Morgunblaðið - 26.09.2014, Qupperneq 29

sem hann elskaði og virti, glaður
og reifur, gleðimaður og hrókur
alls fagnaðar og vinur vina sinna.
Gott var að sækja þau heim,
Maju og Heimi, og viljum við
þakka eftirminnilega æviferð með
Heimi Bjarnasyni af Reykjahlíð-
arætt og Brettingsstaðakyni.
Maju, systur okkar og mágkonu,
og börnum þeirra Heimis sendum
við samúðarkveðjur við ferðalok.
Margrjet Gísladóttir, Ásdís
Gísladóttir, Margrét Eggerts-
dóttir, Tryggvi Gíslason.
Heimir afi okkar er látinn í
hárri elli. Eftir sitja minningar
um góðan afa sem átti stutt í hlát-
ur og söng. Þegar maður kom í
heimsókn í Vatnsholtið var það afi
sem kom til dyra og hrópaði upp
yfir sig af kæti áður en hann
faðmaði mann og kyssti. Afi var
matglaður og alltaf var eitthvað
gott til í búrinu handa okkur að
maula meðan spjallað var við
ömmu og fylgst með afa leggja
kapal. Þau voru alltaf teymi, sam-
heldin og hlý. Oft gaukaði afi svo
einhverju smotteríi að manni á
leiðinni út. Yfirleitt var það
súkkulaði eða aur. Það kom þó
fyrir að eitthvað var lítið af gjafa-
vöru í búrinu og þá gat verið að
hann styngi að manni heilum
múslípakka eða vandlega inn-
pakkaðri rúllupylsu. Svo minnti
hann mann á að taka ruslapokann
sem hékk á hurðarhúninum og
henda honum út í tunnu.
Á tímabili stóðu foreldrar okk-
ar í flutningum á milli landa með
tvö lítil börn, störf og nám á ferð
og flugi og á því tímabili dvaldi
María hjá ömmu og afa í „Vassó“.
Hún minnist þessa tímabils með
mikilli hlýju; að fá að sofa á dýnu
inni hjá ömmu og afa, vakna með
ömmu klukkan sex á morgnana
og drekka með henni kakó í
dimmunni áður en hún fór í skól-
ann. Nú í sumar, þegar afi var
orðinn gamall og gleyminn, snart
það hana djúpt að hann minntist
þess að hafa fylgst með henni
vaða skaflana heim úr skólanum á
daginn. Hún man mest eftir sam-
verustundum með ömmu frá
þessum tíma. En allan tímann
fylgdist afi með því að María litla
rataði heim í gegnum snjóskafl-
ana.
Afi var hagmæltur og áhuga-
samur um íslenska tungu. Afmæl-
iskveðjum fylgdi oft skemmtileg
vísa en minnisstæðastur er þó
hinn þjáli texti „Biririmmbamm-
bimmbamm“ sem afi söng við lag-
ið „Ég er kominn heim í heiðar-
dalinn“, á meðan hann kitlaði
mann á maganum eins og hann
væri að spila á píanó. Hann hafði
gaman af gátum og orðaleikjum
og einn útúrsnúningurinn var
fastur liður í heimsóknum okkar í
æsku. Eitthvert okkar spurði:
„Afi, eru rollur heimskar?“, svo
afi gæti svarað: „Já, lambið mitt.“
Og svo hló hann hátt og hnippti í
mann.
Flórídaferðin ’94 er okkur
minnisstæð og hún ber vitni um
hve rausnarlegur afi var og hve
gott honum þótti að hafa alla fjöl-
skylduna sína í kringum sig. Til
að fagna sjötugsafmælinu sínu
bauð hann börnunum sínum sjö,
mökum þeirra og börnum í alls-
herjar fjölskylduferð til Flórída.
Hver fjölskylda bjó í sinni íbúð á
„raðhúsahóteli“ umhverfis sund-
laug, í nágrenni við ströndina. Til
eru dýrmætar myndbandsupp-
tökur úr þessari ferð, frá
skemmtigarðaferðum, matar-
veislum, sundkeppnum, krabba-
og eðluveiðum, skemmtilegum
leikjum og líka barnalegum kýt-
um.
Á meðal myndskeiða af skríkj-
andi barnabörnum sem sýna koll-
hnísa og kapphlaup glittir annars
vegar í ömmu í skugganum með
sólarvörn og hins vegar í dökk-
brúnan afa sem spókar sig alsæll
á laugarbakkanum á milli sund-
ferða með skjannahvítan koll.
Við höfum verið svo lánsöm að
fá að njóta samvista við Heimi afa
okkar fram á fullorðinsár. Við
kveðjum hann með söknuði og er-
um þakklát fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem lifa áfram í hugum
okkar.
María, Grímur
og Ragnar Gíslabörn.
Þegar ég kveð Heimi Bjarna-
son lækni hinstu kveðju þá er
þess að minnast að við vorum
tengdir fjölskylduböndum, hann
var mágur minn, giftur systur
minni. En við urðum líka skóla-
bræður ungir að árum, þar sem
stofnað var til vináttu sem stóð
óhögguð 72 ár. Svo há áratala
sýnir vitaskuld að þeir sem við þá
sögu koma standa við grafar-
bakkann eða býsna nærri honum.
Sá vinahópur úr skóla sem við
Heimir heyrum til týnir nú töl-
unni svo á sér.
Heimir Bjarnason hafði mjög
sterk persónueinkenni og skar
sig úr hvar sem hann fór og þar
sem menn iðkuðu mannjöfnuð.
Borgaralegar dygðir sínar rækti
Heimir af alúð, sá vel fyrir sínu,
gætti vel að fjölskylduhögum svo
að þar fleygði öllu vel fram. Og
síst þurfti að kvarta undan aðal-
ævistarfi hans að vera héraðs-
læknir í gömlum skilningi þess
orðs, þar sem hann naut sín, vin-
margur, virtur og farsæll.
En það sem hér hefur verið
rakið er fyrir mér eins og hver
önnur aktaskrift. Við vinir Heimis
kunnum vel að meta borgaralegar
dygðir hans, en kunnum líka á
honum önnur skil. Við vissum að
hann var gæddur fjölþættum gáf-
um og hæfileikum. Hann var mik-
ill námsmaður á skólabækur og
upplagður dúx, léti hann á það
reyna. En innst inni var Heimir
annað og meira en úrvalsnáms-
maður sem hann var og laginn við
að bjarga sér. Hann var enginn
þræll smáborgaraskapar. Að
upplagi var hann sviðslistamaður,
efni í stórsöngvara og leikara.
Listgáfu sína rækti hann ekki,
þar bar eitthvað á milli sem ég
kann ekki að greina nógu vel.
Í heimi fjölskyldu og vina var
Heimir fús til að birta sína list-
rænu takta sem söngvari, leikari
og sögumaður, frásagnarmaður,
flytjandi stórkvæða þar sem
reyndi á skilning og minni, og
minni hans á allt sem hann hafði
lært var með ólíkindum. Varla
nokkur maður sem ég hef þekkt
hefur komist í hálfkvisti við
Heimi Bjarnason um að mæla af
munni fram sögur af minnisstæð-
um persónum og viðburðum. Með
frásögnum sínum gerði hann
heilu byggðarlögin, sýslur og
sveitir víðs vegar um landið, að
lifandi veruleika, iðandi af mann-
lífi.
Heimir hafði um ævina víða
verið, þekkti land og þjóð í heild
og kunni á mörgu skil. Já, hann
hafði lag á að láta áheyrendur sjá
allt skýrt og ljóst fyrir sér: Húsa-
vík og nærsveitir bernskuáranna,
Hrútafjörð æskuáranna á Borð-
eyri, Akureyri, Eyjafjörð og
Skagafjörð menntaskólaáranna,
Borgarnes meðan það var, Djúpa-
vog, Berufjörð, Hamarsfjörð og
Álftafjörð að ógleymdum Breið-
dal héraðslæknisáranna eystra
og Suðurlandið eins og það lagði
sig á Helluárunum. Það var eng-
inn viðvaningur að verki þegar
Heimir brá yfir sig kufli uppi-
standarans. Hann var einfaldlega
listamaður og bóhem. Þar var
hann bestur.
Loksins kem ég að því sem
ekki er minnst um vert þegar á
reynir um lífshlaup Heimis
Bjarnasonar. Hann átti sér eig-
inkonu sem hann unni og virti,
Maríu Gísladóttur, systur mína.
Henni er ekki fisjað saman frekar
en honum.
Hennar hlutur er efni í lengri
frásögn. Hún lifir mann sinn
ásamt myndarlegum hópi afkom-
enda í fjórða lið. Systur minni og
hennar fólki sendi ég samúðar-
kveðju.
Ingvar Gíslason.
 Fleiri minningargreinar
um Heimi Bjarnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2014
✝ Jón Eiríkssonfæddist í
Reykjavík 28. ágúst
1927. Hann lést á
Vífilsstaðaspítala
15. september
2014. Foreldrar
hans voru hjónin
Eiríkur K. Jónsson,
málarameistari, f.
1. febrúar 1900, d.
20. ágúst 1985, og
Jenný P. Friðriks-
dóttir, f. 9. júní 1906, d. 6. sept-
ember 1971. Börn þeirra eru: 1)
Ingibjörg, f. 14.9. 1925, d. 2002.
2) Helga, f. 17.9. 1926, d. 2008.
3) Halldór, f. 13.5. 1929, d. 1933.
4) Eiríkur Halldór, f. 9.9. 1932,
d. 1998. 5) Magdalena, f. 9.1.
1934, d. 2006. 6) Jenný María, f.
14.9. 1941, d. 1990. 7) Val-
gerður, f. 28.9. 1943, d. 2001.
geir, f. 1976. 2) Eiríkur, f. 6.2.
1952. M. Erna Guðmundsdóttir,
f. 20.12. 1952. Börn þeirra eru
Kári Kolbeinn, f. 1974 og Berg-
lind, f. 1979. 3) Sigurdís, f. 28.5.
1960. M.: Birgir Árnason, f. 25.1.
1962. Barn þeirra er Tanja Mist,
f. 1992. Með fyrrverandi sam-
býlismanni, Garðari Ingþórs-
syni, f. 16.2. 1959, eignaðist hún
Jón Örn, f. 1980, d. 2000. Barna-
barnabörnin eru sjö talsins.
Á sínum yngri árum spilaði
Jón knattspyrnu með Fram og
var alla tíð einlægur stuðnings-
maður félagsins, eins og reynd-
ar öll Gnoðarvogsfjölskyldan.
Jón starfaði við málaraiðn alla
sína starfsævi í félagi við föður
sinn og bróður. Þeir sáu um
málarastörf á Borgarspít-
alanum sem og öllum öðrum
sjúkrastofnunum sem þá til-
heyrðu Reykjavíkurborg.
Útför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju, í dag, 26. september
2014, kl. 15.
Eftirlifandi er hálf-
systir, samfeðra,
Svala, f. 22.11.
1924. Árið 1949
kvæntist Jón Guð-
rúnu Elsu Helga-
dóttur, f. 24.1.
1931, d. 6.2. 1973.
Foreldrar hennar
voru Helgi Júlíus
Jónsson, stýrimað-
ur, f. 17.7. 1899, d.
7.7. 1996 og Þor-
björg Kristjánsdóttir, f. 11.2.
1905, d. 14.11. 1939. Börn Jóns
og Guðrúnar Elsu eru: 1) Þor-
björg Kristín, f. 27.1. 1949. M.
Jón Már Halldórsson, f. 24.12.
1952. Börn þeirra eru Sandra, f.
1986 og Halldór Ingi, f. 1990.
Með fyrrverandi maka, Grími
Friðgeirssyni, f. 8.3. 1948, eign-
aðist hún Elsu, f. 1974 og Frið-
Yndislegur faðir minn fékk
loks hvíldina eftir erfið og lang-
varandi veikindi. Hann var ljúfur
og góðhjartaður maður sem gaf
fjölskyldu sinni alla sína um-
hyggju og ástúð og var alltaf til
staðar fyrir okkur. Hann var hóg-
vær, réttlátur, nægjusamur og
heimakær og fannst fátt nota-
legra en að fá fólk í heimsókn og
spjalla um gömlu dagana og
æskuárin enda stálminnugur til
dánardags. Hann var hafsjór af
fróðleik um stríðsárin og hernám-
ið á Íslandi enda var hann strákur
við höfnina morguninn sem her-
inn gekk á land því hann var van-
ur að mæta eldsnemma á bryggj-
una að taka á móti trillukörlunum
og fá í soðið handa fjölskyldunni
sem þá bjó á Laugaveginum.
Minningar og frásagnir hans af
stríðsárunum eru einstakar og
höfum við hvorki heyrt né lesið
nokkuð þessu líkt.
Pabbi byggði fjölskylduhúsið í
Gnoðarvoginum með föður sínum
og bróður og bjó þar frá 1959.
Hann var 46 ára þegar hann
missti Elsu sína sem hann hlúði að
á aðdáunarverðan hátt í hennar
löngu og erfiðu baráttu við
krabbameinið. Hann ól einn upp
Dísu sína og sá til þess að við syst-
kinin og fjölskyldur ættum alltaf
hjá honum húsaskjól. Pabbi var
mikill áhugamaður um stangveið-
ar og ól okkur systkinin upp í
þeim dúr með óteljandi ferðum á
Þingvallavatn og síðar var farið í
Veiðivötn að ógleymdum hans
ómetanlegu ferðum í Miðfjarðará.
Hann var snilldarveiðimaður,
ræktaði sjálfur sína skosku yfir-
burðamaðka sem aldrei mátti tína
fyrir en eftir kl. hálftólf á kvöldin.
Hann var mættur kl. 5 á morgn-
ana á Þingvelli og oftast farinn
fengsæll heim kl. 8.
Eftir að fæturnir brugðust
honum var hann friðlaus ef hann
vissi af okkur krökkunum við
veiðar og hringdi sífellt til að
frétta af veiði og gefa góð ráð og
nokkur ómetanleg „Nonnatrix“.
Hann var líklega með smá verk-
færadellu, fannst mikilvægt að
eiga verkfæri þó svo hann vissi
ekki alveg hvenær þau kæmu að
notum, en hann var einstaklega
handlaginn og það var ekkert sem
hann ekki gat lagað eða bætt.
Systur hans mættu með bilaða
rennilása, tæki og tól og öllu var
reddað eins og honum einum var
lagið. Hann var rómaður sem mál-
ari enda einstaklega vandvirkur
og laghentur með pensilinn.
Hann var mikið úti í náttúrunni
sem barn, fór með pabba sínum út
á land þar sem afi var að gera
skissur fyrir málverkin sín og
pabbi sagði okkur sögur frá ferð-
um þeirra með rútum og fótgang-
andi um sveitir.
Stórfjölskyldan var einnig sel-
flutt í berjamó og veiðiferðir og þá
var mikið fjör.
Pabbi var alla tíð dyggur
Framari, góður kokkur og húm-
oristi og Sjálfstæðisflokknum trúr
þar til Davíð sveik loforðin, en
umfram allt var hann yndisleg og
hlý manneskja, góður maður sem
gaf börnum sínum gott innræti í
vöggugjöf.
Hann var innilega þakklátur
frábæru starfsfólki á Vífilsstöðum
sem annaðist hann af nærgætni
og hlýju og kölluðu hann ljúfling-
inn á deildinni.
Hann heilsaði börnunum alltaf
með hæ hæ og kvaddi með „farið
varlega“. Í friðsældinni á Skorra-
dalsvatni verður nettur bátur
nefndur Nonni og siglt og
„Nonnatrixi“ beitt og verður svo
sannarlega farið varlega.
Kristin Jónsdóttir.
Þetta er gömul barnasaga og
kannski ekki rétt en í minningu
minni er sagan af Dísu, 5 ára, sú
að Dísa rataði ekki heim, lög-
regluþjónn beygir sig yfir Dísu og
spyr: „Og hvar átt þú heima,“ og
Dísa svarar: „Hjá mömmu.“ Lög-
regluþjónn spyr Dísu þá: „Og
hvar á mamma heima?“ Og Dísa
svarar: „Hjá pabba!“ Síðustu
daga hef ég verið Dísa, 5 ára.
Þú varst alltaf til staðar, þessi
fasti punktur í veröldinni. Bestu
fiskbollur í heimi, að brasa ýsu og
lúðu í raspi, jólahangikjötið. 3
daga kjötsúpan í stóra pottinum,
alltaf eldaður sami skammtur
hvort sem við vorum mörg í heim-
ili, eða bara tvö um hana eins og
síðustu árin. Svo maður tali nú
ekki um heimagerðu kæfuna.
Fyrir skólaferðalögin í gamla
daga bjóstu til kótelettur í raspi
sem ég borðaði kaldar og skóf
með hníf, fitu og allt.
Bíltúrarnir niður að tjörn og
höfninni, heimsækja ættingjana í
kirkjugarðinn, þar sem við gátum
komið við, þurftum ekkert að
halda uppi spjalli og fórum þegar
við vildum.
Þú varst úrræðagóður og vand-
virkur og ef framkvæmdir voru í
gangi hjá einhverju okkar systk-
inanna, komstu með þína góðu
leiðsögn, sem oftar en ekki reynd-
ist besta lausnin. Birgir náði að
gera þig að jólakarli og settar
voru seríur í alla glugga í desem-
ber og hús og lóð að Gnoðarvogi
52 vel skreytt. Hangikjötsveisla á
jóladag hjá þér og svo áramóta-
veisla.
Síðasta ár var erfitt hjá þér og
okkur, pabbi minn. Þú orðinn
mikið veikur og barátta að geta
verið sem lengst heima og við öll
að gera það besta sem hægt var til
þess. Alveg sama hversu veikur
þú varst og gast lítið spjallað á
Vífilsstaðaspítala, náðir þú alltaf
að kveðja með því að segja: Farðu
varlega!
Hvíl þú í friði, elsku pabbi. Þín
Sigurdís (Dísa).
Elsku afi. Ég vil ekki trúa því
að þú sért farinn frá okkur en ég
veit að Elsa amma hefur beðið
lengi eftir þér og núna ertu kom-
inn til hennar. Það var svo gott að
koma til þín upp á spítala kvöldið
áður en þú fórst. Ég ætlaði að
kíkja á þig morguninn eftir en það
var eitthvað sem sagði mér að
fara strax því að „á morgun“ yrði
of seint. Þú varst sofandi og vissir
ekki af mér en mikið ofboðslega
var gott að fá að kveðja þig.
Þú varst þekktur fyrir að gera
hrikalega góða kæfu. Í þau 28 ár
sem við þekktumst þreyttistu
aldrei á að bjóða mér flatköku
með kæfu þó svo ég hafi aldrei
borðað kæfu. Síðustu ár hef ég
bara sagt: „Já, afi minn, ég var að
fá mér, hún var rosa góð, takk.“
Um jól og áramót hittist stór-
fjölskyldan mikið í Gnoðarvogin-
um. Það var hefð fyrir því að á
jóladag kæmu allir til þín í hangi-
kjöt sem þú varst búinn að leggja
mikla vinnu í að elda. Svo bauðstu
upp á Macintosh og passaðir alltaf
að ég tæki nokkra af uppáhalds-
tegundinni minni með mér heim.
Einnig þegar ég lá á Grensás-
deildinni sendir þú mömmu með
nokkur stykki af þeim til mín. Þú
áttir jólasvein sem hló og sagði
eina setningu og þér fannst svo
gaman að sýna litlu börnunum
hann. Ég man svo vel eftir því
þegar þú sast með Kristófer minn
í fanginu um síðustu jól og varst
að sýna honum hann. Ég veit ekki
hvor skemmti sér betur, þú eða
Kristófer.
Síðustu vikurnar í lífi þínu lástu
á Vífilsstöðum. Alltaf þegar við
eigum leið þar fram hjá segir
Kristófer á sínu bjagaða tungu-
máli og bendir: „Afi þarna.“ Æ
elsku afi, þín verður sárt saknað.
Þín
Sandra.
Okkur systkinin langar að
minnast Nonna langafa með
nokkrum orðum. Afi var mjög
blíður og góður við okkur og það
var alltaf svo gaman og gott að
koma í Gnoðarvoginn í heimsókn
til hans. Hann var alltaf svo glað-
ur að sjá okkur og heyra um
hvernig okkur gengi í skólanum
og tómstundunum. Afi sagði
okkur oft skemmtilegar sögur
frá því þegar að hann var yngri
og svo vissi hann svo mikið um
allt sem var að gerast í heimin-
um. Afi var mikill barnakarl og
dekraði alltaf við okkur. Afi var
einstaklega hjartahlýr og um-
hyggjusamur. Við eigum eftir að
sakna hans mjög mikið.
Kara Kristín Ákadóttir,
Alex Rúnar Ákason og
Emma Kristín Ákadóttir.
Með örfáum orðum vil ég
minnast og kveðja Jón Eiríksson
eða Nonna eins og hann var allt-
af kallaður.
Þegar ég sit hér og hugsa til
Nonna birtast myndir af yndis-
legum manni, brosandi og hlýj-
um og að sjálfsögðu birtast einn-
ig myndir af húsinu í
Gnoðarvogi, þar sem hann og
Elsa frænka mín heitin komu sér
fyrir sem ung hjón og ólu upp sín
þrjú yndislegu börn, Kiddý, Ei-
rík og Dísu, sem mér þykir svo
vænt um. Þaðan á ég góðar
minningar, bæði gamlar og nýj-
ar. Þarna bjuggu einnig foreldr-
ar hans og systkini og höfðu sér-
hæð hver í fjögurra hæða húsi.
Ég minnist tímans þegar ég var í
pössun hjá þeim hjónum, þegar
nóttin kom og heimþráin tók
völd hvað þau voru góð við mig,
ég fékk að sofa á milli þeirra
hjóna þá nótt og þar með varð
allt gott og næstu fimm vikurnar
sem ég dvaldi hjá þeim liðu í leik
og gleði.
Það hefur alltaf verið góður
vinskapur ásamt góðum frænd-
skap á milli fjölskyldna okkar og
því á ég margar góðar minning-
ar um hann Nonna minn eins og
mamma hefur alltaf kallað hann.
Nú er hans tími kominn og
kveð ég hann með hlýjum hugs-
unum, þess fullviss að við hitt-
umst aftur þegar minn tími kem-
ur.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég ykkur öllum
sem kveðjið föður, tengdaföður,
afa, langafa og ástvin.
Þórkatla Sveinbjörnsdóttir.
Jón Eiríksson
✝
Ástkær sambýliskona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
ÓLAFÍA JÓNSDÓTTIR
frá Hnjóti,
lést á Landspítalanum Fossvogi
þriðjudaginn 23. september.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 3. október kl. 13.00.
Páll Ómar Vermundsson,
Helgi Sævarsson,
Ólafur Ólafíuson, Tinna Ýr Ingólfsdóttir,
Sæunn Erna Sævarsdóttir, Jónas Ólafsson,
Bjarki Sævarsson, Marianna Vilbergs Hafsteinsdóttir,
Gísli Már Ragnarsson, Oddný Sigurrós Gunnarsdóttir,
Gunnsteinn Adolf Ragnarsson
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN BERGSDÓTTIR,
Kjarnagötu 12,
Akureyri,
lést að heimili sínu
þriðjudaginn 23. september.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 6. október kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag Akureyrar
og nágrennis.
Páll Sigurðarson,
Bergur Pálsson, Linda Hrönn Helgadóttir,
Jónína Pálsdóttir, Sigurður Pétur Hjaltason,
Bjarki Páll, Baldur Leó, Marta Þyrí og Elvar Leví.