Morgunblaðið - 10.10.2014, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2014
✝ Leifur Teitssonfæddist í
Reykjavík 3. des-
ember 1945. Hann
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
4. október 2014
Foreldrar Leifs
voru Inga Magn-
úsdóttir, kennari, f.
6.3. 1916, d. 1.9.
1997 og Teitur
Þorleifsson, kenn-
ari, f. 6.12. 1919, d. 30.5. 2003.
Systkini Leifs eru fjögur. Þau
eru Úlfar f. 5.10. 1941, fv. deild-
arstjóri. Kona hans er Guðrún
Ingólfsdóttir, fv. kaupmaður.
Inga, f. 3.5. 1943, hjúkrunar-
fræðingur. Hún er gift Óla Jó-
hanni Ásmundssyni arkitekt og
iðnhönnuði. Nanna, f. 25.11.
1948, bókari. Hennar maður var
Magnús Ólafsson, rafvikjameist-
ari, þau skildu. Hrefna, f. 20.2.
1951, fóstra og kennari. Hennar
maður er Bjarni Stefánsson,
sýslumaður.
Leifur var tvígiftur. Fyrri
kona hans var Regína Viggós-
dóttir, fv. leikskólastjóri, þau
skildu. Þau eignuðust fjögur
1953, fjármálastjóri hjá Malbik-
unarstöðinni Höfða. Þau giftu
sig 6.12.1984. Börn hennar frá
fyrra hjónabandi eru Ásta
Kristín, f. 16.11. 1971, og tví-
burarnir Haraldur og Guðbjörn,
f. 5.11. 1974.
Leifur ólst upp í Reykjavík til
sex ára aldurs, þegar fjöl-
skyldan flutti vestur á Hellis-
sand þar sem faðir hans varð
skólastjóri barnaskólans í sjö
ár. Leifur var 14 ára þegar flutt
var aftur til Reykjavíkur og
gekk hann þá í Gagnfræðaskóla
Vesturbæjar og síðan í Iðnskól-
ann í Reykjavík. Hann stundaði
nám í vélvirkjun hjá Vélsmiðj-
unni Héðni og fékk meist-
araréttindi í vélvirkjun 8.10.
1973 og meistararéttindi í pípu-
lögnum 28.12. 1978. Meistari
hans var Guðmundur Finnboga-
son pípulagningameistari. Hjá
honum vann Leifur í nokkur ár
en gerðist síðan sjálfstæður
verktaki. Á sínum yngri árum
var hann til sjós nokkur sumur
og þá í millilandasiglingum. Frá
árinu 1996 vann hann hjá Orku-
veitu Reykjavíkur til 62 ára ald-
urs.
Útför Leifs verður gerð frá
Guðríðarkirkju í dag, 10. októ-
ber 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
börn. 1) Kristín, f.
11.9. 1966, barna-
læknir á Vökudeild
Landspítala. Hún
er gift Sveinbirni
Kristjánssyni sál-
fræðingi, verk-
efnastjóra hjá
Embætti land-
læknis. Þau eiga
tvo syni: Kristján
Júlían, f. 30.12.
2000, og Jóhann
Hauk, f. 9.3. 2004. 2) Hrafn, f.
29.12. 1968, kennari við Voga-
skóla. Maki hans er Margrét
Hjálmarsdóttir, læknaritari hjá
Embætti landlæknis. Þau eiga
tvo syni, tvíburana Hauk og
Hafþór, f. 26.9. 1994. 3) Haukur,
f. 30.4. 1974, d. 1.11. 1979. 4)
Skúli, sagnfræðingur og kenn-
ari við Breiðholtsskóla, f. 22.10.
1980. Maki hans er Hafdís Guð-
laugsdóttir, viðskiptafræðingur.
Vinnur hjá Malbikunarstöðinni
Höfða. Þau eiga einn son, Leif
Kára, f. 27.8. 2012. Hafdís á
einn son frá fyrra sambandi, Ei-
rík Richard Wheeler, f. 18.5.
2001. Seinni kona Leifs er Ingi-
björg Vilhjálmsdóttir, f. 26.9.
Í október 1952 tók flugvél sig
á loft með sjö manna fjölskyldu
og hélt til Hellissands á Snæ-
fellsnesi. Þar var á ferð nýr
skólastjóri barnaskólans með
konu og fimm börn og allar jarð-
neskar eigur, m.a. píanó sem
móðirin lék á.
Þá var ekki kominn vegur
fyrir jökul en hægt að aka til
Ólafsvíkur og fara fyrir Enni á
fjöru til að komast til Hellis-
sands. Ekki þótti það fýsilegur
kostur og því var flugvél tekin á
leigu, en ágætur flugvöllur frá
náttúrunnar hendi var utan við
Sand.
Það voru mikil viðbrigði fyrir
okkur að koma úr lítilli kjall-
araíbúð í Hlíðunum og flytja í
einbýlishús með stórri lóð sem
lá alveg niður í fjöru og barna-
skólinn beint á móti. Leifur
bróðir minn var sex ára og þriðji
í röð okkar systkina. Hann hafði
verið talsvert uppátækjasamur
þegar hann var enn yngri og
ófáar ferðirnar máttum við Úlf-
ar bróðir fara í Reykjavík að
leita að honum þegar hann hvarf
í könnunarleiðangra sína. Á
Sandi seiddi fjaran og höfnin og
fjárhúsin sem voru við annað
hvert heimili og enginn hafði
áhyggjur þótt við sæjumst ekki
tímunum saman svo fremi við
létum sjá okkur á matmálstím-
um.
Ég man aldrei eftir öðru en
við værum glöð saman þótt lík-
lega hafi nú slegið í brýnu öðru
hverju eins og á flestum barn-
mörgum heimilum.
Leifur bróðir var ótrúlegur
grúskari sem krakki og gat ver-
ið utan við sig og þurfti að hafa
mikið fyrir stafni. Hann var ekki
mikið fyrir íþróttir öfugt við
okkur Úlfar bróður, en var ótrú-
lega laginn í höndunum. Þegar
Leifur var ellefu eða tólf ára
gamall útbjó faðir okkar aðstöðu
fyrir hann í kjallaranum með
smíðabekk og tækjum og tólum.
Þar undi Leifur sér löngum
stundum við að smíða ótrúlega
flotta vörubíla með palli sem
hægt var að sturta. Þessir bílar
voru eftirsóttir í jólagjafir og
seldi hann þá á 15 kr. minnir
mig, sem var talsverður pening-
ur í þá daga.
Á sumrin vorum við Leifur
saman í sveit hjá afasystur okk-
ar vestur í Dölum.
Ég var tíu ára þegar ég þurfti
að þvo af honum sokkaplöggin
niðri í læk og lemja leirinn og
mýrarrauðann úr lopasokkun-
um, stundum mörgum sinnum á
dag, því aldrei tók hann eftir
hvar hann bar niður, en fór yf-
irleitt beina leið.
Ég bar alltaf mikla umhyggju
fyrir honum og tók mjög nærri
mér, ef hann var skammaður,
sem kom talsvert oft fyrir á
þessum fyrstu árum okkar í
sveitinni. Það átti eftir að breyt-
ast, því hann varð mjög vel vinn-
andi og laginn þegar hann eltist.
Leifur var skarpgreindur
maður með mikla kímnigáfu og
hafði mikla hlýju til að bera.
Hann var ekki afskiptasamur
maður, þótt fokið gæti í hann ef
svo bar undir. Þótt hann ætti við
heilsuleysi að stríða síðustu ár-
in, kvartaði hann aldrei en sló
öllu upp í grín. Frekar vildi
hann tala um börnin sín og
barnabörnin sem hann var ákaf-
lega stoltur af.
Við Óli munum sakna þess að
fá hann ekki oftar í kaffisopa og
notalegt spjall, enda var hann
alltaf aufúsugestur.
Inga.
Við fráfall mágs míns, vinar
og samferðamanns í rúmlega
fjóra áratugi, þegar leiðir skilj-
ast, verður ekki hjá því komist
að minningar um mætan félaga
hrannist upp. Sem dæmi um
hvern mann hann hafði að
geyma eru hér valin af handa-
hófi nokkur minningarbrot og
atvik.
Á sínum yngri árum fór Leif-
ur í sveit eins og títt var um
unga pilta á sumrin. Hann
dvaldist þá á Hnúki á Fells-
strönd í Dalasýslu hjá þeim
Kristínu frænku sinni og Jó-
hannesi og sinnti öllum tilfall-
andi sveitarstörfum enda bæði
bráðduglegur og verklaginn.
Hann naut náttúrufegurðarinn-
ar við Breiðafjörðinn og sam-
félagsins í sveitinni og hafði frá
mörgu að segja af skemmtileg-
um atvikum og kynlegum kvist-
um í sveitinni; orðatiltækjum og
látbragði.
Hann var trúr vinum sínum
og var afar greiðvikinn og hjálp-
legur og hafði einnig gott skop-
skyn og var glettinn og gam-
ansamur. Upp í hugann kemur
atvik sem hann henti gaman að,
en það átti sér stað þegar hann
var að aðstoða félaga sinn við
bílaviðgerðir í stórum bílaþjón-
ustusal. Félaginn ákvað að bjóða
Leifi upp á gosdrykk og hrópaði
hátt og snjallt til hans frá lítilli
sjoppu sem var þarna inni, svo
allir í salnum heyrðu: „Viltu Leif
kókur!“.
Hann var tónlistarunnandi og
var „jazzinn“ í miklu uppáhaldi
en hann hreifst mjög af frum-
kvöðlum djassins um og uppúr
miðri síðustu öld, snillingum á
við John Coltrane, Miles Davis
og Dizzy Gillespie. Hér heima
nutum við þess í góðra vina hópi
að sækja tónleika á áttunda og
níunda áratug síðustu aldar með
stórstjörnum djassins , en þar
voru m.a. á ferðinni; Benny Go-
odman, Stan Getz, Cleo Lane og
John Dankworth, Oscar Peter-
son og Lionel Hampton að
ógleymdum heimamönnunum;
Guðmundi Ingólfssyni, Rúnari
Georgssyni o.fl. og að auki með
upprennandi kynslóð tónlistar-
manna sem í dag gera garðinn
frægan. Myndlist var honum
einnig ákaflega hugleikin og
naut hann þess að gaumgæfa og
upplifa myndefni fagurra mál-
verka.
Það er mikil lífsfylling og
heiður að fá að kynnast og verða
samferða slíkum sómamanni og
vini. Við Hrefna sendum fjöl-
skyldu hans og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðar-
kveðjur. Þótt sól hafi brugðið
sumri mun aftur birta á ný og
minningin lifa áfram um góðan
dreng.
Bjarni Stefánsson.
Leifur Teitsson
✝ SteindórBjarnfreðsson
fæddist á Efri-
Steinsmýri í Með-
allandi í Vestur-
Skaftafellssýslu 26.
júní 1930. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hrafnistu,
Reykjavík, 28.
september 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Bjarn-
freður Jóhann Ingimundarson,
bóndi á Efri-Steinsmýri, f. 12.
september 1889, d. 16. mars
1962, og Ingibjörg Sigurbergs-
dóttir húsfreyja, f. 3. nóvember
1893, d. 20. júlí 1945. Steindór
var fjórtándi í röð 20 systkina.
Björn Gísli Bjarnfreðsson, f.
1913, d. 1980, Vilborg Bjarn-
freðsdóttir, f. 1915, d. 1995, Sig-
urbergur Bjarnfreðsson, f.
1916, d. 2002, Haraldur Bjarn-
freðsson, f. 1917, d. 1940, Guð-
jón Bjarnfreðsson, f. 1919, d.
2009, Lárus Bjarnfreðsson, f.
1920, d. 1975, Aðalheiður
Bjarnfreðsdóttir, f. 1921, d.
1994, Jóhanna Bjarnfreðsdóttir,
f. 1922, d. 2010, Ólöf Bjarn-
freðsdóttir, f. 1924, Ingibjörg
Bjarnfreðsdóttir, f. 1925, d.
1985, Eygerður Bjarnfreðs-
dóttir, f. 1927, d. 1991, Ármann
Bjarnfreðsson, f. 1928, d. 1988,
Aðalsteinn Bjarn-
freðsson, f. 1929, d.
2005, Valdimar
Bjarnfreðsson, f.
1932, Magnús
Bjarnfreðsson, f.
1934, d. 2012,
Sveinn Andrés
Bjarnfreðsson, f.
1935, d. 1941, Ólaf-
ur Bjarnfreðsson, f.
1936, Vilmundur
Siggeir Bjarn-
freðsson, f. 1939, d. 1964, Þór-
anna Halla Bjarnfreðsdóttir, f.
1942, d. 1982.
Steindór kvæntist 1961 Odd-
björgu Sigurðardóttur hús-
freyju, f. 27. febrúar 1932, d. 16.
júli 2001. Þau skildu 1980. Börn
Steindórs og Oddbjargar eru:
Erlingur, f. 29. september 1963,
d. 27. nóvember 1999. Sigurður,
f. 13. júlí 1965, og á einn son úr
fyrra hjónabandi. Ásgeir, f. 25.
júní 1966. Sverrir, f. 21. júlí
1967, og á þrjú börn úr fyrra
hjónabandi. Kona hans er Krist-
ín Gunnarsdóttir. Ingibjörg, f.
26. desember 1969. Sambýlis-
maður hennar er Alfons Sól-
bjartsson og eiga þau þrjú börn.
Steindór átti tvö barna-
barnabörn. Meirihluta af starfs-
ævi Steindórs var hann til sjós.
Útför Steindórs fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Elskulegi faðir minn, nú ertu
búinn að yfirgefa okkur hérna
megin, en þú mátt skila kærri
kveðju til þeirra sem eru hinum
megin, við sjáumst síðar. Á
þennan veg voru umræður okk-
ar undir lokin, það hjálpaði mér
mikið að horfa á eftir þér hér af
jarðríki.
Þú virtist ekki kvíðinn að
skilja við. Þú varst svo friðsæll
og virtist sáttur við þinn hlut
hér þar sem þú lást í rúmi þínu
á Hrafnistu.
Þetta voru gefandi og
skemmtilegir tímar sem ég átti
með þér eftir að ég tók þig í
sátt, alltaf dáðist ég að þér sem
föður, sú lífsbarátta sem þú
máttir glíma við var aðdáunar-
verð, kannski er það sem ein-
mitt gerði mér svo erfitt fyrir að
reyna að komast með tærnar
þar sem þú varst með hælana,
mér var mikið í mun að standa
mig svo þú værir stoltur. Ég
held að mér hafi tekist ágætlega
til með það.
Okkar sennilega besti tími
var þegar þú heimsóttir mig
vestur, við sigldum um eyjar
Breiðafjarðar og þú fórst upp á
Vaðsteinabergið í Hergilsey,
stóðst þar og stældir Gísla Súrs-
son, það voru skemmtilegar
stundir.
Elsku pabbi, það var kominn
tími að þú fengir að hvílast, þín
mun verða saknað en ég veit að
þú ert kominn í góðar hendur.
Þinn sonur,
Sverrir.
Elsku yndislegi tengdapabbi
minn.
Mér brá mikið þegar hringt
var í okkur frá Hrafnistu og
okkur tilkynnt að þú værir far-
inn frá okkur. Ég vil hreinlega
ekki trúa því ennþá. Við töl-
uðum svo oft saman í síma og
hittumst oft og hlógum mikið.
Alltaf þótti mér gaman að heim-
sækja þig og sérstaklega að að-
stoða þig ef ég gat. Margar voru
ferðirnar sem ég fór með þig á
Landspítalann í skoðun til
lækna, þér þótti það ekki
skemmtilegt en bara að komast
aðeins út hressti þig verulega
mikið. Tvisvar vorum við frekar
lengi hjá lækninum en tíminn
var fljótur að líða því þú sagðir
mér svo margar sögur og þótti
mér virkilega gaman að hlusta á
þig. Kynni okkar voru ekki löng
en þá tíma sem við áttum mun
ég varðveita í hjarta mínu. Þú
varst voða stoltur af mér þegar
ég sagði þér að ég væri að fara í
skóla að læra sjúkraliðann og þú
vonaðir að ég kæmi að vinna á
Hrafnistu til að sinna þér. Að
hafa fengið það tækifæri að að-
stoða þig veitti mér mikla gleði
því ég sá að þér leið vel. Það var
mikið um flutninga hjá þér þetta
árið og stutt stopp á síðustu
tveimur þeirra en þetta voru
samt góðir tímar. Þú varst svo
glaður þegar þú komst til okkar
í Norðurfellið að fá góða grill-
steik og hitta barnabörnin þín
og Frosta, fyrsta barnabarna-
barnið þitt. Þetta voru skemmti-
legar stundir, mikið talað og
hlegið. Ég man hvað þér brá
mikið þegar ég kom með skærin
til að klippa þig en þú treystir
mér og varst mjög sáttur með
klippinguna. Mér þótti voða
vænt um hvað þú leitaðir mikið
til mín og það var mér mikils
virði að geta aðstoðað þig. Ég
vil ekki trúa að þú sért farinn,
ég bíð eftir að þú hringir í mig
sem þú gerðir nánast daglega.
En ég veit að þér líður betur
núna, kominn í faðm Ella sonar
þíns, móður þinnar og föður,
ekki síst til hundsins þíns hans
Káts.
Guð geymi þig, elsku Stein-
dór minn. Hvíl í friði. Þín
tengdadóttir
Kristín (Stína).
Elsku afi okkar, nú ertu far-
inn frá okkur á stað sem þú
beiðst svo eftir að fara á. Það er
rosalega skrítið að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur til
staðar, þar sem það var gaman
að koma til þín og hlusta á sög-
ur þínar. Þú sagðir sögur um at-
burði sem þú lentir í á lífsleið
þinni, til dæmis þegar þú varst á
sjónum, í sveitinni, í vinnu og
svo má lengi telja. Allt voru
þetta áhugaverðar sögur og gáf-
um við þér alltaf gott hljóð á
meðan þú sagðir frá. Þessar
sögur munu seint gleymast sem
og minningar okkar um þær
stundir sem við áttum saman.
Eitt sinn þegar við vorum yngri
bjugguð þið pabbi og Addi sam-
an á Langholtsveginum. Þú
varst alltaf að sýna okkur eitt-
hvað merkilegt, gafst okkur
nammi og að sjálfsögðu sagðir
helling af sögum. Einnig svar-
aðir þú mörgum spurningum
sem við höfðum og fræddir okk-
ur um allt milli himins og jarðar.
Hann Frosti Þór, fyrsta barna-
barnabarnið þitt, var þér ofar-
lega í huga eftir að þú hittir
hann fyrst, þú ljómaðir allur
þegar hann kom til þín í heim-
sókn. Okkur grunar að brúð-
kaup pabba og Stínu hafi verið
þér minnisstætt, þegar þið
Frosti sátuð saman í dágóðan
tíma meðan hann lék sér að
stólnum þínum. Þú varst gull af
manni, hinn ljúfasti maður sem
við vildum svo hafa lengur hjá
okkur. En svona er lífið og trú-
um við því að Guð hafi betra
hlutverk fyrir þig þarna uppi.
Hvíldu í friði, elsku afi okkar, þú
skilar kveðju til ömmu og Ella.
Þín barnabörn
Stefanía Lind, Sigurður
og Jón Theodór.
Steindór
Bjarnfreðsson
Í heimaborg sinni,
Zürich, lauk Margrit
verslunarprófi og
sinnti ritarastörfum.
Hún flutti til Íslands með manni
sínum í desember 1950 og settust
þau að á Sjávarborg í Skagafirði.
Þar hafa þau búið síðan, að und-
anskildum 10 árum sem þau störf-
uðu á Hólum í Hjaltadal, þegar
Haraldur var það skólastjóri.
Margrit sinnti alla tíð heimilis-
störfum en vann þar að auki utan
heimilis í fjölda ára. Hún vann m.a.
skrifstofustörf, starfrækti verslun
ásamt Haraldi á árunum 1966-1971
og var í hlutverki bústýru við
Bændaskólann á Hólum árin 1971-
1981. Eftir að Margrit og Haraldur
fluttu aftur að Sjávarborg vann
hún sem deildarstýra hjá Kaup-
félagi Skagfirðinga, fyrst í Gránu
og síðar í Skagfirðingabúð. Þar
starfaði Margrit þar til hún lét af
störfum árið 1991. Helstu Áhuga-
mál hennar voru ferðalög, blóma-
og matjurtarækt og klassísk tón-
list.
Foreldrar Maggíar voru ósáttir
við að hún flytti til Íslands, því
ákveðnari varð hún í að standa sig í
stöðu sinni. Mér er enn í muna þeg-
ar Maggí kom, nýgift með manni
sínum, Halla mági mínum, fyrst að
Sjávarborg, kunni ekkert í ís-
lensku og hafði engin kynni af ís-
lenskum mat eða þjóðháttum,
Þetta var í desember árið 1950.
Um kvöldið var matur á borðum.
Svo vildi til að ég sat gegnt Maggí.
Ég vorkenndi henni mjög því hún
virtist í hálfgerðum vandræðum
með íslensku réttina sem hún
þekkti ekkert til. Naumast hafa
þeir allir fallið svissnesku stúlk-
unni í geð, en auðsætt að hún
hleypti í sig kjarki og bragðaði á
flestu sem að henni var rétt. Mér
fannst mikið um þennan kjark.
Aldrei hvarflaði að henni að láta
Margrit Árnason
✝ Margrit Árna-son, fædd
Truttmann, fæddist
12.6. 1928 í Sviss.
Hún lést 24. júlí
2014. Útför Marg-
ritar fór fram 31.
júlí 2014.
deigan síga í þessu
efni, eða öðrum,
enda gerði hún sér
fullljóst að hún þyrfti
að semja sig að hátt-
um þessarar þjóðar
sem hún hafði að
óséðu ákveðið að
gera að fóstru sinni
og sýndi Maggí það
svikalaust í öllu fari
sínu síðar, svo eftir-
tekt og nokkra undr-
un vakti bæði innan heimilis og ut-
an.
Maggí kynnti sér þegar öll inn-
an- og utanhússtörf og ekki leið á
löngu uns færni hennar í íslenskri
matargerð þótti til fyrirmyndar,
enda var hún smekkvís, sérlega
hreinlát og fljót að tileinka sér
nýja lífshætti. Hún var fyrirmynd-
arhúsmóðir.
Halli vann mikið utan heimilis
og gekk hún því í sveitastörfin
þegar þurfa þótti. Hún var aftaka
dugleg og vílaði ekki fyrir sér að
ganga í hvert það starf sem inna
þurfti af hendi, svo sem að mjólka
kýr, moka flór eða gefa á garða.
Maggí kom fyrst á hestbak, að
ég held þegar hún kom í Skaga-
fjörðinn. Hún var send fram á svo-
kallaða Skóga, en þá varð hún að
fara yfir allbreitt vatnsfall, með
skurðarbretti og vasahníf því hún
átti að marka nokkur lömb. Í ba-
kaslagnum vildi klárinn ekki út í
vatnið hvernig sem hún reyndi og
varð hún að bíða uns henni barst
hjálp. Gefur það nokkra hugmynd
um manngerðina.
Maggí var smekkvís og hafði
næmt auga fyrir hlutunum, þannig
að fjósakonan breyttist allt í einu í
hefðarkonu. Tímunum saman
hlustaði hún á tónlist, er hún var
að iðju sinni, því hún var einkar
tónelsk og kunni vel að meta hin sí-
gildari tónverk. Hún hafði yndi af
garðyrkju, ræktaði undurfögur
blóm og gómsætt grænmeti.
Maggí var glaðlynd og góðlynd,
hreinskiptin, félagslynd og afar
samviskusöm í störfum. Ég minn-
ist svilkonu minnar með hlýhug og
þakklæti.
Kristmundur Bjarnason,
Sjávarborg.