úr ólíkum áttum
leitaði reglulega
ráða hjá honum.
Hann var ævinlega
fús til þess að setj-
ast niður, hlusta
og veita sína bestu
ráðgjöf. Jón var
trúr vinur, bæði hreinskilinn
og umhyggjusamur. Allir þeir
sem þekktu hann og leituðu til
hans vissu að frá honum mátti
vænta heilinda og vísdómsráða.
Það var okkur mikil gæfa að fá
að kynnast Jóni. Þau kynni og
lærdómur munu reynast okkur
dýrmæt á lífsleiðinni. Við
kveðjum góðan vin með þakk-
læti og trega. Fjölskyldu Jóns
Hákonar og aðstandendum
vottum við samúð okkar.
Sirrý Hallgrímsdóttir og
Páll Rafnar Þorsteinsson.
Hann kom sem mildur vors-
ins vindur með sína ungu, fal-
legu eiginkonu til búsetu í okk-
ar vaxandi bæjarfélagi. Að
eðlisfari var hann einstaklega
félagslyndur, hlýr og glaðlynd-
ur, með hvassan skilning á
vandamálum mannlífsins, en
fyrst og fremst, framar öllu,
með hjartað sanna og góða.
Fyrr en varði var hann orð-
inn forystumaður á mörgum
sviðum bæjarlífsins. Máttar-
stólpum í samtökum okkar
sjálfstæðismanna, forseti bæj-
arstjórnar um skeið, forystu-
maður í Rótarýklúbbi Seltjarn-
arness og þungavigtarmaður í
málefnum kirkju og kristni í
okkar bæjarfélagi. Það var
hugljúft að eiga slíkan dreng
sem náinn félaga.
Nú hefur ljós hans slokknað.
Sá Guð sem hann trúði á, kall-
aði hann „meira að starfa Guðs
um geim“. Við gamlingjarnir
sem fengum unnið með honum
við uppbyggingu okkar fallega
bæjar drúpum höfði og þökkum
fyrir að hafa átt hann að vini.
„Merkið stendur þótt maðurinn
falli.“
Vegsummerki Jóns Hákonar
munu ekki afmást. Megi okkar
góða vini verða hvíldin kær.
Magnús Erlendsson og
Sigurgeir Sigurðsson.
Mig langar að segja nokkur
orð um vin minn og mann sem
mér var afskaplega hlýtt til.
Jón Hákon er sá einstaklingur
sem reyndist manni afskaplega
vel og var manni til halds og
trausts ef eitthvað bjátaði á.
Ég gat alltaf hringt í hann eða
heimsótt hann og alltaf var
hann til staðar og gaf sér tíma
til þess að tala við mann og gat
ráðlagt manni. Jón Hákon var
þessi yndislegi og góði maður
sem ég mun sakna alveg gíf-
urlega. Það var gífurlega mikið
áfall að heyra það þegar hann
hugðist ljúka störfum að hann
hafi greinst með krabbamein
og að ekkert hafi verið hægt að
gera til þess að lækna hann, að-
eins til að draga úr. En þessi
frábæri maður var ekki þannig
gerður að hann legði árar í bát,
það var ekki hans stíll og ekki
hans aðferð. Jón Hákon barðist
eins og ljón og hefur alla tíð
gert það. Það var einn af hans
styrkleikum og hann gafst aldr-
ei upp. Það er nokkuð sem ég
mun tileinka mér og ég fara ná-
kvæmlega eftir því sem Jón
gerði fyrir mig. Ég var tíður
gestur á Látraströnd 6, enda er
ég æskuvinur sonar hans,
Harðar Hákonar. Minningarnar
um allar þessar heimsóknir,
góðar og hlýjar móttökur verða
ávallt í fyrirrúmi.
Kæri vinur, ég mun aldrei
gleyma þér, ég á þér svo margt
að þakka. Minningarnar munu
ávallt lifa og þannig lifirðu í
mínu hjarta.
Kæra Áslaug, Áslaug Svava
og Höddi, megi góður Guð
styrkja ykkur um komandi
framtíð svo þið komist í gegn-
um þessa sorg.
Guðmundur Árni.
Jón Hákon var fjölskyldu-
vinur frá því ég man eftir mér
og mikill félagi föður míns,
hvort sem var í stangveiðinni
eða á öðrum vettvangi. Jón
lærði blaðamennsku í Amer-
íku og var m.a. blaðamaður á
Tímanum undir stjórn föður
míns. Þar gekk stundum mik-
ið á. „Hann rak mig fimm
sinnum á dag,“ sagði Jón einu
sinni við mig um þeirra sam-
skipti, „en réð mig jafnharðan
aftur“.
Jón Hákon, faðir minn og
nokkrir fleiri hófu veiðar í
Laugardalsá við Ísafjarðardjúp
upp úr 1970 og eins og faðir
minn hefur lýst í smásögunni
„Morgunn á brúnni“ þá þurfti í
upphafi að fara um Ísafjörð. Á
þeim tíma sá Jón Hákon ekki
út yfir vinsældir sínar sem
sjónvarpsstjarna, fréttamaður
og fréttaþulur. Og smám saman
komust á fastar hefðir í þessum
túrum, framsóknarmennirnir í
hópnum keyptu bara bensín á
Essó meðan sjálfstæðismenn-
irnir tönkuðu hjá Shell. Mín
fyrsta ferð var 1982. Sá túr var
reyndar eftirminnilegur þegar
farið var á ball hjá hesta-
mannafélaginu Kinnskæ í
Króksfjarðarnesi.
Þegar ég kom inn í hollið í
Laugardalsánni í byrjun níunda
áratugarins þá var það oftast
skipað Jóni Hákoni, Stefáni
Friðfinnssyni, Brynjólfi
Bjarnasyni og Víglundi Þor-
steinssyni auk okkar feðga.
Þetta var skemmtilegur fé-
lagsskapur og margt brallað.
Jón Hákon var hrókur alls
fagnaðar og stríðnin aldrei
langt undan. Uppáhaldsstaður
Jóns í Laugardalsánni var
örugglega Blámýrin. Þar tekur
laxinn fluguna í streng sem
rennur út í meðalstórt lón og
þá er best að hlaupa upp á
stein rétt fyrir ofan og standa
þar með stöngina reista og
átakið beint niður á fiskinn
þannig að hann þvæli ekki lín-
unni um steina eða sef. Laxinn
tók yfirleitt strikið beint yfir
lónið og lagðist þar við bakk-
ann á móti. Jón Hákon kunni
þetta allt og ég man eftir ein-
um morgni þegar við feðgar
vorum svona að ferja okkur um
og lítið að gerast að Jón Hákon
stóð þar löngum á steininum
góða enda fiskur á í hverju
kasti.
Pólitíkin var aldrei fjarri í
þessum veiðitúrum og stundum
gekk svo mikið á í þjóðfélaginu
að menn óttuðust hreinlega
haustin og efnahagslegar koll-
steypur enda miklir verðbólgu-
og umbrotatímar. Og einhvern
tímann jaðraði við stjórnarslit.
Fróðlegt var fyrir ungan
vinstrimanninn að fá innsýn í
þetta allt. Jóni Hákoni leist
reyndar ekkert á mína vinstri-
mennsku og spurði á hverju ári
hvort ekki færi að styttast í það
að ég „kæmi yfir“ (í Sjálfstæð-
isflokkinn). Vinstrimennskan
var helst talin orsakast af ein-
hvers konar truflun á líkams-
starfseminni. Jón átti reyndar
bágt með að fyrirgefa mér eitt
eins og hann orðaði það „jafn
skynsamur strákur og þú að
geta ekki fylgt pabba þínum að
málum í pólitíkinni“. Ég átti fá
svör við slíku en allt er þetta
gleymt og grafið í hinni góðu
minningu.
Ég hafði ekki mikil sam-
skipti við Jón hin síðustu ár.
Frétti þó alltaf af honum og nú
síðast haustið 2012 þegar hann
átti þátt í því að sérstök dag-
skrá var haldin um föður minn í
Bókasafni Seltjarnarness. Ég
vil að lokum votta Áslaugu og
börnum samúð mína, góður
maður er genginn og eftir-
minnilegur.
Þorsteinn G.
Indriðason.
Það var okkur nýjum eig-
endum KOM mikill heiður að fá
að kaupa fyrirtækið af Jóni Há-
koni í lok síðasta árs. Þá vorum
við búnir að skoða það í nokk-
urn tíma og meðvitaðir um að
við vorum að taka við „barni“
Jóns. Fyrir okkur er KOM og
Jón Hákon Magnússon nefni-
lega órjúfanleg heild og svo
verður ávallt. Sú staðreynd er
okkur sérstök hvatning til að
gera vel, því við vitum að vinir
Jóns og vandamenn munu
horfa til okkar og hvernig
fyrirtækinu gengur.
Þegar við tókum við ætlaði
Jón að starfa með okkur fyrstu
mánuðina. Við höfðum samið
um að hann yrði áfram
stjórnarformaður KOM og við
vildum ákaft njóta þekkingar
hans og reynslu. En svo fór
ekki. Þremur dögum eftir að
hann skýrði starfsfólki KOM
frá kaupum okkar greindist
hann með þann illvíga sjúkdóm
sem að lokum sigraði.
Það er eftirsjá að því að hafa
ekki fengið að njóta leiðsagnar
Jóns og kynnast honum betur.
Jón var stórmerkilegur maður,
forystumaður á sviði almanna-
tengsla á Íslandi og lét sig
varnarmál og samvinnu vest-
rænna ríkja miklu máli skipta.
Það er okkur mikilvægt að
framtíð KOM beri vitni um að
undirstöður rekstursins og orð-
spor fyrirtækisins, sem Jón
Hákon Magnússon byggði upp,
haldi nafni hans á lofti um
ókomna tíð.
Hugur okkar er hjá Áslaugu
og börnum þeirra Jóns á þess-
um erfiðu tímum.
Björgvin Guðmundsson,
Friðjón R. Friðjónsson og
Magnús Ragnarsson.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JÚLÍ 2014
✝ Ólafía Salvars-dóttir, hús-
freyja og bóndi í
Vatnsfirði við Ísa-
fjarðardjúp, fyrr
Reykjarfjarð-
arhrepp, fæddist
12. ágúst 1931 í
Reykjarfirði s.s.
Hún lést 21. júlí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Salvar
Ólafsson, b. í Reykjarfirði, f. 4.
júlí 1888 í Lágadal, Naut-
eyrarhr., d. 3. sept. 1979 og
Ragnheiður Hákonardóttir,
handavinnukennari og matráðs-
kona í Héraðsskólanum í
Reykjanesi, f. 16. ág. 1901 á
Reykhólum, d. 19. maí 1977.
Foreldrar Salvars voru Ólafur
Jónsson b. í Lágadal og Reykj-
arfirði, f. 12. júlí 1847 í Lága-
dal, d. 28. október 1942 og Ev-
lalía Sigríður Kristjánsdóttir, f.
1. apríl 1857, d. 17. júní 1940.
Foreldrar Ragnheiðar voru Há-
kon Magnússon b. á Reykhól-
um, f. 1. september 1864, d. 6.
ágúst 1938 og Arndís Bjarna-
dóttir, f. 27. október 1862, d. 6.
júní 1926, Þórðarsonar. Systk-
ini Ólafíu voru: Gróa, f. 7. ágúst
1922, d. 27. október 2007, síðast
ritari á Veðurstofunni; Hákon,
Hann á fjögur börn; c) Kristján
Heiðar, f. 3. júní 1979. Hann á
tvær dætur.; d) Ragnar Karl, f.
14. júní 1982. Hann á eina dótt-
ur. Börn Ólafíu og Baldurs eru:
2) Hallfríður, bókasafnsfr., f.
25. september 1957 í Reykjavík;
3) Ragnheiður, f. 6. okt. 1958 í
Vatnsfirði, bóndi þar, áður
póstmeistari á Ísafirði. Maður
hennar er Kristján Bj. Sig-
mundsson, f. 28. febr. 1956, frá
Látrum í Mjóafirði. Þeirra börn
a) Ólafía, f. 9. júlí 1985, b) Bald-
ur, f. 15. nóv. 1988. Hann einn
son; 4) Þorvaldur, f. 5. nóv.
1959 í Vatnsfirði; 5) Stefán
Oddur, f. 5. apr. 1966 í Reykja-
vík; 6) Guðbrandur, f. 2. maí
1968 í Vatnsfirði. Hann á einn
son, Stefán, f. 3. ág. 1992.
Á æskuárum vann Ólafía við
bústörf í Reykjarfirði. Síðan fór
hún í nám í Húsmæðraskól-
anum á Löngumýri. Vann í eld-
húsinu á Reykjalundi og var
um tíma ráðskona við Héraðs-
skólann í Reykjanesi. Eftir að
hún settist að í Vatnsfirði tóku
við umsvif sem fylgdu prests-
setrinu ásamt búskap. Hún
gegndi ótal trúnaðarstörfum
fyrir hrepp og kirkju, ung-
menna- og búnaðarfélag o.fl.
Var formaður kjörstjórnar
lengi og endurskoðandi reikn-
inga ýmissa félaga, og gjald-
keri kvenfélagsins Sunnu og
reikninga Vatnsfjarðarkirkju
áratugum saman.
Útför Ólafíu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 30. júlí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
f. 14. júní 1923, b.
og hreppstjóri í
Reykjarfirði, d. 20.
jan. 2005; Sigríður,
f. 17. maí 1925, d.
1. mars 2013,
húsfr. og bóndi í
Vigur; Arnheiður,
f. 5. maí 1927, d. 5.
júlí 1927; Arndís, f.
14. maí 1929, ljós-
móðir og fv. bóndi
að Norðurhjáleigu
í Álftaveri. Ólafía giftist, 6.
október 1957 Baldri Vilhelms-
syni, fv. prófasti í Vatnsfirði, f.
22. júlí 1929. Foreldrar hans
voru Vilhelm Erlendsson, póst-
og símstöðvarstjóri á Blöndu-
ósi, áður Hofsósi, f. 13. mars
1891 á Sauðárkróki, d. 3. maí
1972, og Hallfríður, f. 25. sept.
1891 á Höfða, Hofshr., Skag., d.
27. febr. 1977 í Reykjavík,
Pálmadóttir Þóroddssonar pr. á
Hofsósi. Ólafía eignaðist 1) Ev-
lalíu S. Kristjánsdóttur, f. 1.
júní 1951 í Reykjarfirði, með
Kristjáni L. Jónssyni, b. á
Helgafelli, f. 5. júní 1933. Mað-
ur Evlalíu er Jóhann Hallur
Jónsson húsgagnasm., f. 16.
sept. 1952. Hún á fjóra syni.
Þeir eru a) Salvar Ólafur, f. 13.
febr. 1973, hann á tvö börn; b)
Jón Svanur, f. 11. júlí 1974.
Þessir síðustu dagar hafa lið-
ið hjá, lognhægir og blíðir og
gróður jarðar fagnað hlýju og
rekju. Á björtum sumarmorgni
er gott að litast um af Vatns-
fjarðarhlaði. Horfa yfir fjörð-
inn, Borgarey, Sveinhúsavatn,
yfir Djúpið blátt með lágum
hæðum Langadalsstrandar í átt
að Kaldalóni og Drangajökli,
utar Snæfjallaströnd í mildri
blárri móðu. Þessi var sýn Ólaf-
íu Salvarsdóttur prestskonu og
húsmóður en er ekki lengur.
Hún lést 21. júlí sl. Sú seinasta
er gegndi þeirri stöðu. Vatns-
fjörður er ekki lengur prestset-
ur.
Lóa fæddist og ólst upp í
Reykjarfirði á mannmörgu
heimili og rausnargarði. Skóla-
vist í Reykjanesi og á kvenna-
skólanum á Löngumýri í Skaga-
firði. Hún var heimakær og
unni sinni heimabyggð. Ævi-
starf hennar sem húsmóðir og
prestskona í Vatnsfirði var æði
umsvifamikið, þar komu sér vel
þolgæði og þrautseigja. Í út-
varpsviðtali við séra Ágúst Sig-
urðsson lýsti Lóa vel frumbýl-
ingsárunum i Vatnsfirði og öllu
því umstangi er fylgdi störfum
prestkonunnar.
Sem barn las ég söguna um
Mörtu og Maríu. Mér þótti þá
og raunar enn afstaða frelsar-
ans ósanngjörn. Marta stóð í
ströngu við að taka á móti gest-
unum og vinna þeim beina en
María sat hjá þeim og naut
nærveru þeirra og fræðslu. Ég
gat hæglega séð Lóu fyrir mér í
hlutverki Mörtu að því undan-
skildu að hún hefði aldrei kvart-
að við gesti. Það var ekki henn-
ar háttur en við erum margar
Mörturnar.
Kynni okkar Lóu hófust við
samstarf kvenfélaganna við
Djúp, þegar þau um árabil
stóðu fyrir hátíðarhöldum á 17.
júní í Reykjanesi. Þar var hún í
stjórn kvenfélagsins Sunnu í
Reykjafjarðarhreppi. Hún var
ekki orðmörg en tillögugóð og
jákvæð, ávallt fús til aðstoðar
og starfa og hún bauð til láns
forkunnarfagran skautbúning
með öllu tilheyrandi til að þær
konur sem fóru með hlutverk
fjallkonu hverju sinni væru við-
eigandi uppáfærðar.
Eftir að börnin komust upp
fylgdi hún manni sínum, sr.
Baldri Vilhelmssyni, til messu-
ferða hér yfir að Melgraseyri.
Nærvera hennar, alltaf hlý og
notaleg og hún var fróð og
skemmtileg í tali en alltaf hóg-
vær og barst ekki á. Vinátta
hennar var mér mikils virði. Nú
er stórt skarð höggvið í fá-
menna byggð.
Ég sendi öllum aðstandend-
um hlýjar samúðarkveðjur frá
mér og mínu fólki, við þökkum
samfylgd liðinna ára.
Ása
Ketilsdóttir.
Það er komið að kveðju-
stund, kæra frænka. Kallið
kom snöggt og óvænt. Ein-
hvern veginn er það sárt og þó
ekki umflúið. Minningarbrot
frá bernsku til þessa dags rað-
ast upp, samverustundir taka
til sín birtu liðinna tíma, lát-
bragð þitt og rödd verður
greinileg, hlátur þinn og húmor
gefur minningunni djúpa vídd
og væntumþykju. Lóa frænka í
Vatnsfirði, föðursystir og vin-
ur, stóð fyrir stóru heimili.
Börnin mörg, gestkvæmt,
sóknarkirkja sveitarinnar, bú-
störf og annað sem fylgdi
störfum prestmaddömu. Sólar-
hringurinn hefur á stundum
mátt vera lengri.
Vinátta tókst með okkur Lóu
og barnanna frá Vatnsfirði og
fjölskyldunnar í Reykjarfirði.
Vinátta sem hefur sterkan
streng og hefur fylgt mér alla
tíð. Lóa var heilsteypt mann-
eskja og ótrúlega sterk og kom
það fram í hennar lífsgöngu,
sem oft á tíðum var ekki auð-
veld og mörg erfið úrlausnar-
efni sem bönkuðu á dyr. Þegar
horft er til baka bregður fyrir
andliti þínu brosandi, kímni í
augunum og stutt í hláturinn.
Stund í Reykjarfirði, systurnar,
þ.e. föðursystur mínar allar
fjórar, Lóa í Vatnsfirði, Sigga í
Vigur, Gróa á Dalatanga, Dísa
frá Norðurhjáleigu, rifja upp
minningar og sögur með bróður
sínum Hákoni. Það er glatt á
hjalla og mikið hlegið, en stund-
ir sem þessi verða fátíðari með
árunum. Við börnin og aðrir
hrifumst með og tókum þátt í
gleðinni. Og innlit minninganna
hjá unglingnum þar sem Lóa er
lærifaðir og rætt er um hvers-
konar bókmenntir, sögu, minjar
og aðra menningu og jafnvel
bókfærslu og reikning. Alltaf
útskýrt eða fært í búning með
kímni og hnitmiðuðum setning-
um. Lóa frænka, skírnarvottur
hjá mínu fyrsta barni. Hlýleiki
og væntumþykja einkenndi öll
okkar samskipi og falleg vinátta
milli móður minnar Steinunnar í
Reykjarfirði og Lóu í Vatns-
firði, sem voru nágrannar í rúm
sextíu ár er eftirminnileg og
þakkarverð.
Nú í vor gerðum við okkur
ferð saman ásamt tveimur
dætra Lóu í heimsókn til Dísu í
Norðurhjáleigu, sem nú dvelur
á hjúkrunarheimilinu að Kirkju-
bæjarklaustri. Sú ferð var
ánægjuleg og eftirminnileg.
Auk þess að eiga dýrmæta
stund með Dísu og fjölskyldu
hennar, var tíminn notaður til
að rifja upp liðna tíð og spjalla
um líðandi stund. Dísa lifir nú
ein, systkini sín og er missir
hennar mikill. Nú á sumardög-
um hittumst við Lóa ásamt
nokkrum fleirum á fundi um
tækifæri byggða, verkefni sem
nú er unnið að fyrir Vestfirði.
Áhugi fyrir velferð byggðar og
mannlífs við okkar kæra Djúp
var ávallt til staðar og í sam-
starfi við sínar kæru samferða-
konur og sveitunga og alla fé-
laga í kvenfélaginu Sunnu hefur
þátttaka í verkefnum til velferð-
ar öðrum alltaf verið í farar-
broddi.
Elskulega frænka mín, þín
verður sárt saknað, við töldum
okkur eiga inni tíma en ráðum
ekki för. Eftirlifandi eiginmaður
Lóu er síra Baldur Vilhelmsson,
sem nú dvelur á hjúkrunar-
heimilinu Grund í Reykjavík.
Kæru frændsystkin; Evlalía,
Hallfríður, Þorvaldur, Ragn-
heiður,Guðbrandur og Stefán,
og fjölskyldur, færi ykkur sam-
úðarkveðjur við móðurmissi og
þér, kæra Dísa mín, hugheilar
samúðarkveður við fráfall þinn-
ar elskulegrar systur.
Ragnheiður
Hákonardóttir.
Ólafía
Salvarsdóttir